Η Σοφία Νικολαΐδου είναι μια γυναίκα που δεν τα παρατά. Διαπρέπει στον τομέα της, δεν χαρίζεται στην πένα της και δημιουργεί ιστορίες που λατρεύουμε να διαβάζουμε. Εδώ και λίγα χρόνια, μάλιστα, μας παίρνει μαζί στον μαγικό αυτό κόσμο της μέσω των μαθημάτων συγγραφής που πραγματοποιεί. Εμπνέει με τη στάση της απέναντι στα παράδοξα της ζωής, πολεμάει με όλη της τη δύναμη και βγαίνει νικήτρια. Βέρα Θεσσαλονικιά, αγαπάει και στηρίζει την πόλη της, και παρακάτω μας αφηγείται τις πιο ωραίες αναμνήσεις που έχει από αυτήν, αλλά και συστήνει όλα τα μυστικά της! 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Φάληρο, στην αρχή της Δελφών. Είχε αλάνα τότε, κατεβαίναμε και παίζαμε «καπάκια». Στους ίδιους δρόμους τώρα μένουν τα παιδιά και τα εγγόνια των παλιών γειτόνων.

Η αγαπημένη μου γειτονιά (ή καλύτερα γειτονιές) είναι το Φάληρο, το κέντρο και η Ευαγγελίστρια. Εκεί δε σκέφτομαι προς τα πού να κινηθώ, τα πόδια μου προχωρούν αυτόματα.

Όταν ήμουν παιδί το μόνο που με ένοιαζε ήταν να γράφω και να ακούω ιστορίες. Νομίζω πως γι’ αυτό έγινα συγγραφέας. Με συναρπάζουν οι ιστορίες των ανθρώπων.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη: όσο κι αν ώρες ώρες με εκνευρίζει, την αγαπώ. Όπως συμβαίνει με τους δικούς μας ανθρώπους: μπορεί να τους πειράζουμε για τα κουσούρια τους, όμως δεν ανεχόμαστε κανένας άλλος να τα λέει αυτά.

Σπούδασα κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική του Α.Π.Θ. Εκεί έμαθα γράμματα. Δούλεψα 27 χρόνια ως φιλόλογος σε σχολείο. Από το 2018 διδάσκω Δημιουργική Γραφή στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Α.Π.Θ. - και το χαίρομαι.

Η σχέση μου με τη συγγραφή ξεκίνησε από το Δημοτικό. Έγραψα ένα γουέστερν, που ούτε θυμάμαι πια πώς μου κατέβηκε. Συνέχισα να γράφω. Στη σχολή μού κόπηκε μαχαίρι, ύστερα όμως συνέχισα να γράφω με μεγαλύτερη φόρα.

Η συγγραφή για μένα σημαίνει χαρά, ελευθερία, χτυποκάρδι.

Είκοσι χρόνια τώρα διδάσκω δημιουργική γραφή (σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά μαθήματα στο πανεπιστήμιο και από το 2016 και μετά σε σεμινάρια στον Ιανό αλλά και στο ΚΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ. του Α.Π.Θ). Είναι κάτι που αγαπώ. Πάντα νιώθω λίγο πρωτάκι, λες και ξεκινάμε για πρώτη φορά. Αυτό χαρίζει η δημιουργική γραφή, σου μαθαίνει καινούρια πράγματα, προσφέρει το πέταγμα που χρειάζεσαι για να σκεφθείς αλλιώς. Γιατί στη λογοτεχνία όλα γίνονται, ακόμη και τα αδύνατα. Κι όταν κλείνει ο κύκλος, μένουν τα κείμενα που γράψαμε και οι ιστορίες που αφηγηθήκαμε. Η συνωμοσία της συνάντησής μας κάθε βδομάδα. Άλλωστε τι θα ήταν οι ιστορίες των ανθρώπων, αν δεν υπήρχαν οι συγγραφείς να τις αφηγηθούν;

Αντλώ έμπνευση από παντού. Τις βόλτες, τους ανθρώπους, τις ιστορίες που συμβαίνουν δίπλα μας. Τη ζωή που βράζει.

Η ζωντανή τέχνη που παρακολουθώ στην πόλη μου είναι τα graffiti και τα συνθήματα στο δρόμο. Καταγράφουν τον παλμό των ημερών, τον παλμό της πόλης.

Το πιο τρελό μου όνειρό μου είναι να ανακαλυφθεί ένα φάρμακο που θα μας κρατάει νέους και υγιείς, να γλεντάμε τη ζωή μας στους αιώνες.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο του παιχνιδιού. Της διασκέδασης. Της ελευθερίας.

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας… Πολλοί. Περνώ μονομανίες και κολλήματα. Ο Όμηρος. Η Σαπφώ. Η Βιρτζίνια Γουλφ. Και κανά δυο σπουδαίοι ράπερς της πόλης που διαβάζουν τις γειτονιές καλύτερα από όλους.

Οι άνθρωποι που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που ζουν δίπλα μας και τα βγάζουν πέρα στα δύσκολα, χωρίς βαρυγκόμια.

Η περιπέτεια της υγείας μου με έχει διδάξει να χαίρομαι την κάθε μέρα – και να μη βάζω σκασίλα καμιά. (Καμιά φορά το ξεχνώ, αλλά επανέρχομαι).

Τα πράγματα που εκτιμώ στη ζωή είναι οι μικρές στιγμές. Τα μεγάλα χαμόγελα. Οι άνθρωποι δίπλα μου. Ο ήλιος το πρωί.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει... μαθήματα και σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Διδασκαλία και γράψιμο. Συναντήσεις με φοιτητές, συνεργασίες. Περπάτημα στην πόλη. Μελέτη και διάβασμα. Μουσική. Ταινία ή σειρά. Ένα ωραίο πιάτο φαΐ στο σπίτι, με έναν μεζέ για αρχή. Και τις καλές μέρες, φίλους, σαχλαμάρες, γέλια.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι η ταράτσα του σπιτιού μου. Το φθινόπωρο είναι γεμάτη φύλλα από τα δέντρα (πράγμα που με εκνευρίζει, πρέπει να σκουπίζω), αλλά είναι το κονάκι μου. Δεν την αλλάζω.

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη… Ω είναι πολλές: μια κόκκινη τέντα σε ένα τσίρκο, το λούνα παρκ στη Σαλαμίνα, η αλάνα στην αρχή της Δελφών, η λαϊκή στην Ασκληπιού, γέλια και τσιρίδες έξω από το το 24^ο Λύκειο μετά τις Πανελλαδικές, η Φιλοσοφική του ΑΠΘ, τα επείγοντα στο ΑΧΕΠΑ ένα βράδυ με τα φορεία να πηγαινοέρχονται, η Σαλονίκη από τη θάλασσα, επιστροφή από την Αμοργό, η Σαλονίκη στο σταθμό, επιστροφή από το τελευταίο ιντερέιλ, βόλτες με το μωρό στο καρότσι, η σταθερή διαδρομή πάνω στις σπασμένες πλάκες του πεζοδρομίου της Αγίου Δημητρίου.

Το μέρος της πόλης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το πατρικό μου και, αργότερα, το σπίτι μου. Τραπέζια, μαζώξεις, γέλια. Τότε που ήμασταν όλοι μαζί. Ευτυχισμένοι – μόνο που τότε δεν το ξέραμε.

All time classic αγαπημένο μου μέρος μου είναι οι κήποι του Πασά. Δίπλα στο σπίτι, η πιο εύκολη, η πιο ωραία βόλτα.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι συνήθως τα πράγματα που έλεγε κουνώντας το κεφάλι η μαμά μου. Όταν ήμουν μικρή με εκνεύριζαν, όσο περνάει ο καιρός έρχομαι στα λόγια της.

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι το επόμενο βιβλίο μου. Το τελευταίο μου μυθιστόρημα Vor. Πέρα από τον νόμο κυκλοφόρησε πέρυσι. Το επόμενο βιβλίο είναι ακόμη σκόρπιες σκέψεις στο κεφάλι μου. Το αφήνω να κατασταλάξει μέσα μου.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να περπατώ πάνω κάτω την Αγίου Δημητρίου. Με βήμα ταχύ και μουσική στη διαπασών.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι η πόλη μου. Τα πόδια μου κινούνται αυτόματα στους δρόμους της, ξέρω τις γωνιές και τους ανθρώπους. Έχει τη θάλασσα κοντά, είναι το ντεπόν μου. Διαθέτει επάλληλα στρώματα χωνεμένης ιστορίας. Μνημεία που ξεφυτρώνουν σαν άνθη ανάμεσα στις πολυκατοικίες.

Αν θα άλλαζα κάτι σε αυτήν θα ήταν τα απλά καθημερινά πράγματα: χώρος για τα καρότσια και τα αναπηρικά καροτσάκια στα πεζοδρόμια, καθαριότητα (το πόσο βρόμικη είναι η πόλη το καταλαβαίνω κάθε φορά που έρχονται φίλοι μου από το εξωτερικό και κοιτούν γύρω χωρίς να σχολιάζουν την κατάσταση). Θα ήθελα επιτέλους να δω φτιαγμένες τις σπασμένες πλάκες στα πεζοδρόμια - είναι παγίδες στα πόδια του άμαθου περιπατητή.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο... Ανοιχτόκαρδη. Ανοιχτόμυαλη. Φιλική στο χρήστη.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις αυτές θα ήταν «Η πόλη μου.»

Φωτογραφία πορτρέτου κεντρικού κολάζ: Arte Di Tre Studio