Μια ξεχωριστή «πένα», με ενδιαφέρουσες αναφορές, σύμβολα και χαρακτήρες πάνω σε κάθε σελίδα των δημιουργημάτων της. Η Ειρήνη Μαλαχτάρη διακρίνεται για την αριστοτεχνική συγγραφή της και μάλιστα πρόσφατα, το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Οι Ναυαγοί» κατάφερε να κατακτήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα τις καρδιές του ελληνικού αναγνωστικού κοινού. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές τόσο στο Διεθνές Δίκαιο των Επιχειρήσεων (University of Manchester, UK), όσο και στο Κτηματολογικό Δίκαιο (ΑΠΘ). Είναι συμβολαιογράφος Θεσσαλονίκης από το 2011. Η δημιουργική γραφή μπήκε δυναμικά στη ζωή της από το 2016 χάρη στα αντίστοιχα σεμινάρια του Ιανού. Έκτοτε δεν σταμάτησε να γράφει...

Ας την γνωρίσουμε σήμερα ακόμη καλύτερα!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σόλωνος, περιοχή Μαρτίου. Θυμάμαι πολύ έντονα την αυλή του 73ου δημοτικού σχολείου (είναι το παλιό -ίσως διατηρητέο- κτίριο εκεί που ενώνεται η Σόλωνος με την Δελφών) και τα γήπεδα του Γαλαξία, πρέπει να ‘χω τρέξει χιλιόμετρα εκεί παίζοντας. Το πρωί πριν μπούμε στις αίθουσες, στεκόμασταν ανά τάξεις στην αυλή και πάντα θαύμαζα τα παιδιά της Έκτης, ανυπομονούσα να φτάσω σ’ αυτή και να γίνω εγώ πια η «μεγάλη». Τελικά μετακομίσαμε στην Καλαμαριά κι έκανα την ΣΤ’ σε άλλο σχολείο, σε άλλη γειτονιά.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι το κέντρο, όπου κατοικώ πάνω από δέκα χρόνια. Με βολεύει γιατί εδώ είναι και το γραφείο μου, το γυμναστήριο, η σχολή χορού, τα μπαρ, τα καφέ, τα εστιατόρια. Έχω φτιάξει τη ζωή μου γύρω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, κινούμαι με τα πόδια, νιώθω ευτυχισμένη που δεν χάνω τον χρόνο μου σε άσκοπες μετακινήσεις. Ίσως εδώ έχω μια ευκαιρία να τα προλάβω όλα.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, κτηνίατρος, συγγραφέας, φωτογράφος, σκηνοθέτης.

Τελικά σπούδασα στη Νομική του ΑΠΘ, ήταν μάλλον μονόδρομος… Μεγάλωσα μέσα σε επικαρπίες, οριζόντιες ιδιοκτησίες και εμπράγματο δίκαιο. Τη Νομική επιστήμη την αγαπώ για τον δυναμισμό και την αυτοπεποίθηση που μου προσφέρει, είναι η πραγμάτωση του μότο «η γνώση είναι δύναμη». Δεν υπάρχει άλλη επιστήμη τόσο μέσα στη ζωή και την καθημερινότητα. Αν μου έφτανε ο χρόνος, θα ήθελα να σπουδάσω και γλωσσολογία.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη βασίζεται στους φίλους μου και στις παρέες. Αν φύγουν αυτοί, θα φύγω κι εγώ.

Ένας συγγραφέας - πρότυπο για μένα είναι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε για την λοξή του ματιά, για κάτι απίστευτες προτάσεις που «πετάει» μέσα στα διηγήματά του. Για την βασανισμένη αλήθεια του. Επίσης αγαπώ την αμερικάνικη λογοτεχνία για την καθαρή και σύγχρονη ματιά της (Στάινμπεκ, Φιτζέραλντ, Λόντον).

Το εναρκτήριο λάκτισμα για να ασχοληθώ με τη συγγραφή δεν το θυμάμαι καν. Νομίζω ότι ήταν να γίνει. Ξεκίνησα με το διάβασμα, ατελείωτα εξωσχολικά -πάντα- βιβλία. Δεν διάβασα ποτέ για το σχολείο. Μου άρεσε μόνο να γράφω εκθέσεις.

