Aυτό το φωτεινό πλάσμα το γνωρίζω -όντας μερικά χρόνια μεγαλύτερή της- από τότε που είχαμε για κοινή μας αφετηρία τα εκπαιδευτήρια-σταθμό στη ζωή μας. Με λίγα λόγια, περάσαμε από τα ίδια θρανία, μας «έπλασαν» οι ίδιοι υπέροχοι άνθρωποι και γνωρίζω καλά ότι τα όνειρά μας είχαν άριστη φροντίδα. Η Κλέλια ήταν πανέμορφη, το τέλειο κοριτσάκι, δίχως κανένα ψεγάδι πάνω της. Μερικές φορές αναρωτιόσουν αν έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος. Ωστόσο, την ίδια η εξωτερική εμφάνιση δεν την απασχολούσε ποτέ, δεν έμενε σ’ αυτήν - παραήταν ταπεινή, κοινωνική και δημιουργική από τη φύση της για κάτι τέτοιο, το απολύτως αντίθετο μιας ντίβας που θα περίμεναν κάποιοι. Ακόμη κι όταν ξεκίνησε από μικρή το μόντελινγκ, ταξιδεύοντας στον κόσμο, τίποτα δεν την άλλαξε, ενώ μέχρι και σήμερα η παρέα της παραμένει η ίδια με αυτήν που είχε από παιδί.
Σταθερή αποδείχθηκε και σε κάθε άλλη επιλογή της. Μετά το σχολείο, άνοιξε φτερά της, ως ηθοποιός πια, για το τηλεοπτικό blockbuster «Μπρούσκο», όπου εντέλει έμεινε για τρία χρόνια. Και λίγο αργότερα, είπε να το πάρει από την αρχή. Γράφτηκε στην Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Δραματικής Τέχνης του Ωδείου Αθηνών και, πλάι στους καλύτερους, αποφάσισε ν’ αφιερωθεί αποκλειστικά και μόνο στις σπουδές της στην υποκριτική. Ακριβώς με το που αποφοίτησε, της έγινε και η πρόταση για να ενταχθεί στη δεξαμενή ταλέντων του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, αναλαμβάνοντας πρωταγωνίστρια στο αξεπέραστο «Maestro». Όμως, ο ρόλος αυτός δεν της εξασφαλίστηκε, αλλά τον διεκδίκησε μέσα από ατελείωτες οντισιόν. Και τελικά, στον δρόμο της ως ηθοποιού φαίνεται ότι τα κατάφερε από το πρώτο κιόλας «Γεια σας». Η συνέχεια, λοιπόν, στην Κλέλια Ανδριολάτου...
Η Aρχή
«Το συναίσθημά μου γι’ αυτόν τον χώρο είναι τόσο μεγάλο, που δεν μπορώ να το ορίσω με λέξεις. Ας πούμε πως μ’ έναν τρόπο βρήκα τον εαυτό μου στην πιο ελεύθερη εκδοχή του. Τον είδα να με ταξιδεύει σε άλλες διαστάσεις και να μπορώ να τον πλάσω με τρόπους, ώστε μαζί με μια ομάδα ανθρώπων να μπορούμε ν’ αλλάζουμε κάθε φορά κάτι μέσα από την Τέχνη. Ξεκίνησα να κάνω σεμινάρια θεάτρου και κατάλαβα ότι εγώ σε αυτό χωράω τελικά πολλούς εαυτούς, ότι θέλω να διανύσω αποστάσεις, να τρέξω και να δω πού θα με φτάσει. Βρέθηκα σε μία αλάνα συναισθημάτων. Ήταν θυσία για μένα να σταματήσω τη δουλειά, για να μπω σε μια δραματική σχολή, γιατί εργαζόμουν πολύ εκείνο το διάστημα. Υπήρξε στοίχημα να τα καταφέρω, διότι προέκυψε, δεν το είχα προσχεδιάσει. Σταμάτησα τα πάντα, για να αφοσιωθώ σ’ αυτό. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα γίνω ηθοποιός, είναι αλήθεια αυτό. Όμως, το μικρόβιο υπήρχε πάντα μέσα μου. Ήμουν στο σχολείο στη θεατρική ομάδα, σε διαγωνισμούς υποκριτικής. Πάντα είχα στο περιβάλλον μου την έννοια "θέατρο". Ξεκίνησα με σεμινάρια, γιατί ακόμη δούλευα. Έπρεπε πρώτα να δω άμα αυτό μου ταιριάζει. Τα παρακολουθούσα για 2-3 χρόνια και μετά αποφάσισα ότι θέλω όντως να σταματήσω τα πάντα και να μπω σε μία σχολή και ν’ αφιερωθώ. Με την πανδημία κιόλας, όλο αυτό το ταξίδι κράτησε παρά πολύ, σχεδόν πέντε χρόνια. Ήμουν μόνο στο Ωδείο Αθηνών πρωί-μεσημέρι-βράδυ και ξανά από την αρχή».
