Η γνωστή δημοσιογράφος και παρουσιάστρια ανοίγει το παιδικό κουτί με τις αναμνήσεις της και βγαίνει βόλτα μαζί μας στους δρόμους, τις γειτονιές και τα σημεία που αγαπά στην "όμορφη, αρχοντική και μεγαλόψυχη" Θεσσαλονίκη!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην οδό Ολύμπου, στη συμβολή της με την κατηφόρα της Πελοποννήσου, έναν δρόμο μικρό που χαριτολογώντας έλεγα, πως αν δεν είσαι φίλος των κοριτσιών Κανατάκη, αγνοείς την ύπαρξη του. Θυμάμαι να παίζουμε ανέμελα μέρα - νύχτα μήλα και τζαμί στα πεζοδρόμια, μη δίνοντας σημασία στα λιγοστά διερχόμενα αμάξια κάτω από τα οποία σφηνώνονταν οι μπάλες, χωρίς ευτυχώς να πάθει ποτέ κανείς κάτι. Χρόνια μετά, η Πελοποννήσου χαρακτηρίστηκε ως η οδός με τα περισσότερα ξενοίκιαστα μαγαζιά της πόλης, γεγονός που σύντομα ανετράπη δίνοντας στον μικρό δρόμο την ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς.Τα τελευταία χρόνια σφύζει από ζωή και μικρές επιχειρήσεις όλων των ειδών.

Είμαι βαθιά αφοσιωμένη στο κέντρο της πόλης. Σε όλα τα στενά και τις παρόδους του. Η ζωντάνια και οι δονήσεις του από νωρίς το πρωί ως και αργά τα μεσάνυχτα, με τραβάνε σαν την πεταλούδα γύρω από τη λάμπα με το φως. Ελπίζω να μην έχω την κατάληξη της πεταλούδας!

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω κτηνίατρος ή αρχαιολόγος. Προφανώς δεν έγινα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Παραιτήθηκα από την κτηνιατρική, μόλις ανακάλυψα πως έπρεπε να εμπλακώ με φυσική και χημεία, με τις οποίες, κακώς όπως διαπιστώνω πια, με έπιανε τρόμος. Η οδός της τρίτης δέσμης ήταν μονόδρομος και η Φιλοσοφική του Α.Π.Θ, μόλις η δεύτερη επιλογή στο μηχανογραφικό μου. Δημοσιογράφος δεν σκέφτηκα ποτέ να γίνω. Είναι πια ξεκάθαρο για μένα ότι με διάλεξε το επάγγελμα. Από καθαρή τύχη και συγκυρίες, το ένα έφερε το άλλο και όπως απεδείχθη, έχω την ιδανική καριέρα για τον τύπο μου.

Η δημοσιογραφία εξελίχθηκε σε δεύτερη φύση μου. Μέσα από το επάγγελμα ανακάλυψα την φιλέρευνη πλευρά μου. Μολονότι δε μοιράζομαι ποτέ μυστικά, αγαπώ να μεταφέρω πληροφορίες. Η εκπομπή που παρουσιάζω έχει τον τίτλο "Πάρτε Θέση" και με ενθουσιάζει η ιδέα να εκπλήσσω καθημερινά τους τηλεθεατές παρουσιάζοντας τους τις δημιουργικές, άγνωστες δυνάμεις της πόλης, που διαρκώς αυξάνουν.

Υπάρχουν αρκετές στιγμές που συμβαίνουν ευτράπελα ζωντανά στον αέρα. Κινητά τηλέφωνα που χτυπάνε στην εκπομπή, καλεσμένοι που περνάνε εν άγνοια τους μπροστά από τις κάμερες και σέρνουν τα μικρόφωνα προκαλώντας χάος, λάθος τονισμός στα ονόματα στον αέρα, λάθος συγχρονισμός... Τέτοια συμβάντα αποτελούν σχεδόν καθημερινή ρουτίνα που, αντίθετα από την έννοια της, στην ουσία μας κρατάει σε διαρκή εγρήγορση!

Η τηλεόραση στη Θεσσαλονίκη μου προσφέρει την προστασία που εξασφαλίζει η ευγένεια και η διακριτικότητα των κατοίκων μιας μικρότερης πόλης, με τους οποίους καθημερινά συναντιέσαι. Απολαμβάνω τα θετικά της αποφεύγοντας τα αρνητικά, προς άγραν τηλεθέασης. Ευτυχώς, χάρη στα social media πολλαπλασιάζεται το... σήμα μου, το οποίο φτάνει όπου υπάρχουν κινητά, tablets και προσωπικοί υπολογιστές.

