Μέχρι πριν λίγο καιρό ίσως οι περισσότεροι τον γνώριζαν μόνο από τον λογαριασμό του στο Instagram, ο οποίος μετράει 243 χιλιάδες ακολούθους. Σήμερα όμως, φέρει έναν πολύ σημαντικό τίτλο. Ο Δημήτρης Κυρσανίδης είναι ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο Παρκούρ, το οποίο εντάχθηκε πρόσφατα στα αθλήματα αγωνιστικής γυμναστικής από την αρμόδια διεθνή ομοσπονδία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη δυτική πλευρά της πόλης και από μικρός ασχολείται με τον αθλητισμό ενώ δεν άργησε να αντιληφθεί ότι η φύση του είναι το Παρκούρ. Παρόλο που οι δυσκολίες που βρέθηκαν στον δρόμο του από την αρχή δεν ήταν λίγες - είχε να «αναμετρηθεί» με τον κοινωνικό του περίγυρο, ο οποίος δεν αντιλαμβανόταν το άθλημα αλλά και με τις πρακτικές δυσκολίες, καθώς ο μόνος χώρος προπόνησης του ήταν το πάρκο - ο ίδιος του δεν το έβαλε κάτω και κατάφερε όχι μόνο να ξεχωρίσει αλλά να γράψει ιστορία, έχοντας ανέβει πέντε φορές στο πρώτο σκαλί παγκόσμιων διοργανώσεων και να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρκούρ στην Ιαπωνία, πριν από λίγο καιρό. Λατρεύει τη Θεσσαλονίκη και δεν έχει σκεφτεί να φύγει ποτέ από αυτήν, παρόλο που είχε την ευκαιρία, ενώ μία από τις αγαπημένες του συνήθειες είναι οι βόλτες στη Νέα Παραλία δίπλα στη θάλασσα. 

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης. Από μικρός ήμουν συνεχώς σε σχολεία και αλάνες παίζοντας ποδόσφαιρο, μέχρι που βρήκα το Παρκούρ και άρχισα να ζω από πάρκο σε πάρκο. Το Νο1 μέρος όμως που μεγάλωσα κάνοντας Παρκούρ, ήταν το «πράσινο πάρκο» και μαζί του έχω δεθεί περισσότερο απ’ όλα. Το είχα ως δεύτερο σπίτι μου, μέχρι που έβγαλαν την άμμο και έγινε τόσο αδιάφορο που σταμάτησα να πηγαίνω.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι αυτή που μεγάλωσα στην οποία ζω μέχρι και σήμερα. Παρόλα αυτά θα ήθελα να ζήσω λίγο πιο απομονωμένα σε μία μονοκατοικία, μακριά από την «τρέλα» της πόλης, αλλά πάλι δίπλα σ’ αυτή. 

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής! Και πιστεύω ότι αυτό θα έκανα αν δεν ανακάλυπτα το Παρκούρ. Φοιτούσα σε Επαγγελματικό Λύκειο και στη συνέχεια κατάφερα να περάσω στη Σχολή που ήθελα, στο ΤΕΙ Οχημάτων Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, είχα ήδη καταλήξει ότι ήθελα να εξασκώ το Παρκούρ επαγγελματικά. Οπότε το πανεπιστήμιο πέρασε σε δεύτερη μοίρα για μένα. 

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι η καλύτερη, την αγαπάω πολύ και θα ένιωθα περίεργα αν την άφηνα. Στο παρελθόν είχαν την ευκαιρία να πάω να ζήσω μόνιμα στην Αμερική αλλά αρνήθηκα. Μπορεί για πολλούς αυτό να φαντάζει περίεργο, παρόλα αυτά έχω αποφασίσει να θέτω προτεραιότητες στη ζωή μου και να επιλέγω τον δρόμο μου με τα κριτήρια που ταιριάζουν σ' έμενα και όχι στους ανθρώπους γύρω μου. 

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό ήταν η ίδια μου η φύση. Άλλωστε το να κινούμαστε βρίσκεται φυσικά μέσα μας. Ο άνθρωπος επιθυμεί να δραστηριοποιείται και να αθλείται συνεχώς. Από μικρός λοιπόν, ήμουν διαρκώς σε κίνηση, στη συνέχεια οι γονείς μου μού έδωσαν την ευκαιρία να δοκιμάσω αρκετά αθλήματα κι από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να γυμνάζομαι. 

Ο λόγος που επέλεξα το Παρκούρ είναι επειδή πρόκειται για ένα εναλλακτικό άθλημα που με έκανε να νιώθω διαφορετικά και μου ξυπνούσε ένα μοναδικό συναίσθημα. Η αλήθεια είναι πως από την πρώτη μας επαφή, ήξερα ότι μπορώ να τα καταφέρω!

