Όρθια χειροκροτήθηκε η Demi Moore στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στην πρώτη προβολή της ταινίας της γαλλίδας σκηνοθέτιδος Coralie Fargeat. Οι κριτικοί διχάστηκαν ολοκληρωτικά και το κοινό σοκαρίστηκε από τις σκηνές ωμής βίας αλλά και σατιρικής διάθεσης, η οποία αποτελεί και το κύριο συστατικό του film, The Substance. Πολύ μελάνι έχει πέσει και διάφορα μεγαλεπήβολα σχόλια κατέκλυσαν τόσο τις ινσταγκραμικά post όσο και τις διαδικτυακές σελίδες των media. Τι είναι αυτό όμως που έχει αναδείξει τη νέα ταινία της Fargeat σε αντικείμενο έντονο σχολιασμού; 

Η σύγχρονη προσέγγιση της γυναικείας επιθυμίας να λυτρωθεί από την αναζήτηση της συνεχούς νεότητας. Κατανοούμε ότι αντικειμενικοποίηση του γυναικείου σώματος, η πατριαρχική ματιά στην εικόνα μας, ο αποπροσανατολισμός από τα σημαντικά, αλλά και η διαρκής καταπίεση που προέρχεται από το στερεότυπο της τελειότητας βρίσκονται στην ατζέντα της γαλλίδας δημιουργού.

Η Demi Moore πρωταγωνιστεί ως μία πρώην ηθοποιός του Χόλιγουντ, την Elisabeth Sparkle, η οποία ως ξεπεσμένη στάρλετ πλέον διασκεδάζει και ικανοποιεί τους αυτάρεσκους μεγαλοπαραγωγούς ως παρουσιάστρια ενός show γυμναστικής. Η Sparkle με το που κλείνει τα 50 της χρόνια, μαθαίνει ότι «την αποσύρουν», αναζητώντας μια πιο σύγχρονη, μικρότερη εκδοχή της. Ας μην γελιόμαστε, πρόκειται για ένα σενάριο που αντιγράφει τη ζωή, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων της Πόλης των Αγγέλων συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.

Εκεί, μπαίνει στο παιχνίδι η Margaret Qualley, η νεότερη «αντικαταστάτριά της» με όνομα Sue, και προέλευση από... το ίδιο το σώμα της! Σε μια στιγμή παραφροσύνης, φόβου και ανήκουστης ματαιοδοξίας, η Elisabeth -με σκοπό να παραμείνει επίκαιρη- δέχεται να  πειραματιστεί με το μέλλον της, λαμβάνοντας το ελιξήριο του "The Substance", το οποίο αν καταναλώνεται σύμφωνα με τις οδηγίες, δημιουργεί μια τέλεια πιο νέα εκδοχή της ίδιας, μέσα από την οποία κρατιέται ζωντανή.

Ας μην προβαίνουμε σε παραπάνω spoilers και ας μείνουμε στο γεγονός ότι δεν μπορούμε πλέον να εντυπωσιαζόμαστε από ιστορίες που απλώς σατιρίζουν και παρουσιάζουν τον πόθο των γυναικών για νεότητα, κάτι που από ότι και η ταινία υποστηρίζει, προέρχεται από το βλέμμα της πατριαρχίας που μας θέλει πάντα νέες, ωραίες και κατά συνέπεια ποθητές. Πότε πια θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα προέρχεται από τη ριζωμένη αντίληψη ανταγωνιστικής τάσης που διακατέχει το ανθρώπινο είδος. Η βετεράνος σταρ ανταγωνίζεται τον νεότερο εαυτό της, όλες τις νεότερες σταρς που θα έρθουν μετά από αυτήν και φτάνει στο σημείο αυτοκαταστροφής. Αυτή η ιστορία αναπαράγεται αιώνια στο καλλιτεχνικό στερέωμα, απλώς εδώ τη συναντάμε στην bloody εκδοχή της. Ποιος δοξασμένος αστέρας θέλει να σβήσει; Πόσοι ηθοποιοί, μουσικοί, καλλιτέχνες αυτοκαταστράφηκαν και ουσιαστικά θυσιάστηκαν στο βωμό της παντοτινής φήμης και της υποτιθέμενης υστεροφημίας; Αμέτρητοι. 

Σεναριακά λοιπόν, η ταινία δεν λέει πολλά, ας ξεφύγουμε από τα στερεότυπα της καταπιεσμένης γυναίκας που κάνει τα πάντα να μείνει νέα, σαν πλαστική κούκλα. Μας κούρασαν... Ας επικεντρωθούμε στην τάση των ανθρώπων να ζήσουν για πάντα... Και πλέον δεν αρκεί μόνο το έργο που αφήνουν πίσω τους. Οι ερμηνείες είναι εντυπωσιακές, καθώς και η επιλογή των προσώπων στους ρόλους. Ίσως η πιο ώριμη ερμηνεία της Moore, την οποία τη βοηθά εξαιρετικά το σενάριο, που θυμίζει ότι περιγράφει προσωπικό της βίωμα σε κάποιες σκηνές.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας: