Ο δημοσιογράφος Ευθύμιος Σαββάκης μιλάει για όσα αγαπάει στη Θεσσαλονίκη και εξηγεί, γιατί ονειρεύεται να πάρει συνέντευξη από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Γεννήθηκα στην Πτολεμαΐδα. Τέλη Νοέμβρη του 1987. Πρέπει να είχε χιόνια και παγωνιά. Βασικά, πάντα έχει παγωνιά (γέλια).

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι η Βασιλίσσης Όλγας, Σχολή Τυφλών. Αρχικά, γιατί με δύο βήματα κατεβαίνεις παραλία (μεγάλη υπόθεση). Έπειτα, γιατί στην πραγματικότητα είσαι τόσο κοντά και τόσο «μακριά» από το ιστορικό κέντρο. 

Στη Θεσσαλονίκη μετακόμισα Σεπτέμβρη του 2005. Η πόρτα στο πρώτο μου φοιτητικό διαμέρισμα κλείνει. Είμαι για πρώτη φορά μόνος σε δικό μου σπίτι. Νομίζω, η μητέρα μου με πήρε 11 φορές τηλέφωνο μέχρι το ίδιο βράδυ για να δει, αν είμαι καλά. Ήμουν κάτι παραπάνω από καλά. Πρωτοετής φοιτητής στη σχολή που πάντα ονειρευόμουν και στη Θεσσαλονίκη. Τι άλλο να ήθελα;

Από παιδί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Από… 3 χρονών. Και είχα την ευλογία να έχω «συμμάχους» τους γονείς μου σε αυτή την επιλογή. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων έπιανα, μάλιστα, και Νομική. Κανείς τους δεν μου είπε τίποτα παρά μόνο «ό,τι θέλεις εσύ». Σπουδαίες λέξεις από γονείς, αν το καλοσκεφτείς. Και ευλογία να κάνεις πραγματικά αυτό που θέλεις στη ζωή σου. Έτσι, πέρασα από τους πρώτους στη Σχολή που πάντα ονειρευόμουν, υπήρξα υπότροφός της και την τελείωσα λέγοντας τον Όρκο.

Το δημοσιογραφικό βάφτισμα του πυρρός το πήρα λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του πρώτου έτους. Ένιωθα, ότι έπρεπε να δουλέψω. Με πήγε ένας καλός φίλος, ο Κωνσταντίνος, στη Μακεδονία. Αρχισυντάκτρια στο κυριακάτικο περιοδικό της, τις «Επιλογές», ήταν τότε η Χριστίνα Ταχιάου. Με κοιτάει. «Είσαι σίγουρα πάνω από 18, έτσι;», μου είπε και χαμογέλασε. Είχα πάρει την πρώτη μου δουλειά. Ακολούθησαν πολλές. Φέτος, κλείνω 12 χρόνια συνεχόμενα στο επάγγελμα. Μου φαίνεται σαν να ξεκίνησα χθες.

Η μέρα μου ξεκινάει συνήθως στο Πανεπιστήμιο. Μελετάω για το διδακτορικό μου. Έχω περάσει στο στάδιο των ερευνών. Το μεσημέρι θα το περάσω στα γραφεία της ΑΡΣΙΣ, όπου έχω αναλάβει την επικοινωνία της οργάνωσης και των προγραμμάτων της, ενώ το απόγευμα (που συχνά γίνεται βράδυ) αφιερώνεται στα πρότζεκτ που τρέχουν ανά περίοδο.

Το Locked μου έμαθε ότι «η μεγαλύτερη απόδραση είναι η ίδια η ζωή». Το μότο των δύο φιλανθρωπικών μας εκθέσεων που έκλεισαν ιδανικά μία όμορφη διετία και μία περίεργη στήλη συνεντεύξεων με «φυλακισμένους» που συζητήθηκε. 

