Αγαπημένη μαμά,

Σήμερα γιορτάζεις και σκέφτομαι όλα αυτά που δεν έχω μοιραστεί μαζί σου… Ξέρεις, πολλές φορές, εμείς τα παιδιά θέλουμε να δείχνουμε δυνατοί, ότι πάντα τα καταφέρνουμε και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν. Μεγαλώνουμε και φεύγουμε μακριά, αποκτούμε τις δικές μας εμπειρίες και αγγίζουμε την ανεξαρτησία. Αυτή τη μαγική λέξη που μας συναρπάζει και μας εξοπλίζει με το ξεχωριστό κίνητρο να συνεχίσουμε. Δεν ξέρω ακριβώς πώς είναι να είσαι «μαμά». Στο παιδικό μυαλό μου έμοιαζε με μια υπερφυσική δύναμη! Μικρότερη, ήμουν σίγουρη ότι οι μαμάδες δεν κοιμούνται ποτέ. Μέσα στη νύχτα θα τις φωνάξεις και θα φτάσουν κοντά σου κατευθείαν. Θα ακούσουν τη φωνή σου σαν να είναι μια σειρήνα συναγερμού. Και όπου και να βρίσκονται, δεν θα λογαριάσουν τί σημαίνει χρόνος και τόπος. Θα τρέξουν για να σου προσφέρουν αυτήν τη μοναδική ασφάλεια.

Όσο μεγαλώνει κάθε παιδί, τόσο καταφέρνει να δικαιολογεί όλο και περισσότερο εσάς τις μαμάδες. Σάς καταλαβαίνει βαθιά και δεν του "τη δίνει" πλέον η διαχρονική σας σιγουριά. Είναι σαν να επιτρέπει στην "φούσκα" του εφηβικού του εγωισμού να σπάσει. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει η απόλυτη τελειότητα σε αυτήν την σύνθετη ιδιότητα. Πλέον έχω καταλήξει σε κάτι πολύ απλό. "Μαμά" σημαίνει ιερότητα, σπουδαιότητα. Μας θυμίζει από πού ξεκινήσαμε. «Την αρχή των πάντων» στην ιστορία της ζωής μας. Σε μια εποχή σκληρότητας, μυστικών και κλειστών πορτών, αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτή λέξη τείνει να χάσει την αγνή υπογραφή της. Λένε πως μια μαμά έχει την δύναμη να σκοτώσει για τα παιδιά της και όχι να σκοτώσει η ίδια τα παιδιά της. Κλισέ και δεδομένο. Είναι όμως; Πώς υπάρχουν οι μαμάδες που κόβουν με ωμότητα το νήμα της ζωής των πλασμάτων που γεννούν; Η μαμά της Ίριδας, της Τζωρτζίνας και της Μαλένας, η μαμά του Κωστή που ορκιζόταν ότι τον αγαπούσε και τον έψαχνε κάθε μέρα και νύχτα. Κανείς δεν ξεχνά...Κάθε όνομα διαπερνά σαν ηλεκτρισμός το στομάχι και την κοφτή αναπνοή μας όταν αναρωτιόμαστε για το δύσκολο τέλος...

Ανοίγουμε όμως και την άλλη πόρτα. Εκείνη που διψάει για δικαίωση. Μαμάδες που παλεύουν με νύχια και με δόντια το σκοτάδι. Η μαμά του Παύλου (Φύσσα), του Αλέξανδρου (Γρηγορόπουλου), του Άλεξ, του Βαγγέλη (Γιακουμάκη), της Γαρυφαλλιάς, της Ερατούς, της Ελένης (Τοπαλούδη), της Καρολάιν και όλων αυτών των παιδιών που στιγμάτισαν μια ολόκληρη λίστα που δεν έχει τέλος και οι πληγές καίνε ακόμη. Οι σύγχρονοι ήρωες που μαρτυρούν ακόμη και τώρα για να χαμογελάσει το παιδί τους και δεν τους ένοιαζε ποτέ να ματώσουν οι ίδιοι για να δείξουν σε όλους την αλήθεια. Ας μην ρίξουμε άλλο αλάτι σε αυτά τα ανοιχτά τραύματα. Η δύναμη ψυχής μιας μαμάς μπορεί να γίνει ένα με το φως και λαμπυρίζει πάντα, σαν το πιο ακριβό διαμάντι. Όμως για να βρει κανείς αυτό το σπάνιο διαμάντι, πρέπει να ψάξει, να αγωνιστεί, να τσαλακώσει τα ρούχα του και να σκάψει βαθιά, πολύ βαθιά. Τότε, θα εκτιμήσει. Τότε θα κλάψει από συγκίνηση. Τότε θα σεβαστεί. Τότε θα αισθανθεί τί σημαίνει αυτή η λέξη.

Σήμερα γιορτάζεις και ξέρω τι θα κάνω την επόμενη φορά που θα σε δω. Θα τρέξω κοντά σου, όπως παλιά. Θα σε κοιτάξω στα ματιά και θα σου πω κάτι που δεν το λέω συχνά. Αυτό που δε θα με κάνει να σκεφτώ ότι είναι παιδιάστικο: «Σ’ αγαπώ».

Χρόνια Πολλά μαμά!