Ο Θανάσης Δάπης είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του. Πολυμήχανος και πολυδιάστατος δεν σταματάει να εντυπωσιάζει με τα έργα του, αποδεικνύοντας ότι έχει πολλά πράγματα να χαρίσει στον χώρο της τέχνης και πιο συγκεκριμένα στη ζωγραφική. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κόλλησε το «μικρόβιο» από τη γιαγιά του, η οποία είναι και η ιδιοκτήτρια της «Lola Nikolaou» Gallery. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, είναι απόφοιτος του Κολλεγίου Ανατόλια, ενώ συνέχισε τη σπουδές του στο τμήμα Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Θεσσαλονίκης. Παρόλο που έχει αυτό το ιδιαίτερο ταλέντο, δε σταματάει να κάνει πολλά και διαφορετικά, μελλοντικά σχέδια, έτσι ώστε να αποφεύγει τη ρουτίνα και να δημιουργεί συνεχώς μία εναλλασσόμενη καθημερινότητα! 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μεταξύ Πανοράματος και Κέντρου Θεσσαλονίκης.

Από μικρό παιδί λάτρευα τα σινεμά (ειδικά τα θερινά), τις σοκοφρέτες ΙΟΝ και το τρέξιμο.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η Προξένου Κορομηλά, το στέκι μας από τα χρόνια του Γυμνασίου μέχρι σήμερα...

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την τέχνη σε μία ηλικία που δεν ήξερα τι ακριβώς ζωγράφιζα κι όμως είναι ομορφότερα σε σχέση με αυτά που φτιάχνω τώρα!

Αντλώ έμπνευση από κάθε τι που προκύπτει ανεπιτήδευτα αλλά και από την απλότητα.

Για μένα τέχνη σημαίνει καλαισθησία, ειλικρίνεια, συναίσθημα.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το σχολείο μου, το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια, όχι για μία ωραία ανάμνηση αλλά για 6 χρόνια γεμάτα από αυτές.

Η καθημερινότητά μου είναι διαφορετική σήμερα, άλλη σε ένα μήνα, άλλη σε ένα χρόνο. Η αλήθεια είναι πως δε θα είχε νόημα να είχα μια δεδομένη απάντηση.

Ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο Στέλιος Μαλακόπουλος.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το κινητό μου, δυστυχώς. Θα ήθελα να ζω σε μια εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα αλλά οι ανάγκες του σήμερα το κάνουν να φαίνεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Το έργο μου που ξεχωρίζω είναι αυτό που παραμένει ξεχωριστό μέχρι να πραγματοποιήσω το επόμενο...

Η μελλοντική συνεργασία που θα ήθελα να κάνω είναι με τον οίκο και σχεδιαστή Jacquemus. Έχει απίστευτη αισθητική.

Ο χώρος τέχνης που αγαπώ είναι η «Lola Nikolaou» Gallery.

Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο είναι οι άφοβες αγκαλιές, τα χαμόγελα, τα γεμάτα μαγαζιά και η δυνατή μουσική.

Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω μόλις τελειώσει η καραντίνα είναι να πάω ένα ταξίδι κάπου μακρυά, ιδανικά στο Τόκυο ή στο Λος Άντζελες.

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα πόσο μεγάλη αρετή είναι η υπομονή.

Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να γράψω το σενάριο μιας ταινίας την οποία θα σκηνοθετήσω κιόλας.

Τα μελλοντικά μου σχέδια, καλώς εχόντων των πραγμάτων, αφού τελειώσω τη θητεία μου στο στρατό, είναι να αφοσιωθώ στη ζωγραφική μου και να δημιουργήσω κάτι δικό μου στο χώρο της εστίασης.

Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι το «δεύτερο σπίτι» μου, το Kitchen bar στο Λιμάνι.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη βρίσκεται στο γλυπτό «Φεγγαράκι στην Ακτή» του καλλιτέχνη Παύλου Βασιλειάδη, στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει σαν πόλη τρομερές προοπτικές εξέλιξης.

Αλλά με ενοχλεί γιατί αργεί τόσο πολύ να εξελιχθεί.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν η εκμετάλλευση του χώρου της ΔΕΘ.

Την πόλη μου θα την ήθελα περισσότερο καθαρή, πολύχρωμη, cool.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις, φιλόδοξη, όμορφη, ρομαντική.