Όταν ανακοινώθηκε η υποχρεωτική καραντίνα μόλις είχα γυρίσει από το γραφείο. Κοίταξα γύρω μου και σκέφτηκα ότι ξαφνικά το σπίτι μου είχε μεταβληθεί σε ένα είδος Hotel California, το γνωστό ξενοδοχείο του εμβληματικού τραγουδιού των Eagles, στο οποίο "you can check any time you like, but you can never leave".

Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στα μέτρα. Έχοντας περάσει κοντά 30 χρόνια από την τελευταία φορά που, όντας φαντάρος, χρειαζόταν να ζητήσω από κάποιον άδεια για να βγω έξω, το θέμα με τα sms μου δημιουργούσε ένα πρόσθετο άγχος. Δε σας κρύβω ότι ακόμα και τώρα, έναν μήνα σχεδόν μετά από την εφαρμογή του μέτρου, έχω μια ανησυχία κάθε φορά που στέλνω μήνυμα στο 13033. Φοβάμαι ότι θα μου έρθει μια απάντηση του τύπου «δεν πας πουθενά, με αγάπη Χαρδαλιάς.»

Μάλιστα προχθές το είδα και σαν εφιάλτη στον ύπνο μου, με την προσθήκη στο μήνυμα «κάτσε να διαβάσεις τα μαθήματά σου, αχ τι θα κάνεις παιδί μου στη ζωή σου» και τη μάνα μου να έχει πάρει τη θέση του Χαρδαλιά.

Επειδή είμαι φανατικός fan του τένις, τις πρώτες μέρες της καραντίνας είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη, αφού πλέον το μοναδικό μου σπορ ήταν η προσπάθειά μου να δω πόσο βαθύ μπορούσα να κάνω το βαθούλωμα στον καναπέ. Ευτυχώς όμως ένα απόγευμα έτσι όπως σερνόμουν στον καναπέ σαν Μεξικανός σε μεσημεριανή σιέστα, ακούω ξαφνικά έναν τύπο στην ΤV να φωνάζει «σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια καναπέδες». Όντας μισοκοιμισμένος νόμισα ότι το λέει σε μένα και ντράπηκα. Πετάγομαι λοιπόν, επάνω και ανεβαίνω στο στατικό ποδήλατο που βρισκόταν απέναντί μου και το οποίο μέχρι τότε, με εξαίρεση την ημέρα της αγοράς του, εκτελούσε αποκλειστικά χρέη κρεμάστρας.

Παιδιά, με τα χιλιόμετρα που έκανα άνετα προκρίνομαι στους Ολυμπιακούς αγώνες!

Ευτυχώς το καλό με το στατικό ποδήλατο είναι ότι σε αντίθεση με το κανονικό, δε χρειάζεται να μαζέψεις τα κομμάτια σου για να γυρίσεις σπίτι. Κάνεις μια τσουπ, και λιποθυμάς στο κρεβάτι.

Τέλος πάντων, ελπίζω ότι όλο αυτό σύντομα θα τελειώσει, και από ό,τι φαίνεται, μιας και ο Μάιος έφτασε με βήμα ταχύ, μάλλον θα τον προϋπαντήσουμε στην εξοχή και όχι ευτυχώς σε κάποια εντατική. Ενόψει αυτού νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε να καταστρώνουμε τα σχέδιά μας για την επόμενη μέρα. Όσον λοιπόν, με αφορά τα άμεσα σχέδιά μου θα ξεκινήσουν με ένα καλό κούρεμα αφού μετά από έναν μήνα εγκλεισμού δείχνω πλέον, ίδιος ο Ταρζάν, χωρίς τους κοιλιακούς και την Τζέιν βεβαίως βεβαίως.

Στη συνέχεια θα κάνω παρέα με όσους πεθύμησα, μια βόλτα από όλα τα αγαπημένα μου εστιατόρια, αφού μου έχει λείψει το καλό φαγητό, μιας και η τέχνη της μαγειρικής και η κουζίνα του σπιτιού μου, έχουν μεταξύ τους τη σχέση που έχουν η Μενεγάκη με τον Λάτσιο... μετά το διαζύγιο.

Και φυσικά αμέσως μετά θα διακτινιστώ στη λατρεμένη μου Αλόννησο, όπου σκοπεύω να κολυμπάω στα πράσινα νερά και να λιάζομαι πίνοντας ούζα στη Στενή Βάλλα, γιατρεύοντας τα τραύματα του αναγκαστικού εγκλεισμού.

Οφείλω όμως, να ομολογήσω ότι όλη αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία κατά έναν τρόπο με ωρίμασε περισσότερο, αφού παρά τα τραύματα που μου προκάλεσε με έκανε να εκτιμήσω πράγματα που μέχρι πριν από δυο μήνες θεωρούσα δεδομένα.

Μια βόλτα στη αγορά, ένα εσπρέσο σε κάποιο καφέ στο κέντρο, ένα ποτό με καλή παρέα έξω το βράδυ, μια εκδρομή το Σαββατοκύριακο!

Ας είναι. We mature with the damage, not with the years, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες.

Τελειώνοντας, αναφορικά με το κακό που μας έτυχε, ομολογώ ότι εξεπλάγην ευχάριστα από το πολύ υψηλό επίπεδο κοινωνικής ευθύνης το οποίο επιδείξαμε κι έτσι δεν καταλήξαμε να γίνουμε Ιταλία, χωρίς όμως την Prada, τον Zegna και την Ferrari.

Τελικά παιδιά δεν υπάρχει τίποτε σαν το επίπεδο στη ζωή.

Με μια εξαίρεση. Το σεξ! Στο οποίο, όπως όλοι γνωρίζουμε, όσο πιο χαμηλά πέφτει το επίπεδο, τόσο πιο πολύ ανεβαίνει η ποιότητα.

Καλό μας καλοκαίρι!!!

Υ. Γ. Για να συμβούν όμως όλα τα παραπάνω και να πιούμε εγώ τα ουζάκια μου στην Αλόννησο κι εσείς τα Mojito και τα Negroni σας στη Μύκονο και την Χαλκιδική, που άλλη σαν και αυτή δεν έχει, υπάρχει μια προϋπόθεση:

Το κατσικάκι σας φέτος το Πάσχα θα το φάτε στο σπιτάκι σας στην πόλη. Ο state of the art εντοιχισμένος φούρνος της κουζίνας σας δε βρίσκεται εκεί μόνο για να συμπληρώνει το design. Ψήνει κιόλας!

Biο

Ο Χρήστος Γιαννακούλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. και από το 1992 διατηρεί Δικηγορικό Γραφείο στη Θεσσαλονίκη, με ειδίκευση στο Εμπορικό και Ιατρικό Δίκαιο. Από μικρός ασχολήθηκε με την ιστιοπλοΐα, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει η μεγάλη του αγάπη.