Ξεκίνησε η φετινή, εκπληκτική έκθεση στο MET museum

Το περσινό πάντρεμα μόδας με τον καθολικισμό (Heavenly Bodies), άφησε εποχή, όντας η πιο πετυχημένη έκθεση στα 149 χρόνια λειτουργίας του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης (Met) της Νέας Υόρκης. Η βλέψη του να ξεπεράσει κανείς τα θεία με την υπερβολή, την ειρωνεία και μια μόδα που ανθίζει στο περιθώριο είχε προοπτικές που, όμως, δεν εκμεταλλεύτηκαν πλήρως από τους celebrities που παρευρέθηκαν στο φαντασμαγορικό event. Μπορεί το Met Gala να ολοκληρώθηκε, να άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στους περισσότερους, μέσα από μια δυσνόητη θεματική που δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει το κοινό -σε σύγκριση με την άκρως επιτυχημένη περσινή εκδήλωση-, η έκθεση, όμως, Camp: Notes on Fashion, έρχεται για να διαλευκάνει τη γραμμή μεταξύ υψηλής αισθητικής και κακού γούστου –ή να ενισχύσει τη σύγχυση που επικρατεί.

Camp: Notes on Fashion

Το θέμα του Gala και κατ’ επέκταση της έκθεσης του Costume Institute, που θα φιλοξενηθεί επίσης στο Met, είχε ως άξονα και οδηγό το δοκίμιο της Susan Sontag, Notes on Camp, που εκδόθηκε το 1964. Μισό αιώνα μετά την έκδοσή του, η φύση της έννοιας camp εξακολουθεί να αιωρείται και να περιτριγυρίζεται από ερωτηματικά, αν και σύμφωνα με τον επιμελητή της έκθεσης, Andrew Bolton, η εποχή που ζούμε τώρα θεωρείται εξαιρετικά camp-θετικό ή αρνητικό, το πρόσημο της πρότασης έγκειται στο χέρι του καθενός.

Σύμφωνα με την Sontag, πρόκειται για μια «ευαισθησία», που μεταξύ άλλων, μετατρέπει το σοβαρό σε επιπόλαιο. Είναι το σύνθετο, το πολυεπίπεδο, το ειρωνικό που χλευάζει, αλλά δεν προσβάλει. Η αγάπη για το αφύσικο, το τεχνητό και την υπερβολή.

Camp είναι το σχόλιο του καλού γούστου πάνω στο κακό γούστο. Ο θρίαμβος του επικού στιλ που βλέπει τα πάντα μέσα σε εισαγωγικά. «Γυναίκα» και όχι γυναίκα, «μόδα» και «αισθητική». Camp είναι τα γυναικεία ενδύματα της δεκαετίας του ’20, ολόκληρο το έργο του Bellini, η Κουβανή τραγουδίστρια La Lupe, η RuPaul σε όλο του το μεγαλείο, οι ταινίες scopitone (πρόδρομοι των μουσικών video clips), οι λάμπες Tiffany με τα περίτεχνα σχέδια βιτρό, η Λίμνη των Κύκνων, οι είσοδοι του μετρό στο Παρίσι, σχεδιασμένοι από τον Hector Guimard στα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Camp δεν είναι ένα μανιφέστο, δεν έχει κανόνες, ούτε μπούσουλα. Είναι πάντα επιπόλαιο, αλλά με μια αθώα σοβαρότητα. Είναι διαφορετικό, «παρά είναι» φανταστικό, «παρά είναι» εκκεντρικό και μεγαλειώδες.

The Exhibition

Ο όρος Camp δεν είναι τάση ή δημιουργία της εποχής, αλλά έχει τις ρίζες του στη Γαλλία και τον Λουδοβίκο 14^ο, που μετέτρεψε το παλάτι των Βερσαλλιών σε χώρο γιορτής. Βράδια με χορούς, πάρτι μασκέ, μπιλιάρδα καταμεσής των αριστοκρατικών σαλονιών και κοστούμια γεμάτα διαμάντια. Έπειτα, ήρθε ο Oscar Wilde, με τη χαρακτηριστική εικόνα και τις ερωτικές επιστολές του. «Έριξα το μαργαριτάρι της ψυχής μου σ’ ένα ποτήρι κρασί», έγραψε ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος και ποιητής, ο οποίος υπήρξε αφορμή για την Sontag και το δοκίμιό της.

Camp είναι μια γυναίκα που περιφέρεται ντυμένη με ένα φόρεμα από 3 εκατομμύρια φτερά. Το όνομά της μπορεί να είναι Anna Wintour και το ένδυμα να φέρει την υπογραφή του γαλλικού οίκου Chanel ή το γένος να είναι αρσενικό και να μιλάμε για τον Hamish Bowles και την πολύχρωμη, πουπουλένια Maison Margiela κάπα του.

Μέσα από 250 ενδυματολογικούς θησαυρούς, που χρονολογούνται από τον 17^ο αιώνα μέχρι σήμερα, η έκθεση του Ινστιτούτου Κοστουμιών εξερευνά την camp αισθητική, μια εξερεύνηση που φωλιάζει στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Η αμερικανική μητρόπολη θα φιλοξενήσει την έκθεση Camp: Notes on Fashion, μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου. Κομμάτια δια χειρός Vivienne Westwood, της βασίλισσας της punk μόδας, του εκκεντρικού Jeremy Scott, του Alessandro Michele για την Gucci και του Virgil Abloh για την Off-White, βρίσκουν τη δική τους ξεχωριστή θέση σε ένα μοναδικό, οπτικά και σημασιολογικά, αφιέρωμα. Αν βρεθείτε στο Μεγάλο Μήλο, επιβάλλετε να επισκεφθείτε το Met!