Ο φωτογράφος και window designer Νίκος Ράκκας, ένα από τα διεθνώς διακεκριμένα δημιουργικά μυαλά της πόλης μας, μιλάει για τη Θεσσαλονίκη που αγαπάει, ανασύρει μνήμες από τα παιδικά του καλοκαίρια στην Καλλικράτεια -εκεί που ξεκινήσαν όλα- και αποκαλύπτει, ποιο θέμα θα επέλεγε για μια βιτρίνα που θα αποτύπωνε τη σύγχρονη Θεσσαλονίκη. 

Γεννήθηκα εδώ, όπως και οι γονείς μου και οι γονείς τους. Όταν ήμουν μικρός, για πολλά χρόνια στεναχωριόμουν που δεν είχα χωριό ή ακόμη καλύτερα νησί, όπως οι φίλοι μου.Μεγαλώνοντας συμφιλιώθηκα με την αστική μου καταγωγή και σώθηκε η φάση, τουλάχιστον για τα καλοκαίρια, με το εξοχικό στη θάλασσα. Αυτά τα καλοκαίρια των 80's στην παραλία της Καλλικράτειας ήταν ο ιδανικός προορισμός για ένα παιδί με playmobil στα χέρια και γρατζουνιές στα πόδια από το ποδήλατο. Ζούσα το «Στάσου πλάι μου» και αργότερα τη «Γρανίτα από λεμόνι» με τους «μόνο καλοκαιρινούς» φίλους μου! Το πρώτο φιλί, το πρώτο τσιγάρο, οι πρώτες επαναστάσεις έγιναν στις θάλασσες της Καλλικράτειας, πολύ πριν γίνουν χαοτικά beach bar.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι εκεί που μένω εδώ και πολλά χρόνια, η πλατεία Αντιγονιδών. Είναι θορυβώδης με κίνηση καθημερινά και με δυσκολία στο παρκινγκ, αλλά πολύ ήσυχη τα Σαββατοκύριακα που την απολαμβάνω. Έχεις την αίσθηση γειτονιάς με καλημέρα στα μαγαζιά, έχεις όμως και την αίσθηση ανωνυμίας που σου παρέχει γενικά η διαμονή στο κέντρο. Επίσης, είμαι κοντά σε όσα ασχολούμαι, δουλειές και υποχρεώσεις, και δεν εξαρτιέμαι από το αυτοκίνητο.

Θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ μικρό να παίζει με μια Κοdak pocket camera. Χωρίς φιλμ μέσα, έβλεπα τα πάντα μέσα από το κλείστρο και έμπαιναν όλα μέσα σε πλαίσιο. Μία άλλη στιγμή που θυμάμαι έντονα είναι ένα Σάββατο πρωί που παρακινώ έναν φίλο να βγούμε βόλτα στα μαγαζιά του κέντρου για να φωτογραφίσουμε βιτρίνες! Πολύ παράξενη κίνηση για δυο παιδιά που δεν είχαν ιδέα από ρούχα και βιτρίνες. Είναι απίστευτο τελικά, πως έχω ασχοληθεί και έχω συνδυάσει αυτά τα δύο στη μετέπειτα πορεία μου.

Σπούδασα διακόσμηση εσωτερικού χώρου αλλά ασχολήθηκα με τη διακόσμηση βιτρίνας όταν ξεκίνησα να δουλεύω για τον μέντορα μου, τον Λάκη Γάβαλα. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο μου εμπιστεύτηκε απόλυτα στις βιτρίνες του καταστήματος της Θεσσαλονίκης και αργότερα τις βιτρίνες άλλων 12 καταστημάτων σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Μύκονο. Θεωρώ, πως ήμουν πολύ τυχερός που είχα αυτή την ελευθερία αλλά και το budget να δημιουργήσω, ό,τι πιο πρωτότυπο και εκκεντρικό μου περνούσε από το μυαλό για luxury brands, όπως Gucci, Dior, Saint Laurent, Burberry και Moncler -μεταξύ άλλων. Έκτοτε, μετά από πολλά χρόνια ως free lancer, ανήκω στο team των πολυκαταστημάτων Attica της Θεσσαλονίκης ως visual merchandiser αλλά και τον τελευταίο χρόνο ως διακοσμητής βιτρίνας.

