Tο άσβεστο πάθος της για τη δημοσιογραφία την κινεί, δικαιολογημένα, σαν αερικό στον χώρο. Με πάνω από 30 χρόνια πορείας, η Νάνσυ Ζαμπέτογλου διαθέτει το μοναδικό αυτό χάρισμα: να μπορεί να εξερευνά τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και να δημιουργεί ανεκτίμητες συναισθηματικές συνδέσεις με τους καλεσμένους της, εκπέμποντας την άνεση της στιβαρής δημοσιογράφου που είναι. Κι αυτό έχει οδηγήσει το κοινό που πιστά την παρακολουθεί σε τρομερές συγκινήσεις αλλά και σε ανεπανάληπτα ευχάριστες στιγμές. Στο «Στούντιο 4», οι φιλοδοξίες της για τη νέα σεζόν παραμένουν σταθερές πάνω στην αξία της αυθεντικότητας και την ανάγκη για ουσιαστική επικοινωνία. Η ίδια, η καλύτερη team player τόσο στη δουλειά της όσο και στην οικογένειά της, μοιράζεται απλόχερα την αγάπη, τον σεβασμό και τον θαυμασμό. Όμως, δεν παραβλέπει πως η αφοσίωση σε ό,τι τη γεμίζει είναι αυτή που την κάνει καλύτερο άνθρωπο με τους γύρω της. Γι’ αυτό ονειρεύεται, εργάζεται σκληρά και δεν ξεχνά ποτέ από πού ξεκίνησε.
Πώς ξεκίνησε το πάθος σας και η σχέση σας με τη δημοσιογραφία και, έπειτα από τόσα χρόνια πορείας, πώς ζείτε την όλη εμπειρία της σήμερα;
Δεν ονειρεύτηκα καμία άλλη δουλειά και είμαι τυχερή, γιατί δεν απογοητεύτηκα ποτέ από το επάγγελμα που διάλεξα. Νομίζω ότι η περιέργεια με οδήγησε στη δημοσιογραφία. Η ανάγκη μου να γνωρίσω και να ζήσω όσο πιο πολλές εμπειρίες μπορώ. Και η αλήθεια είναι ότι με ταξίδεψε σε μέρη όπου δε θα πήγαινα και μου σύστησε ανθρώπους που φυσιολογικά δε θα συναντούσα. Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε και τώρα, που μετράω πάνω από 30 χρόνια σ’ αυτήν τη δουλειά. Κάθε μέρα στην εκπομπή ανακαλύπτω καινούρια πράγματα· και όχι μόνο τα ακούω, αλλά και τα ζω.
Σας συναντάμε σ’ ένα νέο πλατό. Στο «Στούντιο 4» τι διαφορετικούς στόχους θέσατε και πώς σκέφτεστε να εξελίξετε την εκπομπή τη νέα σεζόν;
Δεν έχω θέσει κανέναν διαφορετικό στόχο από αυτό που πάντα έχω στο μυαλό μου. Να επικοινωνούμε ουσιαστικά. Να τελειώνει το επεισόδιο και να νιώθουμε ότι κάτι μάθαμε. Ότι κάτι είδαμε και επηρεαστήκαμε, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε. Δε χάσαμε τον χρόνο μας. Δε σκοτώσαμε την ώρα μας. Αντίθετα, δώσαμε στον χρόνο μας αξία. Και, ξέρετε, δε χρειάζεται να είναι κάτι βαρύγδουπο ή κάτι πολύ βαθύ. Μπορεί να είναι μια κοινή ανάμνηση από τη δεκαετία του ’80 που μας κάνει να γελάμε μέχρι δακρύων με τον Θανάση, να τη μοιραστούμε με τους τηλεθεατές και να νιώσουμε αυτήν την πληρότητα που σου δίνει μια ωραία συνάντηση με παλιούς φίλους. Να, αυτό το συναίσθημα θέλουμε να μοιραζόμαστε στην εκπομπή!
Στα τόσα χρόνια συμπαρουσίασης μαζί με τον Θανάση Αναγνωστόπουλο έχετε ζήσει πολλά μαζί. Τι κάνει αυτήν την τηλεοπτική σχέση ανίκητη;
Η αγάπη, ο σεβασμός, ο θαυμασμός. Ενώ είμαστε εντελώς διαφορετικοί στη βάση μας, μοιραζόμαστε τις ίδιες αρχές και αξίες. Επικοινωνούμε όχι με τα μάτια, με τις ανάσες μας. Αυτό είναι σπάνιο, αλλά συμβαίνει.
Από την τηλεόραση στο έντυπο. Τι σας κερδίζει στο κάθε μέσο και τι προσπαθείτε να προσφέρετε σε κάθε σας δουλειά;
Η εκπομπή είναι η καθημερινότητά μου. Είναι κομμάτι της ζωής μου πια. Αλλά η δημιουργικότητά μου είναι το περιοδικό. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Πάντως, και στα δύο είμαι ο εαυτός μου.
