Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια του...

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στη Δάφνη και ήμουν τυχερός που πρόλαβα το παιχνίδι στους δρόμους, τα γδαρμένα γόνατα και την επαφή με τα παιδιά της γειτονιάς μου. Έχουν αλλάξει όλα από τότε, αλλά πάντα η παιδική ηλικία είναι καλά φυλαγμένη μέσα μου.

Τη Θεσσαλονίκη την επισκέφτηκα πρώτη φορά πολύ μικρός. Σχεδόν κάθε Πάσχα ανεβαίναμε με την οικογένεια μου «στο θείο, στη Θεσσαλονίκη». Η πρώτη δυνατή εικόνα ήταν σίγουρα η Παραλία. Ατελείωτο παιχνίδι με τα ξαδέρφια μου, τρέξιμο και ποδήλατα. Ανάσταση κάναμε πάντα στην εκκλησία της Ανάληψης, καθώς το σπίτι του θείου είναι εκεί κοντά. Θυμάμαι τη μυρωδιά και τη ζέστη από τα κεριά, τη μαμά μου που μας έβαζε βαμμένα αβγά στις τσέπες του παλτό, τον κόσμο που περίμενε το Άγιο Φως και αγκαλιαζόταν με θέρμη χωρίς ακόμη πολλές έγνοιες.

Η αγαπημένη μου περιοχή εδώ είναι το κέντρο. Γενικά είμαι άνθρωπος που με γοητεύει η κίνηση, η αγορά και το σημείο που συναντιούνται πιο εύκολα οι κάτοικοι και οι επισκέπτες μιας πόλης. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης σημαίνει πολλά για μένα και κάθε φορά ανακαλύπτω ένα στενάκι που κάτι έχει να πει, φτάνει να το προσέξεις.

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο. Αν και σπούδασα και οικονομικά, εκτός από τη δραματική σχολή, μέσα μου πάντα ήξερα τον προορισμό μου.

Αυτό που αγαπώ στην υποκριτική είναι η μαγεία των ρόλων και η δυνατότητα να γνωρίζεις και να μελετάς συνεχώς νέους χαρακτήρες. Αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους που σκέφτονται οι άνθρωποι. Δεν είναι γοητευτικό;

Η συναισθηματική διαλεκτική προέκυψε μετά από ένα σεμινάριο πριν από πολλά χρόνια, που παρακολούθησα στο κέντρο μελέτης αρχαίου δράματος με τον Tadashi Suzuki. Εκεί κατάλαβα τη σημαντικότητα της σωστής χρήσης των συναισθημάτων στην τέχνη, αλλά κυρίως στη ζωή μας. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα σχετικά με τη διδασκαλία της μεθόδου, είναι η αγάπη που παίρνω από τους μαθητές μου. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κάποιοι έρχονται στις συναντήσεις μπλοκαρισμένοι και σιγά-σιγά με τις ασκήσεις και τις τεχνικές καταφέρνουν, μέσα από τους κώδικες της τέχνης που δουλεύω, να ανθίζουν, να βλέπουν τη ζωή τους με περισσότερη δύναμη και να μην ξεχνούν ποτέ, ότι η λύση για τα προβλήματα μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ο καθένας από μας είναι ένα μικρό θαύμα και δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανέναν να μας μειώνει τη σημαντικότητα μας.

Στην Αθήνα έχω αρκετές ομάδες εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Στη Θεσσαλονίκη ξεκινήσαμε τις συναντήσεις πριν έξι χρόνια ... «χαλαρά». Και σήμερα υπάρχουν ομάδες με τις οποίες συναντιόμαστε κάθε μήνα στο Μέγαρο Μουσικής! Με παλιούς και νέους φίλους που θέλουν να ζήσουν την εμπειρία αυτής της βιωματικής μεθόδου. Να τονίσω εδώ πως δεν απευθύνεται σε ηθοποιούς, αλλά σε όποιον θέλει να ασχοληθεί με την προσωπική του ανάπτυξη, με τους δείκτες συναισθηματικής ευφυίας, μέσα από τα μονοπάτια του θεάτρου. Είναι γνωστό ότι τα πάντα είναι ρόλοι. Ας μάθουμε να παίζουμε σωστά τους ρόλους της ζωής μας χωρίς να χάνουμε τα θέλω μας, μέσα στα πρέπει των άλλων.

