Μιλώντας στο τηλέφωνο μαζί του αντιλήφθηκα αμέσως ότι έχει πολλά να πει. Αυτό έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο όταν ξεκίνησε να μου στέλνει τα ηχητικά μηνύματα για απαντήσεις. Ο Στέφανος Μάλαμας, fashion & art director, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία παραμένει -με μερικά διαλείμματα- μέχρι και σήμερα. Η σχέση του με τη μόδα και τη φωτογραφία ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, καθώς η οικογένειά του το είχε στο «αίμα» της. Ο παππούς του ήταν fashion photοgrapher και η μητέρα του διέθετε τη δική της εταιρεία με αντικείμενο τη μόδα, οπότε η ενασχόλησή του με τη βιομηχανία ήταν αναπόφευκτη και καρμική. Παρόλο που ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική, λατρεύει τη δουλειά του, τη θεωρεί «ευλογία» και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα άλλαζε τίποτα απ' όλα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργήσει μαζί με τη συνεργάτιδά του Μάρα Λαζαρίδου το Studio Zeen, ένα brand που δημιουργεί κεραμικά designs. Νιώθω πως δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα περισσότερο. 

Αρκεί να διαβάσετε παρακάτω!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Συκιές και πιο συγκεκριμένα στο Επταπύργιο. Ήταν μια πολύ ωραία περιοχή. Το σπίτι μας ήταν σημείο συγκέντρωσης μετά το σχολείο. Οι βόλτες στο Τσινάρι και στο Πυροβολείο, τα Κάστρα με την υπέροχη θέα, χαρακτηρίζουν τα παιδικά μου χρόνια. Σαν παιδιά, κοιτούσαμε από ψηλά τη Θεσσαλονίκη και σκεφτόμασταν πως θα «κατέβουμε» σ' αυτήν. Κάθε φορά που βρισκόμασταν στο Κέντρο της πόλης, νιώθαμε ότι κάναμε ένα ταξίδι. Είχα πολύ ωραία παιδικά χρόνια, χωρίς φόβο, χωρίς άγχος και με πολλούς φίλους.

Η αγαπημένη μου γειτονιά όπως κι όλων των Θεσσαλονικιών -φαντάζομαι- είναι η Αριστοτέλους. Δεν μεγάλωσα εκεί αλλά είναι ένας δρόμος, ο οποίος μου προκαλούσε δέος κάθε φορά που τον διέσχιζα. Ακόμα και σήμερα, νομίζω ότι είναι ένας από τους πιο ωραίους της Θεσσαλονίκης και κατ' επέκταση της Ελλάδας. Η αρχιτεκτονική της Αριστοτέλους είναι εξαιρετικά εντυπωσιακή κι έχει πολύ ωραίο φως. Παρόλα αυτά υπάρχουν κι άλλες γειτονίες που ξεχωρίζω. Το πρώτο σπίτι που μετακόμισα μόνος μου ήταν στη Δημητρίου Γούναρη, απέναντι από την Αίθουσα του Θρόνου του Γαλέριου. Είχε πολύ ωραία θέα με όλα τα αρχαία μπροστά. Ήταν κι είναι ένας δρόμος πολύ «ζωντανός» κι αυτό μου είχε εξιτάρει το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Είχε όλων των ειδών τους ανθρώπους, διαφορετικών ηλικιών και στιλ. Ένα υπέροχο mix. Τα βράδια του καλοκαιριού που κοιμόμουν με το παράθυρο ανοιχτό, άκουγα τους μουσικούς που έπαιζαν. Το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτός ο δρόμος έδειχνε ότι η πόλη είχε ζωή.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Με εντυπωσίαζαν -και ακόμα το κάνουν- οι άνθρωποι που δημιουργούν κτήρια και αντικείμενα design. Μου φαίνεται τόσο σπουδαίο να αφήνεις το σημάδι σου στην ιστορία. Σίγουρα ένα κτήριο είναι ένα κομμάτι της αισθητικής της εποχής μας. Παρόλα αυτά δεν κατάφερα να σπουδάσω αρχιτεκτονική και όταν ξεκίνησα να σπουδάζω marketing για βιοποριστικούς λόγους, έπρεπε να κάνω μία δουλειά. Ο παππούς μου ήταν φωτογράφος μόδας κι εγώ από παιδί μεγάλωσα μέσα σ' ένα στούντιο. Το παιχνίδι μου ήταν να φωτογραφίζω τους συμμαθητές και τους φίλους μου, να τους ντύνω με τα ρούχα των φωτογραφίσεων και να στήνουμε ένα κανονικό set. Όταν ήρθε η ώρα για να κάνω κάποια δουλειά, μου ήταν πολύ οικείο. Ήξερα το know-how κι είχα εκπαιδευτεί. Βέβαια, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα το έκανα επαγγελματικά. Φαντάζομαι ότι αν ο παππούς μου είχε καφενείο, μπορεί να είχα γίνει σερβιτόρος ή καφετζής.

