Με σπουδές Αρχιτεκτονικής στην Αγγλία και master στο interior design στο St. Martins στο Λονδίνο, η Έμιλυ Λαγουνάρη-Βαφειά έχει μια έμφυτη αγάπη για την τέχνη και μια αισθητική που ξεχωρίζει. Εργάστηκε κάποια χρόνια σαν αρχιτέκτονας, στη συνέχεια δημιούργησε την οικογένειά της με τον Χάρη Βαφειά και εδώ και έναν χρόνο έχει ξεκινήσει τη δημιουργική της πορεία στην τέχνη. Τα έργα της με ποπ επιρροές απεικονίζουν στοιχεία της καθημερινότητας και της τεχνολογίας μ’ έναν φρέσκο, μοντέρνο τρόπο. Τεράστια τραπουλόχαρτα σε φωτισμένα lightboxes από plexiglass, emojis που κλείνουν το μάτι, καπνίζουν πούρο, μασούν τσιχλόφουσκα ή τρυπώνουν σε κλασικές αίθουσες, αντικαθιστώντας το ανθρώπινο κοινό.

Η πρώτη της έκθεση πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάρτιο στην Αθήνα για την ενίσχυση των σκοπών του Ελπίδα Youth ενώ πρόσφατα, στις 16 Αυγούστου, έγινε μια παρουσίαση της καλοκαιρινής της δουλειάς σ’ ένα cocktail party στις Σπέτσες. Ζητήσαμε να μας μιλήσει για το έργο της...  

Το δημιουργικό ταξίδι... ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Είχα καλλιτεχνική φλέβα, ζωγράφιζα και έφτιαχνα γλυπτά. Μικρή ήθελα να σπουδάσω ζωγραφική, αλλά ο πατέρας μου με ώθησε προς την αρχιτεκτονική, που συνδυάζει και το καλλιτεχνικό κομμάτι. Έπειτα σπούδασα interior design στο St. Martins του Λονδίνου.

Η οικογένειά μου... με ενέπνευσε να επιστρέψω στη ζωγραφική κάνοντας αυτό που πάντα είχα ταλέντο, τα cartoon. Τα παιδιά μου ξετρελαίνονται! Ο άντρας μου, που του έχω κάνει άπειρα δώρα έργα δικά μου, πίστεψε σε εμένα από την αρχή της σχέσης μας, ενώ δούλευα ακόμη ως αρχιτέκτων.

Η έμπνευση μου... στην πρώτη μου δουλειά ήταν τα emojis που χρησημοποιούμε καθημερινά με τα κινητά μας τηλέφωνα. Τα emojis είναι μέρος της καθημερινότητας μας, αφού με αυτά εκφράζουμε χιλιάδες συναισθήματα μας.

Το υλικό... που χρησιμοποιώ είναι το πλέξιγκλας, που είναι ανθεκτικό, μοντέρνο και ελαφρύ. Μπορείς να κάνεις απεριόριστα πράγματα και αυτό μου αρέσει. Το φως είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της δουλειάς μου, εφόσον ομορφαίνει τον χώρο μέρα-νύχτα και κάνει το έργο ακόμη πιο μοντέρνο και εντυπωσιακό. 

Η πρώτη μου έκθεση... ήταν αφιερωμένη στα παιδάκια με νεοπλασματικές ασθένειες του Συλλόγου Ελπίδα, όπου είμαι και μέλος. Τι πιο όμορφο από το να «χαρίζεις» χαμογελαστές φατσούλες (emojis) σε αυτά τα παιδάκια, που το έχουν τόση ανάγκη! Η έκθεση έγινε στην Image Gallery , στην Αθήνα που είναι κατά την άποψή μου, ο πιο όμορφος χώρος που υπάρχει στην πρωτεύουσα.

Κάθε νέο project... είναι χαρούμενο, δημιουργικό και ξεχωριστό. Εξελίσσομαι με τον καιρό πιο πολύ και κάθε βράδυ που ξαπλώνω, έχω μια νέα ιδέα!

Οι άνθρωποι που με βοήθησαν... είναι η μητέρα μου. Σε κάθε μου έργο είναι η πρώτη που ρωτάω και εμπιστεύομαι την άποψή της, αφού εκείνη μου μετέδωσε την αγάπη της για την τέχνη. Και ο άντρας μου, που ποτέ δεν με εμπόδισε να κάνω αυτό που αγαπώ!

Τα πιο πρόσφατα projects μου... εμπνέονται από την pop culture, από χαρακτηριστικά παιχνίδια, όπως ο κύβος του Ρούμπικ και τα τραπουλόχαρτα, μέχρι πάλι τα αγαπημένα emojis φαγητά και φάτσες σε κάποια πιο pop εκδοχή. Ο ψηφιακός κόσμος είναι η γενιά μου. Μεγάλωσα με δύο αδέλφια αγόρια που ό,τι ηλεκτρονικό υπήρχε το έπαιρναν και έπαιζα κι εγώ μαζί τους!

Η γυναίκα... είναι γεννημένη να δημιουργεί. Από το τι θα φορέσει, το μακιγιάζ, τα μαλλιά, η εικόνα της προς τα έξω, μέχρι το πιο σημαντικό πράγμα που φέρνει στον κόσμο: ένα παιδί. Είναι γεννημένη καλλιτέχνης.

Το παρελθόν και το μέλλον στη δουλειά μου... είναι παρόμοιο. Παλιότερα, τα πολύχρωμα και ευχάριστα καρτούν, παράξενες και πελώριες κατασκευές. Τώρα, φωτεινά μοντέρνα και επίσης μεγάλα έργα. Προορισμένα για να επιβληθούν στον χώρο που βρίσκονται.

Το κοινό προκαλείται από τα χρωματιστά και χαρούμενα έργα μου, που αντιπροσωπεύουν και τον χαρακτήρα μου, όπως μου λένε οι φίλες μου.

Οι άνθρωποι που θαυμάζω... είναι αυτοί που έχουν πάει πιο μπροστά από την εποχή τους. Όπως παλιότερα ο Andy Warhol και ο Roy Lichrenstein.

Το αγαπημένο μου έργο... θα έλεγα πως είναι η όπερα. Μια φωτογραφία όπερας γεμάτη από θεατές emojis, οπού ο καθένας νιώθει διαφορετικά γι' αυτό που παρακολουθεί. Tο emoji spaniola dancer βρίσκεται στη σκηνή αλλά πίσω από αυτήν είμαστε όλοι εμείς οι «θεατές» και ο καθένας νιώθει διαφορετικά.

Αν μπορούσα να διαλέξω για το μέλλον μου... θα ήθελα να δείξω στο εξωτερικό τη δουλειά μου. Αλλά πάνω απ' όλα είναι το να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά μου.

Λατρεύω... τη δουλειά του Takashi Murakami. 

Κάτι πολύ ωραίο που έκανα τελευταία για τον εαυτό μου... είναι που έφτιαξα ένα έργο για εμένα και το σπίτι μας.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει... είναι να λες λίγα και να πράττεις πολλά.

Η συμβουλή που έχω εγώ να δώσω... είναι ό,τι δίνεις, το παίρνεις πίσω μετά, γι' αυτό να προσφέρετε όσο μπορείτε.

Η κινητήρια δυναμή μου... είναι τα παιδιά μου.

Next step... We will see... Όπως όλα μέχρι τώρα, αργά και σταθερά.