Για την επέτειο των 20 χρόνων του GLOW, θελήσαμε να επιστρέψουμε εκεί όπου χτυπάει ο παλμός της αληθινής ζωής: στα σπίτια των ανθρώπων. Είκοσι Θεσσαλονικείς -στην καταγωγή ή στην ψυχή-, μας άνοιξαν τις πόρτες τους. Μας υποδέχτηκαν εκεί όπου φυλάσσονται οι πιο προσωπικές τους αλήθειες, τα όνειρα, οι μικρές τους ιεροτελεστίες. Κι εκεί, γεννήθηκαν ξανά συζητήσεις ουσιαστικές, αληθινές, σχεδόν εξομολογητικές.

Χρυσάνθη Παπαμιχαήλ

Στη Θεσσαλονίκη, το όνομα Cripe έχει χτίσει τη δική του αναγνωρίσιμη ιστορία - μια ιστορία που κουβαλά επιτυχίες, δημιουργικότητα και μια ξεχωριστή αισθητική ματιά. ίσω από αυτήν βρίσκεται η Χρυσάνθη Παπαμιχαήλ, μια γυναίκα που σε κερδίζει πριν καν συστηθεί με την ενέργεια και τον δυναμισμό της. Από την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να μιλάμε, ήταν ξεκάθαρο ότι θα προέκυπτε κάτι ουσιαστικό, ανθρώπινο και ιδιαίτερο. Και είναι χαρά μας να σας μεταφέρουμε όσα ακολούθησαν.

Μπορεί να σας συναντάμε στην Αθήνα, αλλά είμαστε εδώ να μιλήσουμε για την πόλη σας, τη Θεσσαλονίκη. Τι την κάνει δική σας; 

Η γενέθλια πόλη έχει πάντα μια δύναμη. Όσες πόλεις κι αν γνωρίζει κάποιος, αυτή όπου γεννήθηκε, έζησε και μεγάλωσε, ειδικά στην παιδική ή νεανική του ηλικία, δεν μπορεί παρά να τον σημαδεύει. α τον τραβάει πάντα από το ρούχο, όπου κι αν βρεθεί στον κόσμο. Τη Θεσσαλονίκη κάποιοι θα την περιγράψουν ως το πολεοδομικό συγκρότημα που από τη μία αγκαλιάζει ο Χορτιάτης και από την άλλη η θάλασσα του Θερμαϊκού. Θα αναφερθούν στους δρόμους και τα γνωστά -ή άγνωστα- τοπόσημά της. Η Θεσσαλονίκη, όμως, εγώ θα πω ότι είναι οι άνθρωποί της, οι άνθρωποί μας. Για μένα, η πόλη δεν είναι απλά η κιβωτός της μνήμης μου, η πηγή της νοσταλγίας ή το σκηνικό των βιωμάτων μου. Είναι αυτό το φιλικό σημείο στον χάρτη, όπου έχω την τύχη να συμβιώνω με τους ανθρώπους μου. Είναι η πόλη μου.

Συγκινείστε μιλώντας γι’ αυτήν. Ποια γωνιά της αγαπάτε περισσότερο; 

Την ευρύτερη περιοχή της Αγίας Σοφίας. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, τότε που η πλατεία ήταν αλάνα και παίζαμε μπάλα και τσιλίκι. Εκεί βρισκόταν και το πρώτο κατάστημα της Cripe, όπου Μαρτίκ Μανικιάν μετέτρεπε τη βιτρίνα μας σε μικρή θεατρική σκηνή. Αυτή η γειτονιά συνοψίζει την εξέλιξη, τη δημιουργικότητα και με συγκινεί κάθε φορά.

Μέσα από ποια διαδρομή θα δει κανείς την πραγματική Θεσσαλονίκη; 

Διασχίζοντας μία από τις πιο ενδιαφέρουσες οδούς της Ευρώπης: την Εγνατία Οδό! Από τον Βαρδάρη μέχρι το Σιντριβάνι, τα μνημεία και τα κτίριά της διατρέχουν όλη την ευρωπαϊκή Ιστορία: Αρχαιότητα, Ρωμαϊκή εποχή, Βυζαντινή, Ενετική, Οθωμανική, Νεότερη και Σύγχρονη Ελλάδα. Θα του πρότεινα να κατηφορίσει προς τον παραλιακό άξονα, από το Λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, για να δει τη γεωγραφία της πόλης, αλλά και για να απλώσει το βλέμμα και την ψυχή του από τη θάλασσα προς τον Όλυμπο. Θα του ζητούσα να παρατηρήσει τους ανθρώπους. Άνθρωποι ομιλητικοί, χαλαροί, που περπατώντας περιγράφουν μεγαλόφωνα και με χαρακτηριστικές χειρονομίες την καθημερινότητά τους.

Πώς θα περιγράφατε τη βαθιά και διαχρονική σχέση που έχει η Cripe με τη Θεσσαλονίκη από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της; 

Για χρόνια, όταν περνούσα από την οδό Βασιλίσσης Όλγας, που αποτελεί μία χρονοκάψουλα με τα διασωθέντα νεοκλασικά της, έβλεπα ένα νεοκλασικό στον αριθμό 212. Αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα, με τα εκλεπτυσμένα αρχιτεκτονικά στοιχεία του, που -για κάποιον λόγο- ασκούσε επάνω μου μία παράξενη επίδραση. Σαν να ήταν ο χώρος μου. Η γνωστή ως «βίλα ικολάου». Από το 1925 έως το 1940, χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία του Άγγλου πρεσβευτή. Από το 1940 έως το 1945, επιτάχθηκε από τα στρατεύματα κατοχής των Γερμανών. ετά τον πόλεμο, είχε διάφορες χρήσεις. Το 2001, στο πλαίσιο αντιπαροχής του συνολικού οικοπέδου, ο γνωστός αρχιτέκτονας της πόλης μας, Χρήστος Κουλουκούρης, εμπνευσμένα με τους συνεργάτες του αποκατέστησε και ανέδειξε αυτό το «κόσμημα». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν παρουσιάστηκε η πρόταση να διατεθεί στην εταιρία μας, ώστε να στεγάσει τις συλλογές υφασμάτων μας, επίπλωσης και διακόσμησης. Για εμένα και τους ανθρώπους της Cripe πραγματοποιήθηκε τότε μία ευχή!

Έχουμε τη χαρά να βρισκόμαστε στο σπίτι σας σήμερα. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η λέξη; Τι συναισθήματα, εικόνες ή ανάγκες περικλείει μέσα της; 

«Σπίτι» για εμένα είναι ο χώρος που αποτελεί το καταλληλότερο περιβάλλον για να τα πω με τον εαυτό μου.

Αλήθεια, πώς είναι η Χρυσάνθη Παπαμιχαήλ στον προσωπικό της χώρο; 

Κοιμάμαι νωρίς για να απολαμβάνω άνετα το πρωινό ξύπνημα, τη γαλήνη και την ησυχία της αρχής της μέρας. Αυτήν τη ρουτίνα ακολουθώ ως μυστική συνθήκη στη θορυβώδη Αθήνα. Προετοιμασία όσο το δυνατόν συχνότερα για πρωινό τένις, πριν συνεχίσω για το γραφείο ψυχολογικά -σχεδόν- έτοιμη να αντιμετωπίσω την απρόβλεπτη λεωφόρο Κηφισίας!

Φέτος, το GLOW γιορτάζει 20 χρόνια κυκλοφορίας. ώς θυμάστε την πρώτη σας επαφή με το περιοδικό; 

Αρχές του 2006 έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος του GLOW. Τότε είπα «μπράβο που υπάρχουν άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη που επιμελούνται και πραγματοποιούν μία τόσο ποιοτική έκδοση» και έτσι συνέχισε μέχρι τις μέρες μας. Ως free press lifestyle περιοδικό, ανέβασε πραγματικά πολύ τον πήχη στον χώρο των free press εκδόσεων.

Πώς βλέπετε να έχει αλλάξει η Θεσσαλονίκη τα τελευταία 20 χρόνια; 

Η πόλη αλλάζει πράγματι, όχι με την ταχύτητα όμως που θα έπρεπε. Προβληματίζομαι κι αν αλλάζει προς τη σωστή κατεύθυνση σε σχέση με τις προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει. Ως περιοδικό, και καλά κάνετε, συνήθως αναδεικνύετε την αισιόδοξη και κυρίως φωτεινή πλευρά της πόλης. Όμως δικαιούμαστε, ως Θεσσαλονικείς, να είμαστε πιο απαιτητικοί με όσα θα έπρεπε ακόμα να γίνουν. Από την εμμονή της πόλης στη διεκδίκηση του ρόλου της συμπρωτεύουσας, στη βαλκανική προοπτική της και στην αγωνία της εξέλιξής της σε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, υπάρχει ένας αγώνας δρόμου.

Χάρις Πλακαντωνάκη

Η Χάρις λακαντωνάκη, Chief Strategy Officer της Star Bulk Carriers Corp., της μεγαλύτερης εισηγμένης ναυτιλιακής εταιρίας ξηρού φορτίου στο χρηματιστήριο της Αμερικής, παραμένει βαθιά δεμένη με τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που τη μεγάλωσε. Αν και ζει μόνιμα στην Αθήνα με την οικογένειά της, η καρδιά της χτυπά πάντα για τη γενέτειρά της. Στο σπίτι της, κρατώντας στην αγκαλιά τον γατούλη της και καθισμένη αναπαυτικά στις μαξιλάρες, ξεκινά να μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και αναμνήσεις.

Έζησες ανέμελα χρόνια στη Θεσσαλονίκη; 

Με το που σκέφτομαι την πόλη μου, στο μυαλό μου έρχονται το σχολείο μου, το Ανατόλια, η ΧΑΝΘ, η «Ωραία» όπου μαζευόμασταν έφηβοι, οι ροκ βραδιές στο “Bel Air”, τα ηλιοβασιλέματα στην Παραλία, το μπιλιάρδο στον «Θερμαϊκό», το Φεστιβάλ Κινηματογράφου κάθε φθινόπωρο. H Θεσσαλονίκη είναι η πόλη όπου μεγάλωσα, η πόλη που με διαμόρφωσε. Σε αυτήν έχω ζήσει χρόνια για τα οποία είμαι ευγνώμων.

Με ποια γωνιά της συγκινείσαι όταν επιστρέφεις; 

Με την πλατεία Τσιρογιάννη. Το σπίτι μας ήταν μπροστά στον πλάτανο της πλατείας, δίπλα στη «Ρωξάνη», με θέα στον Λευκό Πύργο και τη θάλασσα. Όσο και αν περνούν τα χρόνια, αυτή η γειτονιά παραμένει σημείο συνάντησης, διατηρώντας τη ζωντάνια και τη ζεστασιά της.

Και μια βόλτα που απολαμβάνεις να κάνεις στην πόλη; 

Ποδηλατάδα κατά μήκος της Παραλίας από το Παλιό Λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, με στάσεις στην πλατεία Αριστοτέλους, στο άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου, στις «Ομπρέλες» του Ζογγολόπουλου, στο πάρκο του Φωκά. Για μένα αυτή η βόλτα είναι το «διαμάντι» της πόλης.

Άλλες αναμνήσεις από τα χρόνια σου στην πόλη που σου έρχονται στο μυαλό; 

Η συναυλία των U2 τον Σεπτέμβρη του 1997, τη χρονιά που η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστική ρωτεύουσα της Ευρώπης. Όλη η πόλη ήταν μια γιορτή. Νιώθαμε σαν να είμαστε το κέντρο του κόσμου - και ίσως, για εκείνη τη μέρα, να ήμασταν.

Ζεις μόνιμα πλέον στην Αθήνα. Ποια συναισθήματα σου γεννά το σημερινό σου σπίτι;

«Σπίτι» για μένα είναι να αισθάνομαι ότι ανήκω, ότι είμαι ασφαλής, ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Δεν είναι συγκεκριμένος τόπος, αλλά οι άνθρωποι δίπλα μου: o άντρας μου, ο Μιχάλης, και τα αγόρια μας, ο Στέφανος και ο Μανώλης.

Αν σου λέγαμε να μας δείξεις ένα αντικείμενο μέσα σε αυτό που σημαίνει πολλά για σένα, ποιο θα ήταν; 

Το πιάνο μου. Το έχω από παιδί και το έφερα μαζί μου από τη Θεσσαλονίκη όταν μετακόμισα εδώ. Κάθε φορά που βρίσκω λίγο χρόνο να παίξω, νιώθω να επιστρέφω σε εκείνα τα ξένοιαστα χρόνια, τότε που όλα έμοιαζαν εφικτά.

Πώς είναι μια κλασική ημέρα χαλάρωσης για σένα στο σπίτι;

Θα με βρείτε να διαβάζω με ησυχία. Αυτό αδειάζει το μυαλό μου και με ηρεμεί. Είναι το δικό μου είδος διαλογισμού.

Αν είχες τη δυνατότητα να ανταλλάξεις σπίτι για μια μέρα με κάποιον, ποιον θα επέλεγες;

Θα ήθελα να ζήσω στο Fallingwater στην Πενσιλβάνια, στο σπίτι που σχεδίασε ο Frank Lloyd Wright τη δεκαετία του ’30. Χτισμένο πάνω σ’ έναν καταρράκτη μέσα στο δάσος, μοιάζει μοναδικό το να ζεις με τον ήχο του νερού και να είναι το σπίτι μέρος της φύσης.

