Πρωτοασχολήθηκε με την υφαντική στο τέλος του πρώτου της πτυχίου, στη Συντήρηση Έργων Τέχνης, με κατεύθυνση τη συντήρηση υφασμάτων. Ήθελε να κατανοήσει πώς κατασκευάζονται τα υφάσματα, κι έτσι παρακολούθησε μια σειρά σεμιναρίων, ένα εκ των οποίων ήταν υφαντική σε τελάρο. Την κέρδισε αμέσως. Συνδύαζε δημιουργικότητα, χρώματα, υφές, μαθηματική σκέψη, σχεδιασμό και εργαλεία — όλα όσα την ενδιέφεραν. Αυτή είναι η ιστορία της Maria Sigma.

Με τον δικό της μοναδικό τρόπο έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αναγνωρίσιμο έργο, το οποίο διακρίνεται για την ιδιαίτερη ευαισθησία του απέναντι στα υλικά και τη σύνδεσή τους με τον τόπο μας.

Αναζητώντας μεταπτυχιακά στην Αγγλία στον τομέα της συντήρησης, έτυχε να ανακαλύψει ότι υπάρχουν προγράμματα σπουδών στον σχεδιασμό υφασμάτων, με κατεύθυνση την υφαντική. Έτσι αποφάσισε να μετακομίσει στο Λονδίνο. Πάντα ήθελε να κάνει κάτι δημιουργικό, αλλά λόγω της έλλειψης σχετικών επιλογών στο σχολείο και του περιορισμένου αριθμού σχολών σχεδιασμού και χειροτεχνίας στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, δεν γνώριζε καν ότι θα μπορούσε να σπουδάσει κάτι τέτοιο.

Ποια είναι η ιστορία που διηγείται το έργο σας και τι το κάνει μοναδικό;

Το τι το κάνει μοναδικό είναι δύσκολο να το πω εγώ η ίδια. Για μένα, η υφαντική είναι μια δημιουργική διαδικασία, ένας τρόπος έκφρασης. Το έργο μου αντανακλά την προσωπική μου εξελικτική πορεία· είναι σαν μια σειρά ασκήσεων πειραματισμού και ανακάλυψης. Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να δοκιμάσω: μια νέα τεχνική, ένα υλικό, ένας διαφορετικός συνδυασμός.

Αυτό που μένει σταθερό είναι η χρήση φυσικών, κατά βάση άβαφων υλικών, και η έμφαση στην υφή και τη φυσική χρωματική παλέτα. Η εργασία μου λειτουργεί συχνά με σιωπηλές αναφορές στην ύλη και στον τόπο.

Πόσο εύκολο είναι στις μέρες μας να κρατάτε ζωντανές τις τεχνικές και τα στοιχεία της ελληνικής υφαντικής παράδοσης, ειδικά ζώντας στο εξωτερικό;

Εξαρτάται από την οπτική. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι εύκολο — ίσως επειδή δεν προσεγγίζω την παράδοση με στεγανά. Η δουλειά μου δεν είναι παραδοσιακή, αλλά περιλαμβάνει στοιχεία από παραδοσιακές τεχνικές.

Το γεγονός ότι έμαθα υφαντική κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο μού έδωσε την ελευθερία να πειραματιστώ και να αναπτύξω τη δική μου πρακτική. Εκεί ενθαρρύνεται η απόκλιση από τα στενά παραδοσιακά πλαίσια προς νέες ιδέες και εκφράσεις. Στην Ελλάδα, αντίθετα, πολλές φορές οτιδήποτε παρεκκλίνει από το παραδοσιακό, θεωρείται λάθος — κάτι που εγώ βλέπω ως περιοριστικό.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας υλικά και τι σας ελκύει σ’ αυτά;

Αγαπώ ιδιαίτερα το μαλλί — για τον τρόπο που μεταμορφώνεται με το πλύσιμο και για τις φυσικές του αποχρώσεις. Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ το σισάλ και το αμπάκα, το λινό, η κάνναβη, η γιούτα, η ραφία, το ανακυκλωμένο βαμβάκι και το μετάξι. Μου αρέσει να ανακαλύπτω τις ιδιότητες κάθε ίνας και να τις συνδυάζω ανάλογα με τη χειρονομία και την υφή που θέλω να επιτύχω.

Τι συλλογές ή συνεργασίες έχετε πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα;

Δεν δουλεύω με τον παραδοσιακό τρόπο των συλλογών, καθώς η πρακτική μου βασίζεται κυρίως σε παραγγελίες κατά περίπτωση. Αυτό σημαίνει ότι το ύφος ή τα υλικά προσαρμόζονται στις ανάγκες κάθε έργου.

Έχω συνεργαστεί με πολλούς interior designers και γκαλερί από διάφορες χώρες, κάτι που έχει εμπλουτίσει σημαντικά τη δουλειά μου.

Ποια θεωρείτε highlights της καριέρας σας;

Υπάρχουν αρκετές συνεργασίες που για διαφορετικούς λόγους ήταν καθοριστικές για μένα. Αν ξεχώριζα κάποιες, θα έλεγα τη συμμετοχή μου στην πρώτη έκθεση του MAKE Hauser & Wirth στο Bruton και αργότερα τη Residency που έκανα εκεί. Πιο πρόσφατα, ξεχωρίζω τα έργα που δημιούργησα για το ξενοδοχείο ΜΑΝΝΑ. Η συνεργασία αυτή ήταν ιδιαίτερη τόσο λόγω του τόπου όσο και της αισθητικής ταύτισης με το χώρο. Ένα από τα έργα έγινε και προσωπικό, μέσα από ιστορίες και μνήμες του ίδιου του Στρατή — κάτι σπάνιο, μιας και συνήθως συνεργάζομαι με τον σχεδιαστή ή τον αρχιτέκτονα, όχι με τον ιδιοκτήτη.

Τι έχετε αποκομίσει μέχρι σήμερα από τη διαδρομή σας και πώς διαχειρίζεστε το design;

Η υφαντική είναι ανεξάντλητη. Παρότι απαιτεί οργάνωση και πειθαρχία, είναι ένας κόσμος ανοιχτός σε εξερεύνηση. Μου αρέσει το ότι μπορεί να υπάρχει ισότιμα ως χειροτεχνία, ως design υψηλής αισθητικής, αλλά και ως μορφή τέχνης.

Προσωπικά αυτοπροσδιορίζομαι ως υφάντρα. Μέσα από αυτό τον ρόλο, μπορώ να εκφραστώ και να δημιουργήσω με πολλούς τρόπους, χωρίς περιορισμούς.

Τι σχεδιάζετε για το μέλλον; Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Αυτή την περίοδο περνάω περισσότερο χρόνο στην Αθήνα, όπου έχω και νέο στούντιο λόγω το ότι διδάσκω στη νέα σχολή Υφαντικής, στο πλαίσιο του προγράμματος ΚΕΔΙΒΙΜ του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Τον Οκτώβριο θα συμμετάσχω στη διεθνή έκθεση Decorex στο Λονδίνο. Μέχρι τότε, έχω να ολοκληρώσω παραγγελίες — και να κάνω διακοπές και πολλές βουτιές!

Αγαπημένο μουσείο ή έκθεση;

Η έκθεση της Anni Albers στο Tate Modern και η "Unravel" στο Barbican Centre στο Λονδίνο.

Η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει ποτέ;

Να μην παίρνω τον εαυτό μου υπερβολικά στα σοβαρά. Με την έννοια να μην είμαι υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό μου, να παραμένω ανοιχτή σε νέα ερεθίσματα και να θυμάμαι ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά ζητήματα από τον μικρόκοσμό μας.