Ο Κωνσταντίνος Κουλουζάκης, "ψυχή" του In-Edit Festival Greece, μας ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια του..
Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, στην περιοχή του Βυζαντίου στην Καλαμαριά. Δεν είμαι σίγουρος ότι άλλαξε η γειτονιά, μάλλον εγώ άλλαξα περισσότερο και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Θυμάμαι έντονα τα παιχνίδια στην «αλάνα», την μητέρα μου να με ψάχνει και τους φίλους που με τα χρόνια χαθήκαμε και δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να κάνουν, πως μπορεί να ζουν.
Από τα πρώτα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, το κέντρο έγινε η αναφορά μου. Οι περισσότεροι φίλοι ήταν από την κατασκήνωση, οπότε στο κέντρο συναντιόμασταν. Θα ήθελα να μείνω γύρω από τη Ρωμαϊκή Αγορά ή κάπου στα Kάστρα με ανοιχτωσιά. Και οι δύο περιοχές είναι ήρεμες, οι κάτοικοι έχουν αναπτύσσουν σχέσεις μεταξύ τους ενώ υπάρχουν και σημεία να πιεις ένα ποτό ή να φας κάτι ενδιαφέρον.
Από μικρός είχα σχέση με τις τέχνες και κυρίως με τη μουσική. Πέρασα από το μουσικό σχολείο και νομίζω από νωρίς είχα αποφασίσει ότι θα ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι και τους ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά «ένας μεσάζοντας δηλαδή». Στα δεκαέξι δούλεψα για πρώτη φορά σε ένα παγκόσμιο συνέδριο για την παιδική τηλεόραση στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και αυτό αποτέλεσε την αρχή. Μετά σπουδές στη Μυτιλήνη στην πολιτισμική τεχνολογία και επικοινωνία , πολιτιστική διαχείριση στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης στην Ισπανία, δουλειά στην Βαρκελώνη, την Ιρλανδία, τη Σμύρνη. Το ένα έφερε το άλλο.
Το In Edit ξεκίνησε πριν δεκαέξι χρόνια στη Βαρκελώνη, απλώνεται σε όλο τον κόσμο. Πριν έξι ενώ βρισκόμουν στην πόλη, παρακολούθησα ένα εξαιρετικό film για μια μέταλ μπάντα με παιδιά με σύνδρομο down, είδα την ατμόσφαιρα μέσα και έξω από την αίθουσα και είπαμε με τους συνεργάτες μας, ότι αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσουμε. H πρώτη προσπάθεια ήταν αρκετά επιτυχημένη, και δεν θα μπορούσε να μην γίνει στο Ολύμπιον, στους χώρους του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, εκεί που μάθαμε και εμείς σινεμά.
Το Φεστιβάλ χρόνο με το χρόνο κάνει βήματα. Στην Αθήνα δοκιμάσαμε την πρώτη κιόλας χρονιά και συνεχίζουμε κάθε χρόνο. Για φέτος η μεγάλη αλλαγή έγινε με τη χρήση της αποθήκης Δ’ στο λιμάνι και με τη δημιουργία του ελληνικού τμήματος για πρώτη φορά, καθώς και τα μεγάλα παράλληλα γεγονότα. Ακόμα όμως είμαστε μόνο έξι χρονών και ακόμα έχουμε μέλλον.
Παρόλο που, αν κάποιος διαβάσει τη συνέντευξη, θα πιστέψει ότι είμαι μαμάκιας -ξέρεις, το οιδιπόδειο είναι πάντα παρών- θα απαντούσα η μητέρα μου Αθηνά Γεωργιάδου και το λέω όχι σαν γιος αλλά σαν εξωτερικός παρατηρητής. Τόσο για την επαγγελματική της πορεία, αλλά και τη στάση της για τη ζωή. Από την πρώτη στιγμή στήριξε τις επιλογές μου με απόλυτο στόχο την ευτυχίαν και όχι της απόδοση, την ελευθερία στο κυνήγι των μικρών, καθημερινών ονείρων κόντρα στο όποιο οικονομικό ρίσκο. Και προέρχομαι από μια οικογένεια που δούλευε και δουλεύει για να ζήσει.
Αν έχω κάποιο μυστικό σημείο στην πόλη; Η ζωή μου κινείται στο κέντρο, ωστόσο έχω βρει μια σκεπή κάπου στην Αρετσού που έχει θέα τη θάλασσα και από μικρός καταλήγω εκεί επάνω για να ηρεμώ. Νομίζω το παραλιακό μέτωπο της πόλης αποτελεί για όλους μας ένα δώρο, οπότε αυτό θα διάλεγα ως ένα αγαπημένο σημείο χαλάρωσης.