Η Μεγάλη Έκπληξη
«Η πρόταση για το "Maestro" ήρθε τη στιγμή που τελείωσα τη δραματική σχολή, κι αυτό το θεωρώ μεγάλη τύχη, γιατί ο Χριστόφορος δεν κάνει τόσο συχνά παραγωγές, είναι πολύ συγκεκριμένος. Κάνει μια δουλειά όταν είναι πραγματικά έτοιμος. Αυτός ο χρονικός συνδυασμός ήταν πολύ πετυχημένος, γιατί ήμουν διαθέσιμη ν’ ανταποκριθώ. Έγινε μ’ ένα τηλέφωνο από τον Χριστόφορο, ο οποίος μου πρότεινε αρχικά να πιούμε έναν καφέ. Μου εξήγησε ότι είναι για μία σειρά που γράφει και ότι θα ήθελε να με δει, διότι οι δάσκαλοί μου από το Ωδείο Αθηνών με πρότειναν. Έτσι, λοιπόν, βγήκαμε, μου μίλησε για το έργο, για το ποιος θα είναι ο ρόλος. Δε μου είπε φυσικά ότι τον έχω πάρει. Μια πρώτη κουβέντα κάναμε. Ύστερα δεν ξαναμιλήσαμε, και έπειτα από κάποιους μήνες δέχτηκα ένα άλλο τηλεφώνημα από μία εταιρία κάστινγκ. Έκανα 3-4 ακροάσεις και με πήραν. Διάβασα μόνη μου, διάβασα μαζί του, με τον Ορέστη τον Χαλκιά, έμαθα πολλές σκηνές απέξω. Ήταν μια διαδικασία. Είμαι συνηθισμένη, όμως, στις ακροάσεις. Δεν έχει έρθει τίποτα τυχαία στη ζωή μου. Πάντα με ακροάσεις παίρνω τις δουλειές, και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Τώρα, πώς ένιωσα; Προφανώς τεράστια χαρά που η πρώτη μου δουλειά μετά τη σχολή θα ήταν αυτή! Είναι ένας άνθρωπος που δεν πίστευα ότι θα συνεργαζόμουν μαζί του. Τον θαύμαζα πολύ και εννοείται πως το ήθελα, αλλά δε μου είχε περάσει καν από τον νου».
Η Σχολή Παπακαλιάτης
«Νομίζω ότι ο Χριστόφορος έχει τόσο σπουδαίο στόχο και είναι τόσο συγκεκριμένος για το αποτέλεσμα που θέλει να φέρει εις πέρας, που σε συνδυασμό με την ομάδα που επιλέγει, δημιουργεί αυτό το τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό που βλέπει τελικά το κοινό. Οι δυο μας έχουμε διαφορετικούς ρόλους σ’ ένα σετ. Ο Χριστόφορος έχει την παντοδυναμία. Είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός. Σαν κοινό στοιχείο, όμως, μπορώ να θεωρήσω ότι και οι δύο έχουμε πολύ μεγάλο πάθος για τη δουλειά μας και προσπαθούμε να βάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό στο να φέρουμε εις πέρας το αποτέλεσμα που έχουμε βάλει ως στόχο. Ως άνθρωπος, ακούει πολύ τον συνάδελφό του. Και νομίζω ότι κι εγώ έχω αυτό το χαρακτηριστικό. Είναι και το απαραίτητο για να μπορείς να συνυπάρξεις σε αυτήν τη δουλειά».
Οι Σχέσεις στην Τέχνη
«Ο χώρος αυτός είναι η καθημερινότητά μου. Οπότε δεν είναι ότι τον βλέπω μ’ ένα μάτι απέξω σαν κάτι το ιδιαίτερο. Κολυμπάω μέσα σ’ αυτόν όσο πιο ανέμελα, για να μπορώ να επιπλέω. Τώρα, τα ονόματα που αποτελούν αυτήν την ομάδα είναι σπουδαία, οπότε η ευγνωμοσύνη μου είναι πολύ μεγάλη για το ότι μπορώ να βλέπω τη Μαρία Καβογιάννη να παίζει και να συγκινούμαι, να είμαι η εγγονή στο έργο της Χάρις Αλεξίου… Όλοι με αγκάλιασαν με τον πιο υπέροχο τρόπο, χωρίς να υπάρχει καμία ανισότητα στις σχέσεις μας. Προσωπικά, ανθρώπινα. Νομίζω πως κι εγώ και όλα τα υπόλοιπα παιδιά παρατηρούμε πώς δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι, πώς μπορούμε να πάρουμε κι εμείς κάτι από αυτούς και να εξελιχθούμε. Πιστεύω πως μόνο σχολείο είναι. Στους Παξούς ήμασταν όλοι σε μία γειτονιά. Καθόμασταν και κρατούσαμε λόγια ο ένας στον άλλον. Τόσο όμορφες οι σχέσεις μεταξύ μας!»
