Η γνωστή δημοσιογράφος μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια της...

Γεννήθηκα στο κέντρο της πόλης, και μεγάλωσα στην παλιά παραλία πάνω στη θάλασσα και αυτό με έχει σημαδέψει για πάντα. Αυτή η αίσθηση- να κοιμάσαι και να ξυπνάς πάνω στη θάλασσα έκανε τη ζωή μου κυματιστή. Έπαιζα κρυφτό και κυνηγητό στην εσωτερική αυλή και στους κοινούς φωταγωγούς των πολυκατοικιών γύρω από τη δική μου με τους φίλους μου από τη γειτονιά. Παίζαμε με τις γάτες που υπάρχουν ακόμα, αλλά παιδιά δεν βλέπω να παίζουν πια. Κοροϊδεύαμε με την αδερφή μου τους απέναντι, και μιλούσαμε (χωρίς μηνύματα και κινητό, αλλά δια βοής) με τα παιδιά που έμεναν στο απέναντι μπαλκόνι (ήταν λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία). 

Ο κατάλογος με τις αγαπημένες μου γειτονιές δε σταματάει ποτέ. Έφηβη θεωρούσα τον πιο ρομαντικό δρόμο της πόλης την οδό Αγάπης και την οδό Σκρά, που διόλου τυχαία είναι αδιέξοδες (όπως και οι εφηβικές αγάπες). Φοιτήτρια λάτρευα την περιοχή μεταξύ Αγγελάκη και Ναυαρίνου, τα στενάκια με τις στοές. Από τότε που επέστρεψα λατρεύω τις οικογενειακές κυριακάτικες βόλτες με ιδιωτική ξενάγηση από την ερασιτέχνη ξεναγό μαμά στη μαγευτική Άνω Πόλη και την πλατεία Ρομφέη και Τερψιθέας. Τέλος, το μέρος μου είναι το λιμάνι. Αναχωρήσεις, φορτία (κάθε είδους), αποχαιρετισμοί και νέες αφίξεις. Όλα συμβολικά. Όλα φορτισμένα. 

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω... It’s complicated. Γιατρός, αλλά λιποθυμούσα στα χειρουργεία, μαμά (και το πέτυχα), αρχιτέκτων (αλλά πέρασα δύσκολη εφηβεία και έτσι επέλεξα την εύκολη τρίτη δέσμη και σπούδασα γερμανική φιλολογία), δημοσιογράφος (για να αλλάξω τον κόσμο). Στη  δευτέρα λυκείου δούλευα κρυφά ως ραδιοφωνικός παραγωγός σε ραδιόφωνο της καλαμαριάς, ενώ λίγο μετά έπιασα και επίσημα δουλειά στην ΕΡΤ. Διέκοψα τις σπουδές μου λόγω εγκυμοσύνης, συνέχισα με σχολή δημοσιογραφίας και υποκριτικής στην Αθήνα ενώ θήλαζα. Όταν έμεινα άνεργη το 2010, πάνω στην κρίση, ολοκλήρωσα το bachelor και συνέχισα σε master στη γλωσσολογία και την ανάλυση πολιτικών κειμένων στα γερμανικά και τα ελληνικά. Όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησα να μαθαίνω ξένες γλώσσες: γερμανικά, γαλλικά, αγγλικά και εσχάτως ρωσικά.

Στην τηλεοπτική δημοσιογραφία αγαπώ πάνω από όλα το ότι είναι ομαδική δουλειά. Προσπαθώ μέσα από τις εκπομπές μου στη δημόσια τηλεόραση να φωτίζω όλες τις πτυχές σε ένα ζήτημα και να εφαρμόζω όλες τις άπιαστες ιδέες που έχω με την καταπληκτική ομάδα μου. Στο πολιτικό ρεπορτάζ με γοητεύει η σημειολογία και η αλήθεια ή το ψέμα πίσω από τις λέξεις. Κάνοντας πολιτική, συνειδητοποιώ πόσο μικρός είναι ο κόσμος και πόσο συνδεδεμένα είναι όλα και είμαστε όλοι μεταξύ μας. Ακόμα προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο.

Όταν πρωτοξεκίνησα στον χώρο των ΜΜΕ υπήρχαν μόνο τα 3 κανάλια της δημόσιας τηλεόρασης. Μετά την πρώτη μου εκπομπή στην ΕΡΤ1, (ένα καθημερινό μαγκαζίνο που παρουσίαζα εναλλάξ με τον Θοδωρή Δρακάκη) μπήκα στο τραμ για να φτάσω στο σπίτι μου στο Κουκάκι- καθώς τότε ζούσα στην Αθήνα. Όλοι όσοι ήταν στο τραμ ήρθαν να μου πουν συγχαρητήρια -με είχαν δει όλοι. Στην αρχή κολακεύτηκα, το βράδυ όμως, μόνη στο σπίτι κατάλαβα πόσο ματαιόδοξο είναι όλο αυτό. Ωστόσο νομίζω πως ξεπέρασα εντελώς το να ζω μέσα από την τηλεόραση στα χρόνια της ανεργίας. Σήμερα βέβαια η πληθώρα καναλιών και συναδέλφων δημιουργεί ένα τελείως διαφορετικό τοπίο. Πολλά χρόνια τώρα ξέρω, πως η τηλεόραση είναι διαφανής σαν ακτινογραφία. Δείχνει τα πάντα: ανασφάλειες, ανεπάρκειες, έλλειψη γνώσεων ή ευγένειας. Περάσαμε την κρίση μας ως κλάδος. Είμαι αισιόδοξη πως στο τέλος θα  επικρατήσει η ποιότητα. Όσο για τις συνεχείς προκλήσεις του επαγγέλματος: ήμουν η πρώτη που έκανα συνέντευξη του βουλευτή ΝΔ τότε Κώστα Καραμανλή, θα ήθελα να το ξανακαταφέρω κάποια στιγμή.

Ποιο μέσο απολαμβάνω περισσότερο; Έχουν όλα τη θέση τους. Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οπότε το γραπτό προτιμώ να το κρατήσω για μένα. Το ραδιόφωνο έχει τη δική του γοητεία, είσαι εσύ, οι φωνές και τα υπόλοιπα στη φαντασία. Επίσης, ειδησεογραφικά, σου δίνει το δυνατότητα να φτάνεις πολύ εύκολα παντού με τηλεφωνικές. Η τηλεόραση είναι αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Ωστόσο πιστεύω το μέλλον ανήκει στο διαδίκτυο.

Το επαγγελματικό μου επίτευγμα είναι το όνομα μου. Το έχω χτίσει με πολύ κόπο, πολλά διλήμματα και πολύ χρόνο εργασίας. Η καριέρα -και αυτή είναι η συμβουλή μου στους νεότερους- χτίζεται με πολλά όχι, σκληρή δουλειά, διαρκή εκπαίδευση και πολύ διάβασμα.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι... Η παραλία, παλιά και νέα είναι αυτή που ποτέ δεν με προδίδει. Καταλήγω πάντα στην περιοχή του λιμανιού, με τα δύο μουσεία, το βλέμμα στην πόλη και την συνέχεια στο σέμπο του ΟΛΘ. Καταχνιασμένη το φθινόπωρο, γκρι και ομιχλώδης τον χειμώνα, γεμάτη προσδοκίες την άνοιξη και νωχελική το καλοκαίρι, η θάλασσα είναι το καταφύγιο μου.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς... Tο ηλιοβασίλεμα στο On the road με την κολλητή μου, την Ευγενία.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Μουσείο Φωτογραφίας στο Λιμάνι με φυσικό φόντο τις μαούνες και τα εμπορικά πλοία. Μαγικό μέρος.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Οψοποιών Μαγγανείαι. Για το καλύτερο κρέας και μπιφτέκι, επιτέλους χωρίς κρεμμύδια και ψωμί. Canteen για ένα κρασάκι και συκώτι με τις φίλες μου. Clochard και The Afficionados για υψηλή γαστρονομία. Και τα καλύτερα: Το Αγκυροβόλι στην Επανομή και το Σεργιάνι στις Φώκιες. Οι καλύτερες ψαροταβέρνες στη βόρεια Ελλάδα.

