Νεράιδα και γυναίκα της διπλανής πόρτας μαζί, συγκινεί πάντα με τον τρόπο που ερμηνεύει τις λέξεις. H Ανδριάνα Μπάμπαλη είναι μια ταξιδεύτρια στο μουσικό πέλαγος.

Όταν ήταν στα πρώτα της βήματα μας τραγουδούσε «Δεν είναι αργά για θαύματα» και «Μοίρα μου έγινες». Στο μεσοδιάστημα, εκτοξεύτηκε σαν πύραυλος, δυο φορές, μέσα από τα σάουντρακ των σίριαλ «Το νησί» και «Η λέξη που δε λες». Τα τραγούδια «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου» και «Μεσοπέλαγα» έχουν διαγράψει τη δική τους τροχιά, χάρη στη φωνή της. Φέτος, ξαναχτυπά ως τραγουδοποιός με το «Spell», τραγούδι το οποίο γεννήθηκε «Εντελώς τυχαία. Δεν υπάρχει κάποια ιστορία, παίζοντας κιθάρα μου βγήκε. Δεν ξέρω ακόμα, τι θα κάνω με τον καινούριο μου δίσκο, είμαι σε σκέψη. Μέχρι το φθινόπωρο θα έχω καταλήξει».

Υπάρχει κάτι από τα παιδικά σου όνειρα που έχεις αφήσει μισό; Ήθελα να κόψω τα μαλλιά μου κοντά και πλατινέ, όπως η Madonna στο True blue. Δεν το έκανα ποτέ… Τώρα πια δε θέλω, όμως.

Μεγάλωσες μέσα στις μουσικές; Στο σχολείο, στις γιορτές, τραγουδούσες; Όχι ιδιαίτερα, μικρή μου άρεσε να χορεύω. Με έγραψε στο μπαλέτο η μάνα μου όταν ήμουν 4 χρονών. Αντέγραφα όλες τις χορογραφίες που έβλεπα στο MTV με τρέλα. Επίσης, στο Δημοτικό έπαιξα την Αστέρω στη σχολική παράσταση και από τότε ο μπαμπάς μου με φωνάζει Αστέρω.

Στην εφηβεία, τι άκουγες; Ήσουν φανατική κάποιου μουσικού ρεύματος; Μου άρεσε πολύ η Madonna. Επίσης, λίγο πιο μετά ανακάλυψα κάποια παλιά τραγούδια του Dylan και της Joni Mitchell, λίγο πιο φολκ, ας πούμε. Τους τραγουδοποιούς, δηλαδή. Έτσι πήρα την πρώτη κιθάρα κι άρχισα να μαθαίνω.

Υπάρχουν σήμερα ισχυρά μουσικά ρεύματα; Δεν το πολυαναλύω. Αν μου αρέσει κάτι, αν με τραβήξει, το ψάχνω. Ό,τι είδος μπορείς να φανταστείς, από κλασικά ως underground hip hop.

Ξεχωρίζεις κάποιους στίχους από το σύγχρονο τοπίο; Λόγια, δηλαδή, που είτε τα έχεις ερμηνεύσει εσύ είτε άλλοι, σε συγκινούν, όμως, όταν τα ακούς ή τα διαβάζεις... «Για κοίτα φίλε μου όμως που πάντα ξεμένω κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει/ κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει/ χωρίς ταυτότητα νιώθω κι ας την έχω στην τσέπη μου πάντα/ γι’ αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει/ τζάμπα όλα μπορεί να πάνε στην τελική/ και μη νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας στην τελευταία στιγμή/ κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή». Του Νικήτα Κλιντ.

Πες μου έναν στιχουργό με ισχυρό σήμα, κατά τη γνώμη σου. Τελευταία, μου χάρισαν ένα βιβλίο με όλους τους στίχους του Γκάτσου και είναι αριστουργήματα -και τα απλά και τα πιο σύνθετα.

Εδώ και καιρό γράφεις και δικά σου κομμάτια. Τραγουδοποιός; Τραγουδοποιός και τραγουδίστρια, τίποτε αποκλειστικό, όμως. Αν μου φέρουν ένα κομμάτι που μου αρέσει θα το πω, κι ας είναι κάποιου άλλου!

Πες μου κάτι ωραίο για μια γυναίκα τραγουδοποιό που αγαπάς… Φέτος, γνώρισα τη Λένα Πλάτωνος σε μια συμμετοχή που έκανα και χάρηκα γιατί για μένα είναι πρόσωπο μυθικό. Ξέρει ακριβώς τι θέλει και πώς να σε καθοδηγήσει. Επίσης, έχει φοβερό χιούμορ κι ένα κρυφό μπρίο πολύ κοριτσίστικο.

Νιώθεις ισορροπημένη με τον τρόπο που βαδίζεις μέσα στα μουσικά πράγματα; Κυνηγάς τη δουλειά σου; Έχεις πει «όχι» σε συνεργασίες που, ενδεχομένως, θα σου χάριζαν λίγη αναγνωρισιμότητα παραπάνω; Έχω καταλάβει ποια είμαι, δε με νοιάζει πια ιδιαίτερα το κουτσομπολιό και οι γνώμες και κάνω αυτό που μου λέει το ένστικτό μου. Έχω πει πολλά «όχι», αλλά δε θυμάμαι κάποιο για το οποίο να μετάνιωσα. Επιμένω ν’ ασχολούμαι με τη δουλειά μου και όχι όλα τα περιφερειακά κι επιφανειακά, αλλά με την ουσία.

Κάνεις όνειρα ή είσαι εδάφους-εδάφους; Είμαι του εδάφους πια. Έχω φαντασιώσεις, αλλά ως εκεί, δεν ονειροβατώ.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 140 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (thisisnotanotheragency)

Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Saint George Lycabettus για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφισης.