Ο Φώτης Σμούκλης γεννήθηκε λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, αλλά εδώ και πολλά χρόνια ζει στην Καλαμαριά. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, με την οποία δεν ασχολήθηκε ποτέ, καθώς μέσα από τις σπουδές του ήρθε σε επαφή με τον κόσμο του design, κάτι που τελικά του «έκλεψε την καρδιά. Χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, μετά το πέρας των σπουδών του ξεκίνησε να ασχολείται με τον χώρο της μόδας και του digital fabrication. Το 2015 ίδρυσε μαζί με δύο πολύ καλούς τους φίλους το δικός τους fashion brand Cutcuutur στο οποίο έχει και τον ρόλο του creative director. Αγαπάει τη Θεσσαλονίκη στο σύνολο της, ενώ από τα Ανατολικά μέχρι τα Δυτικά έχει βρει πολλά μυστικά σημεία, τα οποία δε σταματάει να εξερευνεί. Ευγενικός, γλυκός και δημιουργικός, ο Φώτης Σμούκλης μας μιλάει για όλα εκείνα που λατρεύει στην πόλη του αλλά και όσα θα ήθελε να αλλάξει. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωριό λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, το Ανατολικό. Ωστόσο από τα 18 μου ζω στην Καλαμαριά, στη περιοχή της Κηφισιάς. Μια γειτονιά πολύ οικία για μένα μιας και θυμάμαι όλα τα σαββατοκύριακα των παιδικών μου χρόνων να τα περνάμε εδώ, στο πατρικό της μαμάς μου. Έχω την τύχη οι παιδικές μου αναμνήσεις να «μυρίζουν» βρεγμένο χώμα και κομμένο γρασίδι από τη μία, και από την άλλη να είναι διακοσμημένες με τα χρωματιστά φώτα του λούνα παρκ στην Σαλαμίνα.

Από μικρό παιδί λάτρευα το σχέδιο και τη ζωγραφική, ασυνείδητα προσπαθούσα να κάνω design. Πλέον μπορώ να το καταλάβω αναλογιζόμενος αυτά που σχεδίαζα τότε.

Σπούδασα αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ μ’ αυτό το αντικείμενο. Το περιβάλλον της συγκεκριμένης σχολής, ήταν αρκετά ανοιχτό και διευρυμένο και αφορούσε στον σχεδιασμό γενικότερα χωρίς να περιορίζεται μόνο στην αρχιτεκτονική. Έτσι έχοντας αυτό το υπόβαθρο άρχισα να ασχολούμαι όλο και περισσότερο με τον χώρο της μόδας και του design και τελικά, μετά το τέλος των σπουδών μου, δημιούργησα μαζί με δύο ακόμα φίλους μου και πλέον και συνεργάτες το brand Cutcuutur. Πρόκειται για ένα fashion brand με συλλογές που αποτελούνται από κομμάτια με καινοτόμο χαρακτήρα και σιλουέτες που εμπνέονται από αρχιτεκτονικές γραμμές και φόρμες και ενσωματώνονται στον σχεδιασμό με την τεχνική του laser-cutting.

Η αγαπημένη μου γειτονιά δεν είναι και τόσο γειτονιά. Είναι όλη η περιοχή των Σφαγείων, από το λιμάνι μέχρι και τη δυτική είσοδο της πόλης. Ιστορικά κτήρια, lux ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, εγκαταλελειμμένες αποθήκες και βιοτεχνίες, συνεργεία αυτοκινήτων, ο Μύλος και η Βίλκα με ο,τι έχει απομένει από την παλιά τους αίγλη, φαρδιοί δρόμοι, ο χαμηλός ορίζοντας και η θέα στο λιμάνι και τους γερανούς δημιουργούν ένα κράμα περίεργο και γοητευτικό. Κι αν και όλοι μας έχουμε περπατήσει σ΄αυτούς τους δρόμους σε κάποια νυχτερινή μας έξοδο, δεν μπορείς να νιώσεις τον πραγματικό παλμό της περιοχής αν δεν την επισκεφτείς κατά τη διάρκεια της ημέρας. Είναι σχεδόν σαν μια μικρή πολιτεία στην άκρη της μεγάλης πόλης, που αν και δίπλα στο κέντρο παραμένει ακόμα ανεξερεύνητη και χωρίς να της έχει δοθεί ως τώρα η προσοχή που της αξίζει.

Μόδα σημαίνει καθημερινότητα, για μένα τουλάχιστον. Είναι χαρά, δημιουργία αλλά και πολλή δουλειά.

Η σχέση της μόδας με την τέχνη είναι αλληλένδετη, δυναμική και διαχρονική.

Αντλώ έμπνευση από τον χώρο. Είτε μιλάμε για συγκεκριμένες δομές είτε για τον τρόπο που οι άνθρωποι γύρω μας τον βιώνουν και κινούνται μέσα σ’ αυτόν, για μένα αποτελούν ερεθίσματα και μου προκαλούν διάφορα συναισθήματα. Έτσι όλη αυτή η πληροφορία συσσωρεύεται σε ένα data base και ανάλογα με την οπτική και το όραμα μας για την εκάστοτε περίοδο αποκτούν μια ιδιαίτερη δυναμική και έρχονται στην επιφάνεια για να κουμπώσουν πάνω σε διαφορετικές σχεδιαστικές προσεγγίσεις. Άλλωστε η αισθητική δεν είναι κάτι παγιωμένο αλλά συνεχώς εξελίσσεται και αναδιαμορφώνεται.

