Σαν άνθρωπος, προτιμώ διαχρονικά να διατηρώ μέσα μου ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως τις καλύτερές μας στιγμές δεν τις έχουμε ζήσει ακόμη, αλλά τις έχουμε μπροστά μας, όμως είναι μερικές φορές που πραγματικά η ελπίδα αυτή σβήνει, χάνεται. Είναι στιγμές που αυτός ο κόσμος, έτσι όπως έχει εξελιχθεί (;), ο τρόπος σκέψης ορισμένων ανθρώπων, οι κατάστασεις που ζούμε καθημερινά με κάνουν να πιστεύω πως πρόκειται για μία ουτοπική σκέψη, με την πραγματικότητα να είναι τελείως διαφορετική.

Αυτό συνέβη και πρόσφατα, με αφορμή όλη αυτή τη... συζήτηση που ξεκίνησε, με φόντο τις αμβλώσεις και το δικαίωμα που θέλει να έχει ο καθένας πάνω στο σώμα μιας γυναίκας. 

Για ποιο λόγο να υπάρχουν τοποθετήσεις;

Αδυνατώ ειλικρινά να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, ανεξαρτήτου θέσης/ρόλου, αισθάνεται ικανός να τοποθετηθεί δημόσια για ένα ΤΟΣΟ σημαντικό θέμα όπως είναι αυτό των αμβλώσεων. Καμία θρησκεία, καμία πεποίθηση ή στάση ζωής δε θα έπρεπε να του επιτρέπει όχι να πάρει θέση δημόσια, αλλά ούτε καν να το σκεφτεί, όμως ειδικά τα τελευταία χρόνια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Χρησιμοποιώντας ως «βάση» την ελευθερία λόγου και τη δημοκρατία, ο καθένας αισθάνεται την... ανάγκη να μιλήσει για υπερευαίσθητα και άκρως προσωπικά θέματα, κάνοντας μαθήματα ηθικής, ενσυναίσθησης ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, σε γυναίκες που απλώς το μόνο που θέλουν και απαιτούν, είναι να έχουν εκείνες το δικαίωμα να επιλέγουν τι είναι καλό και τι όχι για το δικό τους σώμα. 

Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεκινήσει μία συζήτηση εντός των συνόρων, με αφορμή την τοποθέτηση ενός ευρωβουλευτή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το ενδεχόμενο της απαγόρευσης των αμβλώσεων και το δημογραφικό και ό,τι ακολούθησε, δεν έχει προηγούμενο. Άνθρωποι που δε γνωρίζουν καν τα βασικά, που δεν κατανοούν τι θα μπορούσε να σημαίνει μία τέτοια απόφαση, που δε γνωρίζουν -μάλλον- τους κινδύνους που εγκυμονεί, παίρνουν θέση δημόσια και τοποθετούνται για ένα τόσο προσωπικό θέμα, που στην πραγματικότητα δεν αφορά κανέναν. Για ένα θέμα που αφορά μόνο την εκάστοτε γυναίκα που μπορεί να βρεθεί σε μία εξαιρετικά ευαίσθητη θέση και θα κληθεί να πάρει μία κομβική απόφαση για την ίδια της τη ζωή. 

Δεν υπάρχει υπέρ ή κατά

Το πιο σοκαριστικό για μένα, δεν είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά πιστεύουν πως θα έπρεπε να απαγορευτούν οι αμβλώσεις, αλλά το γεγονός ότι τοποθετούνται δημόσια γι' αυτό. Δε με αφορά τι πιστεύει και τι δεν πιστεύει ο καθένας ή η εκάστοτε ιδεολογία του. Γιατί όμως πρέπει να ξεπερνάμε τόσο πια τα όρια; Έχουμε την τάση να λέμε πολλές φορές πως τα social media αποτελούν τον «καθρέφτη» της σύγχρονης κοινωνίας μας και πραγματικά, θεωρώ ότι ειδικά τώρα όλο αυτό επιβεβαιώνεται στον μέγιστο βαθμό. Όπως στο Instagram, στο Χ ή στο TikTok πολλοί ξεπερνούν εξαιρετικά εύκολα τα όρια, έτσι και στον πραγματικό κόσμο, στην καθημερινότητά μας, η ελευθερία του λόγου ερμηνεύεται με τον πιο λάθος τρόπο και δεν αναγνωρίζουν ορισμένοι πως υπάρχουν και μερικά θέματα που -όχι- δε σηκώνουν κουβέντα. Που δεν μπορεί να αποτελούν θέμα συζήτησης, παρέα με ένα ζεστό ρόφημα στο χέρι. Δεν μπορεί μία άποψη που εκφράζεται τόσο απλοϊκά στον αέρα μίας τηλεοπτικής εκπομπής για παράδειγμα, να αποτελεί οδηγό για μία νέα εποχή. 

Αν θέλουμε να λέμε ότι ο κόσμος αυτός κάνει βήματα μπροστά, όλο αυτό θα πρέπει να σταματήσει σήμερα κιόλας. Θα πρέπει να καταλάβουν και να αντιληφθούν άπαντες πως προφανώς έχουν δικαίωμα να στηρίζουν τα δικά τους «πιστεύω», αλλά δε γίνεται να μιλούν εύκολα για τόσο ευαίσθητα και προσωπικά θέματα δημόσια, γιατί πολύ απλά η άποψή τους δεν αφορά κανέναν. Η κάθε γυναίκα ξεχωριστά, είναι αυτή που μπορεί να αποφασίζει για το δικό της σώμα, για το μέλλον και ακόμη και για την υγεία της και από εκεί και πέρα, οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να μπει στο ίδιο «κάδρο». Ζούμε σε μία εποχή που καθημερινά μας περιβάλλουν εξαιρετικά άσχημες ειδήσεις. Σε μία εποχή όπου μία «μάνα» και ένας πατριός βασανίζουν (!!!) ένα 3χρονο αγοράκι και αντί να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε γιατί έχουμε γίνει πια όλοι μας τόσο σκληροί και τόσο δειλοί και κλείνουμε τα μάτια στο σκοτάδι, επειδή φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε, αισθανόμαστε την ανάγκη να ξεκινήσουμε μία κουβέντα για το θέμα των αμβλώσεων, υιοθετώντας τη ρητορική ανθρώπων που έχουν δείξει με κάθε τρόπο πως δεν έχουν όρια. 

Αλλαγή ή βήματα προς τα πίσω; Ας αποφασίσει επιτέλους η κοινή γνώμη...