Η εορταστική περίοδος κατέφθασε! Πού περνάς συνήθως τις γιορτές; 

Κάθε χρόνο θα «ανέβουμε» για τα Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη. Είναι η δική μας σταθερή παράδοση, μια ευκαιρία να βρισκόμαστε με τις οικογένειές μας και τους παλιούς μας φίλους, ενώ τα παιδιά μας γνωρίζουν από κοντά την πόλη. 

Επιστρέφοντας στο παρελθόν, θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με το GLOW; 

Την πρώτη μου γνωριμία με το περιοδικό τη θυμάμαι στο κατάστημα Cop Copine της φίλης μου Χρυσούλας, στο Κολωνάκι, τα πρώτα χρόνια που ζούσαμε στην Αθήνα. Εκεί ήταν διαθέσιμο το περιοδικό, φέρνοντας πιο κοντά τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα.

Για σένα πώς έχει αλλάξει η Θεσσαλονίκη την τελευταία 20ετία; 

Έχει γίνει πιο σύγχρονη, βιώσιμη και δημιουργική, χωρίς να χάσει τον αυθεντικό της ρυθμό, την απλότητα και τη γοητεία της.

Και τέλος, τι εύχεσαι στο GLOW για τη λαμπρή του επέτειο; 

Να παραμείνει επίκαιρο και καλαίσθητο, να αναδεικνύει τον πολιτισμό, την Τέχνη, τη μόδα, την κοινωνική ευαισθησία, και φυσικά, τη Θεσσαλονίκη μας.

Σύνθια Σάπικα

Είτε ζείτε στη Θεσσαλονίκη είτε όχι, το όνομά της σας είναι σίγουρα οικείο. Η δυναμική δημοσιογράφος που για χρόνια υπήρξε η εικόνα της ΕΤ3 συνεχίζει σήμερα το έργο της στον χώρο των media. Τη συναντήσαμε στο σπίτι της μητέρας της, έναν χώρο που αποπνέει την αίγλη της παλιάς Θεσσαλονίκης, με τον Θερμαϊκό να απλώνεται μπροστά του, σαν να μπορείς να τον αγγίξεις. Η ζεστασιά του χώρου, μαζί με τη γνήσια ενέργεια της Σύνθιας, μας κέρδισαν από την πρώτη στιγμή.

Αισθανόμαστε ότι αγαπάτε τη Θεσσαλονίκη όσο λίγοι. Τι νιώθετε γι’ αυτήν; 

Ότι είναι μία αιώνια έφηβη πόλη, με το βλέμμα στραμμένο στο παραλιακό μέτωπο, χτισμένη πάνω στους αιώνες, πύλη εισόδου για όλη την Ευρώπη. Η Θεσσαλονίκη είναι το μέλλον, όπου όλα θα συνεχίσουν να αλλάζουν.

Πού σας αρέσει πιο πολύ να κυκλοφορείτε; 

Στα στενά πίσω από τη ΧΑΘ και ως την Αλεξάνδρου Σβώλου. Είναι οι γωνιές στις οποίες πέρασα την εφηβεία μου. Όμως, ο αγαπημένος μου δρόμος είναι η οδός Αγάπης, ένα υπέροχο σοκάκι πίσω από την Αγία Σοφία, που είναι αδιέξοδο.

Ξέρετε καλά τα μυστικά αυτής της πόλης. Πείτε μας ένα δικό σας που έχει λάβει χώρα σε αυτήν. 

Λοιπόν, είμαι 19 χρονών και πίνω καφέ στην Ανεμόεσσα με έναν φίλο μου. Στο διπλανό τραπέζι, κάθεται ένας κύριος που πουλάει γκραβούρες. πατέρας μου έχει πεθάνει πριν από λίγους μήνες. Ζητάω να δω τις γκραβούρες και αγοράζω μία που ονομάζεται “Die Sinnpflanze” που σημαίνει «το φυτό της αμαρτίας». άνθρωπος αυτός μου λέει ότι βλέπει πως πέθανε ο πατέρας μου και πως έχει φτερά. Όπως και η κόρη του, που, όπως μου τονίζει, «πέθανε» πρόσφατα. Μου λέει «θα γίνω για σένα ο πατέρας σου και εσύ η κόρη μου». Φρικάρω, αλλά τελειώνω τον καφέ με τον φίλο μου. Την γκραβούρα την έχω ακόμα στο υπνοδωμάτιό μου.

