Ο άνθρωπος που βλέπει τη δουλειά του ως δεύτερη φύση του, δε μπορεί παρά να είναι απόλυτα επιτυχημένος. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως σκέφτηκε ο Κωνσταντίνος Σφήκας, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα του τραπεζικού και να βρεθεί ξανά στα 40 του χρόνια στα θρανία της Σχολής Ξεναγών. Ο μοναδικός γνώστης της ιστορίας της Θεσσαλονίκης μαγεύει μικρούς και μεγάλους με τις ξεναγήσεις του, από τις οποίες έχουν περάσει ορδές τουριστών, αλλά και διάσημοι celebrities του Hollywood. Ο ίδιος αποκαλύπτει τι ξεχωρίζει και αγαπά στην πόλη που τον έκανε να ξαναγεννηθεί...

Γεννήθηκα στην Κατερίνη κάτω από τον ίσκιο του Ολύμπου. Μεγάλωσα αργά, σε μια πόλη που από κηπούπολη γέμισε ασφυκτικά από μπετόν. Οι σπουδές μου στο Οικονομικό του Α.Π.Θ. ήταν μια θαυμάσια διέξοδος αποχώρησης...

Η αγαπημένη μου γειτονιά... Ζω εκεί από το 1977, που άφησα ως φοιτητής της ΝΟΕ τη γενέθλια πόλη μου την Κατερίνη, στην Ευζώνων, μια γειτονιά που κρατάει ακόμη έναν συνοικιακό χαρακτήρα με καταστήματα. Εάν άλλαζα περιοχή κατοικίας, θα επέλεγα την πλατεία Αγίας Σοφίας. Τα πάντα πλησιάζονται στα 5 λεπτά από εκεί.

Όταν ήμουν παιδί έλεγα πως θα γίνω φαρμακοποιός, όπως με ορμήνευαν οι γονείς μου. Σπούδασα στο Οικονομικό για λόγους απόδρασης από την άχρωμη πόλη μου. Μπήκα στα 20 στην Τράπεζα Μακεδονίας Θράκης όπου μετά τον στρατό πήρα μετάθεση στην Θεσσαλονίκη. 28 χρονών, στην πρώτη μου ακμή, με προσωπικές φωτογραφικές εκθέσεις και κάνοντας χορό τζαζ και μοντέρνο ήμουν σε μια πολύ δημιουργική φάση της ζωής μου. Στα 40 μου σπούδασα στη Σχολή Ξεναγών Θεσσαλονίκης. Ε λοιπόν εκεί κατάλαβα τι σημαίνει παράδεισος επί της γης. Μέχρι σήμερα το ίδιο λέω.

Αλλαγή καριέρας σε κομβική ηλικία... Η δουλειά μου στην Τράπεζα ποτέ δεν με πήγε σε αυτό που λέμε ηδονή εργασίας. 20 χρόνια καριέρας στην Τράπεζα έμειναν πίσω για κάτι απόλυτα δημιουργικό όπως η ξενάγηση στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη.

Η Σχολή Ξεναγών μου έδωσε πίσω τη χαρά του ανθρώπου που βρίσκει τον δρόμο του μέσα από τις σπουδές του και μπορεί πια να χαρεί το διάβασμα, τις εξετάσεις, την εκφορά λόγου, την ευτυχία του να αριστεύσει στις σπουδές του, να δημιουργήσει φιλίες που διαρκούν ακόμα και είναι δυνατές, τη δυνατότητα να μάθει μια χώρα σαν την Ελλάδα με τις εκπαιδευτικές εκδρομές, να διδαχθεί από χαρισματικούς καθηγητές του Α.Π.Θ. και όχι μόνο. Οι σπουδές μου των 3 χρόνων ήταν ο παράδεισός μου.

Όταν πρωτοξεκίνησα το επάγγελμα του ξεναγού μού δόθηκε η ευκαιρία να πέσω στα πιο βαθιά νερά που θα μπορούσα ποτέ να πέσω. Ξενάγησα το Πανεπιστήμιο Duke από τις ΗΠΑ για 32 συναπτές ημέρες. Πήγε εξαιρετικά ο μήνας αυτός της απόλυτης αϋπνίας μου αλλά μετά από αυτό δε φοβήθηκα να πάρω την οποιαδήποτε ξεναγική δουλειά μού προσφέρθηκε. Κανονικό βάπτισμα του πυρός.

Στιγμή που ξεχωρίζω στην ξεναγική μου πορεία είναι ένα απόγευμα όταν μια πανέμορφη νέα σταμάτησε μπροστά στο εστιατόριο που έτρωγα μόνος μου μετά από ξενάγηση και αφού συστήθηκε μού είπε, πως άλλαξα τη ζωή της μετά από μια ξενάγηση πριν χρόνια και από την ομιλία μου στο Tedx του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Έκανε λοιπόν σπουδές στο Αρχαιολογικό του Α.Π.Θ., με την προοπτική να σπουδάσει στη σχολή Ξεναγών Θεσσαλονίκης. Το αγόρι της, δίπλα μου συμπληρώνει... Κάθε μέρα αναφέρεται στο όνομά σας. Ένιωσα μια υπέροχη ζέστη μέσα μου... Είχα αγγίξει μια νεανική ψυχή.

Ο άνθρωπος που θαυμάζω σε αυτή τη φάση της ζωής μου είναι ο κάθε νέος της χώρας μας που κόντρα στους καιρούς της ευκολίας προσπαθεί για την αριστεία και την ένταξή του στην εργασιακή κοινωνία της Ελλάδας. Αυτός που μένει εδώ στις επάλξεις και προσπαθεί. Οι δύο ανιψιοί μου, Γιάννης και Δημήτρης Σφήκας, είναι οι ήρωές μου.

Η Οδός Σαρανταπόρου, στην Ευζώνων είναι ο αγαπημένος δρόμος μου, αφού μπορώ να πω και να ακούσω «Καλημέρες» που τις εννοώ. Ο δρόμος που ξεκινάει τη δημιουργική μου ημέρα. Ο δρόμος με τα εναπομείναντα παλιά σπίτια, ακόμη και καμένα. Απολαμβάνω τα καταστήματα με σιδηρικά, λάμπες, ράφτες, μανικιουρίστες και ποδολόγους, εποπτικά σχολικά μέσα, μανάβικο...

Αγαπημένη μου διαδρομή η επιστροφή από την Αριστοτέλους μέχρι τη Σαρανταπόρου. Πάντα με τα πόδια. Το δενδροφυτεμένο τμήμα μπροστά από το Βασιλικό Θέατρο, μετά τον Λευκό Πύργο, είναι υπέροχο. Τα ηλιοβασιλέματα εδώ είναι ανυπέρβλητα.

Το στέκι μου είναι το καφέ Παλέρμο στην Αριστοτέλους 10. Αδιαμφισβήτητα, το ωραιότερο καφέ της πόλης με χαρακτήρα της δεκαετίας του 1930. Μουσική jazz. Με ένα ρόφημα Ιβίσκου με το όνομα Κόκκινη Πλατεία, ποιος χρειάζεται το αλκοόλ;

Το αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης είναι το δεύτερο σπίτι μου. Οι εργαζόμενοι εκεί με κάνουν να νιώθω πως η Θεσσαλονίκη είναι μία οικογένεια. Τα εκθέματα με ταξιδεύουν στο παρελθόν με έναν μαγικό τρόπο...

Τα κτίρια που ξεχωρίζω στην πόλη είναι η Ροτόντα για τη σημαντικότητα και το εσωτερικό της φως να αντανακλάται πάνω στα ψηφιδωτά της. Η Πλατεία και Οδός Αριστοτέλους γιατί είναι η καρδιά της πόλης, με το αποικιακό της στιλ και τις facade ordenne. Η εκκλησία των 12 Αποστόλων για την τελευταία μαγική στιγμή των Παλαιολόγων στην πόλη. Αρχιτεκτονική, ψηφιδωτά, τοιχογραφίες. Απλά αριστούργημα. Το Μέγαρο Μουσικής του Ισοζάκι. Γιατί η πόλη δεν είναι μόνο παρελθόν. Η Οικία Νάτσινα, στην οδό Εδέσσης, το μοναδικό σπίτι με Καρυάτιδες του 1880, με ένα εξαιρετικό Ερκερ να κοσμεί την πρόσοψή του.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Οψοποιών Μαγγανείες. Κορυφαίο!

Καθημερινή μου συνήθεια είναι να λέω «Καλημέρα» με χαμόγελο σε όλη τη γειτονιά μου.

Έχω κόψει τις βραδινές εξορμήσεις από τα 40 μου. Ο κινηματογράφος ειδικά στα 2 φεστιβάλ Κινηματογράφου με βγάζει από αυτή τη νόρμα. Η Νέα Παραλία και η Παλιά Παραλία μού δίνουν την απαραίτητη ενέργεια να απολαύσω την ημέρα μου στην αρχή ή στο τέλος της. Η Θεσσαλονίκη έχει μνημεία πρώτης γραμμής και μια εκπληκτική μακραίωνη ιστορία 2300 χρόνων. Η κουζίνα της είναι θαυμάσια, και οι άνθρωποί της γίνονται ευγενικοί και ανθρώπινοι εάν τους μιλήσεις αντίστοιχα. Ξεχνάνε τα νεύρα τους, την επιθετικότητα που προκαλεί η ανεργία, τις απαράδεκτες συγκοινωνίες, την ελλιπή καθαριότητα... Ο Θεσσαλονικιός θέλει ένα χάδι. Έτσι απλά, και είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας... σε ένα δευτερόλεπτο.

Αυτό που θα άλλαζα στη Θεσσαλονίκη είναι ότι θα ολοκλήρωνα το μετρό με τη διατήρηση των αρχαίων και την ανάδειξή τους. Θα δημιουργούσα τους υπέροχους σταθμούς με τις εκπληκτικές μελέτες που έγιναν για τα καραβάκια που θα ήταν ο άλλος πόλος των συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης. Και τοπόσημα και θαλάσσιες συγκοινωνίες. Θα αναδείκνυα όλα τα αρχοντικά και τα αστικά σπίτια δίνοντάς τους πνοή με νέες χρήσεις. 6.000 διατηρητέα έχουμε. Καιρός είναι να τα συντηρήσουμε.

Η Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις για εμένα είναι Ιστορική, Θαλάσσια, Συντηρητική.