Παρασκευή απόγευμα, είχα βγει για τα ψώνια της επόμενης εβδομάδας και στο δρόμο της επιστροφής έκανα την καθιερωμένη στάση για καφέ στο χέρι. Ο barista δίστασε όταν με είδε και πριν ξεκινήσει να ετοιμάζει τον καφέ μου (διπλό εσπρέσο σκέτο on the rocks με έξτρα πάγο) με ρώτησε:

«Το γνωστό; Από τότε που άνοιξε (δειλά – δειλά) η εστίαση οι μισοί το έχουν γυρίσει σε early drinks».

Τον κοίταξα με βλέμμα πόσο-λίγο-με-ξέρεις.

«Το γνωστό» του απάντησα. «Δεν αλλάζω ποτέ».

Και καθώς έβγαζα το eco ποτήρι μου από την τσάντα για να του το δώσω -ενώ παράλληλα έψαχνα την κάρτα μου- έμεινα να σκέφτομαι αυτές τις λέξεις.

Δεν αλλάζω ποτέ.

Ήταν όντως αλήθεια;

Με αυτή τη σκέψη και αρκετή καφεΐνη στο αίμα (το εσπρεσάκι έγινε γρήγορα παρελθόν) μπήκα στο σπίτι και άρχισα να τακτοποιώ τα ψώνια μου. Οι κινήσεις γνωστές. Πρώτα άδειασα τα πάντα στο τραπέζι και μετά έβαλα τις επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες Lidl στο γνωστό σημείο δίπλα στην πόρτα για την επόμενη φορά. Και πάνω εκεί το ξανασκέφτηκα. «Δεν αλλάζω ποτέ». Δεν αλλάζω σε σχέση με πότε; Με πέρυσι; Με πρόπερσι; Με από πάντα; Δεν αλλάζω καφέ; Ή δεν αλλάζω μυαλά; Σίγουρα το πρώτο. Τι γίνεται όμως με το δεύτερο; Τα φιλοσοφικά ερωτήματα τριγυρνούσαν σαν συννεφάκια από πάνω μου, ενώ άνοιγα και έκλεινα ντουλάπια. Μετά από ένα χρόνο καραντίνας είχα εξασκηθεί στους εσωτερικούς μονολόγους. Ένας χρόνος που άλλαξε τα πάντα. Πότε πέρασε κιόλας; Τα γενέθλιά μου πλησίαζαν απειλητικά και παρόλο που όλοι έλεγαν πως η αλλαγή δεκαετίας ήταν μόνο μια ιδέα, ένας αριθμός, εγώ είχα αρχίσει ήδη να βλέπω τα σημάδια των πρώτων -άντα. 

Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χρησιμοποίησα πλαστική σακούλα μίας χρήσης νομίζω το 2018, τότε που σταμάτησα να τις βρίσκω και στα καταστήματα Lidl. Εγώ, που κάποτε ξεχνούσα γιατί πήγαινα supermarket, τώρα έχω τις επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες στη βασική μου do-not-forget-checklist (κλειδιά, κινητό, κάρτες). Κάθε φορά που με ρωτάνε αν θα χρειαστώ σακουλίτσα απαντώ με καμάρι πως όχι. Αυτό είναι αλλαγή.

Βάζω τα τρόφιμά μου στη θέση τους κατευθείαν. Κάνω χώρο στο ψυγείο και το απολαμβάνω. Μπροστά αυτά που πρέπει να καταναλωθούν άμεσα, πιο πίσω τα φρέσκα, ένα ράφι με τα γαλακτοκομικά, άλλο για τα φρούτα. Στα φοιτητικά μου χρόνια, είχα αφήσει επανειλημμένες φορές φαγητά να «μαρινάρονται» σε ξεχασμένες σακούλες και το food waste πήγαινε σύννεφο. Αυτό είναι αλλαγή.

Αντί για σοκολάτα-να-’ναι-κι-ό,τι-να-’ναι, αγόρασα με ενθουσιασμό όλες τις γεύσεις από τις σοκολάτες «Way to go», που όχι απλά είναι νόστιμες, αλλά είναι και βιώσιμες! Μάλιστα κάπου είχα διαβάσει πως η Lidl διασφαλίζει τη φιλική προς το περιβάλλον καλλιέργεια και παρέχει ασφαλείς και δίκαιες συνθήκες εργασίας στους καλλιεργητές κακάο στη Γκάνα. Κι ενώ κάποτε για εμένα αυτή η είδηση θα ήταν ψιλά γράμματα, τώρα είναι νέα με μεγάλα και κεφαλαία. Αυτό είναι αλλαγή. Για μένα και για τον κόσμο.

Ναι, το παραδέχομαι, ενθουσιάζομαι με τα κουπόνια και τις προσφορές (ίσως το πιο έντονο σημάδι ότι τριανταρίζω). Αλλά από εκεί που κάποτε τα ψώνια ήταν απλά για επιβίωση, τώρα είναι το guilty pleasure μου. Αφιερώνω πραγματικό χρόνο μελετώντας το Lidl Plus πριν πάω στο κατάστημα. Ενεργοποιώ τα κουπόνια μου, βλέπω τα online φυλλάδια της εβδομάδας κι όταν πηγαίνω τελικά για τα ψώνια μου, έχω μια συγκεκριμένη τεχνική: το διασχίζω σε ζιγκ ζαγκ για να είμαι σίγουρη πως έχω δει όλους τους διαδρόμους και τα ράφια. Κι αν ένα προϊόν υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον, περιβάλλον, πλανήτη, τότε δίνω και το κάτι παραπάνω και το βάζω στο καλάθι με ευχαρίστηση και ένα αίσθημα αρκετά καινούργιο. Αγαπημένη μου στιγμή όταν στο ταμείο σκανάρω την κάρτα μου από το κινητό στο ταμείο και δε χρειάζεται να ψάχνω πλαστικές καρτουλίτσες στα κλειδιά μου ή στο πορτοφόλι μου (κάποτε χρειαζόμουν ένα πορτοφόλι μόνο για αυτές. Πόσο last year!). Αυτό είναι αλλαγή.

Για τα γενέθλιά μου πήρα υλικά για να ετοιμάσω τούρτα vegan με λιγότερη ζάχαρη, για όλους τους φίλους που δηλώνουν ότι κι αυτοί μεγάλωσαν και έβγαλαν παραξενιές. Πάει καιρός που στην παρέα, επίσης, έχουμε σταματήσει να παίρνουμε πλαστικά πιατάκια, πιρουνάκια, ποτηράκια και πάμε για πικνίκ με τα κουζινικά από την προίκα μας. Και να ήθελα να πάρω, η Lidl ήταν η πρώτη επιχείρηση οργανωμένου λιανεμπορίου τροφίμων στην Ελλάδα που τα είχε καταργήσει από την αρχή του 2020 (τι ωραία να έχεις συμμάχους που σε βοηθάνε να μην...ξανακυλήσεις!). Αυτό είναι αλλαγή.

Τακτοποίησα τα ψώνια και τσέκαρα το κινητό μου. Η παρέα με περίμενε ήδη στο κέντρο για τα πρώτα Παρασκευιάτικα ποτά επιστροφής στην κανονικότητα. Ετοιμάστηκα στα γρήγορα (αυτό κι αν είναι αλλαγή!) και βγήκα. Στον δρόμο, έκανα μια στάση από το καφέ.

«Όταν είπα ότι δεν αλλάζω ποτέ, εννοούσα τον καφέ».

Ο barista μου χαμογέλασε και μου χάρισε ένα αυθόρμητο «Μας τα ‘παν κι άλλοι».

Γέλασα εξίσου αυθόρμητα και συνέχισα για τον προορισμό μου. Η παρέα είχε ήδη καθίσει στο παλιό μας στέκι.

«Καλώς το κορίτσι! To γνωστό;» με ρώτησε η πάντα χαμογελαστή Γιώτα, η ψυχή του μαγαζιού. «Το γνωστό, απλά χωρίς καλαμάκι», της απάντησα.

Ο κολλητός μου, ο Μανώλης, ήδη σφύριζε με εντυπωσιασμό και με σκουντούσε με νόημα:

«Πώς φαίνονται οι 30άρηδες όμως!».