Η Αγγέλικα Παναγιωτίδου γεννήθηκε στο Γκρατς της Αυστρίας και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Γερμανική Σχολή της Θεσσαλονίκης, σπούδασε Γερμανική Φιλολογία στο Α.Π.Θ., όπου συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Συγκριτική Φιλολογία. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Ινστιτούτο Goethe Θεσσαλονίκης ως υπεύθυνη στα εφηβικά τμήματα, ενώ ασχολήθηκε και με τη συγγραφή σειράς διδακτικών βιβλίων με επίκεντρο τη συγκριτική μελέτη της ελληνικής με τη γερμανική γλώσσα. Είναι επίσης συγγραφέας των βιβλίων "Δίδυμα" και το "Βιβλίο της μητρότητας". Ένα από τα όνειρά της ήταν να γίνει ζωγράφος, κάτι που πραγματοποιήθηκε, αφού φοίτησε και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Ακόμη, έχει πτυχίο δημιουργικής γραφής από το Κολέγιο SG. - Darmstadt και ολοκληρώνει τις σπουδές της στη Συμβουλευτική Ψυχολογία στην Ακαδημία του Αμβούργου.

Γεννήθηκα στο Γκράτς της Αυστρίας, μια πόλη κουκλίστικη πάνω σε ποτάμι, με σπίτια πολύχρωμα στέγες κόκκινες και λουλούδια. Ενός έτους μετοίκισα στην πατρίδα του πατέρα μου στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Ανθέων δίπλα στη θάλασσα αυτήν τη φορά, εκεί όπου το κύμα έσκαγε στις πέτρες της ακτής, πριν ακόμα εκπολιτιστεί η παραλία μας. H Ανθέων ήταν όνομα και πράγμα, μονοκατοικίες με κήπους γεμάτους λουλούδια, τριανταφυλλιές, γιασεμιά, κρινάκια και βιολέτες. Υπέρ αντιπαροχής και πολυκατοικίας τα άνθη έπεσαν με τα χρόνια, εγώ όμως καθώς πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στον δρόμο αυτό έμαθα να τον αγαπώ όπως εξελισσόταν και άλλαζε μαζί μου.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι πάντα εκεί όπου βρίσκεται το σπίτι μου. Εδώ και δέκα χρόνια κατοικώ με την οικογένειά μου στο Πανόραμα. Σε αυτήν την άκρη της πόλης αγαπώ την αίσθηση ότι ζω σε χωριό. Αγαπώ τον κήπο μου, την επαφή με τη φύση, την οικεία σχέση με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι στις καθημερινές μου επαφές. Το εργαστήριό μου βρίσκεται και αυτό εδώ και καθώς η θεματολογία μου βασίζεται στη φύση, είναι ανεκτίμητη η δυνατότητα να μπορώ να παρατηρώ καθημερινά τα χρώματα, το φως, τα σχήματα.

Σαν παιδί ήθελα να γίνω συγγραφέας, ζωγράφος και πειρατής. Ήθελα να μάθω όσο πιο πολλά πράγματα γινόταν και να χώσω τη μύτη μου παντού. Έτσι σπούδασα Γερμανική Φιλολογία, δίδαξα στο Ινστιτούτο Γκαίτε, έγινα συγγραφέας και τίμησα το όνειρό μου να γίνω ζωγράφος φοιτώντας στη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Πειρατής δεν έγινα ακόμα. Όταν ασχολείσαι με την τέχνη, θεωρώ πως αρχική επαφή με τον χώρο είναι τα χρόνια της Σχολής. Εκεί ανακαλύπτεις πως η τέχνη δε μαθαίνεται. Ανακαλύπτεται, βιώνεται, υποκλέπτεται. Θεωρώ ανεκτίμητα τα πέντε χρόνια που πέρασα εκεί. Θεωρώ ξεχωριστούς τους δασκάλους και συναδέλφους που είχα. Είναι ένας μαγικός κόσμος αυτός που μαζί τους ανακάλυψα. Σαν ζωγράφος έχεις να αντιμετωπίσεις μια ιδιαίτερη εργασιακή πραγματικότητα και ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο. Από την αρχή είχα στήσει το εργαστήριό μου, το οποίο θεωρώ και το κάστρο μου. Πιστεύω στη μεθοδική δουλειά. Τα «δυνατά» έργα και η «έμπνευση» προκύπτουν από την καθημερινή τριβή στο εργαστήριο, από το διάβασμα, τις συζητήσεις, τη διαρκή ενασχόληση. Η τέχνη είναι τρόπος ζωής, αντίληψη, πορεία.

Η νέα πραγματικότητα που έφερε η πανδημία εμπεριέχει σίγουρα φόβο και αγωνία, αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού. Η συνειδητοποίηση της απουσίας του ελέγχου σε σημαντικά θέματα της ζωής μας με γείωσε κι επαναπροσδιόρισε τις αξίες και τις προτεραιότητές μου. Η επόμενη μέρα στον χώρο της τέχνης, όπως διαφαίνεται, θα είναι διαδικτυακή. Γκαλερί, φουάρ και συλλέκτες χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο την τεχνολογία πράγμα που δείχνει αυτήν τη στιγμή αναπόφευκτο. Αν και τίποτα, πιστεύω, δε μπορεί να αντικαταστήσει την εμπειρία της δια ζώσης επαφής με το έργο, επιβιώνει ό,τι προσαρμόζεται. Και η τέχνη έχει αποδείξει από τους προϊστορικούς χρόνους ότι είναι απαραίτητη στη ζωή μας.