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν το 2014 στο Red Bull Art Of Motion στη Σαντορίνη, εκεί άλλαξαν όλα, έγινα επαγγελματίας αθλητής, κέρδισα τον μεγαλύτερο για τότε διαγωνισμό στον κόσμο και πήρα μία από τις σημαντικότερες χορηγίες της καριέρας μου.

Αυτό που χρειάζεται να αλλάξει στο Παρκούρ στην Ελλάδα είναι η νοοτροπία των Ελλήνων απέναντι στο άθλημα, είτε αυτοί λέγονται δημοσιογράφοι, είτε λέγονται γονείς, είτε λέγονται πολιτεία. Πολλές φορές η αμάθεια αλλά και χειρότερα η ημιμάθεια κάνει τον κόσμο να βγάζει λάθος συμπεράσματα. Στο αθλητικό κομμάτι τώρα, αυτό που χρειάζεται να αλλάξει από τις μικρές ηλικίες είναι η ανυπομονησία. Τα παιδιά δυστυχώς δεν έχουν μάθει να έχουν υπομονή και θέλουν να κάνουν τα πάντα από την πρώτη μέρα, κάτι το οποίο προφανώς δε γίνεται και μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, όπως τραυματισμούς και απογοήτευση. 

Αθλητισμός για μένα σημαίνει πειθαρχία, υπομονή, επιμονή, πίστη, διασκέδαση! Αν λείπει κάτι από τα παραπάνω και κυρίως η χαρά κι η διασκέδαση, ο αθλητής κάποια στιγμή θα χάσει το κίνητρό του. Είναι πολύ σημαντικό να παραμένουμε σοβαροί και υπομονετικοί σε ό,τι κάνουμε. 

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν κυρίως ο αποκλεισμός από άλλα παιδιά της ηλικίας μου, που αντί να τους ακολουθώ, επέλεγα να πάω στο πάρκο για να κάνω προπόνηση. Επίσης, είχα έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση τόσο με τους γονείς μου όσο και με άλλα άτομα του κύκλου μου, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας διότι δεν αντιλαμβανόντουσαν αυτό που εγώ έκανα. 

Αν θα έλεγα κάτι στον μικρό Δημήτρη αυτό θα ήταν «Συνέχισε και κάνε αυτό που κάνεις ακόμα καλύτερα και εξυπνότερα». 

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει προπόνηση, ξεκούραση, social media, μπάσκετ, πολλές συζητήσεις, meetings, το γυμναστήριό μου, άλλες φορές γυρίσματα για το Youtube κανάλι μου, και σχεδόν σε όλα αυτά συνδυάζεται μαζί και η Αλεξάνδρα μου, η γυναίκα μου.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση δεν είναι άλλο από το πράσινο πάρκο στην Ηλιούπολη, το πάρκο που ήταν δεύτερο σπίτι μου για πολλά χρόνια. Ήμουν όλη μέρα κάθε μέρα εκεί, με ατελείωτες ώρες προπόνησης ανεξαρτήτως καιρού και με πολλούς και καλούς φίλους!

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Μη σκέφτεσαι τη νίκη, πήγαινε για να το διασκεδάσεις και αν θέλει ο Θεός θα έρθει και η νίκη». Από τότε που άρχισα να υιοθετώ αυτή τη νοοτροπία έχω καταφέρει όχι μόνο να κερδίζω αλλά να κατακτώ τις περισσότερες φορές και μία θέση στο βάθρο.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι στα Μετέωρα Θεσσαλονίκης με συγκεκριμένους φίλους ή και με την Αλεξάνδρα, πάνω σε έναν λόφο, από τον οποίο μπορείς να δεις όλη την πόλη. Είναι το καλύτερο μέρος για συζήτηση και χαλάρωση. 

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι ίσως η πιο «χαλαρή» πόλη, έχει ζεστούς ανθρώπους, οι αποστάσεις είναι κοντινές, ο προσανατολισμός είναι πολύ εύκολος, έχει πολύ ωραίο φαγητό και όμορφες βόλτες στη Νέα Παραλία δίπλα από τη θάλασσα. Μια μεγάλη ευθεία στην οποία μπορείς να περπατάς για ώρες, να ακούς όλων των ειδών τη μουσική και να βλέπεις καθημερινά διάφορα street shows. Είναι κάτι που δύσκολα συναντάς στην Ελλάδα.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν η καθαριότητα - συνεπάγεται φυσικά και με τη νοοτροπία των Ελλήνων - η οργάνωση αλλά και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. 

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο πράσινη με περισσότερα δέντρα και γρασίδι. Δυστυχώς έχει πολύ τσιμέντο. Θα ήθελα να υπάρχουν πιο περιποιημένες και προσεγμένες παιδικές χαρές για τα παιδιά, και 2-3 Παρκούρ πάρκα για εμάς επιτέλους!

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις θα ήταν Ρομαντική, Χαλαρή, Ζεστή.