Χτισμένο το 1905, το γωνιακό ακίνητο της interior designer της Aida Bratovic κρύβει μια πλούσια ιστορία πίσω του: Πρώτα λειτουργούσε ως ταχυδρομείο και μετά ως τυπογραφείο, διαμορφώνοντας πριν από πολλά χρόνια τη σημερινή κληρονομιά του. Κατά τη διάρκεια της Εδουαρδιανής εποχής, ο δρόμος ήταν γεμάτος με καταστήματα και local επιχειρήσεις, τα οποία τώρα έχουν μετατραπεί σε σπίτια. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες της γειτονιάς, αυτή η κατοικία έμοιαζε ανέγγιχτη. Ήταν εγκαταλελειμμένο για δεκαετίες και απαιτούνταν αρκετά χρήματα αλλά και όραμα για να αναζωπυρωθεί η γοητεία του. Μια ευκαιρία για μια νέα αρχή. Να σχεδιαστεί ένα μετακοβιντιανό σπίτι, κατάλληλο για μια μεγάλη οικογένεια, όπως αυτή της Aida.
Η μπροστινή πόρτα ανοίγει στο home office της Aida. Τα δείγματα υφασμάτων είναι αποθηκευμένα σε ένα ντουλάπι γεμάτο αντίκες, ενώ οι επαγγελματικές συναντήσεις της γίνονται γύρω από ένα τραπέζι σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Robert Heritage. Κάτω από μια μικρή σκάλα το φως πέφτει μέσα από την υαλοκεραμοσκεπή της ανανεωμένης κουζίνας, όπου οι μπαλκονόπορτες ανοίγουν σε έναν μικρό κήπο στην αυλή, ο οποίος είναι καταπράσινος για τα δεδομένα του γκρίζου Λονδίνου.
Η διαρρύθμιση του σπιτιού ταιριάζει απόλυτα για μια οικογένεια με δύο μεγάλα παιδιά. Ο καθένας έχει το δικό του χώρο, όχι μόνο υπνοδωμάτια, αλλά και σημεία, «για να ακούσει μουσική, να διαβάσει ένα βιβλίο ή να πιει ένα φλιτζάνι τσάι με έναν φίλο», λέει η ιδιοκτήτρια.
Όσον αφορά στη διακόσμηση, χρειάστηκαν ευρηματικές λύσεις ώστε η κατοικία να πάρει μια αρμονική μορφή. Στην κρεβατοκάμαρα του γιου της, το κρεβάτι είναι τοποθετημένο κάτω από τους κεκλιμένους τοίχους. Για να φέρει φως στο υπνοδωμάτιο της κόρης της, το οποίο έχει βόρειο προσανατολισμό, έβαψε το ταβάνι σε γήινο κίτρινο χρώμα. Η κατά παραγγελία εκτυπωμένη τοιχογραφία που καλύπτει την ντουλάπα βασίζεται σε έναν «αποδομημένο» πίνακα του Ούγγρου καλλιτέχνη László Moholy-Nagy. Η εφευρετικότητα εκτείνεται και στα μπάνια: vintage στοιχεία έχουν συνδυαστεί φανταστικά με άλλα πιο σύγχρονα και γεμάτα χρώμα.
Η Aida, η οποία γεννήθηκε στο Σαράγεβο, δεν είναι τυχαίο που ασχολείται επαγγελματικά με τη διακόσμηση. Αποδίδει την αγάπη της στην πρώτη της δουλειά στον αρχιτέκτονα Timothy Hatton, όπου συνεργάστηκε με σχεδιαστές όπως ο David Mlinaric. Υπάρχει όμως κι ένας πιο προσωπικός λόγος για τον οποίο η διακόσμηση έχει ιδιαίτερη σημασία γι' αυτήν. Λίγο αφότου έφτασε στο Λονδίνο το 1992 για να σπουδάσει αρχιτεκτονική, ξέσπασε πόλεμος στη Βοσνία. Οι γονείς της γευμάτιζαν όταν ένοπλοι εμφανίστηκαν στον κήπο του σπιτιού τους. Έφυγαν με άδεια χέρια. Λίγες ημέρες αργότερα, η μητέρα της επέστρεψε κρυφά για να πάρει ό,τι μπορούσε: κεραμικά, χαρακτικά, πίνακες και άλλα τέτοια αντικείμενα που τώρα έχουν τοποθετηθεί στο δικό της σπίτι.
Αυτό της έδωσε μια διαφορετική οπτική για τα υπάρχοντα. «Τα υλικά πράγματα έχουν, τελικά, σημασία - είναι αναμνήσεις. Πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι έχουν νοιαστεί», αναφέρει η Aida. «Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, μια μια υπενθύμιση του πώς ζούμε, ποιοι είμαστε. Η τέχνη -και η δημιουργικότητα- τρέφει την ψυχή», συνεχίζει.
Κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου ταξιδιού της στο Σαράγεβο, η Aida γνώρισε την καλλιτέχνιδα Hanna Dujmovic που ζωγράφισε πορτρέτο της οικογένειας, το οποίο βρήκε τη θέση του στο σπίτι. Σε αυτό, η Aida απεικονίζεται να διαβάζει ένα βιβλίο, ο σύζυγός της να δοκιμάζει ένα καλό κρασί -μιας και αυτό έχει να κάνει με τη φύση της δουλειάς του-, ο γιος της (που σπουδάζει υποκριτική) να γράφει ένα σενάριο και η αδελφή του να συνομιλεί με μια φίλη της στο τηλέφωνο. Είναι μια εικόνα της τυπικής οικογένειας του 21ου αιώνα, απορροφημένη στα δικά της ενδιαφέροντα, αλλά που ζει ευτυχισμένη κάτω από την ίδια στέγη.
Δείτε στην gallery περισσότερους χώρους του σπιτιού.
Με πληροφορίες από House & Garden | Φωτογραφίες: Mark Roper