Το στέκι μου πια είναι το Στόρι, ένας χώρος που με ένα φίλο ανοίξαμε εδώ και ένα χρόνο στην Ολύμπου λίγο πάνω από τη Ρωμαϊκή Αγορά, οπότε η μέρα ξεκινάει και τελειώνει από εδώ. Τώρα τι να πρωτοπούμε για την πόλη, πρώτος καφές στο Ντε Φάκτο, ξημερώματα στο Residents και στο Λούκι Λουκ και στα σύγχρονα αγαπημένα το Έλξατε στην Ισαύρων.
Το "Μακεδονικό" παραδοσιακά ήταν ο αγαπημένος μου κινηματογράφος, ενώ αγαπώ ιδιαίτερα την γκαλερί artnoise στην οδό Βεροίας. Στο πρώτο είδα τις καλύτερες ταινίες και πάντα περίμενα την επόμενη επιλογή με αγωνία. Την γκαλερί την "έτρεχε" η κοπέλα μου, οπότε έζησα από κοντά την αγωνία και τη δημιουργικότητα των εικαστικών που μέχρι τότε δεν γνώριζα.
Το εστιατόριο που προτιμώ; Σε αυτό είμαι σίγουρος ότι δεν θα πρωτοτυπήσω! Η "Μούργα" είναι το αγαπημένο μου για μια απλή ρακί μέχρι ένα επαγγελματικό γεύμα. Τελευταίο αγαπημένο πιάτο από το ανανεωμένο μενού το μαντί γεμιστό με τόνο φιλέτο και μια φασολάδα με σκουμπρί.
Η πρωινή εφημερίδα και ο πρώτος καφές είναι με τον πατέρα μου ή με τον κολλητό μου, Γιώργο, στο Piece of Cake, στις 7.30, πριν ανοίξει το φαρμακείο του. Αμέσως μετά γραφείο και κάπου ανάμεσα στου Μήτσου στο Καπάνι ή στον Κατσαμάκα στην πλατεία Άθωνος για ένα «γευστικό» διάλειμμα.
Γενικά προτιμώ τα ήρεμα μέρη με μεγάλη μπάρα με φίλους με καλή μουσική ή συναυλιακούς χώρους. Μου αρέσει πολύ το Πικάπ, ο Ελέφαντας και το Miss Blanche κοντά στο Λευκό Πύργο. Όταν περνάει η ώρα σίγουρα το Coo είναι μια πρώτη επιλογή για να συνεχίσει η νύχτα, μετά ένα πέρασμα από το residents και καταλήγουμε στο Berlin!
Tη συγκλονιστικότερη θέα στην πόλη μπορεί να την απολαύσει κανείς από το Πυροβολείο στα Κάστρα! Η Θεσσαλονίκη απλώνεται μεγαλειώδης στα πόδια σου. Ανεβαίνεις σε λίγη ώρα και κατεβαίνοντας έχεις "αδειάσει" από όλα.
Τώρα που ήρθε η άνοιξη μου αρέσει πολύ να παίρνω το ποδήλατο και να κατεβαίνω στην παραλία μέχρι την Αριστοτέλους που είναι το γραφείο.
Η ωραιότερη εικόνα είναι από το πλοίο της φυγής ή της επιστροφής. Για τέσσερα το Μυτιλήνη - Θεσσαλονίκη το κάναμε με το πλοίο, στα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μας. Θυμάμαι να ακούω Radiohead στο κατάστρωμα, Νοέμβρη μήνα, να βρέχει και να φθάνω στο λιμάνι να δω κατευθείαν ταινία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Για κάποιο λόγο θαυμάζω την προοπτική της Θεσσαλονίκης και νομίζω, ότι γι' αυτό γύρισα. Τα καλά της, γίνονται πολλές φορές και τα κακά της. Μικρή και μεγάλη, ανοιχτή και κλειστή, ιστορικά πολυσυλλεκτική και άλλες φορές φοβική... μια πόλη που μπορεί να σε αλλάξει και να την αλλάξεις.
Πέρα από κάποια πρακτικά ζητήματα συμβίωσης, θα άλλαζα λίγο τους «καθρέπτες μας» θα τους μίκρυνα. Στη Θεσσαλονίκη αν κάνεις κάτι, επειδή μπορεί να έχει άμεσα επίδραση και η κοινωνία είναι μικρή” μπορεί να υπερτιμήσεις λίγο τον εαυτό σου και να μεγαλώσεις το μπόι σου! Τα πράγματα είναι πιο απλά τελικά στη ζωή.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν: μικρομέγαλη, αντιφατική και (εν δυνάμει) κοσμοπολίτισσα.