Ένα σημείο στην πόλη που απολαμβάνω μαγευτική θέα είναι... Θα σας εκπλήξω γιατί σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα αλλά εγώ πάντα απολαμβάνω τη θέα μόλις στρίψω στον περιφερειακό από το γήπεδο του Ηρακλή.

Το καλύτερο παγωτό στην πόλη; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Κάτι ξέρω για το Ελληνικό. Το καλύτερο παγωτό σικάγο και λεμόνι λένε. Ωστόσο, το  καλύτερο μου το κέρασε από τη Σβώλου μια μέρα που ήμουν στεναχωρεμένη ο φίλος μου, ο Τέλος Φίλης.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι... Το ποδήλατο. Με πάει παντού.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ το defacto με εξαιρετικούς dj το βράδυ, όπου πάμε με τον άντρα μου μετά το σινεμά (μόνο σε μικρές αίθουσες). Και στο La dose για late night "τράβηγμα" με λίγο μπιλιάρδο. Στο Berlin για after. Εναλλακτικές συναυλίες και performances στον «Πρώτο όροφο» και στη Μαύρη Τρύπα. Λάτιν χορός στα πάρτι του Ντάνη Λαδόπουλου.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι... Το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου στη Φιλικής Εταιρίας. Ένα μικρό διαμάντι στο κέντρο της πόλης. Πάω πάντα για να ανάψω ένα κεράκι, δεν έχει ποτέ κεράκια, αλλά το θαύμα πάντα γίνεται.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει ο καλλιτεχνικός αέρας νέων κυρίως ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν εδώ. Οι μικρές θεατρικές σκηνές που γεμίζουν από μικρές θεατρικές ομάδες. Μου αρέσει ο συνδυασμός του πεισματάρη Μακεδόνα που αποκαλεί χαμουτζή τον αθηναίο, της μάγισσας Σμυρνιάς που ήρθε εδώ προσφυγοπούλα, των εβραίων που αγάπησαν τις ανάσες της. Η πόλη είναι χτισμένη σε στρώματα και σε κάθε στρώμα ανασαίνει έναν αιώνας. Χωνευτήρι πολιτισμών, διαφορετικών λαών και τάσεων. 

Στην πόλη θα άλλαζα αρκετά πράγματα. Θα αναπαλαίωνα όλα τα νεοκλασσικά στην Εγνατίας. Θα ξήλωνα όλες τις φωτεινές επιγραφές. Θα άλλαζα, τον χαρακτηρισμό ερωτική πόλη, την απαράδεκτη κατάσταση με τα σκουπίδια. Τους βανδαλισμούς στα αγάλματα. Το κυκλοφοριακό. Το κόμπλεξ με την Αθήνα. Και θα ευαισθητοποιούσα σε θέματα ανακύκλωσης. Ανακυκλώνουμε στο δήμο θεσσαλονίκης σε ποσοστό 17%, όταν ο στόχος είναι το 25%!

Τα τρία πράγματα που θα πρέπει να κάνει οπωσδήποτε κάποιος που έρχεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη είναι… Βόλτα στη Νέα Παραλία και τουριστική φωτογράφιση στις Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Βόλτα στο λιμάνι και στα Μουσεία Φωτογραφίας και Σύγχρονης Τέχνης και καφέ στο Kitchen Bar. Ξενάγηση στη Ροτόντα.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... Πάντως όχι «Νύφη του Θερμαικού». Μάλλον «δεσποινίς 2.234 ετών». 

Η μεγαλύτερη παρεξήγηση που αφορά την πόλη της Θεσσαλονίκης είναι… Το συμπρωτεύουσα. Ελληνική πρωτοτυπία. Την φαντάζομαι καλλιτεχνική και εμπορική πρωτεύουσα των Βαλκανίων.

Φωτογραφία πορτρέτου: Πάνος Κονιός