Η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι το γεγονός ότι έχω γύρω μου ανθρώπους που μας ενώνει πραγματική αγάπη.

Νιώθω περήφανος που τα έχω βρει με τον εαυτό μου και που εξελίσσομαι στο άτομο που εγώ θέλω.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο άλλα όλο το ιστορικό της κέντρο. Είναι γεμάτο με αναμνήσεις από φοιτητικά ξενύχτια, ξέφρενα πάρτι παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς αλλά και βαρύγδουπες συζητήσεις κάπου στις 5 τα ξημερώματα.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το παλιό “Bel Air” και πλέον “Bογατσικού 3” γιατί συνδυάζει τη θέα στη θάλασσα και τις κλεφτές ματιές στη ζωή της πόλης.

Ο άνθρωπος που θα ήθελα να συνεργαστώ είναι ο Anthony Vaccarello.

Αλλά αυτός που θα ήθελα να πάω για φαγητό είναι ο καθηγητής αστροφυσικής Μάνος Δανέζης. Θα μπορούσα να κάθομαι για ώρες και να τον ακούω να μιλάει για κβαντικά συστήματα, τις ανακαλύψεις της σύγχρονης κοσμολογίας και όλα αυτά που κάποτε θα μας φαινόταν ως μεταφυσική αλλά πλέον μπορούμε να εξηγήσουμε. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον ότι μέσα από αυτό το πρίσμα η επιστήμη της φυσικής μπλέκεται με τη φιλοσοφία και μου δημιουργεί μια τελείως καινούρια οπτική για το πώς αντιλαμβάνομαι τα πάντα γύρω μου.

Θαυμάζω όλους τους ανθρώπους που είναι χαρούμενοι με την καθημερινότητά τους και ζουν τη ζωή τους όπως τη θέλουν.

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ τα βραχιόλια και τα κρεμαστά στον λαιμό μου. Είναι όλα δώρα αγαπημένων ανθρώπων που το καθένα έχει τη δική του σημασία για εμένα.

Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι ο έρωτας. Όπως έχει γράψει και ο Λιαντίνης «τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα»

Χαρά της ζωής σημαίνει να κατηφορίζεις προς τη θάλασσα με το ποδήλατο, με τα χέρια στον αέρα και το waltz no2 του Shostakovich στ’ αυτιά.

Μία από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι η πρωινή γυμναστική.

Η χώρα του εξωτερικού που αγαπώ είναι η Ιταλία. Και μόνο το φαγητό είναι αρκετός λόγος.

Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο είναι να ψάχνω τραπέζι σε κάποιο καφέ του κέντρου Σάββατο μεσημέρι, να στριμώχνομαι ανάμεσα σε κόσμο και να χορεύω και να αγχώνομαι να μη χάσω την κράτηση λόγω κίνησης. Όλα αυτά δηλαδή που παλιότερα με ενοχλούσαν.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσει η καραντίνα είναι να κάτσω γύρω από ένα τραπέζι σε ένα καφενείο για τσίπουρα με όσους περισσότερους φίλους μου μπορώ και με τον ήλιο να μας καίει τα πρόσωπα. Και αυτό έκανα τελικά!

Μέσα στη περίοδο της καραντίνας έμαθα ότι έχω πολύ περισσότερη υπομονή απ' όσο πίστευα.

Το πιο τρελό μου όνειρο είναι μια πέτρινη βίλα στην ιταλική εξοχή όπως αυτή στο “Call me by your name”.

Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι βραχυπρόθεσμα. Με την τωρινή κατάσταση μόνο έτσι μπορούν να είναι ρεαλιστικά.

Το αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι το θαλάσσιο μέτωπο από το λιμάνι μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Και δεν έχει να κάνει με την ανάπλαση της νέας παραλίας και όλα τα σχετικά έργα. Έχει να κάνει με την αίσθηση ελευθερίας που σου προκαλεί ο ανοιχτός ορίζοντας και την οικειότητα με αυτό το τοπίο που τόσο χαρακτηρίζει τη Θεσσαλονίκη. Ακόμα θυμάμαι τα κυριακάτικα πρωϊνά στις παιδικές χαρές κατά μήκος της Μ. Αλεξάνδρου, που πλέον δεν υπάρχουν, όσο ακόμα ήμουν πιτσιρίκι.

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη είναι ένα εκκλησάκι μοντέρνας αρχιτεκτονικής που υπάρχει μέσα στο εμπορικό λιμάνι. Ήταν μια βόλτα που κάναμε συχνά με τα ποδήλατα σ΄αυτό το κομμάτι του λιμανιού και πάντα κατέληγε σ’ αυτό το εκκλησάκι. Καθόμασταν στα πεζούλια του να πάρουμε μια ανάσα και μετά πάλι πίσω. Δυστυχώς πλέον, αυτό το τμήμα του λιμανιού δεν είναι προσβάσιμο σε όλους.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει ωραία κλίμακα που σου επιτρέπει να την οικειοποιηθείς και να την περπατήσεις και ανθρώπινους ρυθμούς στην καθημερινότητα.

Αλλά με ενοχλεί γιατί δεν προσπαθεί αρκετά για να γίνει η μητρόπολη που ήταν κάποτε.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν τα κακά μέσα μαζικής μεταφοράς και το ελλιπές πράσινο.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο εξωστρεφή.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις, άχρονη, πολυπολιτισμική και νόστιμη.