Η ζωή της είναι συνυφασμένη με τα ξενοδοχεία από πολύ μικρή ηλικία. Η Ισμήνη Τορνιβούκα μας ταξιδεύει στις πολύ όμορφες αναμνήσεις της και μας αποκαλύπτει τα αγαπημένα της σημεία στη Θεσσαλονίκη, μια "αόρατη πόλη" που περιλαμβάνει όλο το παρελθόν της, σαν τις γραμμές ενός χεριού.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα μεταξύ Πανοράματος και Ουρανούπολης για τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τα μακριά καλοκαίρια της τουριστικής σεζόν με μετέτρεπαν σε κορίτσι της φύσης -όταν γυρνούσαμε στην πόλη, κυριολεκτικά με τρόμαζαν οι κούκλες της βιτρίνας και μάζευα τα λουλούδια από τα παρτέρια στην Αριστοτέλους. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης ήταν για μένα Κυριακάτικα μεσημέρια στο σπίτι της γιαγιάς και χειμωνιάτικα μεσημέρια στον Κρικέλα με τους γονείς μου.

Αργότερα, στα φοιτητικά μου χρόνια και για μια δεκαετία περίπου, έγινα και εγώ κάτοικος κέντρου σε ένα διαμέρισμα στην Ικτίνου με Μακένζι Κινγκ που έγινε το κέντρο του κόσμου μου. Βγαίναμε τότε κάθε μέρα στο Διατηρητέο, πίναμε καφέ στη Ζεύξιδος, περνούσαμε αλησμόνητα βράδια στο .es. Πηγαίναμε παντού με τα πόδια, περάσαμε τέλεια, ανέμελα χρόνια. Αυτή η δεκαετία της ζωής μου, η ουσία της, κλείστηκε στο μυθιστόρημα μου με τίτλο "Ο πιο μακρινός πλανήτης που ξέρω".

Το κέντρο το άφησα ξανά πρόσφατα, πριν έναν χρόνο σχεδον. Όταν απέκτησα παιδί άρχισαν να με ενοχλούν πολλά, ήθελα  να μεγαλώσει κοντά στη φύση, στη μυρωδιά της βροχής και του χώματος που ανέθρεψε και τη δική μου παιδική ηλικία. Μένω τώρα σε ένα σπίτι δίπλα στο δάσος, ατενίζω την πόλη από μακριά τα βράδια, πηγαίνω βόλτα με το παιδί στα Πλατανάκια, και τα καλοκαίρια κάθε Σαββατοκύριακο στην Ουρανούπολη. Επέστρεψα, λοιπόν ,πάλι στην παιδική μου ηλικία, από άλλη πια σκοπιά.

Από μικρή ηλικία ήταν αυτονόητο για μένα ότι θα δουλέψω στα ξενοδοχεία -ήταν μια οικογενειακή παράδοση τεσσάρων γενιών, που όμως ποτέ δε με βάρυνε. Τα ξενοδοχεία ήταν το σπίτι μας, η ζωή μας -και οι διακοπές των άλλων-, η δική μας δημιουργική στιγμή. Είναι μια ωραία δουλειά, χωρίς ρουτίνα, γεμάτη από ανθρώπους, γεμάτη ιστορίες να αφηγηθείς. Την αγαπώ πολύ και χαίρομαι που έχω την τύχη να την ασκώ. Παράλληλα, ήμουν πάντα ένα καλλιτεχνικό, αφηρημένο παιδί, ήμουν και είμαι ένας αμετανόητος βιβλιοφάγος και έχω γράψει ένα μυθιστόρημα. Ποτέ δεν μου φαίνονταν αταίριαστες αυτές οι δύο ιδιότητες -τα ξενοδοχεία είναι η τέχνη της πραγματικής ζωής και η καθημερινή μου τριβή μαζί τους πάντα έτρεφε τη δημιουργική μου πλευρά. Μου αρέσει πολύ να αναλαμβάνω νέα δημιουργικά project στη δουλειά μου: πρόσφατα ανοίξαμε ένα μαγαζάκι τουριστικών ειδών δίπλα στο ξενοδοχείο City, με έξυπνα σουβενιρ και χρηστικά αντικείμενα για τον ταξιδιώτη, το Valitsaki. Επίσης, αναβαθμίσαμε το City Central Spa με μια δυνατή συνεργασία με την ταλαντούχα ομάδα του Healing Art και τα εκπληκτικά, Θεσσαλονικιώτικα προιόντα Τzimas. Και το νέο project που πραγματικά με ενθουσιάζει είναι το νέο εστιατόριο που ετοιμάζουμε στο εισόγειο τoυ Excelsior, ένα μοντέρνο, αυθεντικό bistro σαν αυτά του Παρισιού που τόσο αγαπώ, με τη συνεργασία και την σφραγίδα του Απόστολου Τραστέλη, που ετοιμάζεται να κάνει το ντεμπούτο του τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη τώρα πια είναι η Νέα Παραλία, δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής, στο ηλιοβασίλεμα. Παίρνουμε καφέ στο χέρι και κάνουμε βόλτα οικογενειακώς, καταλήγοντας στην πολύ όμορφη παιδική χαρά για μικρά παιδάκια που βρίσκεται εκεί κοντά. Για μένα αυτή είναι κι από τις ωραιότερες θέες της Θεσσαλονίκης, να βλέπεις τον ήλιο να δύει πάνω απ’ τους γερανούς του λιμανιού.  

Τις καθημερινές, μπορεί να με συναντήσει κανείς να περνάω τον δρόμο μεταξύ City και Excelsior, όπου είναι η επαγγελματική μου βάση. Καμιά φορά, αν προλαβαίνω, τρέχω σκαστή στο Ble για φανταστικό ψωμί ή στη Διάβαση για σουτζουκάκια το μεσημέρι. Τα Σαββατοκύριακα θα μας βρουν συνήθως στο Ergon Αgora, ένα στέκι της παλιάς μου γειτονιάς που αγαπώ πολύ για φαγητό ή για brunch, αλλά και για τα τέλεια φρούτα και λαχανικά που μου διαλέγει πάντα ο Ρήγας. Για ψάρι προτιμάμε Marea ή Γλυκάνισο, επίσης σχεδόν κάθε βδομάδα. Αν και σπανίως αντέχω πια το ξενύχτι, μου αρέσει τρομερά ο Γορίλας για ποτό, τέλεια μουσική και φοβερά ποτά από τον υπερταλαντούχο Αχιλλέα Πλακίδα.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ πολύ είναι η Nitra της Αλίκης Τσιρλιάγκου, που είναι ένα φοβερά δημιουργικό άτομο, με απίστευτη ενέργεια. Πάντα με ηρεμεί να την επισκέπτομαι και να κουβεντιάζω μαζί της.

Τα μυστικά μου μέρη στην πόλη είναι πάντα τα βιβλιοπωλεία. Έχω την τύχη να δουλεύω δίπλα στον Ιανό και στο Public, και μου αρέσει να περνάω λίγο χρόνο χαιδεύοντας απλά τις ράχες των βιβλίων, ξεφυλλίζοντας τα.

Στην πόλη μου μου αρέσει πολύ η θάλασσα, το μικρό, φιλικό της μέγεθος, η δαιδαλώδης και ενδιαφέρουσα ιστορία της που τόσο συναρπάζει τον επισκέπτη. Δεν μου αρέσει ο υφέρπων συντηρητισμός και το φανατικό της πρόσωπο, που είδαμε πρόσφατα με την επίθεση που δέχτηκε ο δήμαρχός μας, η αδιαφορία των κατοίκων της γι’ αυτήν, η ομοιομορφία που καμιά φορά νιώθω πως σου επιβάλλει.

Η Θεσσαλονίκη είναι κι αυτή μια "Αόρατη πόλη", όπως αυτές που βρίσκει κανείς στο ομώνυμο βιβλίο του Ιτάλο Καλβίνο: "Μια περιγραφή της πόλης, όπως είναι σήμερα, θα πρέπει να περιλαμβάνει όλο το παρελθόν της πόλης. Αλλά η πόλη δε μιλάει για το παρελθόν της, το περιέχει σαν τις γραμμές ενός χεριού, γραμμένο σε γωνίες δρόμων, σε γρίλιες παραθύρων, σε κουπαστές από σκάλες, σε αλεξικέραυνα, σε ιστούς σημαιών, κάθε μεριά χαρακωμένη με τη σειρά της από γρατζουνιές, εγκοπές, γλυφές, χτυπήματα".

Σε δέκα χρόνια από σήμερα, ονειρεύομαι η Θεσσαλονίκη να είναι μία πόλη-προορισμός για την Ευρώπη, που όλοι θα θέλουν να επισκεφθούν και να ζήσουν τη μοναδική της ατμόσφαιρα. Είμαι αισιόδοξη, ότι το όνειρό μου αυτό θα πραγματοποιηθεί! 

Φωτογραφία πορτρέτου: Άρης Ράμμος