Το πρώτο μου βιβλίο «Οι Ναυαγοί» είναι μία περιπέτεια. Ένα τηλεπαιχνίδι επιβίωσης εξελίσσεται σε πραγματικό αγώνα επιβίωσης. Έξι παίκτες κι ένας διευθυντής προγράμματος μας ταξιδεύουν σε τρεις ηπείρους και τελικά, στην ίδια τη ζωή.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι η ανεξαρτησία κι η αξιοπρέπεια που μου προσφέρει.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι οι ιδέες μου. Υπάρχει άλλωστε μεγαλύτερη δύναμη από μία ιδέα;

Μια στιγμή που έχω νιώσει περήφανη ήταν τον Ιούνιο που χόρεψα μπαλέτο στην παράσταση της σχολής χορού "Kinoume Studio". Ήταν κάτι πολύ καινούριο για μένα, πριν από ένα χρόνο δεν θα φανταζόμουν καν ότι θα τα καταφέρω!

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου πιστεύω πως δεν έχει έρθει ακόμη. Θεωρώ ότι η καριέρα χτίζεται περισσότερο από μικρές καθημερινές επιτυχίες. 

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι η έκδοση του βιβλίου μου. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν όλες μέσα στη δεκαετία 2010-2020. Όλως παραδόξως όταν ήρθε ο COVID στις ζωές μας, είχα βγει πια από αυτή τη δύσκολη περίοδο και ήμουν στην καλύτερη μου φάση.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο με κάθε ευκαιρία για να χαθώ στις σκέψεις μου, αλήθεια δεν τελειώνουν ποτέ!

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει έναν σκύλο, σύνδεση με τους ανθρώπους, αγάπη για τις τέχνες, μακρινά ταξίδια, όνειρα που γίνονται πραγματικότητα

Ένας χώρος Τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το Μουσείο Φωτογραφίας. 

Οι άνθρωποι και οι μέντορες στην πορεία μου είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που έχω συναντήσει στη ζωή μου, δεν μπορώ να πω μόνο έναν, δεν θα ήταν σωστό για τους υπόλοιπους.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει πολύ τρέξιμο!

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας είναι ο «Μίλτος» στην Τσιμισκή, εκεί όπου μαζευόμαστε συνήθως οι «του κέντρου» για ένα γρήγορο catch-up προτού πάμε στις δουλειές μας. Στο πεζοδρόμιο έξω από τις πόρτες του, συνοδεύω τον καφέ μου με χωριάτικη τυρόπιτα. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι σίγουρα η παραλία για τα αξέχαστα ηλιοβασιλέματα, για το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής όπου έμαθα ποδήλατο, για τα αναρριχητικά σκοινιά όπου σκαρφάλωνα μικρή, για όλες τις βόλτες.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Σοφούλη. Είναι υπέροχο να οδηγείς με Bruce Springsteen στο ραδιόφωνο και να χαζεύεις το φως ανάμεσα από τα δέντρα.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι: «Δεν έχει σημασία ν’ αρέσεις εσύ στους άλλους, αλλά ν’ αρέσουν οι άλλοι σ’ εσένα». 

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να περπατώ κάθε μέρα από την Αγγελάκη μέχρι την Αριστοτέλους. Το πρωί είναι υπέροχο να περπατάς στο κέντρο. Διασχίζω όλη την Σβώλου και χαζεύω τους σκύλους στις πρωινές τους βόλτες, τα παιδιά που τα αφήνουν αγουροξυπνημένα στους παιδικούς σταθμούς. Άλλες φορές προτιμώ να πάω πιο χαμηλά, να διασχίσω την Μητροπόλεως ή την Προξένου Κορομηλά για να δω τους μαγαζάτορες που μόλις έχουν ανοίξει και βγάζουν στο πεζοδρόμιο τα τραπεζάκια και τις καρέκλες, απαραίτητα αξεσουάρ για να κάθονται όλοι έξω, δεν μας αρέσει το μέσα. 

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι η ΔΕΘ, όταν δεν έχει κάποια έκθεση ή κάποιο άλλο happening. Έχει ησυχία, μπορώ να πάω για τρέξιμο χωρίς την βαβούρα της παραλίας, να χαλαρώσω, να περπατήσω, ν’ ακούσω μουσική.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί υπάρχουν ακόμη οι ομάδες, οι παρέες, τα στέκια, οι γειτονιές. Κι αν δεν είχαμε αυτά, θα υπάρχει πάντα η θάλασσα που μας συντροφεύει.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν η διάθεση του κόσμου κι οι απευθείας αεροπορικές συνδέσεις (είναι απαράδεκτο να περνούν σχεδόν όλες οι πτήσεις από την Αθήνα)

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο καθαρή, δυναμική, ακομπλεξάριστη.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις. Αναδυόμενη, παραθαλάσσια, ζωντανή.

Φωτογραφίες πορτραίτου Ειρήνης Μαλαχτάρη: Χρόνης Σπανός