Τι σημαίνει η λέξη «σπίτι» για εσάς; 

Το προσωπικό μου φρούριο, η περιοχή μου, ο τομέας απόλυτης αρμοδιότητάς μου. Άργησα πολύ να αποκτήσω το δικό μου σπίτι, το απέκτησα μετά τα 50 και τότε κατάλαβα. Το πατρικό μου τώρα, που μας φιλοξενεί για αυτήν τη συνέντευξη, φωτίζεται από την παρουσία της μαμάς μου. Αυτό το σπίτι σημαίνει «οικογένεια». Εδώ μαζευόμαστε όλες και όλοι κάθε Σάββατο μεσημέρι.

Ας πάμε νοερά στο δικό σας σπίτι. Εκεί θα βρούμε κάποιο αντικείμενο που έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για εσάς; 

Ναι, έχω στη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο «Χρονικό του Σαν ικέλε». Όταν πήγα στο Capri και ανέβηκα στο AnaCapri, επισκέφτηκα τη Βίλα του Άξελ ούντε, που ήταν γιατρός και φιλόσοφος και ερωτεύτηκε το μέρος. Όταν επέστρεψα και το συζήτησα τυχαία με τη μαμά μου, μου είπε πως το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν το αγαπημένο του πατέρα μου. Έψαξα να το βρω, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε πουθενά. Μου το έκανε δώρο ο γιος μου, που το βρήκε σ’ ένα παλαιοπωλείο. Διαβάζοντάς το, κατάλαβα τον πατέρα μου.

Πώς είναι η Σύνθια Σάπικα στον χώρο της; 

Διαβάζω, ακούω τα ραδιόφωνα της ΕΤ3, πίνω καφέ στο μπαλκόνι και καταγράφω ιδέες. αι, πάνω από όλα, κάνω babysitting στην υπέροχη εγγονή μου.

Ενδιαφέρον… Και τι παίζει στα ηχεία σας συνήθως; 

Όλα του Παυλίδη, «Αυτή η πόλη» από Micro και Sparring Partner.

Με αφορμή τις φετινές γιορτές, θα μοιραστείτε μαζί μας μια χριστουγεννιάτικη παράδοση που τηρείτε στην οικογένειά σας; 

Όλες, αφού το θέλετε! Στολίζουμε όλοι μαζί -μαμά, παιδιά, εγγόνια, ξαδέρφια- το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπως μας έβαλε να του υποσχεθούμε ο πατέρας μου. ερνάμε μαζί τις παραμονές Χριστουγέννων και ρωτοχρονιάς με ένα πρωτόγνωρο πλήθος ανθρώπων που προσκαλούνται σε αυτά τα ρεβεγιόν από τη μαμά μου, την αδερφή μου, εμένα, τα παιδιά μας και όποιον άλλον. Φτιάχνω μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Αγοράζουμε δώρα για όλους. Μπαίνουμε με το δεξί την Πρωτοχρονιά στο σπίτι και, όταν αλλάζει ο χρόνος, ανοίγουμε τις βρύσες για γούρι. Γενικά, ψάχνουμε αφορμές για γιορτή! 

Θα «βουτήξουμε» μαζί στο παρελθόν τώρα. Τι θυμάστε από τα πρώτα χρόνια του GLOW;

Tο όραμα της εμπνεύστριας και ιδρύτριάς του, Νανώς Κουγιουμτζόγλου, που τόλμησε -σε μία εποχή που καμία δεν το τολμούσε -να κάνει το μεγάλο βήμα, να δημιουργήσει ένα μεγάλο περιοδικό που έλαμπε από το πρώτο λεπτό, σαν την ίδια.

Πώς έχει αλλάξει στα μάτια σας η πόλη τα τελευταία 20 χρόνια που μεγάλωνε και το περιοδικό;

Η Θεσσαλονίκη εξελίχθηκε από συμπρωτεύουσα -όρος που μας ενοχλεί όλες και όλους- σε μία φιλόδοξη, πολυπολιτισμική πόλη, με υβριδικά χαρακτηριστικά όπως ήταν πάντα. Φιλόξενη, πρωτεύουσα των προσφύγων και φτωχομάνα των καλλιτεχνών. Οι υποκουλτούρες της συνεχίζουν να ανθίζουν και η μουσική της είναι πάντα δέκα βήματα μπροστά. Το ενδιαφέρον στράφηκε από τον Λευκό Πύργο στη Ροτόντα. Εναλλακτική, καταχνιασμένη και υγρή, η πόλη ακολουθεί τον δικό της προσανατολισμό, πάντα προς τη θάλασσα και με νεανικό παλμό.