Αν και ξεκίνησε για βιοποριστικούς λόγους συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και το απολαμβάνω σαν ένα ταξίδι, δεν το έχω μετανιώσει. Αντιθέτως, πιστεύω ότι κάθε μέρα είναι ευλογία το γεγονός ότι επέλεξα να το κάνω όλο αυτό. Ακόμα θεωρώ ότι είμαι στο στούντιο του παππού μου και παίζω. Μερικές μέρες ξυπνάω και σκέφτομαι «Πρέπει να κάνεις κάτι πιο σοβαρό απ' αυτό που κάνεις». Είναι κάτι που συνεχίζω να το απολαμβάνω και χαίρομαι που τελικά δεν έγινα αρχιτέκτονας. Όχι βέβαια ότι αυτό σημαίνει πως δεν τους ζηλεύω και δεν θαυμάζω τη δουλειά τους.

Η σχέση μου με την μόδα είναι πολύ περίεργη γιατί όταν ξεκίνησε είχα επιρροή από πολλές πλευρές. Αρχικά, όπως ανέφερα, ο παππούς μου ήταν φωτογράφος μόδας κι από παιδί ήμουν μαζί του. Μεγάλωσα μέσα σε μοντέλα, σκηνικά, φώτα, στιλίστες, hair stylists. Βέβαια εκείνη την εποχή τα μοντέλα προετοιμάζονταν μόνα τους, διότι make up artists και κομμωτές υπήρχαν κατά κύριο λόγο σε μεγάλες παραγωγές. Από την άλλη πλευρά, η μητέρα μου είχε μία εταιρεία με αντικείμενο τη μόδα. Οπότε, μέσα στο σπίτι μας έφταναν non stop τα collezione. Τότε επειδή δεν υπήρχε Internet όταν ταξίδευαν στο εξωτερικό για τις εκθέσεις και τα shows, η μόδα αποτυπωνόταν σε κάποια περιοδικά που λεγόντουσαν books ή collezione, στα οποία υπήρχαν όλες οι πασαρέλες. Όλα ήταν μέσα στην καθημερινότητά μου, περιοδικά και ρούχα από το εξωτερικό. Ήταν όλο τόσο οικείο και πάντα «βομβαρδιζόμουν» από πληροφορίες της μόδας. Σκεφτείτε ότι στην έκτη δημοτικού είχα εντάξει τον Gianni Versace μέσα σε μία έκθεση...

Μόδα με μία λέξη είναι δημιουργία. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω όμως περισσότερες. Η μόδα είναι ανάγκη για έκφραση αυτουνού που τη δημιουργεί αλλά και αυτουνού που τη φοράει. Και οι δύο από την πλευρά τους επιθυμούν να κάνουν μία δήλωση. 

Η μεγαλύτερη τάση το φετινό καλοκαίρι είναι ότι λίγοι άνθρωποι συγκλίνουν στα ίδια πράγματα. Για φέτος είναι σχεδόν όλα στη μόδα και μ' αρέσει αυτό. Είναι σαν να έχεις ένα τεράστιο καλάθι και μπορείς να πάρεις ότι θέλεις. Νομίζω ότι είναι από τα λιγότερο «εγκλωβισμένα» καλοκαίρια. Σίγουρα βέβαια τα έντονα χρώματα είναι αυτά που το χαρακτηρίζουν.

Ένα κομμάτι που δεν πρέπει να λείπει από καμία γυναικεία γκαρνταρόμπα είναι σίγουρα ένα σανδάλι. Θα έλεγα όμως κι ένα oversized λευκό αλλά κι ένα ολόσωμο μαγιό. Είναι τόσα πολλά πράγματα που σκέφτομαι ότι πρέπει να έχει μία γυναικεία γκαρνταρόμπα. Ένα ζευγάρι κομψά high-heel strappy sandals. Λινά κομμάτια. Θα ήθελα φέτος το καλοκαίρι όλες οι γυναίκες θα έχουν κάτι λινό στη συλλογή τους. Ένα linen shirt, dress, total outfit!

Η εξέλιξη της μόδας στην Ελλάδα είναι υπαρκτή και έντονη. Βλέπουμε brands όπως είναι οι ZEUS+ΔΙΟΝΕ, Ancient Kallos, Ancient Greek Sandals, Katerina Ioannidis, Katerina Makriyianni . Υπάρχουν σπουδαίοι δημιουργοί στην Ελλάδα. Ο Άγγελος Μπράτης από την πλευρά του έφερε αυτήν την κομψή, μινιμαλιστική διάθεση με φίνα υλικά και classy προσέγγιση. Αναθεώρησε το patron που έχουμε συνηθίσει και αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό. Παράλληλα παρατηρούμε και πολλά brands που αντλούν επιρροές από την Ελλάδα. Η μόδα στη χώρα μας πηγαίνει πολύ καλά κι αυτό γιατί υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι κάνουν σπουδαία πράγματα με μεγάλο ενδιαφέρον και αξιοπρέπεια. Έχει εξελιχθεί πολύ από τη δεκαετία των '90ss-'00s. 

Το χαρακτηριστικό του στιλ των Ελληνίδων είναι τα jeans. Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη αδυναμία στα τζιν. Παρόλα αυτά οι γυναίκες είναι πολύ διαφορετικές. Η Θεσσαλονικιά για παράδειγμα είναι μία σπουδαία γυναίκα, πολύ επιβλητική, αρκετά υπερβολική χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Η Αθήνα από την άλλη έχει πολλές περιοχές που θα δεις διαφορετικά ντυμένους ανθρώπους. Οι Έλληνες έχουν πολύ ενδιαφέρον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τη μόδα.

Η ενασχόληση μου με τα κεραμικά ξεκίνησε λίγο περίεργα. Στα πλαίσια μιας φωτογράφισης στη Σαντορίνη, μαζί με την Μάρα Λαζαρίδου πήραμε ένα παχύφυτο και ξεκινήσαμε να το φροντίζουμε. Ψάχναμε γλάστρες να βάλουμε μέσα το φυτό και το ένα έφερε το άλλο. Δεν μας κάλυπτε τίποτα από αυτά που βρίσκαμε. Στα πλαίσια της πρώτης καραντίνας συζητούσαμε να κάνουμε και κάποιες γλάστρες για προσωπική μας χρήση. Όλο αυτό όμως ξεκίνησε να έχει ενδιαφέρον και για τους φίλους μας. Αποφασίσαμε να φτιάχνουμε αντικείμενα design και εξελιχθήκαμε σε κάτι πιο μεγάλο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το Studio Zeen. Έχει μία δική του συλλογή αλλά προχωράει και σε συνεργασίες με άλλες ομάδες. 

Μία στιγμή στην καριέρα μου που έχει μείνει ανεξίτηλη είναι μετά από ένα show που κάναμε για την Μαίρη Κατράντζου στη Θεσσαλονίκη όταν ήρθε στα backstage μία κυρία. Είχε περάσει πολύ πρόσφατα καρκίνο κι έκανε χημειοθεραπείες κι έτσι μου ζήτησε να της μάθω να δένει τα μαντήλια στο κεφάλι της. Ήταν η πιο συγκινητική στιγμή στην καριέρα μου. Ένα πολύ περίεργο συναίσθημα που δεν θα ξεχάσω. Αισθάνθηκα ότι έκανα κάτι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο.

Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο με πολλά πράγματα. Με τον θυμό, την ευτυχία, την ανησυχία. Άλλες φορές γίνεσαι δημιουργικός γιατί θέλεις να εκφράσεις συναισθήματα που σε «βαραίνουν» ή να κάνεις την επανάστασή σου -συνειδητά είτε ασυνείδητα. Άλλες φορές όμως κάνεις πράγματα, τα οποία πηγάζουν από την ηρεμία σου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να δημιουργήσεις. Έχει σχέση με την εποχή και με όλα όσα μας επηρεάζουν. Η δημιουργία γι' εμένα είναι συναίσθημα.  