Η καλύτερη βιτρίνα μου είναι η επόμενη! Συνήθως μόλις στήσω ένα concept, το μυαλό μου είναι ήδη στο επόμενο. Έχω κάνει πολλές βιτρίνες που αγαπώ πολύ και ήταν κομμάτια από μένα. Πάντα είχα μία εικαστική προσέγγιση και έτσι, οι δουλειές μου εμπεριέχουν πολλά προσωπικά στοιχεία. Η έμπνευση έρχεται από την καθημερινότητα μου, από μικρά πράγματα, από μουσική, ταινίες και φυσικά από ταξίδια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει ένα twist. Ένα «κλείσιμο του ματιού», μία μικρή ανατροπή στα δεδομένα και στη σοβαροφάνεια. Άλλωστε, ασχολούμαστε με τη μόδα και εκεί επιβάλλονται οι ανατροπές. Γι' αυτό και θεωρώ πως πλέον οι δουλειές μου έχουν μία κοινή γραμμή και είναι αναγνωρίσιμες.

Η φωτογραφία ήταν για μένα ένα μέσο να επικοινωνήσω με τους γύρω μου. Με ενδιέφερε πάντα το ανθρώπινο στοιχείο και γι' αυτό έβγαζα πάντα πορτραίτα. Αρχικά κανονικούς ανθρώπους και πλέον... πλαστικούς ανθρώπους! Ως φωτογράφος είμαι εντελώς αυτοδίδακτος και άσχετος με τα τεχνικά μέρη της κάμερας. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τους φίλους μου επηρεασμένος από τις μουσικές, τις ταινίες και τα περιοδικά της εποχής, προσπαθώντας να δημιουργήσω τα images που είχα στο μυαλό μου. Αργότερα ασχολήθηκα με τη φωτογραφία μόδας, συνεργάστηκα με περιοδικά και θεατρικές ομάδες για να καταλήξω τελικά σε ένα μόνο εικαστικό project που εξελίσσεται επί 12 χρόνια τώρα, φωτογραφίζοντας τα αγαπημένα μου playmobil σαν κοινούς ανθρώπους, χωρίς καμία τεχνική επεξεργασία.

Το My Playmobil project ξεκίνησε πριν 12 χρόνια τυχαία, κάνοντας test σε μια νέα camera με μοντέλο μια φιγούρα playmobil. Πρωτοπαρουσιάστηκε σε μία προσωπική έκθεση στο Λονδίνο, με πολύ θερμή αποδοχή από το κοινό αλλά και από τον Τύπο, με αναφορές από σημαντικά έντυπα, όπως Guardian και Independent. Από τότε έχω κάνει αρκετές solo και ομαδικές εκθέσεις σε Λονδίνο, Παρίσι, Αθήνα, Ύδρα, Θεσσαλονίκη, μεταξύ άλλων. Έχω πάρει το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ. Επίσης, έχουν γίνει stop motion ταινιάκια που έχουν βραβευτεί και τέλος, έχουν γίνει σανίδια skate για το 7ply Festival!

Από τις πιο ωραίες στιγμές της καριέρας μου ως φωτογράφος ήταν η συμμετοχή μου στο Λονδίνο στην έκθεση "SECRET 7”, όπου καλούνται καλλιτέχνες να δημιουργήσουν εξώφυλλα από 7ιντσα βινύλια γνωστών κομματιών ενώ τα έσοδα πηγαίνουν σε φιλανθρωπικό σκοπό. Είχα την τιμή να δω το εξώφυλλο μου δίπλα στα εξώφυλλα των 3D από τους Massive Attack, Sir Paul Smith και Chapman brothers. Με  συγκινεί πολύ κάθε φορά στις εκθέσεις μου το θετικό feedback που λαμβάνω. Είναι μεγάλο δώρο, όταν εκφράζεσαι μέσω της τέχνης να έχεις αποδέκτες και να ακούς όμορφα λόγια για τη δουλειά σου. Μου έχει μείνει ένα σχόλιο που έκανε για τα έργα μου η Λένα Πλάτωνος, που εκτιμώ πολύ, ότι οι φωτογραφίες μου κρύβουν αλήθεια.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το λιμάνι. Έχω περάσει πάρα πολλές ώρες εκεί, ήταν πάντα πηγή έμπνευσης και ιδανικό location για φωτογραφίσεις. Είναι το μέρος που αποσυμπιέζομαι και κάνω μικρές αποδράσεις από τη γεμάτη μέρα μου, με το ποδήλατο και τον καφέ μου σε πλαστικό ποτηράκι. Επίσης, έχω το δικό μου παγκάκι στην Αριστοτέλους, που συνήθως νωρίς το πρωί κάνω το πρόγραμμα της ημέρας.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς στο Διατηρητέο τον τελευταίο καιρό. Είναι το μέρος που αλλάζει ολική διακόσμηση κάθε δύο μήνες και πάντα υπάρχει ένα θέμα. Από Hawaiian Tiki bar έγινε Χριστουγεννιάτικο ρετρό bar ενώ  υπάρχει και συνέχεια. Με ξεκουράζει πολύ ο χώρος που είναι ζεστός και φιλόξενος ενώ είναι ωραία η διαδικασία που το στήνουμε. Είναι ένα work in progress η διακόσμηση, συμπληρώνεται συνεχώς!

Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να με εμπνέει ο χώρος για να κάνω μία έκθεση και ήμουν τυχερός να δω τη δουλειά μου στημένη ιδανικά σε γκαλερί, μουσεία, concept stores αλλά και σε πολλούς εναλλακτικούς χώρους. Γι' αυτό δένομαι παραπάνω με αυτούς τους χώρους που έχω εκθέσει, όπως το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης τέχνης, το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ή και πιο εναλλακτικά, όπως το Toms, η Τoss Gallery και το Baus πρόσφατα.

Το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Οψοποιών Μαγγανείαι. Είναι ο ορισμός του slow food για μένα, με υποδειγματικό service, χαλαρό και ανεπιτήδευτο. Είμαι παράξενος με τις γεύσεις και χρωστάω χάρη σε αυτό το εστιατόριο που μου έμαθε να εκτιμώ το καλοψημένο κρέας!

Μία συνήθεια που απολαμβάνουμε οικογενειακά συνήθως τις Κυριακές, είναι τα brunch στο Εstrella. Είναι το αγαπημένο της κόρης μου και κάθε φορά μπαίνουμε κι εμείς στο πειρασμό να φωτογραφίσουμε τα τόσο φωτογενή πιάτα που παραγγέλνουμε. Το καθημερινό μου, όμως, lunch break το απολαμβάνω με λίγους φίλους στα old school εστιατόρια της Βασιλέως Ηρακλείου.

Μία ιδανική βραδινή έξοδος πρέπει να ξεκινήσει με φαγητό και ποτά στο Extravaganza, στο πιο laidback τραπέζι της πόλης. Αν υπάρχει συνέχεια από εκεί, θα είναι ένα tour σε bar, όπως τα Baus και Coq au Zen.

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου και μου αρέσει με τα υπέρ και τα κατά της. Πρώτα απ' όλα νιώθω τυχερός που ζω σε πόλη με θάλασσα. Μια βόλτα στην παραλία κοιτάζοντας αυτόν τον ορίζοντα με τον Όλυμπο στο βάθος είναι το καλύτερο αγχολυτικό. Επίσης, ιδανικό είναι οι κοντινές αποστάσεις που κάνουν την καθημερινότητα μου εύκολη. Μου αρέσει η αμεσότητα που έχει ο κόσμος και η αίσθηση, ότι θα δεις φίλους εύκολα σε μία βόλτα ακόμη κι αν βγεις μόνος. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι και αρνητικό, όταν θα ήθελες να είσαι μόνος αλλά οι φίλοι δεν σ' αφήνουν!

Το πιο βασικό που μου λείπει από το κέντρο της πόλης είναι οι δημόσιοι χώροι για τα παιδιά. Ως γονιός βρίσκω θλιβερό  σε όλο το κέντρο να υπάρχουν μόνο δύο παιδικές χαρές και αυτές μικροσκοπικές για τόσα παιδιά. Υπάρχουν τα πάρκα της νέας παραλίας, αλλά οι συνθήκες στα πάρκα της Πλατείας Ναυαρίνου και της Πλατείας Αριστοτέλους είναι απαράδεκτες.

Η Θεσσαλονίκη για μένα με τρεις λέξεις... σπίτι,φίλοι,γεύσεις. Και τα τρία είναι τα πρώτα που μου λείπουν, όταν είμαι μακριά.

Αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα μόνο θέμα σε μία βιτρίνα για τη σύγχρονη Θεσσαλονίκη, θα επέλεγα σίγουρα τα παιδιά που χορεύουν break dance στις στοές της πόλης και στην πλατεία Αριστοτέλους. Αγόρια και κορίτσια, όπως στα 80's, με ένα κασετόφωνο ghetto blaster και το σώμα τους σε απόλυτη αρμονία με τον ρυθμό, να δίνουν ενέργεια με το beat τους στους περαστικούς που τους βλέπουν σαν ufo! Αυτό το beat είναι για μένα η επόμενη σύγχρονη Θεσσαλονίκη, δυναμική, ακομπλεξάριστη και για πρώτη φορά ίσως, ερωτική!