Τι εύχεστε στο GLOW για τη μεγάλη αυτή γιορτή του; 

Να έχει την ίδια γυναίκα στο τιμόνι, το ίδιο team στο πλήρωμα και να παραμείνει συνδεδεμένο με την πόλη. ε αυτά, η επιτυχία είναι σίγουρη. Για τα επόμενα 120 χρόνια.

Αλεξάνδρα Σιετή

Θεσσαλονικιά καλλιτέχνιδα, μουσικός, performer, τραγουδίστρια. Πολλά επίθετα θα μπορούσαν να τη χαρακτηρίσουν, αλλά εμείς μένουμε στην ευγένεια της ψυχής της και στη θετική της ενέργεια. ι φιλοδοξίες της Αλεξάνδρας Σιετή την οδήγησαν να ζει μόνιμα στην πρωτεύουσα, εκεί όπου σήμερα με το χαμόγελό της μάς καλωσορίζει στο διαμέρισμά της, στο Παγκράτι. Παρά τις πολλές μας συζητήσεις μαζί της, αυτή η συνάντηση ήταν ξεχωριστή.

Αυτήν τη φορά θα πούμε για την πόλη μας. Τι είναι για σένα η Θεσσαλονίκη; 

Είναι το σπίτι μου! Αισθάνομαι μια γαλήνη και ζεστασιά κάθε φορά που έρχομαι, μια ηρεμία που δεν μπορώ να τη βρω αλλού. Οι άνθρωποι, το φαγητό, ο ορίζοντας της θάλασσας, είναι μερικά πράγματα που μου λείπουν και τα αγαπώ πολύ.

Σε ποια γειτονιά μεγάλωσες;

Στη Νέα Παραλία. Κάθε φορά που ένιωθα την ανάγκη να ξεφύγω, κατέβαινα για μια βόλτα και ξεχνούσα τα πάντα, χάνοντας τον εαυτό μου κοιτώντας τη θάλασσα.

Έχεις μνήμες από εκε φαντάζομαι… 

Ναι. Έχω αναμνήσεις εκεί πολύ μικρή να τρώω καλαμπόκι και μαλλί της γριάς και να κάνω ποδήλατο. Αλλά και έφηβη, και στα πρώτα πανεπιστημιακά χρόνια, να κάθομαι ατέλειωτες ώρες με παρέες και μπίρες από το περίπτερο.

Αν έπρεπε να διαλέξεις, ποια στιγμή από την πόλη θα κρατούσες για πάντα; 

Την περσινή Αποκριά, είχα τη μεγάλη χαρά να τραγουδήσω στην πλατεία Αριστοτέλους μετά την παρέλαση. Η αποκριάτικη παρέλαση δεν είχε γίνει στην πόλη για πολλά χρόνια, και έτσι σ’ αυτήν είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου. Ήταν ένα απίστευτο live! παλμός του κόσμου μάς έδινε ενέργεια, παρά το κρύο, και ήταν κάτι που πραγματικά το είχα μεγάλη ανάγκη εκείνη την περίοδο.

Σήμερα σε συναντάμε μακριά από τη Θεσσαλονίκη, μέσα στο δικό σου προσωπικό «καταφύγιο». Αλεξάνδρα, τι σημαίνει για εσένα η έννοια του σπιτιού; 

Ασφάλεια, ταυτότητα, ζεστασιά.

Τα αντικείμενα με συναισθηματική αξία δίνουν ιδιαίτερο χαρακτήρα σε αυτό; 

Απόλυτα. Το σπίτι μου είναι γεμάτο ενθύμια και διακοσμητικά, έπιπλα που ανήκαν σε αγαπημένα μου άτομα. Έχω πράγματα της μαμάς μου, του μπαμπά μου, της θείας, της γιαγιάς και του παππού. Δεν είμαι καθόλου μινιμαλίστρια! Σε σημείο που πρέπει συνέχεια να ξεκαθαρίζω τα πράγματά μου, γιατί μαζεύω πολλά.

Αν σου λέγαμε να επιλέξεις ένα μόνο, ποιο θα ήταν αυτό;

Θα διαλέξω έναν πίνακα του πατέρα μου που έχω στο σαλόνι, ο οποίος περιέχει κάποια σχέδια αυτοκινήτων του ίδιου. Το όνειρό του ήταν να γίνει σχεδιαστής αυτοκινήτων και είχε φοβερό χέρι.

