Το 24ωρο της Doya Karolini, Digital Content Creator & Consultant, χαρακτηρίζεται από δημιουργική ρευστότητα, όπως και η ζωή της. Συνεχή ταξίδια, meetings, concepts, μαγευτικά τοπία και φωτογραφίσεις συνθέτουν μια καθημερινότητα που μοιάζει βγαλμένη από τις σελίδες lifestyle περιοδικών.  

Ο ήχος στο ξυπνητήρι μου είναι… εδώ και χρόνια το Ring Ring των De La Soul. Χτυπάει συνήθως στις 9. Αν ταξιδεύω, τότε πολύ νωρίτερα, συνήθως λίγο πριν την ανατολή του ήλιου.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω είναι… όταν νιώθω ερωτευμένη, η πρώτη μου σκέψη είναι ο άνθρωπός μου. Όταν ταξιδεύω, η πρώτη μου σκέψη είναι η πρώτη μου λήψη. Όταν μου λείπει η οικογένειά μου, η πρώτη σκέψη είναι ο πρώτος καφές της ημέρας μαζί τους –οι αγκαλιές τους. Στις διακοπές, η πρώτη σκέψη ανήκει στην πρώτη βουτιά της ημέρας και σχεδόν τη νιώθω. Όταν είμαι αγχωμένη με κάποιο deadline, η πρώτη μου σκέψη, σε τρομακτική λεπτομέρεια, είναι ο τρόπος που θα με κόψει κομφετί ο πελάτης... παραδειγματικά.

Δεν έχει καμία σημασία η πρώτη σκέψη όμως. Γιατί η δεύτερη είναι πάντα, κάθε μέρα, η ίδια και συνοδεύεται από την ανάλογη κίνηση: να ανοίξω με κλειστά ακόμη μάτια, τη Nespresso μηχανή (λατρεμένη ποικιλία αυτή την εποχή η Rosabaya de Colombia). Για πρωινό φτιάχνω συνήθως ένα smoothie (μπανάνα, γάλα αμυγδάλου και μέλι). Μόνο τις Κυριακές αγαπάω τις αυγόφετες και τα pancakes -αν τα φτιάξει άλλος, ακόμη καλύτερα.

Με τον δεύτερο εσπρέσο της ημέρας... τσεκάρω emails, messages, Instagram, Facebook. Υπάρχουν μέρες που αμέσως μετά θα χαθώ μέχρι το απόγευμα σε κείμενα ή φωτογραφίες, με ατελείωτο edit, copy, research. Και μετά έρχονται άλλες, οι αγαπημένες μου, που βάζω μπρος και φεύγω. Αγαπημένο πρώτο κομμάτι κάθε διαδρομής «Il ballo del mattone” της Rita Pavone. Δεν υπάρχει mp3 player, όμως, χωρίς Massive Attack, Beastie Boys, James Taylor Quartet, Jamiroquai και Pet Shop Boys. Έτσι «καταπίνω» κάθε χιλιόμετρο, συνήθως τραγουδώντας δυνατά. Όποτε φτάνω στον προορισμό μου, μετά από ώρες οδήγησης έχω βραχνή φωνή. Κανόνας. Μείνετε ήσυχοι, αυτό δεν συμβαίνει όταν ταξιδεύω αεροπορικώς. Προτιμώ όμως το αυτοκίνητο, πάντα, από τότε που με θυμάμαι.

Συνήθως το πρωί... δεν φοράω make up. Αν έχω κάποια συνάντηση ή meeting, αρκεί λίγη CC Cream, ρουζ και μαύρη μάσκαρα της Chanel.

Κάπου στο μέσο της ημέρας... δεν ξέρω τι εννοούν όλοι, όταν γύρω μου μιλάνε για «σνακ» ή το μεσημέρι για σαλάτες. Με το φαγητό μου δεν παίζω. Όταν πεινάω, τρώω. Και συνήθως πεινάω πολύ. Και τρώω τα πάντα. Το μεσημεριανό εμπεριέχει μια από τις μαγικές λέξεις: θαλασσινά, ζυμαρικά, όσπρια. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ μάταια να γίνω vegan – από τύψεις. Αυτό που κατάφερα, μια μικρή νίκη, είναι να περιορίσω τα γαλακτοκομικά και το κρέας στο ελάχιστο.  Επίσης, το μεσημεριανό μου δεν υπακούει στα συνηθισμένα ωράρια.

