Κοφτές κινήσεις, σίγουρο βλέμμα, απόφαση χωρίς δεύτερες σκέψεις. Μια αυστηρά δομημένη προσωπικότητα με ιδιαίτερη αδυναμία στον αυταρχισμό και τη στρατιωτική πειθαρχία. Η μαέστρος, Lydia Tár, θυμίζει άγριο θηρίο, έτοιμο να ηγηθεί και να κατασπαράξει. Το πάθος της για τη μουσική την οδηγεί σε έντονη "λύσσα" και εμμονή με την παραμικρή λεπτομέρεια. Εισβάλουμε στην καθημερινότητά της, δίχως να μπορούμε να προβλέψουμε τις επόμενες κινήσεις ενός καλά κουρδισμένου χαρακτήρα. Όμως, και αυτή τη φορά, χάρη στην έξυπνη πένα του Todd Field, η τέλεια στημένη περσόνα νοσεί σε ένα μαύρο παρασκήνιο, με καλά κρυμμένα ηρεμιστικά χάπια και ήχους ενοχής, οι οποίοι παραμονεύουν...

"Κοφτερή" επιτυχία

Σκληρή αγωνίστρια με μέντορά της τον Αμερικανό συνθέτη, διευθυντή ορχήστρας, πιανίστα και μουσικό παιδαγωγό, Leonard Bernstein, φτάνει στο σημείο να αγγίζει πλέον την κορυφή στον κόσμο της κλασικής μουσικής. Αρχηγός στην επαγγελματική της διαδρομή, έχει το τσαγανό να τα βάζει με τους άντρες - ανταγωνιστές με σηκωμένια μανίκια και συνεχή ετοιμότητα. Ξέρει ποια είναι και τι αξίζει. Δεν την αφορούν οι ανάγκες των άλλων και συχαίνεται τις αντίθετες με τις δικές της απόψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λογομαχία της με έναν νεαρό μουσικό κατά τη διάρκεια της ακρόασης, την οποία ετοιμάζει για να βρει τον επόμενο διευθυντή της ορχήστρα της. Ο ίδιος παραδέχεται ότι αρνείται να ακούει Bach, καθώς τον θεωρεί μισογύνη, αποκαλύπτοντας ότι ο ίδιος είναι γκέι. Ακολουθεί η cool ανταπόκρισή της ότι η ίδια είναι ομοφυλόφιλη και δεν συνηθίζει να συγχέει τις προσωπικές επιλογές ενός μουσικού με την καλλιτεχνική τους ταυτότητα, παίζοντας η ίδια πιάνο, με την σιγουριά ότι θα τον πείσει για την ιδεολογία της. Η κατάσταση ξεφεύγει με ένα σύντομο και επιθετικό ping - pong χαρακτηρισμών μεταξύ τους, ενώ αυτός αποφασίζει να αποχωρίσει. 

Κόντρα στην πραγματική φύση

Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας την παρακολουθούμε να νοιάζεται αποκλειστικά για τις μελωδίες, τις οποίες συνθέτει στο πιάνο μέσα στον δικό της μοναχικό κόσμο, παρέα με δύο αναμμένα κεριά, καυτό τσάι, αρρωστημένες σκέψεις και αϋπνία. Σιγά σιγά διεισδύουμε σε μια βαθιά ναρκισσιστική προσωπικότητα, η οποία έχει λουστεί με το τοξικό φως της εξουσίας και δεν έχει όρια. Έχει μάθει να παίρνει αυτό που θέλει σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής της. Την παρακολουθούμε να είναι ο πυρήνας όλων, με ένα νεύμα της να ελέγχει τη ροή τους. Έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη δουλειά, ελέγχει συνεχώς τις κινήσεις της βοηθού της και ενώ είναι παντρεμένη με την σύζυγό της, την βλέπουμε να διεκδικεί συνεχώς κάτι διαφορετικό. Και έτσι, φτάνουμε στο σημείο - κλειδί, όπου υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι είναι ένα άτομο, το οποίο εκμεταλλεύεται σεξουαλικά τις νεαρές μουσικούς. Μια από αυτές τις κοπέλες αυτοκτονεί. Η μεταξύ προσωπική τους ιστορία δεν έληξε καλά και η Lydia συνέχιζε να πείθει πιθανούς εργοδότες να μην την προσλάβουν, λόγω περίεργης συμπεριφοράς. Η ίδια αρχίζει να ανακυκλώνει την ίδια ιστορία, με καινούργιο "στόχο" μια νέα μουσικό.Ο σεναριογράφος έχει εμπνευστεί από την εποχή του #Meetoo κινήματος, κάνοντας όμως τη διαφορά να τοποθετήσει στο "θρόνο" του θύτη μια γκέι γυναίκα. Μια τολμηρή κίνηση, που αποκαλύπτει πολλά για την ανθρώπινη φύση, ανεξαιρέτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Η συστημική κακοποίηση μπαίνει σε πρώτο πλάνο και ο χαρακτήρας του "κυρίαρχου" αποσυντίθεται. 

H Cate Blanchett κατάφερε για ακόμη μια φορά να μας κάνει να μην νιώθουμε άνετα με τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Μια δύσκολη υπόθεση ήρωα, ο οποίος έχει πολλές διαστάσεις και νοσηρές φαντασιώσεις. Η σκηνή με την πρόβα στο στούντιο, στην οποία μιλάει άπταιστα γερμανικά με έντονες κινήσεις και ιδρώτα μας κάνουν να υποκλινόμαστε σε ένα αστείρευτο ταλέντο.