Είσαι πάντα τόσο χαλαρή στον χώρο σου όσο είσαι σήμερα; 

Ναι! Και η αγαπημένη μου ασχολία στο σπίτι, όταν δεν κάνω κάτι σχετικό με τη μουσική, είναι να σιδερώνω! Μπορώ να το κάνω με τις ώρες…

Βλέπουμε έχεις στην κατοχή σου πολλούς δίσκους βινυλίου. Έχεις έναν αγαπημένο; 

Το βινύλιο της Etta James. Συγκεκριμένα, το “At Last”.

Και ένα βιβλίο στο οποίο βρίσκεις έμπνευση; 

«Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» του Διονύση Σαββόπουλου.

Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο που για χάρη του θα άφηνες το σπίτι σου; 

Στο Τορόντο ένιωσα για πρώτη φορά ότι θα μπορούσα να ζήσω σε κάποιο άλλο μέρος.

Τον φετινό Δεκέμβριο, το GLOW κλείνει 20 χρόνια παρουσίας στον χώρο των εντύπων στην Ελλάδα. Εσύ θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με το περιοδικό;

Φυσικά! Το GLOW με στήριξε από τα πρώτα μου βήματα στη Θεσσαλονίκη με μια υπέροχη συνέντευξη που με σύστησε στο κόσμο πριν από περίπου δέκα χρόνια. Σας έχω μεγάλη αγάπη!

Και τι μας εύχεσαι; 

Να συνεχίσετε για άλλα 20 και 40 χρόνια να μας παρουσιάζετε όμορφα θέματα και εμπνευσμένους ανθρώπους που έχουν πράγματα να πουν. Να συνεχίσετε να μεγαλώνετε και να προβάλλετε την όμορφη πόλη μας και τους ανθρώπους της!

Μαρίνα Φωκίδη

Η διεθνώς καταξιωμένη επιμελήτρια και θεωρητικός Τέχνης, καθώς και Διευθύντρια Πολιτισμού στη Νέα Μητροπολιτική Αττική, Μαρίνα Φωκίδη, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ελληνικές παρουσίες στο σύγχρονο παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Θεσσαλονικιά στην ψυχή, μας υποδέχτηκε με μια αγκαλιά και μας μίλησε με συγκίνηση για την πόλη που τη διαμόρφωσε - για τις μνήμες, τις μυρωδιές και την κοσμοπολίτικη ενέργειά της.

Ζείτε πολλά χρόνια μακριά από τη Θεσσαλονίκη. Τι αισθάνεστε όταν επιστρέφετε σε αυτήν; 

Ένα γλυκό, σχεδόν νοσταλγικό συναίσθημα. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, την ανεμελιά, τη χαρά, την πόλη όπως τη θυμάμαι - ζωντανή, κοσμοπολίτικη, με την αστική της καρδιά πάντα να χτυπά. Τη μυρωδιά της θάλασσας, το βοριαδάκι που σε δροσίζει απ’ το πουθενά, αυτά είναι δικά της, μοναδικά, και μου λείπουν όπου κι αν βρεθώ. Την αγαπώ και είμαι τυχερή που την έχω γενέτειρά μου, γιατί εκεί έμαθα να αισθάνομαι.

Πού περάσατε τα παιδικά σας χρόνια; 

Στην πλατεία Ναυαρίνου και στα αρχαία της. Από τη μία, η πλατεία, πάντα γεμάτη διαφορετικούς ανθρώπους, σαν ένας μικρόκοσμος της πόλης. Από την άλλη, τα αρχαία, η αίσθηση ότι ακουμπάς κάτι τόσο παλιό, σχεδόν μεταφυσικό. Θυμάμαι να κατεβαίνουμε κρυφά, να χανόμαστε για λίγο ανάμεσα στα ερείπια και στις πέτρες και να νιώθουμε πως κάναμε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, σ’ έναν κόσμο ξένο και δικό μας μαζί.

Ελάτε να περιηγηθούμε μαζί στη Θεσσαλονίκη... Από πού προτείνετε να ξεκινήσουμε;

Από τα οθωμανικά και βυζαντινά μνημεία της. Από τα τζαμιά, τις εκκλησίες, τα χαμάμ, τα σπίτια εκείνης της εποχής - όσα κρατούν ακόμα πάνω τους τα σημάδια των ανθρώπων που έζησαν εκεί. Η Θεσσαλονίκη, αυτή η «πόλη των φαντασμάτων» όπως την περιγράφει ο Μαρκ Μαζάουερ, υπάρχει ακόμη· αρκεί να έχεις την ψυχή ανοιχτή για να τη δεις.