Κάθε έκθεση -και προσωπική και ομαδική- είναι ιδιαίτερη στιγμή για έναν ζωγράφο. Είναι η στιγμή που βγαίνεις από την απομόνωσή σου κι επικοινωνείς το έργο σου με τον έξω κόσμο. Για μένα προσωπικά αυτό το κομμάτι είναι και το πιο ζόρικο.

Ένα πολύ ξεχωριστό project για μένα ήταν η έκθεση που κάναμε μαζί με την κόρη μου Αιμιλία Κούφα στο Γκαίτε "Genius Loci", και πραγματευόταν το πνεύμα του τόπου. Ήταν ξεχωριστό γιατί μεγάλο κομμάτι της έρευνας και της παραγωγής των έργων (βίντεο, εγκαταστάσεις και ζωγραφική) πραγματευόταν κομμάτι της ιστορίας του σχολείου που φοίτησα, των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί και του στίγματος που αυτοί άφησαν στον χώρο. Η Θεσσαλονίκη υπήρξε πάντα μια πόλη πολυπολιτισμική κι έτσι η διαπολιτισμικότητα του συγκεκριμένου χώρου είχε για μένα, σαν κομμάτι και της δικής μου ζωής, ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Αν δεν ήμουν καλλιτέχνης θα ήμουν σίγουρα πάλι καλλιτέχνης, ίσως σε κάποιον άλλο χώρο. Μουσικός ή σκηνοθέτης. Η δημιουργικότητα είναι θεωρώ η πορεία προς την ανακούφιση.

Συγκεκριμένα είδωλα δεν έχω. Θαυμάζω πάντα τους ανθρώπους που αναζητούν κι εξελίσσονται με καλοσύνη στην καρδιά τους.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι όλο το κομμάτι της «μπαρότσαρκας» των late 80's και 90's, παρόλο που τα περισσότερα μπαράκια δεν υπάρχουν πια. Προξένου Κορομηλά, Βογατσικού, Παραλία. Είναι η βόλτα στο χωριό. Θα βγω με παρέα και θα συναντήσω πάντα και άλλους φίλους, τα μαγαζιά είναι καλόγουστα και ζεστά και τα ποτά τους τέλεια!

Σταθερή αξία είναι το Παραδοσιακό στο Πανόραμα, όπου εδώ και χρόνια το έχουμε καθιερώσει με τον άνδρα μου για Κυριακάτικο πρωινό όπου λέμε τα δικά μας και βλέπουμε φίλους.

Αγαπώ το ΜΟΜUS και τους ανθρώπους του, γιατί εδώ και χρόνια καταφέρνουν και προσφέρουν στην πόλη μας ένα υψηλό επίπεδο γύρω από το γίγνεσθαι της τέχνης.

Το επόμενο project που ετοιμάζω είναι μια σειρά έργων που αποτυπώνουν φυσικά τοπία και πλάσματα ως προέκταση της εσωτερικής μου ματιάς. Εντός εκτός κι επί τα αυτά, λοιπόν.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι ο διαλογισμός και η βόλτα με τον σκύλο μου Χάνσελ στα μονοπάτια του Πανοράματος. Λατρεύω τη φύση καθώς με γεμίζει ενέργεια.

Για τη βραδινή μου έξοδο προτιμώ κάποιο άπω τα μπαράκια στο κέντρο της πόλης, για κρασάκι, fingerfood και ό,τι συζήτηση ήθελε προκύψει! Θερμαϊκός, Balkan, Cercle de Salonique, Το Δέντρο στο Μπαρ, το Οn the road.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη είναι τα δρομάκια της Άνω Πόλης. Στις κρυμμένες αυλές με τις γαρδένιες στους βαμμένους τενεκέδες, στον ναό του οσίου Δαυίδ, με την υπέροχη αυλή και τα μοναδικά ψηφιδωτά του, στις μικρές πλατείες ο χρόνος φαίνεται να σταματάει. Σε κάθε βόλτα μπορώ να ανακαλύψω κάτι καινούριο.

Την αγαπώ την πόλη μου. Μου αρέσει ο τρόπος που απλώνεται από τα Κάστρα προς τη θάλασσα, μου αρέσει ο ορίζοντάς της, τα ηλιοβασιλέματα στην παραλία, οι μουντές της μέρες πνιγμένες στην ομίχλη (και ας μην πετάει αεροπλάνο), οι καλοκαιρινές μπαρότσαρκες στο κέντρο, τα πνιγμένα στη νεολαία μπαράκια της Βαλαωρίτου. Μου αρέσει που ζω πάνω σε στρώματα ιστορίας ενώ ταυτόχρονα όλα γύρω μου είναι τόσο ζωντανά, μου αρέσει που έχω ρίζες, που παρατηρώ τόσα κομμάτια της ζωής μου να μένουν ίδια δίπλα σε καινούρια που δημιουργούνται ή σε άλλα που αλλάζουν κι εξελίσσονται.

Θα ήθελα στην πόλη μου να αξιοποιηθούν χώροι που προσφέρονται για πάρκα. Από το Ξαρχάκου έως το Παύλου Μελά και το Κόδρα. Να γίνουν πνεύμονες και χώροι χαλάρωσης, άσκησης και ψυχαγωγίας με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με προοπτική, πληθωρική και γοητευτική!