Η Νεφέλη Κυριάκου μπορεί να γεννήθηκε και να μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά τα ενήλικα και πιο παραγωγικά της χρόνια τα πέρασε και συνεχίζει να τα περνάει στη Θεσσαλονίκη. Το ταξίδι προς τον Βορρά ξεκίνησε το 2008 όταν αποφάσισε να έρθει για σπουδές στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών στο ΑΠΘ και από τότε να μετατραπεί σε μόνιμο κάτοικο της πόλης. Στη συνέχεια, ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή. Το 2018 κατάφερε να κερδίσει υποτροφία για τη συμμετοχή της σε καλλιτεχνικό residency στο Βέλγιο, ενώ το 2020 πήρε το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό εικαστικών τεχνών με τίτλο ‘WITHOUT BORDERS” που διοργανώθηκε από το World University of Design. Τα έργα της έχουν εκτεθεί εκτός από την Ελλάδα και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, το Βέλγιο και η Κύπρος. Έμπνευση της είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που συναντάει στο δρόμο της πόλης, άνθρωποι που πολλές φορές δείχνουν τόσο συνηθισμένοι που μπορεί και να μην τους προσέξεις.

Ας την γνωρίσουμε καλύτερα!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Χολαργό στην Αθήνα. Αυτό που θυμάμαι να απολαμβάνω περισσότερο στη γειτονιά μου είναι τα παιχνίδια στα δημοτικά γήπεδα και το πράσινο του Υμηττού. Δεν είναι άλλωστε συνηθισμένο να βλέπει κανείς τόσο πράσινο στην Αθήνα.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι οι 40 Εκκλησιές. Ήρθα στη Θεσσαλονίκη το 2008 για σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών και από τότε μένω στη Θεσσαλονίκη. Για διάφορους λόγους έχω μείνει σε διάφορες συνοικίες της πόλης, από ανατολικά ως δυτικά. Είναι τόσο κοντά στο Κέντρο της πόλης και ταυτόχρονα είναι σα να βρίσκεσαι κάπου εκτός Θεσσαλονίκης. Η ησυχία, το πράσινο και η θέα στο Θερμαϊκό είναι στοιχεία που σε κερδίζουν.

Όταν ήμουν παιδί έλεγα ότι θέλω να γίνω μουσικός ή ζωγράφος. Τελικά με κέρδισε το δεύτερο. Απλώς δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω όπως κάνουν κάποια στιγμή τα περισσότερα παιδιά οδεύοντας προς την ενηλικίωση.

Σπούδασα ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με ζωγραφική δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο. Τα πράγματα κύλησαν σχετικά ομαλά όσον αφορά το κομμάτι της ζωγραφικής. Απλώς δε σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω. Ήταν κάτι που βγήκε φυσικά παρά τα σκαμπανευάσματα που μπορεί να είχε και να έχει η επιλογή αυτή.

Τέχνη σημαίνει έκφραση, επικοινωνία-συνομιλία με τον κόσμο.

Αντλώ έμπνευση από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τα βιώματα του και η επικαιρότητα που είναι αρκετά έντονη.

Η κινητήριος δύναμη μου είναι τα έντονα συναισθήματα που μου γεννάνε τα ερεθίσματα μου. Από τη στιγμή που μπορεί να νιώσω θυμό, χαρά, στεναχώρια από κάτι που μου δίνει έμπνευση πρέπει κάπως να δημιουργήσω μια εικόνα.

Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου ήταν το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό εικαστικών τεχνών με τίτλο ‘WITHOUT BORDERS” που διοργανώθηκε από το World University of Design το 2020.

Ένα έργο που μ’ εντυπωσίασε είναι η τοιχογραφία του Taxis απέναντι στο σταθμό του μετρό Πανόρμου στην Αθήνα. Πέρα από το κομμάτι της εκτέλεσης, η αντίθεση του θέματος με το αστικό τοπίο λειτουργεί άψογα.

Αν θα έλεγα κάτι στην μικρή Νεφέλη αυτό θα ήταν ότι ο χρόνος δεν είναι δεδομένος.

Ο καλλιτέχνης που αγαπώ είναι ο David Hockney. Είναι ένας καλλιτέχνης που ενώ είναι πάνω από 80 ετών συνεχίζει να πειραματίζεται με τα υλικά και τα νέα μέσα που προσφέρει η εξέλιξη της τεχνολογίας. Δε σταματάει να εξελίσσεται.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα είναι η επαγγελματική αποκατάσταση που για έναν καλλιτέχνη που ζει στην Ελλάδα είναι βουνό και πρόκληση για το αν θα συνεχίσει να ασχολείται με την τέχνη.

Χριστούγεννα για μένα είναι μια υπενθύμιση ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου υποφέρει.

Ένα project που έχω ξεχωρίσει τυχαίνει να είναι το project με θέμα το μύθο της Μέδουσας που θεωρώ πολύ επίκαιρο (δυστυχώς) και θα μάθετε περισσότερα γι’ αυτό πολύ σύντομα.

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι τα εγκαταλελειμμένα κτίρια μέσα στα στρατόπεδα της δυτικής Θεσσαλονίκης όπως π.χ το στρατόπεδο Καρατάσου, στα οποία βρίσκει κανείς μικρά διαμαντάκια της street art της πόλης.

Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει δουλειά ως αναπληρώτρια εικαστικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ δουλειά στο ατελιέ (NefK.studio) που διατηρώ στο Βαρδάρη.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το ROMANTZO, Κυριακή πρωί στο μπαρ.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η ταβέρνα «Η Δόξα» με παρέα και το περιβάλλον του μαγαζιού που ενώ σε ταξιδεύει σαράντα χρόνια πίσω στο χρόνο ταυτόχρονα σε κάνει να νιώθεις απέραντη οικειότητα.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η Νέα Παραλία τις πρώτες πρωινές ώρες και κάθε εποχή του χρόνου. Η χρωματική παλέτα της είναι τόσο διαφορετική σε κάθε εποχή και το να την περπατάς πολύ νωρίς το πρωί είναι αναζοωγονητικό.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Να μη σταματήσω ποτέ να υπερασπίζομαι το δίκαιο», λόγια μιας 11χρονης τότε συνομήλικης μου.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη δεν είναι ένα σημείο, είναι όλα τα σημεία της διαδρομής που ακολουθώ συνήθως στη βόλτα με το ποδήλατο. Κέντρο, Νέα Παραλία, Αρετσού.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι μια εύκολη πόλη, όπου οι μικρές αποστάσεις βοηθάνε στο να κερδίσεις χρόνο μέσα στην καθημερινότητα. Επίσης η εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα είναι μεγάλο πλεονέκτημα.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν να γίνουν περισσότερα γήπεδα και πάρκα μέσα στην πόλη. Είναι ένα πρόβλημα που αναδείχθηκε κατά την περίοδο της καραντίνας. Ο κόσμος έχει ανάγκη από πρόσβαση σε χώρους άθλησης και χώρους με πράσινο.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο ανοιχτή όσον αφορά το χώρο της τέχνης. Υπάρχει ενέργεια και διάθεση από τον καλλιτεχνικό κόσμο αλλά δεν έχει που να διοχετευτεί.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις Πολυπολιτισμική, Γεμάτη Αντιθέσεις