Εάν σας ζητούσαμε να ανακαλέσετε από τη μνήμη σας μία και μόνο στιγμή σας στην πόλη, ποια θα ήταν αυτή; 

Ήμουν γύρω στα πέντε και χάθηκα μέσα στη ΔΕΘ. Η μητέρα μου, πάντα προσεκτική, μου είχε κρεμάσει στον λαιμό μια μεγάλη κονκάρδα με το όνομά μου και τη διεύθυνσή μας. Παρόλο που χάθηκα, δεν τρόμαξα καθόλου. Ένιωθα ήρεμη, γιατί ήμουν στην πόλη μου. Περπατούσα άφοβα ανάμεσα στους ανθρώπους, ώσπου βρήκα έναν αστυνομικό. Του έδειξα την κονκάρδα και του είπα πού μένω και πως μου αρέσει πάρα πολύ το σπίτι μου! Αργότερα έμαθα ότι οι γονείς μου με είχαν ήδη δει και περίμεναν να δουν πώς θα αντιδράσω.

Σήμερα βρισκόμαστε στο σπίτι σας στην Αθήνα. Τι σημαίνει αυτός ο χώρος για εσάς; 

Το σπίτι για μένα είναι καταφύγιο. Είναι ο τόπος όπου μπορώ να είμαι απόλυτα ο εαυτός μου, ο μικρός μου κόσμος, όπως θα ήθελα να είναι ολόκληρος ο κόσμος έξω. Είναι οικειότητα - αυτό που μου λείπει πιο πολύ όταν λείπω. Είμαι πολύ σπιτόγατα και, όταν είμαι σπίτι, το ζω, το χαίρομαι. Και πάνω απ’ όλα, «σπίτι» σημαίνει φως. Πάντα επιλέγω σπίτια με άπλετο φυσικό φως· αυτό μου δίνει ενέργεια και γαλήνη.

Υπάρχει κάποιο αντικείμενο μέσα σε αυτό με ανεκτίμητη συναισθηματική αξία για εσάς;

Κυρίως εκείνα που ήρθαν από τη μητέρα μου και τον πατέρα μου. Είναι εντελώς διαφορετικού στιλ. Η μητέρα μου αγαπούσε τα πιο μπαρόκ, κλασικά αντικείμενα - πορσελάνες, ασημικά σερβίτσια, παλιά κρύσταλλα. πατέρας μου ήταν μοντερνιστής. άτρευε την απλότητα, τη ναΐφ Τέχνη, την αφαίρεση. Τους έχω χάσει και τους δύο χωρίς να τους χορτάσω, κι έτσι αυτά τα αντικείμενα έγιναν πολύτιμα κομμάτια της ζωής μου. Τα συνδυάζω κρατώντας τον χώρο απλό, μίνιμαλ και λευκό σαν καμβά όπου χωρούν και οι δύο τους.

Αν μπορούσατε να «δραπετεύσετε» για μία μέρα σ’ ένα άλλο σπίτι στον κόσμο, ποιο θα ήταν αυτό; 

Μια κατοικία που είχα δει βαθιά μέσα στο δάσος του Αμαζονίου, στη Βραζιλία - ένα μοντερνιστικό σπίτι από μπετόν και γυαλί, χωρίς τοίχους, μόνο τζάμια. Εκεί η φύση έμπαινε μέσα και το φως άλλαζε συνέχεια. Γινόσουν «ένα» με το περιβάλλον, χωρίς να φοβάσαι τίποτα. Θα ήθελα να ζήσω έτσι για λίγο, απομονωμένη, μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου, τον «πνεύμονα του πλανήτη».

Ας ανατρέξουμε τώρα στην πρώτη σας επαφή με το GLOW. Πώς τη θυμόσαστε; 

Με πολλή χαρά. Σε ένα από τα πρώτα χρόνια του περιοδικού, αποφάσισαν να μου κάνουν μια μεγάλη συνέντευξη. εράσαμε δύο υπέροχες μέρες με τον φωτογράφο, γυρίζοντας την Αθήνα, γελώντας και μιλώντας ασταμάτητα. ετά έγινα και εξώφυλλο. Ήταν μια τόσο μεγάλη τιμή για μένα και παραμένω ευγνώμων για εκείνη την εμπειρία.

Και τέλος, μια μεγάλη ευχή για τους εορτασμούς του GLOW;

Να τα εκατοστίσει! Και να παραμείνει ένα κομμάτι της μνήμης της πόλης, ένα αρχείο για τις επόμενες γενιές που θα θελήσουν να γνωρίσουν τη Θεσσαλονίκη μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων της.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2026