Αυτή τη στιγμή είμαι σε έναν από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς ομίλους της χώρας, στην 24 Media, στην οποία πήρα μεταγραφή μετά από 4 χρόνια στη LIFO, ένα φαινόμενο του ελληνικού ίντερνετ που έφτασε να διαβάζεται από περισσότερους από 5 εκατομμύρια μοναδικούς επισκέπτες τον μήνα. Οπότε, δεν έχω κάποιο απωθημένο. Έχω τη χαρά και την τιμή να δουλεύω με τους κορυφαίους από νωρίς. 

Με ρωτάνε, πώς είναι να συνεργάζομαι με το γραφείο τελετών Φάνης Μπαμπούλα & Υιός. Τους απαντώ, ότι είναι λυτρωτικό. Τις προάλλες ήμουν σε μία παρέα με μία φίλη ψυχολόγο. Μου ανέλυσε, ότι με τους πελάτες που επιλέγω ξορκίζω και κάποιον φόβο μου. Δεν έχει άδικο. Είναι τελείως απελευθερωτικό να γράφεις περιεχόμενο για ένα γραφείο κηδειών. Επίσης, είμαι δημοσιογράφος, έχω άγχος από 2 μηνών και αποτελούμαι από 70% delivery (γέλια). Στοιχεία που δείχνουν, ότι θα πεθάνω νέος. Άρα προνοώ να με θάψει ο καλύτερος. Είναι κι αυτό μία επένδυση (γέλια).  

Ονειρεύομαι να πάρω συνέντευξη από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κάτι (πολύ) περισσότερο από ένας σπουδαίος αθλητής. Η ιστορία του θα πρέπει να διδάσκεται σε κάθε ελληνικό σχολείο.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Νέα Παραλία. Ειδικά μετά από μία δύσκολη μέρα. Είναι ευλογημένες οι πόλεις με θάλασσα γύρω τους. Μεγάλο βοτάνι.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς στον κάτω όροφο του Toms. Φάτσα πρώτο τραπέζι πίστα. Εκεί κάνω τα ραντεβού μου για δουλειά, εκεί γράφω πολλές φορές για τα πρότζεκτ που τρέχουν. Ζεστή σοκολάτα, κέικ και ακουστικά στα αυτιά. Αν με δεις σκούντα με. Είμαι συνεχώς απορροφημένος.

Τα αγαπημένα μου εστιατόρια είναι το Σέμπρικο και το Ίωνος. Υπέροχες κουζίνες και μία ωραία φιλοσοφία πίσω τους.  Τώρα που μένω πιο ψηλά, έχω γίνει πιστός οπαδός και της «Γιαννούλας». Τα καλύτερα κεφτεδάκια στον πλανήτη (μας). Επίσης, δεν μπορώ να αντισταθώ στο προφιτερόλ από τα παιδιά του Choureal, στα donuts από τους φίλους στο Jerry’s Foodtruck και στα Pancaces από τον θεό Κοπαράνη, στο Estrella.  

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να χαζεύω τα πρωτοσέλιδα ελληνικού και ξένου τύπου στο χαρακτηριστικό περίπτερο της Αριστοτέλους. 

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ τα ήσυχα στέκια του ευρύτερου κέντρου. Τελευταία έχω ανακαλύψει (όπως και η μισή πόλη) το Ύψιλον. Γενικότερα η Αγίου Μηνά και η Εδέσσης έχουν ανέβει πολύ το τελευταίο διάστημα. Δικαίως.

Στη Θεσσαλονίκη θα ήθελα να αλλάξω το κυκλοφοριακό της. Τώρα θα σου έγραφα, ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν με το μετρό, αλλά αυτή η κατάσταση έχει καταντήσει πιο αστεία και από την άμυνα του Παναθηναϊκού στα ευρωπαϊκά παιχνίδια (σόρι Πανάθα).

Τη Θεσσαλονίκη θα την παρομοίαζα με βιβλίο Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης της Σώτης Τριανταφύλλου. Είναι το αγαπημένο μου. Και η Θεσσαλονίκη το ιδανικό μέρος για να ζήσεις «εκστατικά ευτυχισμένος».