Όσον αφορά στο Ίντερνετ, καθώς είσαστε μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, υπάρχουν στιγμές που σας τρομάζουν οι τάσεις που επικρατούν εκεί;
«Φουλ», που θα λέγε και η κόρη μου. Πρόσφατα τρόμαξα όταν είδα ότι υπάρχει application όπου, υποτίθεται, μπαίνουν παιδιά από όλον τον κόσμο και μιλάνε μεταξύ τους. Άγνωστα μεταξύ τους παιδιά. Πιθανόν να είναι οι αντίστοιχοι pen pals που είχαμε εμείς, όταν ήμασταν στο δημοτικό και αλληλογραφούσαμε με άγνωστα παιδιά από την Ευρώπη, αλλά σήμερα δεν μπορείς να νιώθεις ασφαλής. Ούτε ξέρεις αν αυτό το κοριτσάκι που φαίνεται να επικοινωνεί με το παιδί σου με βιντεοκλήση είναι όντως ένα εννιάχρονο από την Κίνα. Αναγκάζεσαι, λοιπόν, να πεις στο παιδί σου πράγματα που δε θέλεις. Για το πόσο επικίνδυνος είναι ο κόσμος που ζούμε και πόσο κακοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σας οικογενειακές συνήθειες και, βάσει του τρόπου που έχετε ανατραφεί, τι πρότυπα προσπαθείτε να περάσετε;
Κάθε Κυριακή μεσημέρι πηγαίνουμε για φαγητό οι τέσσερίς μας. Είναι μια συνήθεια που δε θέλουμε να χάσουμε. Δεν είμαστε η οικογένεια που θα φάει καθημερινά στο τραπέζι, ούτε κρατάμε τους τύπους απαραίτητα. Αλλά είναι κάποια πράγματα που μας δίνουν χαρά και μας θυμίζουν ότι είμαστε ομάδα. Αυτό που ξέρουν και ο Παύλος και η Σόφη είναι πως ό,τι κι αν κάνουν υπάρχει από πίσω ομάδα υποστήριξης, και μάλιστα πολύ φανατική! Η μικρή με εντυπωσιάζει πολλές φορές με αυτά που ξέρει για την ισότητα των ανθρώπων ή γι’ αυτά που πιστεύει για τη ζωή, τη δικαιοσύνη, τη διαφορετικότητα. Με ρώτησε, για παράδειγμα, γιατί, ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, δε λένε τίποτα στην τηλεόραση γι’ αυτό.
Πώς επεξεργάζεστε τον μεταβαλλόμενο κόσμο των media και πώς προστατεύετε τον εσωτερικό σας εαυτό;
Το μαθαίνεις κι αυτό, όπως όλα. Μαθαίνεις ότι είναι κομμάτι της δουλειάς, ότι είναι εφήμερο, ότι κανείς δε νοιάζεται πραγματικά για κάτι που γράφτηκε για σένα και ότι μόνο στον δικό σου μικρόκοσμο έχει σημασία το τι και το πώς του κάθε τίτλου. Δε λέω ότι το έβλεπα έτσι από την αρχή, αλλά είμαι σε καλό δρόμο.
Σήμερα, αν ζυγίσετε τα πράγματα, τι θα λέγατε πως σας έχει στερήσει και τι σας έχει χαρίσει η δημοσιότητα όλα αυτά τα χρόνια; Θα επιλέγατε ποτέ να κατεβάσετε ταχύτητες;
Δε ζούμε στη δημοσιότητα. Ας πούμε ότι τελευταία με την τηλεόραση έχει αυξηθεί πολύ ο αριθμός των ανθρώπων που χαιρετάω και με χαιρετάνε καθημερινά. Το βρίσκω εξαιρετικά θετικό αυτό, γιατί σημαίνει ότι βλέπουν και εκτιμούν τη δουλειά μας. Άρα, τι να μου στερήσει; Μόνο χαρά μου δίνει.
Τι σας έχει διδάξει κάθε δεκαετία της ζωής σας και τι απολαμβάνετε περισσότερο σήμερα;
Είμαι πολύ πιο ήρεμη από όλες τις απόψεις. Πιο κατασταλαγμένη. Δε χάνω χρόνο, δε σπαταλάω ενέργεια σ’ αυτά που δε μου αρέσουν και δε μου ταιριάζουν. Έχω τακτοποιήσει, δηλαδή, πολλά βασικά, κι έτσι μπορώ να έχω και χρόνο και ενέργεια και χώρο, για να ασχοληθώ με καινούρια πράγματα.
Ας περάσουμε στη Θεσσαλονίκη… Τι αγαπάτε και τις σας λείπει περισσότερο από αυτήν;
Αγαπώ τη μυρωδιά της. Είναι χαρακτηριστική ακόμη κι όταν φτάνεις στο αεροδρόμιο. Κάθε φορά που ανεβαίνω, κοιτάω με τα μάτια ορθάνοιχτα τους δρόμους και τους ανθρώπους, προσπαθώντας να θυμηθώ τι άλλαξε. Είναι η αγαπημένη μου συνήθεια!
Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023