Όταν η δουλειά σου, η ζωή σου και το γραφείο σου είναι στον φορητό υπολογιστή και στη φωτογραφική σου μηχανή, δεν έχεις ωράρια. Ως creative consultant και δημιουργός περιεχομένου (φωτογραφία και κείμενο) δεν έχεις πρέπει, αλλά δεν έχεις και όρια. Υπάρχουν μέρες που δουλεύεις μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης. Και ύστερα υπάρχουν μέρες, που νιώθεις όπως ο Φιλέας Φογκ. Ή που έχεις απανωτές συναντήσεις μέσα στην πόλη. Με πελάτες, με creatives, εκπροσώπους εταιριών, art directors. Είναι υπέροχο που σχεδόν κάθε μέρα είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Αλλά υπάρχουν στιγμές που μου λείπει αφάνταστα η ασφάλεια που εμπεριέχει η ρουτίνα.  

Μια σταθερά των τελευταίων χρόνων... είναι όμως η μεσημεριανή σιέστα. Που μπορεί να διαρκεί από 15’ έως και 60’. Ανάλογα του που βρίσκομαι και τι περιθώριο έχω για shut down. Έχει τύχει να κοιμηθώ μισή ώρα ακόμη και μέσα σε αυτοκίνητο, στη θέση του οδηγού, στη μέση του πουθενά. Αλλά και σε ιστιοπλοϊκό σκάφος, για περίπου 15’, καθιστή, ακουμπώντας στη μάτσα. Ευτυχώς δεν το πρόσεξε κανείς, φορούσα σκούρα γυαλιά ηλίου. 

Υπάρχουν εποχές που πηγαίνω στο γυμναστήριο κάθε μέρα για μία ώρα (διάδρομος και ασκήσεις ενδυνάμωσης ποδιών κυρίως). Και μετά άλλες που δεν περνάω καν απέξω, αλλάζω πεζοδρόμιο με κομψότητα, ελπίζοντας να μη με δει ο trainer. Όμως αγαπημένη άσκηση παραμένει το κολύμπι -και είμαι τυχερή να ζω σε μία χώρα που έξι μήνες τον χρόνο μπορώ να το κάνω σχεδόν κάθε μέρα. Να μια συνήθεια που δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς.

Το αντικείμενο χωρίς το οποίο δεν μπορώ να ζήσω πια... είναι το iPhone μου. Η Olympus OMD κάμερά μου, με τον Pancake φακό. Το MacBook Pro. Εύλογα, οι τσάντες μου είναι αναλόγου μεγέθους, νομαδικές. Για να χωράνε τα πάντα.

Εντούτοις, δεν είμαι άνθρωπος που μιλάει ώρες στο κινητό και με εκνευρίζουν απίστευτα όσοι δεν το αφήνουν από τα χέρια τους. Όταν είμαι σε συνάντηση ή ραντεβού, από μια αυτόματη αίσθηση σεβασμού, δεν το βγάζω καν από την τσάντα και παραμένει στο αθόρυβο. Εξάλλου μου αρέσει να είμαι «εκεί», όπου κι αν είναι αυτό το εκεί την εκάστοτε στιγμή. Είναι όμως η επαφή μου με όλα εκτός μου. Η ενημέρωσή μου, η δουλειά μου, η επαφή μου με όσους επιλέγω. Όταν το επιλέγω.

Τι άλλο έχω στην τσάντα μου; Δύο κραγιόν της Chanel (σε nude απόχρωση το Daylight και κλασικό κόκκινο το Gabrielle). Το κονσίλερ Tοuche Eclat του YSL. Τα κλειδιά μου, πορτοφόλι. Το καλοκαίρι το αντρικό άρωμα Sauvage του Dior, το Gabrielle της Chanel ή το Soleil Blanc του Tom Ford, ανάλογα την  διάθεση. Τον χειμώνα επιστρέφω στο Miss Dior. Την αντηλιακή UV Essentiel της Chanel. Και ένα ζευγάρι κλασικά μαύρα Rayban Wayfarer. Πολλά μεταξωτά κορδελάκια Twilly d' Hermès, θαυμάσια όχι μόνο ως βραχιόλια, αλλά και για να μαζέψεις τα μαλλιά. Ζελεδάκια της Haribo –πεθαίνω για αυτά.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν έχω πάγιο καθημερινό πρόγραμμα, δεν υπάρχει ρουτίνα. Όλα είναι ρευστά και γυρίζουν γύρω απ' όσα έχω να κάνω για τη δουλειά μου, αλλά και γύρω από τους δικούς μου ανθρώπους. Κάθε μέρα πλάθεται από την αρχή, αναλόγως των  δεδομένων που έχω στο ημερολόγιο –deadlines, παραγωγές, edit. Υπάρχουν σαφώς και μέρες «κοπάνας», πάντα θα υπάρχει η ανάγκη τους. Τότε βάζω το κινητό σε Flight Mode και εξαφανίζομαι. Πάω για μια βουτιά, μόνη. Νιώθω να καθαρίζει το μυαλό μου. Σαν reboot. Ή βλέπω σειρές, ολόκληρες σεζόν, το ένα επεισόδιο πίσω από το άλλο, για ώρες. Μέχρι αργά τη νύχτα.

