Είναι η τρίτη φορά που μιλάω με τον Γιώργο Περρή. Αν και έχει περάσει μόνο ένας χρόνος και κάτι μήνες από την πρώτη, εντυπωσιάζομαι από το πόσο γρήγορα εξελίσσεται η πορεία του, η οποία είναι αξιοθαύμαστη και ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα. Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του, θα εντυπωσιαστεί από όλα αυτά που έχει να παρουσιάσει. 

Λόγω της Γαλλίδας μητέρας του, μεγάλωσε μιλώντας άψογα δύο γλώσσες, κάτι που σίγουρα συνέβαλε στη μετέπειτα καλλιτεχνική διαμόρφωσή του αφού έμαθε να συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία και από τις δύο κουλτούρες, την ελληνική και τη γαλλική, μέσα στις οποίες μεγάλωσε. Ουσιαστικά ξεκίνησε στα 18 του, όταν πέρασε με επιτυχία από οντισιόν του Μίμη Πλέσσα και έβαλε πλώρη για τις περιοδείες του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη. Ακολούθησαν σημαντικές δισκογραφικές δουλειές και εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Παρίσι, η Βοστόνη, η Νέα Υόρκη αλλά και συνεργασίες με κορυφαίους μουσικούς, όπως οι Lara Fabian, Lucio Dalla, Justin Hayward, Madeleine Peyroux, Deborah Myers, Γιάννης Σπανός, Άκηστις Πρωτοψάλτη, Μάριος Φραγκούλης, Λίνα Νικολακοπούλου και Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Στις συναυλίες του δε, είναι τόσο απολαυστικός, που κάνει όλους τους θεατές να περνούν υπέροχα, όχι μόνο χάρη στη μαγική φωνή του, αλλά και του χιούμορ του! Οι πλάκες διαδέχονται η μια την άλλη και λειτουργούν ως ιδανικές γέφυρες ανάμεσα στα τραγούδια. Όποιος τον έχει δει live ξέρει τι εννοώ.

Του ζητήσαμε να μας περιγράψει ένα δημιουργικό 24ωρό του...

Καταρχάς οφείλω να σας προειδοποιήσω πως η ζωή μου δεν έχει ρουτίνα. Ευτυχώς! Αλλιώς είναι οι μέρες όταν ηχογραφώ έναν δίσκο και αλλιώς είναι όταν είμαι σε περιοδεία. Ξαναλέω ευτυχώς, γιατί νομίζω πως αν οι μέρες μου είχαν απόλυτη ρουτίνα, θα τρελαινόμουν.

8:00 περίπου είναι η ώρα που ξυπνάω το πρωί, χωρίς ξυπνητήρι, από το φως που μπαίνει από το παντζούρι που αφήνω λίγο ανοιχτό. Σπάνιο πράγμα για τραγουδιστή, αλλά το πρωί μου αρέσει. Έχω καθαρό μυαλό για να κάνω δουλειές. Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι δεν έχω κάποιο αεροπλάνο να πάρω στις 6 το πρωί, ώστε να πρέπει να σηκωθώ από τις 4. Σε αυτή την περίπτωση, ως γνήσιος Παρθένος, έχω βγάλει τα ρούχα μου από το προηγούμενο βράδυ, έχω συμμαζέψει όλο το σπίτι έτσι ώστε να κάνω ένα γρήγορο ντους και να φύγω για αεροδρόμιο. Σε μία κανονική μέρα, όμως, όπως είναι η σημερινή, κατευθύνομαι αμέσως στην κουζίνα για πρωινό, σχεδόν πάντα τσάι Early Gray και χαζεύω στο κινητό μου. Πρώτα instagram και facebook, μετά ειδήσεις μέσα από τα apps κάποιων media που μου αρέσουν, και μετά τα mails.

