We caught in a trap. I can't walk out... Καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας σκεφτόμουν πως μπορεί να ένιωθε ο Elvis Presley κάθε φορά που τραγουδούσε αυτούς τους στίχους. Άραγε αποτελούσαν μία μικρή προσωπική εξομολόγηση για την πορεία της ζωής του, για το πόσο παγιδευμένος ήταν στο «χρυσό κλουβί» που του είχε φτιάξει ο περίγυρός του ή ακόμα και ο ίδιος του; 

O σκηνοθέτης Baz Luhrmann μέσα από την εξωστρέφεια και τον μαξιμαλισμό που τον χαρακτηρίζει - δείτε Moulin Rouge, The Great Gatsby - παρουσιάζει την ταινία "Elvis", τη ζωή του θρύλου της rock and roll μουσικής από το 1955 μέχρι και τον θάνατο του το 1977. Ήδη από την πρώτη σκηνή, έγινε απόλυτα αντιληπτό ότι όλα θα είναι «πολύ». Δυνατή μουσική, έντονα φώτα και σπέσιαλ εφέ αλλά και στοιχεία της pop κουλτούρας των εκάστοτε δεκαετιών '50s, '60s και αρχές '70s είναι αυτά που κυριαρχούν, «ταξιδεύοντας» τους θεατές με τον καλύτερο τρόπο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Η ταινία εξελίσσεται μέσα από τη διήγηση του μάνατζερ του Presley, Συνταγματάρχη Parker (Tom Hanks), αφού ο τραγουδιστής έχει φύγει από τη ζωή. Ο Parker, είχε αναλάβει χρέη μάνατζερ και γενικού συμβούλου από το 1955, ενσαρκώνοντας τις αμερικανικές αξίες ή την έλλειψή τους. Είναι ξεκάθαρο από το πρώτο κιόλας λεπτό ότι επρόκειτο για σκοτεινό άτομο που είχε μεταναστεύσει παράνομα από την Ολλανδία στις ΗΠΑ, είχε εργαστεί σε τσίρκο και είχε θέσει υποψηφιότητα για κυβερνήτης της Λουιζιάνα. Εθισμένος στον τζόγο, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το ταλέντο και τη φήμη του Elvis με στόχο να πληρώνει τα χρέη του στους τοκογλύφους αλλά να ποντάρει όλο και περισσότερα κάθε βράδυ, και διατήρησε τη διαχείριση της κληρονομιάς του, μέχρι το θάνατό του το 1997. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η φιγούρα του Hanks στην ταινία, μοιάζει με καρικατούρα - τα παραπανίσια κιλά, η ομιλία ενός Αμερικάνου του νότου - ωστόσο ο ίδιος ο ηθοποιός, υποστήριξε πως ο Συνταγματάρχης Parker αποκαλύπτει όλες τις πληγές της Αμερικής εκείνης της εποχής, με μεγαλύτερη τον ρατσισμό που κυριαρχούσε στη αφροαμερικάνικη κοινότητα.Ο βασικός λόγος που ο Presley κινδύνεψε να πάει φυλακή.

Ο Parker ανακάλυψε τον 20χρονο Elvis (ο ηθοποιός Austin Butler) σ' ένα φεστιβάλ country μουσικής, όπου ο πρώτος δημιουργούσε παραλήρημα. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, του πρώτου performing του, ο οποίος με τον σεξουαλικό χορό του προκαλεί πρωτόγνωρα συναισθήματα στις γυναίκες που βρίσκονται στο κοινό και που σίγουρα δεν μπορούν να ελέγξουν. Ο Butler... με μάγεψε, χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω. Η ομορφιά του, οι κινήσεις του, η φωνή του αλλά και ο ζήλος του να παρουσιάσει το είδωλο της rock n roll - χωρίς σε καμία περίπτωση να φαίνεται επιτηδευμένος - είναι μερικά από τα στοιχεία που απογειώνουν την ερμηνεία του. Από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν μπορείς να σταματήσεις να τον κοιτάς, ενώ ταυτόχρονα, καταφέρνει μ' ένα μαγικό τρόπο να σε κάνει να νιώσεις ότι ακριβώς ένιωθε ο Presley την εκάστοτε στιγμή. 

Η σχέση του Elvis με την αφροαμερικάνικη κοινότητα αλλά και η λατρεία του για το black rythm και gosbel ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα αλλά και το «φωτεινό άστρο» που έφερε την εξέλιξή του. Σε μια εποχή όπου οι αφροαμερικάνοι δεν είχαν καμία θέση στην αμερικάνικη κοινωνία και κουλτούρα, ο Presley έγινε ο πομπός ώστε τα νιάτα του συντηρητικού Νότου να γευτούν τον απαγορευμένο καρπό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να χαρακτηρίσουν τη στάση του ως ακτιβιστική, διότι ενώ η γερουσία τον απείλησε με φυλάκιση, εκείνος αρνήθηκε να υπακούσει πηγαίνοντας κόντρα στα πιστεύω του και στη μουσική που λάτρευε. Η συγκεκριμένη κίνηση οδήγησε στην στρατολόγηση του στη Γερμανία, όπου και γνώρισε τη μεγάλη του αγάπη με την οποία απέκτησε και μία κόρη, Priscilla Presley. 

Η ταινία συνεχιζόταν και ήταν σαν να ήξερες τι θα γίνει παρακάτω. Ήταν σαν η ζωή του να ήταν προδιαγεγραμμένη. Τα πληθωρικά στοιχεία του Luhrmann είναι εμφανή σε κάθε στιγμή, όσο αποτυπωμένη είναι και από τον Butler η σωματική καταπόνηση μιας ερμηνείας αλλά και μιας ολόκληρης ζωής. Επιβάλλεται στους συνεργάτες του μέσω του πάθους γι αυτό που κάνει - ποτέ με άσχημο τρόπο -, ιδρώνει στη σκηνή καθώς ερμηνεύει τα τραγούδια του, ενώ οι χορευτικές του κινήσεις μοιάζουν θεόσταλτες. 

Κι ενώ το τέλος, ήταν γνωστό και χιλιοπαιγμένο, πάντα μένει αυτό το «γιατί». Γιατί οι καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς πρέπει να είναι πάντα δυστυχισμένοι, με πολλά ψυχολογικά προβλήματα; Γιατί να έχουν την ίδια κατάληξη και γιατί να τους διακατέχει αυτή η ευαλωτότητα; 

Μήπως η απάντηση είναι τελικά, ότι για να γίνει κανείς ένας από αυτούς, θα πρέπει η ιδιοσυγκρασία του να βασίζεται σ' αυτά τα χαρακτηριστικά; 

Χωρίς να θέλω να δώσω περισσότερες πληροφορίες και να «κλέψω» έστω και λίγο από τις 2 ώρες και 39 λεπτά, σας προτείνω να την βάλετε στα don't miss. Μια καταπληκτική ενσάρκωση από έναν νέο ηθοποιό, που όπως όλα δείχνουν έχει πολλά να μας χαρίσει...

Some more infos

Ο Presley ήταν φανατικός συλλέκτης αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών. Άλλωστε το πρώτο πράγμα που αγόρασε με τα λεφτά του ήταν μια ροζ Cadillac στην μητέρα του. Η ομάδα παραγωγής έψαξε πολύ καιρό να βρει αυθεντικά αυτοκίνητα και μηχανές της εποχής. Με το βοήθεια συλλεκτών τελικά χρειάστηκε να αγοράσουν μόνο 15 αυτοκίνητα.

Το διάσημο στούντιο της Beale Street στο Μέμφις, όπου ο νεαρός Elvis έρχεται σε επαφή με πολλούς μαύρους μουσικούς, χρειάστηκε 12 εβδομάδες για να κατασκευαστεί για τις ανάγκες της ταινίας.

Η ενδυματολογική ομάδα είχε την τύχη να συνεργαστεί με τους σχεδιαστές των ρούχων του Elvis για την περίοδο της δεκαετίας του ’70, όταν οι εντυπωσιακές glittery ολόσωμες φόρμες του ήταν το σήμα-κατατεθέν του. Τα υφάσματα και τα στολίδια ήταν πιστά στις αυθεντικές στολές που φορούσε στα show του. 

Για τις ανάγκες της ταινίας, οι χαρακτήρες ντύθηκαν με αυθεντικά κοστούμια αλλά και σύγχρονα κομμάτια από μεγάλα fashion brands της παγκόσμιας σκηνής. Η πλειοψηφία, όμως, των ενδυμάτων σχεδιάστηκαν ειδικά από την ενδυματολογική ομάδα.

Ο Tom Hanks πέρασε ώρες στο μακιγιάζ για να μεταμορφωθεί σε συνταγματάρχη Parker. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στον Austin Butler, ο οποίος υποδύθηκε τον Elvis από την ηλικία των 17 μέχρι τα 42. Ειδικά, για την εμφάνιση του ως Elvis στα 42 - ο τραγουδιστής είχε παχύνει αρκετά και η επίδραση των χαπιών, στα οποία υπήρξε εθισμένος, ήταν εμφανής- ο ηθοποιός πέρασε 5 ώρες στην καρέκλα του μακιγιάζ. Για τη σκηνή που ο Butler ερμηνεύει την τελευταία του παράσταση στο ξενοδοχείο του Las Vegas, ο ηθοποιός είχε δηλώσει:

«Όταν φόρεσα τα προσθετικά στο σώμα και το πρόσωπο μου, ένιωσα όλο το επιπλέον βάρος. Μετά έβαλα τη φόρμα μου και οι πνεύμονες μου δέχτηκαν πίεση, ανέπνεα με το ζόρι και ζεσταινόμουν πολύ. Ένιωσα κλειστοφοβία και μεγάλη λύπη, γιατί είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος ο Elvis ένιωθε το ίδιο Όμως η φωνή του ήταν εκρηκτική».