Για μια εργαζόμενη μητέρα με μικρά παιδιά η ωραιότερη στιγμή της ημέρας είναι να επιστρέφω σπίτι για να μου διηγηθεί η Μπίλυ τις ιστορίες από τα νήπια. Ελπίζω να μου τις διηγείται και αύριο, μεθαύριο, που ίσως καταφέρω να τη βοηθήσω σε πιο σημαντικά βήματα και αποφάσεις. Με τον Νικηφόρο έχουμε πιο πολλές ώρες μαζί και είναι πρωτόγνωρο, συναρπαστικό και μαζί τρομώδες να μεγαλώνω έναν μικρό άντρα. Μαθαίνω κι εγώ. Έχω στο νου μου να τους φιλάω και να τους αγκαλιάζω πιο σχολαστικά απ' ότι τους ταΐζω. Η έλλειψη αγάπης δημιουργεί μεγαλύτερο πρόβλημα από την ενδεχόμενη αβιταμίνωση. Μου λένε και προσπαθώ να το πάρω απόφαση, πως οι τύψεις της εργαζόμενης μαμάς θα 'ναι πάντα παρούσες. Άλλες μέρες κερδίζει η εργαζόμενη και άλλες η μαμά, έτσι μάλλον είναι η ζωή.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι τα πλακόστρωτα και οι πεζόδρομοι. Το τρίγωνο Ικτίνου/Ζεύξιδος/Παύλου Μελά για παράδειγμα, όπου μπορείς να συναντήσεις γνωστούς και φίλους, να καταστρώσεις σχέδια μιας ώρας ή μιας ζωής και πάλι να 'ναι σαν να μην πέρασες ποτέ.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς σχεδόν κάθε μεσημέρι να απολαμβάνω έναν σύντομο ή και παρατεταμένο καφέ, αναλόγως των αναγκών της επικαιρότητας των φίλων μου, στο Mon Frere στην Προξένου Κορομηλά ή στο One διαγωνίως απέναντι ή και στο Piece of Cake, όπου όποιος πρόλαβε μπήκε.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ είναι το Τελλόγλειο, γιατί πιστεύω στις δυνατότητες των νεότερων και σύγχρονων καλλιτεχνών. Πρόσφατα ανακάλυψα πως θα μπορούσα να ζω σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως σ' αυτό να συνετέλεσε η θέα από το μπαλκόνι στο πατρικό μου, που απλωνόταν στη Ρωμαϊκή Αγορά.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Τζάκι Χο στον Χορτιάτη. Μπορώ να ορκιστώ πάνω από ένα πιάτο με αυγό, καβουρμά, γραβιέρα τσίλι και λάδι τρούφας ή να πουλήσω τα πρωτοτόκια για μερικά από τα πιάτα στο Ανφάν Γκατέ στο Τελλόγλειο. Έχω φάει απίθανα ωστόσο και στη  Μούργα, στο Κλοσάρ, στου Μήτσου στην Μοδιάνο και στα μπακαλιαράκια του Άριστου.

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι, μεταξύ άλλων, σχεδόν καθημερινά να διαλέγω τα ρούχα που θα βάλω από τη Lou στην Προξένου Κορομηλά, να φροντίζω το μανικιούρ και τα μαλλιά μου στα αγαπημένα μου beauty spots στην τριγύρω περιοχή και να ρίχνω κλεφτές ματιές στον δρόμο σε αφίσες και φυλλάδια με συναυλίες, παραστάσεις και ό,τι άλλο συμβαίνει στην πόλη, μήπως κάτι διέφεγε της προσοχής μου.

Για τη βραδινή μου έξοδο, τις καθημερινές απολαμβάνω τα πάντα γεμάτα ζωή συνοικιακά μαγαζιά της περιοχής στην Ολύμπου, για να 'μαι κοντά στα μικρά, ώστε αν ξυπνήσουν, να βρίσκομαι στο σπίτι σε 1 λεπτό. Τα καλοκαιρινά βράδια, τα παραθαλάσσια εστιατόρια όπου τις μεταμεσονύκτιες ώρες ακούγεται μόνο η θάλασσα, τους χειμώνες τα ζεστά μπαρ από το απόγευμα και μετά. Γενικά είμαι παντού και πάντα. Η υπερδύναμη της Θεσσαλονίκης είναι, ότι νομίζεις πως την φέρνεις βόλτα, αλλά τελικά σε φέρνει βόλτα εκείνη.

Η Θεσσαλονίκη δεν προσφέρεται για μυστικά μέρη. Άσε που, αν τα επισκεφτώ, δε θα ναι πια μυστικά, ειδικά αν είναι ωραία, γιατί δεν θα κρατιέμαι να τα μοιραστώ με τον κόσμο. Όταν έχω χρόνο, έχω παρατηρήσει πως με κερδίζει μια βόλτα μέσα από τα τείχη στην Άνω Πόλη. Μου προσφέρει την ψευδαίσθηση νοσταλγίας.

Με τα παιδιά βρίσκουμε το ιδανικό μέρος για απόδραση, όταν δεν υπάρχει σαφές πρόγραμμα, στο Ανφάν Γκατέ, όπου εκείνα παίζουν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο κι εγώ πίνω έναν κλεφτό καφέ.

Στην πόλη μου αρέσει η ιστορία της.Το ότι περπατάω πάνω σε δρόμους που περπάτησαν Ρωμαίοι και Βυζαντινοί. Σχεδόν τους αισθάνομαι τριγύρω. Μ' αρέσουν τα μνημεία της. Ο δρόμος με τα παλιατζίδικα, η Αγορά Βλάλη, η Βαλαωρίτου που αλλάζει όψη το βράδυ, η Πλατεία Άθωνος και τα μαγαζιά της, οι νέες δυνάμεις στα Λαδάδικα, οι στοές, τα λιγοστά αίθρια, τα πάντα.

Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη με τους διαφορετικούς ανθρώπους της. Κι ας την κατηγορούν ενίοτε για ανεπαρκείς θέσεις εργασίας ή πάρκινγκ. Γνωρίζω τις ατέλειές της, αλλά όποιος την αγαπά, τη συγχωρεί. Τη θέλω όμορφη, αρχοντική και μεγαλόψυχη. Ισότιμη και θαρραλέα απέναντι στις μελλοντικές ανάγκες των κατοίκων και της ζωής.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω την πόλη που ζω με 3 λέξεις αυτές θα ήταν... μην πάρει φόρα!

Φωτογραφία πορτρέτου: Βασιλική Στάμου