Αν θα άλλαζα κάτι στη ζωή μου πραγματικά δεν θα άλλαζα τίποτα. Ίσως να έδινα λίγο περισσότερο χρόνο να γυμναστώ. Αλλά δεν θα άλλαζα κάτι ουσιαστικό.

Το βασικό μου προτέρημα είναι η παρατηρητικότητα και η υπομονή. Τα ελαττώματά μου είναι πολλά και κατά περιόδους τα εντοπίζω και προσπαθώ να τα αλλάξω.

Νιώθω περήφανος για πολλά πράγματα. Για την πόλη μου, τους συνεργάτες μου, τους φίλους μου, τον σύζυγό μου. 

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι ο Sorentino. Μου αρέσει πολύ η ματιά του, ο τρόπος που αντιμετωπίζει την εικόνα, και η ισορροπία που έχει πολλές φορές είναι για μένα σοκαριστική. Θαυμάζω τους ανθρώπους που πρεσβεύουν την ελευθερία, επιλέγουν να κάνουν αυτό που πραγματικά επιθυμούν παρόλο που μπορεί να είναι κόντρα στο ρεύμα της εποχής. 

Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήσω είναι να ανοίξω το παντζούρι και να κοιτάξω τον ουρανό. 

Και το τελευταίο πριν κοιμηθώ είναι να βάλω ξυπνητήρι. Το κάνω πάντα!

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι σίγουρα το Local και για ποτό το Le Cercle de Salonique. 

Η πιο έντονη μνήμη που έχω από τη Θεσσαλονίκη είναι η μυρωδιά από το τσουρέκι Τερκενλή στην Αριστοτέλους και η μυρωδιά του πρωινού ψωμιού από το Τιτάνια.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το πρώτο μου σπίτι στη Δημητρίου Γούναρη 21. Έχω τις πιο ωραίες αναμνήσεις σ' εκείνον τον δρόμο. 

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πηγαίνω τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο. Κι από τα πιο ωραία πράγματα είναι μία βόλτα στην Παραλία, από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι το Λιμάνι.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι αυτή του Χρήστου Ζαμπούνη, σπουδαίος φίλος και συνεργάτης. Μου είχε πει κάποια στιγμή ότι καλό θα είναι κάθε φορά που βρίσκομαι σε δύσκολη θέση και νιώθω θυμό να μην απαντάω. Να αφήνω να περάσει πρώτα μία ώρα και μετά να εκφράζομαι. 

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το iPad μου, τo άρωμά μου Neroli Porto Fino του Tom Ford και φυσικά το κινητό μου. 

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι πως όταν φεύγω από τη δουλειά θέλω να περπατήσω από την Παραλία γιατί μ' αυτόν τον τρόπο αποφορτίζομαι. Η δεύτερη συνήθειά μου είναι ότι σχεδόν κάθε Πέμπτη επισκέπτομαι με τους συνεργάτες μου στο Le Cercle de Salonique για να πιω ένα κρασί.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί σ' αυτήν βρίσκονται η οικογένεια και οι φίλοι μου. Όπου κι αν κοιτάξω έχω αναμνήσεις. Ήταν από πάντα πολυπολιτισμική, με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους που ζουν αρμονικά. Μ' αρέσει γιατί είναι χαλαρή και fun με κορυφαίο φαγητό. Για μένα είναι πολύ σημαντική. 

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα έβαζα πολύ περισσότερο πράσινο. Θα έβγαζα τις ταμπέλες από τους δρόμους, θα έκρυβα τους κάδους, θα έσβηνα τα graffity, θα καθάριζα την πόλη, θα έφτιαχνα τα πεζοδρόμια.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο εξωστρεφή, όπως ήταν πριν τον Covid. Όπως είπα παραπάνω θα την ήθελα περισσότερο πράσινη. Ζώντας στο Μόναχο αντιλήφθηκα πόσο σημαντικά είναι τα πάρκα. Plus, θα επιθυμούσα κι εμείς οι κάτοικοι να φροντίζουμε περισσότερο την πόλη μας. 

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Νόστιμη, Ξέφρενη, Ιστορική.