Ο Ιάσων Λίγας είναι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός. Ο πατέρας του είναι Έλληνας οινολόγος, ενώ η μητέρα του κατάγεται από τη Γαλλία με γερμανικές ρίζες. Από πολύ μικρός είχε πολύ συχνή επαφή και με τις δύο οινολογικές περιοχές, καθώς ταξίδευε συνεχώς. Η γαλλικές ρίζες του τον ακολουθούν μέχρι σήμερα. Πήγε σχολείο στο Γαλλικό Ινστιτούτο και σπούδασε αμπελουργία/οινολογία στην κωμόπολη Avize και στο Μονπελιέ της Γαλλίας με ειδικότητα στην βιοδυναμική και φυσική οινοποίηση. Η πρώτη του επαφή με τον χώρο έγινε το 2007, ενώ πλέον έχει δημιουργήσει τη δική του εταιρεία με όνομα «Βοή», όπου με τους συνεργάτες και συνεταίρους του, Δημοσθένη Βαβάτση και Νίκο Παπαδημητρίου, δημιουργούν τέσσερις ετικέτες. Πειραματίζεται με τα natural wines, τα οποία αφορούν το τομέα της οινοποίησης και κατασκευάζονται αποκλειστικά από σταφύλια και τίποτα παραπάνω. Τα μελλοντικά του σχέδια φυσικά και αφορούν τον τομέα του κρασιού, καθώς ο ίδιος έχει στόχο να δημιουργήσει ένα Urban οινοποιείο στη Θεσσαλονίκη κι ένα βιοκλιματικό οινοποιείο στην νότια Ελλάδα.

Γεννήθηκα στην Γενική Κλινική, οπότε η θάλασσα ήταν η πρώτη μου αίσθηση. Μεγάλωσα σε μια από τις πιο ιδανικές γειτονιές, το Φάληρο. Το αγαπημένο σινεμά Ράδιο Σίτυ, το σχολείο μου το Γαλλικό Ινστιτούτο, η παραλία που μας πήγαινε η μητέρα μου για την καθημερινή βόλτα, το πάρκο του Φωκά, όπου έκανα skateboard και όλα τα μαγαζιά που μας γνώριζαν με το μικρό μας όνομα, καθιστούσαν μια όμορφη και ασφαλή γειτονιά.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι το Φάληρο με θεά την θάλασσα. Εξακολουθώ να την αγαπώ μέχρι και σήμερα!

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αμπελουργός και πυροσβέστης. Από μικρός μου άρεσε η τέχνη του αμπελιού και του κρασιού που μου την μετέδωσε ο πατέρας μου, ο Θωμάς. Κι επειδή λατρεύω τη φύση ήθελα πέραν από την αμπελουργία, να την προστατεύσω. Έτσι έγινα εθελοντής πυροσβέστης για μικρό χρονικό διάστημα.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι κάτι παραπάνω από επιλογή. Την λατρεύω, την αγαπώ. Λόγω γαλλικής υπηκοότητας και δουλειάς έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες, όμως η «ζεστασιά» της, ο πολιτισμικός και γαστρονομικός πλούτος της, όπως και τα μοναδικά δειλινά σε κάνουν να την ερωτευτείς και να νιώθεις ζωντανός, ζώντας σ΄αυτήν.

Σπούδασα αμπελουργία/οινολογία στην κωμόπολη Avize και στο Μονπελιέ της Γαλλίας με ειδικότητα στην βιοδυναμική και φυσική οινοποίηση.

Η σχέση μου με την οινολογία είναι θέμα ζωής. Δεν μπορώ χωρίς αυτήν. Το να δημιουργείς, να «γεννάς» καινούρια πράγματα με όλα όσα σου παρέχει η φύση είναι σαν να ξαναγεννιέσαι και να ζεις μια καινούργια ζωή κάθε χρόνο. Το κρασί μας βοηθάει να μοιραζόμαστε και να επαναπροσδιοριζόμαστε καθημερινά, καθώς αποτελεί ένα ζωντανό τρόφιμο αναγκαίο προ το ευ ζην του ανθρώπου. Τρέφει νου. Το αμπέλι μας μαθαίνει την ταπεινότητα και τη μοναδικότητα μέσα από την απεραντοσύνη και την δύναμη που έχει η Γη.

Η δημιουργία κρασιών ξεκίνησε από το 2007 που ήταν η πρώτη μου οινοποίηση. Έχω δουλέψει πολλά αμπελοτεμάχια και πολλές ελληνικές παλιές ποικιλίες σε διαφορά σημεία της Ελλάδος. Πέλλα, Νάουσα, Τήνο, Σάμο, Ραψάνη. Επέστρεψα πρόσφατα στη Μακεδονία, στην περιοχή της Ραψάνης στον Όλυμπο. Εκεί έχω σκοπό και όνειρο να φτιάξω ένα οινοποιείο και μια σχολή αμπελουργίας-οινολογίας ανοιχτή σε όλους για την εκμάθηση της οικολογικής καλλιέργειας και γαστρονομικής οινοποίησης. Ζούμε σε μια χώρα και εποχή όπου η τέχνη της αμπελουργίας χάνεται με αποτέλεσμα την εγκατάλειψη των μοναδικών μας αμπελιών.