Συνήθως τα βράδια... όταν δεν ταξιδεύω είμαι σπιτόγατα. Ικανή να κατοικώ μέσα σε έναν καναπέ. Θα βγω εκτός σπιτιού μόνο για να δω αγαπημένους φίλους, για ένα σινεμά ή για να δοκιμάσουμε ένα εστιατόριο. Αυτό κινείται αντιστρόφως ανάλογα τους θερινούς μήνες. Όπου ξαφνικά έχω λαχτάρα για ξενύχτι, για ζαβολιές, για όλα, και όλοι οι δρόμοι οδηγούν οπουδήποτε αλλού, εκτός από το σπίτι. Πάντα και μόνο με ανθρώπους που νιώθω ομοίους – και μακριά από ανούσιο θόρυβο. Δεν είναι τυχαίο: στο πορτ μπαγκάζ του εκάστοτε αμαξιού που οδηγώ, υπάρχει το καλοκαίρι πάγια τουλάχιστον ένα ολόσωμο μαγιό, μια πετσέτα και ένα ακόμη ρούχο ή ζευγάρι παπούτσια, για αλλαγή. Συγκεκριμένα αυτή την εβδομάδα, θα βρείτε ανάμεσά τους ένα κοκτέιλ φόρεμα του λατρεμένου Βασίλη Ζούλια, ένα ολόσωμο νεοπρέν wetsuit, όπως και ένα ζευγάρι Μares βατραχοπέδιλα. Αλμοδοβαρικό πορτ μπαγκάζ.     

Σε κάθε περίπτωση, τα βράδια για μένα είναι ο Κρύπτον μου –παιδί της Σελήνης τελείως. Νομίζω οι άνθρωποι είναι ωραιότεροι τη νύχτα, μέσα και έξω. Και πολύ πιο δημιουργικοί, πιο ειλικρινείς.

Από τη φύση μου είμαι ανοργάνωτη, δεν έχω outfits ημέρας ή νύχτας. Έχω μόνο αγαπημένα χρώματα: πάντα μαύρο - σπανιότερα γκρι και χακί. Και πλέον εμμονή με συγκεκριμένες γραμμές, όπως αυτές της Max Mara, της Zeus+Δione, της Ancient Kallos. Με υφάσματα, όπως το μετάξι, η καμπαρντίνα, το κασμίρ, το σουέντ. 

Όταν ταξιδεύω... και η μέρα ήταν ατελείωτη, μόλις νυχτώσει αγαπημένη συνήθεια είναι το room service (μπορώ με βεβαιότητα μετά από εκατοντάδες ταξίδια να σας πω, πως το νοστιμότερο είναι του Poseidonion Grand Hotel και του Aristi Mountain Resort, και τα δύο σε ελληνικό έδαφος), ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κάνοντας παράλληλα edit σε κείμενα και φωτογραφίες. Όταν είμαι στη βάση μου, το βραδινό μου συνήθως σερβίρεται μπροστά από το Netflix -ένα τεράστιο πιάτο με φρούτα, ειδικά το καλοκαίρι. Και καπάκι, όχι ένα ποτήρι, αλλά συνήθως ένα μπουκάλι γάλα αμυγδάλου (είμαι ξεκάθαρα το ολόγραμμα του Leon -αν και εντελώς μη κινηματογραφικά, με δυσανεξία στη λακτόζη).

Η βραδινή beauty routine ήρθε τα τελευταία χρόνια: ντεμακιγιάζ, κρέμα νυκτός και ματιών. Χρησιμοποιώ εναλλάξ τη La Prairie Skin Caviar και ολόκληρη τη σειρά της Dior, Capture Youth.

Το τελευταίο εξάμηνο δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ όσο εύκολα συνήθιζα πάντα. Γιατί δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι ξύπνια, να σχεδιάζω. Συνήθως από μια λαχτάρα να μεγαλώσω την εκάστοτε μέρα, ενίοτε από υπερένταση. Με βοηθάνε πολύ τα applications Pillow και Digipill. Τα συνήθισα τόσο, που πλέον όταν πρέπει να κοιμηθώ on demand, για να φορτώσω μπαταρίες στο νεκρό χρόνο της διάρκειας μιας πτήσης και να κερδίσω ωφέλιμο από τον τελικό προορισμό, αρκούν ελάχιστα πλέον λεπτά.

Δεν κάνω ποτέ απολογισμό της ημέρας. Δεν με ενδιαφέρει πια το τι είναι πίσω μου ήδη, μόνο το εκάστοτε επόμενο “τώρα”.

Απλώς νιώθω ότι ήταν μια καλή μέρα, όταν δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω, ξαπλωμένη.