H απώλεια της Diane Keaton σκόρπισε τη θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο, αλλά και στους εκατομμύρια θαυμαστές της που τη λάτρευαν για το πόσο εμβληματική φιγούρα ήταν. Τώρα είναι η στιγμή να θυμηθούμε όλες εκείνες τις φορές που η Keaton απέδειξε, ξανά και ξανά, γιατί η παρουσία της στο σινεμά ήταν μοναδική: ευαίσθητη, με χιούμορ, αινιγματική και πάντοτε στιλιστικά απίθανη.

Ας ανατρέξουμε σε όσα την έκαναν τόσο ξεχωριστή...

Μια πραγματικά αξιοθαύμαστη πορεία

H πρώτη μεγάλη απόδειξη ήρθε νωρίς, ως Kay Adams στο The Godfather (1972). Η νεαρή Keaton έδωσε στον χαρακτήρα μια ψυχραιμία και σοβαρότητα που ταίριαζε τέλεια στο οικογενειακό δράμα του Coppola, που θα γινόταν κινηματογραφικό έπος. Η υποβλητική της παρουσία εκεί έκανε σαφές πως δεν ήταν απλά και μόνο «η γυναίκα κάποιου» στο καστ, αλλά μια ηθοποιός με δυνατότητα να σταθεί απέναντι σε μεγάλους ρόλους και απαιτήσεις. Κάτι που τελικά όντως έκανε!

Η στιγμή-ορόσημο όμως ήρθε με το Annie Hall (1977). Εκεί, η συνεργασία της με τον Woody Allen αποκάλυψε μια κωμική ευφυΐα και μια εσωτερική τρυφερότητα που συγκίνησαν κριτικούς και κοινό, καταλήγοντας στο Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Ο ρόλος της Annie γρήγορα εξελίχθηκε σε κοινωνικό φαινόμενο: το "Annie Hall" look (ανδρόγυνο, με καπέλο, γραβάτα, φαρδιά πουκάμισα) μετονομάστηκε σε πρότυπο στιλ κι επηρέασε γενιές και γενιές. Η Keaton έγινε style icon όσο λίγες ηθοποιοί και το στιλ της έγινε κομμάτι αναπόσπαστο αυτής της αξεπέραστης ταινίας.

Αλλά η Keaton ήταν πολλά περισσότερα από μια stylish ηθοποιός. Στη δεκαετία του '80 κι έπειτα έδειξε τεράστια εμβέλεια: από το ιστορικό Reds (για το οποίο πήρε υποψηφιότητα για Όσκαρ) έως δραματικούς ρόλους σε ταινίες που αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπινων σχέσεων. Η ικανότητά της να μεταβαίνει με μαεστρία ανάμεσα στην κωμωδία και στο βαθύ δράμα έκανε την καριέρα της τόσο ανθεκτική όσο και ποικιλόμορφη.

Ένα αιώνιο πρότυπο

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Keaton απέδειξε και πάλι την αξία της ως star που ήξερε πολύ καλά πώς να επηρεάζει τις επόμενες γενιές ηθοποιών. Μεγάλες ταινίες, ανάμεσά τους και το Something's Gotta Give (2003), την έφεραν εκ νέου στο προσκήνιο, με κριτική αναγνώριση (υποψηφιότητα για Όσκαρ και Golden Globe) και απέδειξαν ότι η γοητεία και το κωμικό της timing δεν είχαν πάψει να συγκινούν το ευρύ κοινό. Με τρόπο που μόνο εκείνη μπορούσε, η Keaton κατάφερε να γίνει το ιδανικό πρότυπο που συνδέει άψογα το old Hollywood με το σύγχρονο, χωρίς ποτέ να χάσει την ιδιαιτερότητά της και όσα την έκαναν τόσο μοναδική στο είδος της.

Μικρές αλλά χαρακτηριστικές στιγμές στην πορεία της το αποδεικνύουν άλλωστε: η ήρεμη δύναμη στο Marvin's Room του '96, και πιο πρόσφατα, με συμμετοχές σε ταινίες όπως το Morning Glory (2010) ή Book Club (2018), αποδεικνύουν την ανεπιτήδευτη χάρη της που τη συνόδευε στις δουλειές της εδώ και δεκαετίες.

Ένα σύμβολο για όλες τις γυναίκες που ταυτίστηκαν μαζί της

Η επιρροή της Keaton έχει να κάνει και με το πόσο ταυτίστηκε το κοινό με τις γυναίκες που υποδύθηκε: ανεξάρτητες, αστείες, πληγωμένες κάποιες φορές, αλλά πάντα γνήσιες που γνωρίζουν πώς να πατούν στα πόδια τους. Η δημόσια εικόνα της, η αντισυμβατική, ελαφρώς εκκεντρική διάθεση, η αισθητική συνέπεια στα looks της δε σταματούν να χαρίζουν ατελείωτη έμπνευση. Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός πως όλα τα αφιερώματα που διαβάζουμε από χθες μετά τον θάνατό της επισημαίνουν την ίδια λέξη ξανά και ξανά: αυθεντικότητα.

Main photo: Chris Pizzello / Invision / AP