Επιλογές στη Ζωή
«Η απόφαση να μπω στη δραματική σχολή ήταν κάτι το οποίο το επέλεξα μόνη μου. Νομίζω ότι οι δικοί μου έκαναν περισσότερο υπομονή όσο φοιτούσα, διότι ήμουν αποκομμένη από τα πάντα. Δεν είχα προσωπική ζωή έξω από το θέατρο. Όταν τελείωσα, πήγα σε όποια οντισιόν με ενδιέφερε και οι άνθρωποί μου με στήριξαν. Ήταν λίγο δύσκολα χρόνια αυτά στη σχολή. Στην πορεία αυτήν, θα βάλω ως μέντορά μου για τη δουλειά τη δασκάλα μου, τη Χαρά Κεφαλά, που ήταν πραγματικά δίπλα μου. Και ταυτόχρονα, την Έλενα Χριστοπούλου, που είμαστε μαζί όλα αυτά τα χρόνια και προσπαθούσε να συμβαδίσει με το δικό μου πρόγραμμα, να με καταλάβει και να προχωρήσουμε παρέα. Και πάνω απ’ όλα, τους γονείς μου! Είναι πολύ υποστηρικτικοί άνθρωποι. Δίπλα μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί κι έκανα μόντελινγκ, σε εκείνα τα ταξίδια μου. Νομίζω ότι αυτό που κρατάω είναι αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου πάντα: "Το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι ταπεινή". Και νομίζω ότι αυτό με βοηθάει να προχωράω».
Φινάλε στο Νησί
«Όλη η ζωή στο νησί ήταν μοναδική. Ξυπνούσες το πρωί και πήγαινες στη δουλειά σου με τα πόδια. Αυτό κι αν είναι ευλογία! Περπατούσα παράλληλα με τη θάλασσα για να φτάσω στο γύρισμα που είχαμε στο σχολείο, αυτό το υπέροχο κτίριο του οποίου ανοίγεις την πόρτα και μπαίνει ολόκληρη θάλασσα μέσα. Τελειώναμε, και το απόγευμα ήμασταν όλοι μαζί. Έχω απίστευτες ιστορίες να θυμηθώ, αλλά νομίζω η πιο δυνατή στιγμή ήταν στο γύρισμα που είχαμε για το τελευταίο επεισόδιο, όπου κατέληγε πλέον στο φεστιβάλ, το οποίο διοργανώνεται κατά τη διάρκεια του σίριαλ. Είχαμε στήσει ένα πλωτό θέατρο στον Γάιο. Η Χάρις Αλεξίου βρισκόταν με τον Ορέστη Χαλκιά και τη Συμφωνική Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης σε μία εξέδρα πάνω στη θάλασσα και όλοι εμείς, οι θεατές, σε βαρκάκια στολισμένα με φωτάκια ένα σούρουπο. Και ν’ ακούγεται η φωνή της Αλεξίου σε όλο το λιμάνι! Εκείνη τη στιγμή ο ουρανός, που δεν αποδίδεται ακριβώς στην κάμερα, είχε κάτι ανοίγματα σαν ζωγραφισμένος πίνακας. Ήταν τόσο συγκινητικό, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε γύρισμα από τα κλάματα. Δεν έχουμε ωφέλιμα πλάνα από εκεί! Το μέγεθος που ζήσαμε ήταν τεράστιο».
Καλλιτεχνικά Ταξίδια
«Για να μπούμε στο Netflix, προφανώς και είχαν γίνει κινήσεις από την ομάδα, ώστε να τα καταφέρουμε. Μέχρι ένα σημείο είχα αρχίσει να το γνωρίζω, μέχρι να επικυρωθεί. Αλλά τη στιγμή που ανακοινώθηκε -γιατί πολλές φορές πιστεύουμε σε καταστάσεις που πιθανότατα να μη συμβούν-, όλη η ομάδα ήταν μαγεμένη. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι αυτό πραγματικά συνέβη, παρόλο που γνωρίζαμε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο. Νιώθω πολύ περήφανη για τη δουλειά μας και για το ότι έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα βήμα και για την Ελλάδα, που μόνο καλό μπορεί να φέρει. Ένα πάτημα. Κάπου εδώ ταιριάζει και η ευχή μου για το 2023: Να ταξιδέψουμε όλοι μαζί σωματικά, ψυχικά, πνευματικά»…
Credits
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΝΑΚΗΣ (10ΑΜ agency)
STYLING ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΠΑΛΤΑ
HAIR & MAKEUP ΣΟΝΙΑ ΣΙΜΙΤΖΗ (D TALES)
Κεντρική φωτογραφία: Φόρεμα Norma Kamali, Intervista | Χρυσά δαχτυλίδια με μαύρα και brown διαμάντια της συλλογής Facet, Katerina Ioannidis
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023
