Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα σπίτι που είχε δει καλύτερες μέρες. Στα μέσα του 19ου αιώνα, είχε κατασκευαστεί ως ιδιωτική κατοικία στο Notting Hill, μια από τις πιο γοητευτικές γειτονιές του Λονδίνου. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, λειτουργούσε ως οικοτροφείο για γυναίκες και στη συνέχεια, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλαξε χαρακτήρα και έγινε ξενοδοχείο. Εκείνη την εποχή, ένα από τα διαμερίσματά του ανήκε σε έναν νεαρό μάγο, που διαφήμιζε μια όμορφη βοηθό. Σήμερα, ένα διαφορετικό είδος, που θυμίζει τη μαγεία του παρελθόντος το έχει επαναφέρει στην οικιακή ζωή, με πρωταγωνιστές τα μαθήματα που πραγματοποιούνται σε ένα όρθιο πιάνο στην τραπεζαρία, επιτραπέζια παιχνίδια στο σαλόνι και τέσσερα ζωηρά παιδιά που μπαινοβγαίνουν στον κήπο.
"Μέχρι αυτό το έργο, δεν πίστευα ποτέ ότι θα επένδυα τόσο πολύ στις κουκέτες", παραδέχεται η διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, Olivia Williams, με έδρα το Los Angeles. Οι γονείς των μικρών είναι η Chantal Spanicciati, πρώην designer, η οποία τώρα εργάζεται ως θεραπεύτρια που προάγει την ψυχική ευεξία, και ο σύζυγός της, Mario Spanicciati, επιχειρηματίας λογισμικού. Είχαν γνωρίσει τη Williams στην Καλιφόρνια, αλλά το πρόγραμμα της δεν μπορούσε να τους φιλοξενήσει ως πελάτες. Παρόλα αυτά, ούτε η Williams ούτε οι Spanicciati ξέχασαν την άμεση δημιουργία συντροφιάς τους.
"Μου άρεσε η απλότητα και η αισθητική της", αναφέρει η Chantal, ενώ η Williams θυμάται την "ήρεμη και ευγενική συμπεριφορά" του ζευγαριού, προσθέτοντας ότι "σε αυτή τη δουλειά, το σημαντικό είναι να δουλεύεις με ανθρώπους που σου αρέσουν". Ένα σπίτι στη Μοντάνα για την οικογένεια ήρθε στα χέρια της Williams, και στη συνέχεια, όταν οι Spanicciatis ετοιμάστηκαν να μετακομίσουν στο Λονδίνο, ήξεραν ακριβώς ποιον να καλέσουν. Ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να διεκπεραιώσουν πολλές εργασίες από μεγάλη απόσταση, λόγω της πανδημίας COVID-19. Το ζευγάρι είχε επισκεφθεί το σπίτι μόνο μία ή δύο φορές πριν από τη λειτουργία του και δεν πάτησε το πόδι του στο εσωτερικό του, μέχρι να ολοκληρωθούν όλα.
Τα αποτελέσματα είναι ένα μάθημα για το πως ένας τέλειος χώρος του παρελθόντος μπορεί να φιλοξενήσει με αποτελεσματικότητα ένα σύγχρονο πνεύμα. "Είμαστε μια ζωντανή οικογένεια, γι' αυτό ήθελα να το κρατήσω διακριτικό", εξηγεί η Chantal για τη γαλήνια διακόσμηση. Ουδέτερες αποχρώσεις, ναι, αλλά δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου μπεζ στο βάθος. Αντ' αυτού, οι τοίχοι των κύριων δωματίων, συμπεριλαμβανομένης της κουζίνας, καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό με ανοιχτόχρωμα χρώματα ή χαρτί ακουαρέλας, ενώ οι αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες βάφονται για να ταιριάζουν ή να αλληλοσυμπληρώνονται.
Πείτε το εκλεπτυσμένο με την άνεση μιας αγκαλιάς αρκούδας. Οι καμπυλωτοί καναπέδες Mario Bellini συναντούν τις χαμηλές πολυθρόνες Otto Schulz της δεκαετίας του 1960 στο σαλόνι, όπου τα επιτραπέζια παιχνίδια φυλάσσονται σε ένα κομψό γαλλικό ντουλάπι του 1930 και τα καθίσματα είναι συγκεντρωμένα γύρω από μια λάμπα Dimorestudio που εκτείνεται από το δάπεδο μέχρι το ταβάνι με ακροβατική χάρη. Ένα χειροποίητο γυάλινο φωτιστικό κρέμεται σαν αιώρα διαστημικής εποχής πάνω από τις ευθύγραμμες καρέκλες Mario Bellini της τραπεζαρίας. "Είναι το πώς θέλουμε να νιώθουμε μέσα μας", τονίζει η Chantal.
Στον επάνω όροφο, όμως, στα υπνοδωμάτια και το χρώμα κυριαρχούν. (Εκτός από το κρεμώδες κυρίως και το ροζ-ροζ μπάνιο του: Όπως όλοι οι γονείς, έτσι και οι Spanicciatis χρειάζονται μια ήσυχη απόδραση μετά το ωράριο της ημέρας.) Το δωμάτιο της μιας κόρης διαθέτει μια κουκέτα με κουρτίνα, με κάλυμμα τοίχου με σχέδια με καταρράκτες από ροζ άνθη clematis. Το δωμάτιο ενός άλλου παιδιού είναι ντυμένο με ζωγραφισμένη στο χέρι ταπετσαρία και στα μπάνια των παιδιών έχουν τοποθετηθεί πανομοιότυπα μαρμάρινα μωσαϊκά δάπεδα.
Μπορείτε να ανακαλύψετε ακόμη περισσότερες φωτογραφίες στη gallery!
Source: Architectural Digest
Photo credits: Henry Bourne