Μια στιγμή που δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν σε ένα ίδρυμα με κακοποιημένα παιδάκια, που πήγαμε με μία ομάδα. Να τους παίξουμε θέατρο, να τους δώσουμε λίγες στιγμές γέλιου μέσα στη δυστυχία της ψυχής τους. Αυτά τα πονεμένα, αθώα βλέμματα και τις αγκαλιές που μας έκαναν μετά, είναι εικόνες και συναισθήματα που δε θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου. Με τις ομάδες της συναισθηματικής διαλεκτικής ανεβάζουμε παραστάσεις οπουδήποτε και συμμετέχει όποιος θέλει, γιατί το θέατρο μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε και να τον βγάλουμε έξω στο φως.

Το πρώτο πράγμα που κάνω, όταν φτάνω στη Θεσσαλονίκη, είναι να συναντήσω τους αγαπημένους μου φίλους. Όσο κι αν σας ακούγεται παράξενο, αισθάνομαι διαφορετική ενέργεια στις σχέσεις και στους δεσμούς ζωής που έχω δημιουργήσει εδώ.

Η αγαπημένη μου βόλτα είναι να χάνομαι στα στενά της πόλης και να εξερευνώ την ιστορία, τις μνήμες και τα αρώματά της. Βυζάντιο, Ρωμαίοι, Εβραίοι, Αρμένιοι, Μικρασιάτες, αυτή η πόλη είναι ένα γοητευτικό πολύχρωμο μωσαϊκό και όπου κι αν σταθεί κανείς, στη ΡωμαΪκή Αγορά, στην Άνω Πόλη ή στη δυτική είσοδο, μπορεί να ακούσει την ιστορία της να του «μιλάει».

Αγαπημένο μου εστιατόριο είναι η Ακαδημία στην οδό Αγίου Μηνά. Απολαμβάνω την υψηλή μαγειρική του σεφ Κωνσταντίνου, που καταφέρνει να με εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά, γιατί αλλάζει συχνά το μενού. Το πιάτο που πάντα ξεχωρίζω είναι το μυλοκόπι και ο τρόπος που μαγειρεύει αυτό το ιδιαίτερο ψάρι. Είναι ένας χώρος φιλόξενος και ζεστός τον οποίο επισκεπτόμαστε συχνά και με τα μέλη της ομάδας, μετά τις συναντήσεις μας. Όποιος το επισκεφθεί θα ήταν παράλειψη να μη δοκιμάσει στο τέλος το υπέροχο μιλφέιγ!

Όταν μου μένει ελεύθερος χρόνος, επιλέγω πάντα να δω μία θεατρική παράσταση, γιατί μου αρέσει να ενημερώνομαι για τα θεατρικά δρώμενα της πόλης. Άλλωστε, ανεβάζοντας και εγώ παραστάσεις με τις ομάδες της συναισθηματικής διαλεκτικής, που μάλιστα κάποιες  κάνουν πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, οφείλω να γνωρίζω και με αφορούν τα δρώμενα του εν λόγω τομέα.

Ένα μέρος που πάντα επισκέπτομαι, με το που θα ζεστάνει ο καιρός, είναι η πισίνα στο ξενοδοχείο Capsis. Είναι ένα μέρος που χαλαρώνω αλλά και δίνω πολλά επαγγελματικά ραντεβού, καθώς είμαι στο κέντρο της πόλης και έχω την αίσθηση, ότι βρίσκομαι πάνω από αυτήν! Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός, ότι βρίσκεται στον όγδοο όροφο και προσφέρει μαγευτική  θέα σε όλη την πόλη, από τα Κάστρα μέχρι τη θάλασσα!  

Τι θα άλλαζα στη Θεσσαλονίκη, αν μπορούσα; Καλή ερώτηση. Θα άλλαζα πρώτα από όλα το κυκλοφοριακό, καθώς οι δρόμοι μπλοκάρουν πλέον κάθε τρεις και λίγο. Η έλλειψη αστυνόμευσης εντείνει το κακό, καθώς ο καθένας παρκάρει, όπου θέλει, έχοντας την εντύπωση ότι ο δρόμος είναι δικός του. Το δεύτερο που θα ήθελα να αλλάξει είναι αυτή ακριβώς η νοοτροπία του Έλληνα, ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες. Η αστυνόμευση δεν είναι από μόνη της αρκετή, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.

Αν θα έπρεπε με τρεις λέξεις να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη, αυτές θα ήταν: κοσμοπολίτισσα, ιστορία, έρωτας!