Ο όρος natural wines στα ελληνικά «φυσικός οίνος» σημαίνει πως περιέχει αποκλειστικά και μόνο κρασί από σταφύλι και τίποτα άλλο, όπως το ορίζει και ο διεθνής οργανισμός οίνου (ΟΙV) στον όρο «Οίνος». Τα περισσότερα κρασιά που βρίσκουμε (και δεν είναι φυσικά) μπορούν να περιέχουν πάνω από 50 χημικά πρόσθετα σε μια γουλιά. Τον φυσικό οίνο τον παρήγαγαν πριν το 1950 τότε που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα χημικά πρόσθετα και έκαναν γνωστές της φημισμένες πλέον περιοχές όπως το Μπορντό την Βουργουνδία. Δεν είναι ούτε τάση ούτε μόδα, είναι καθεστώς.

Το κρασί στην Ελλάδα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ιστορία μας, ο ποικιλιακός μας πλούτος, τα αρχαιολογικά μας ευρήματα, τα έθιμα μας το δείχνουν ξεκάθαρα. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε καμία χώρα παρά μόνο να αγαπήσουμε και να πιστέψουμε στον τόπο μας και στους καρπούς της.

Οι γαλλικές μου ρίζες με βοήθησαν στην εξωστρέφεια, να τολμώ, να μαθαίνω πολιτισμούς, γλώσσες και να γνωρίζω τους ανθρώπους της. Η Γαλλία είναι το δεύτερο μου σπίτι και έχω την τύχη να κατάγομαι από δύο χώρες με εξίσου βαθύ πολιτισμό.

Για μένα η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο με την επιμονή.

Νιώθω περήφανος για την ομάδα μου και τους αμπελουργούς που εκπαίδευσα.

Μια στιγμή στη ζωή μου που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι όταν αγάπησα για πρώτη φορά.

Το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις ξυπνήσω είναι να φιλήσω τη σύντροφο μου και να ετοιμάσω πρωινό ακούγοντας γαλλικές ειδήσεις.

Και το τελευταίο πριν κοιμηθώ να σκέφτομαι όμορφες στιγμές της ημέρας.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το δεκαepτά café για τη ζωντάνια της γειτονιάς και το Valenio για τα όμορφα ήσυχα πρωινά και της γλυκιές «Καλημέρες».

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι τα δειλινά με παρέα στις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι είναι το Καπάνι, αργά το απόγευμα στου Μήτσου όπου μαζευόμαστε με ένα μεζέ και μια γράπα σε αυτό το μαγικό ιστορικό και εμπορικό σημείο. Έμποροι, τουρίστες, ψαράδες, δικηγόροι, παπάδες, φοιτητές όλοι περνάνε μπροστά, διαθέτοντας μια όμορφη ενέργεια στο μέρος.

Το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει είναι ανάβαση στον Μύτικα στον Όλυμπο στα 11 μου χρόνια με το θείο μου χωρίς σχοινιά και πολύ βαρύ εξοπλισμό. Χωρίς την πίστη μου σ΄αυτόν τον άνθρωπο και στον εαυτό μου δεν θα τα είχα καταφέρει.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι να αναπνέω και να παίρνω τον χρόνο μου.

Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο είναι η ελευθερία και τα ταξίδια.

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα να συζώ.

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι να φτιάξω είναι ένα Urban οινοποιείο στην Θεσσαλονίκη και ένα βιοκλιματικό οινοποιείο στην νότια Ελλάδα.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να την περπατώ στην παραλία και το κέντρο, περνώντας από Λουίζο στην Μητροπόλεως (Vanilla Gelateria), παίρνοντας ένα παγωτό αλλά και να ανταλλάσσοντας δυο κουβέντες.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι πολυπολιτισμικής, νεανική. Είναι κοντά σε θάλασσες, σε βουνά, σε πάρκα. Έχει γειτονιές με ταυτότητα και μια παλιά πόλη που την στολίζει. Είναι εύκολη και συμμαζεμένη, ακόμη ακατέργαστη που περιμένει εξελιχθεί.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν η κατάργηση του μετρό και η πεζοδρόμηση του κέντρου της.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο πράσινη με δέντρα πάρκα και οικολογική συνείδηση.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις ζωντανή - γευστική - πολυπολιτισμική.