8:30 με το δεύτερο τσάι στο χέρι, κάθομαι στην τραπεζαρία η οποία καθημερινά λειτουργεί ως γραφείο μου και «ορμάω» στα mails. Λόγω της διαφοράς ώρας, θα έχω τουλάχιστον καμιά δεκαριά από τον μάνατζέρ μου στην Αμερική και πρέπει να απαντήσω αμέσως, αλλιώς οι Αμερικάνοι παθαίνουν υστερία. Με το που τελειώσω με αυτά, σειρά εχει το τετράδιο με τις σημειώσεις και το πλάνο της ημέρας. Αν είμαστε σε περιοδεία, τότε θα εκμεταλλευτώ το πρωινό για να περπατήσω, να εξερευνήσω την πόλη στην οποία βρίσκομαι.

11:00 έρχεται η ώρα του βασανιστηρίου. Γυμναστήριο με τη φίλη μου την Κική. Πάμε περπατώντας στο γυμναστήριο της γειτονιάς μας στη Νέα Σμύρνη όπου μας περιμένει η Ιριάνα με το διαβολικό χαμόγελο μιας και ξέρει τι μας περιμένει.

12:30 είμαι πίσω σπίτι, κάνω ένα γρήγορο ντους και ντύνομαι. Κάθε πρωί τελευταίως πιάνω τον εαυτό μου να λέει: αν μπορούσα, ειλικρινά θα έκανα όπως ο Αινστάιν: θα είχα 7 πανομοιότυπα κοστούμια και θα φορούσα ένα καθαρό κάθε μέρα. Από τη βαρεμάρα μου επιλέγω σχεδόν πάντα ένα τζιν με ενα λευκό μπλουζάκι, άντε και μια πιο χοντρή μπλούζα από πάνω, αν κάνει κρύο, και είμαι έτοιμος να φύγω. Συνήθως εκείνη την ώρα αρχίζει το τηλέφωνο και χτυπάει ασταμάτητα. Υποχρεωτικά -και για το καλό- θα κάνουμε το πρώτο από τα 247 ημερήσια τηλεφωνήματά μας με την Άννα Γιώτη, που είναι η μάνατζέρ μου, αλλά και στενή μου φίλη. Για όποιον μας ακούει, οι συνομιλίες είναι σουρεαλιστικές: μείγμα δουλειάς, υποχρεώσεων, προσωπικής μας ζωής, προγραμματισμού και λιγο κουτσομπολιό. Σε όλες τις διαδρομές ακούω πάντα μουσική, τους αγαπημένους μου τραγουδιστές ή νέα μουσική που με ιντριγκάρει.

13:00 Ανάλογα με τη μέρα, μπορεί να ακολουθήσει το οτιδήποτε: Είτε στούντιο όταν ηχογραφώ καινούριο δίσκο, όπως αυτήν την περίοδο με την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τη Λίνα Νικολακοπούλου, είτε φωτογράφιση ή συνέντευξη. Ή ακόμα πιο συχνά συναντήσεις που έχουν να κάνουν με τη δουλειά, πιο συγκεκριμένα αυτές τις μέρες οργανώνουμε μία παράσταση για του χρόνου με τη Λίνα Νικολακοπούλου και βρισκόμαστε σε πυρετό ιδεών, απόψεων και αναζήτησης συνεργατών. Σχεδόν όλα μου τα ραντεβού τα κάνω στο υπέροχο Zonars στην Πανεπιστημίου, που πρόσφατα μετονομάστηκε και λέγεται Athenée. Αυτό το μέρος το λατρεύω, μου φέρνει ηρεμία, τα παιδιά που εργάζονται εκεί είναι το ένα πιο ευγενικό από το άλλο, ενώ ο Χρύσανθος Πανάς, εκτός από αγαπημένος φίλος, είναι υπόδειγμα και μάθημα επιχειρηματία και οραματιστή. Πέρα από αυτά, ο βασικός λόγος για τον οποίο πηγαίνω είναι το συγκλονιστικό fondant πορτοκάλι με παγωτό σοκολάτα.

16:00 Έρχεται η ώρα για το μάθημα φωνής. Τόσα χρόνια οι ίδιες ασκήσεις, τα ίδια ανεβοκατεβάσματα κι ακόμα δεν έχω μάθει τίποτα. Αλλά η ευχαρίστηση δε θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Επίμονη δουλειά, ξανά και ξανά, για να είναι σωστές οι νότες, για να μπορείς μετά να αφήνεις το συναίσθημα ελεύθερο στη σκηνή.

17:30 Το απόγευμα επίσης αλλάζει ανάλογα με την περίοδο. Αν ήμουν στούντιο από το πρωί, τότε αυτή την ώρα περίπου ελευθερώνομαι, συνήθως μετά από γέλια μέχρι δακρύων με την Ευανθία και τη Λίνα. Δεν μου αρέσει να πηγαίνω αργά το βράδυ, νιώθω πιο δημιουργικός την ημέρα. Θέλει μεγάλη συγκέντρωση το στούντιο, γιατί πρέπει να βγάλεις όλο το συναίσθημα που θα είχες σε μία συναυλία, αλλά κλεισμένος μόνος σε ένα κουβούκλιο, χωρίς την ενέργεια του κόσμου. Αν έχουμε περιοδεία, τότε είναι η ώρα για sound check και τρεμούλιασμα ποδιών από το τρακ. Αλλιώς μπορεί να έχω απανωτά ραντεβού ή να πρέπει να γυρίσω σπίτι να συνεχίσω δουλειά στο laptop. Τραγουδιστής σημαίνει επίσης και λογιστής, εκδοτήριο τιμολογίων και συμβολαίων, τραπεζίτης, γραμματέας και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Επειδή δε μου αρέσει να βλέπω τις δουλειές να συσσωρεύονται, απαντάω σε όσα περισσότερα mails γίνεται, κάνω συνεντεύξεις. Όλα αυτά πάντα με μία τεράστια τσαγιέρα από το αγαπημένο μου τσάι.

19:00 Είναι η ώρα του σχεδόν καθημερινού FaceTime με τον μάνατζέρ μου στην Αμερική. Με ενημερώνει για το τι έχουμε μπροστά μας, πώς οργανωνόμαστε και τι υποχρεώσεις έχω. Δε σας κρύβω ότι πολλές φορές τον αφήνω να μιλάει μόνος κι εγώ γράφω στιχάκια ή σημειώνω ιδέες που μου έρχονται.

20:00 Είναι η ώρα που αρχίζω το μαγείρεμα. Άλλες φορές κάτι από ελληνική κουζίνα κι άλλες φορές από τη γαλλική, ανάλογα την όρεξη και ποιος θα έρθει να φάει σπίτι, γιατί σχεδόν καθημερινά μαγειρεύω για τους φίλους μου. Μαγείρεμα μετά τηλεφώνου όμως, γιατί όλο και με κάποιον θα μιλάω.

21:00 είναι η αγαπημένη μου στιγμή της μέρας: φαγητό και κρασί με φίλους, οικογένεια και γέλια. Προσωπικά θεωρώ ότι αν δε φτάσω στο πάτωμα από τα γέλια τουλάχιστον 1-2 φορές την ημέρα, τότε η μέρα πήγε χαμένη!

23:00 η απόλυτη ώρα χαλάρωσης. Άλλες φορές με μουσική που παίζει από όλα τα ηχεία του σπιτιού χαμηλά, κι άλλοτε με Νetflix και ατελείωτες σειρές. Έχω κόλλημα με τις σειρές, μπορώ να κάτσω ατελείωτες ώρες. Εάν πάλι είχαμε συναυλία, είναι η ώρα που πάμε όλοι μαζί για φαγητό και σχολιάζουμε πώς πήγαμε, τι κάναμε λάθος, αλλά και όλα τα αστεία που έχουν συμβεί γιατί σίγουρα κάποια «χαζομάρα» κάπου θα έγινε που θα μας κάνει όλους να σκάμε από τα γέλια.

Γύρω στη 1 ή 2 το πρωί (ανάλογα με το ποια σειρά έχω δει σερί) πάω για ύπνο, συνήθως μετά από ένα ντους και αφού βάλω κολόνια. Αυτή είναι μία συνήθεια που πήρα από τη Γαλλίδα γιαγιά μου, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ βάζω την αγαπημένη μου κολόνια. Συνήθως με παίρνει ο ύπνος είτε ακούγοντας μουσική είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο.