Old Boy: Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη

Σε µία από τις πολύ αγαπηµένες µου ταινίες εποχής, το «A Room with a View», η ηθοποιός Helen Bonham Carter υποδύεται µια νεαρή Βρετανίδα που γνωρίζει τον έρωτα στη Φλωρεντία κι επιστρέφοντας στην πατρίδα της, προσπαθεί να κρύψει τα συναισθήµατά της λέγοντας ψέµατα σε κάθε κοντινό της πρόσωπο, ακόµη και στον ίδιο της τον εαυτό. Αν το ψέµα είναι η καλύτερη τρικλοποδιά που µπορείς να βάλεις στον ίδιο σου τον εαυτό, σαµποτάροντας το παρόν, αλλά και το µέλλον, το να βρεις την αλήθεια που επιθυµείς να υπηρετήσεις και να το κάνεις πιστά, σίγουρα είναι ένας καλός δρόµος που οδηγεί προς την αυτοεκπλήρωση. Κι αν είσαι τυχερός και οι συγκυρίες σε ευνοήσουν, στην επιτυχία. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης µοιάζει να το ‘χει πετύχει αυτό εδώ και χρόνια -και δικαίως. Καλλιέργεια, ήθος, ταλέντο, σκληρή δουλειά, συνεχής αναζήτηση, υψηλές ποιότητες και µια γοητεία που προκύπτει από τη δύναµη της γνώσης και της ωριµότητας τον κατατάσσουν στους κορυφαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο θεατρικός «Φάρος» του Conor McPherson, η καινούρια µπεστ σέλερ παράστασή του -µετά τον «Πουπουλένιο» και τον «Θεό της Σφαγής»-, που θα µετακοµίσει το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη, έδωσε µια πολύ όµορφη αφορµή, ώστε οι δρόµοι µας να συναντηθούν ξανά.

Είσαι ευχαριστηµένος από την πορεία της παράστασης µέχρι σήµερα; Είµαι πάρα πολύ ευχαριστηµένος, γιατί όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούµε συνέχεια ν' ανεβάζουµε τον πήχη στις επιλογές. Η όλη ιδέα αυτού που προσπαθώ να κάνω στο Θέατρο Αθηνών, όπου έχω την ευθύνη της επιλογής του ρεπερτορίου, είναι να κρατάω µια πολύ υψηλή ποιότητα και στο ρεπερτόριο και στο τελικό αποτέλεσµα της παράστασης, η οποία, όµως, πρέπει να εκτελεί κι έναν πρωταρχικό σκοπό του θεάτρου, να µπορεί να είναι ευρέως ψυχαγωγική. Ένα από τα θέµατα που συχνά ανακύπτουν στην Ελλάδα είναι ότι έχει κανείς την αίσθηση πως αυτά τα δύο δεν µπορούν να συνδυαστούν και ότι θα πρέπει κανείς να επιλέξει, είτε να κάνει κάτι για τους πολλούς και άρα να τηρεί τους όρους ενός χαµηλότερου παρανοµαστή, είτε να φτιάξει κάτι που να έχει ποιότητα κι ένα περιεχόµενο κι αυτό να είναι κάπως δυσνόητο για τους περισσότερους. Η δική µου επιθυµία ήταν να µπορέσω αυτά τα δύο να τα συνδυάσω -και το ‘χω κάνει παλιότερα σε παραστάσεις που συµµετείχα. Και από το 2013, στο Θέατρο Αθηνών το κάνω µε µεγάλη σκέψη κι ευθύνη.

Τι διαφοροποιεί τον «Φάρο» από τα άλλα θεατρικά έργα που σκηνοθέτησες τα τελευταία χρόνια; Είναι µια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που, όµως, είναι και η πιο ιδιαίτερη απ' όλες που έχω κάνει. Είναι τέσσερις άνδρες Ιρλανδοί που ζούνε, µάλλον, σε ανέχεια και φτώχεια, µε πολλές αποτυχίες στη ζωή τους, όλων των ειδών. Αξιαγάπητα ρεµάλια θα τους χαρακτήριζα! Περνάνε την παραµονή των Χριστουγέννων µαζί κι έρχεται κι ένας πέµπτος επισκέπτης, που θα οδηγήσει τη βραδιά σε άλλους δρόµους, πιο σκοτεινούς. Η παράσταση έχει στοιχεία από πολύ διαφορετικά πράγµατα, έντονα στοιχεία µαύρης κωµωδίας, στοιχεία θρίλερ, µεταφυσικά, κοινωνικά, έχει µια σκοτεινιά και ταυτόχρονα πολύ φως και τρυφερότητα. Το µήνυµα που στέλνει είναι ότι όλοι µας έχουµε κάνει τα λάθη και τις αποτυχίες µας, είµαστε φορτωµένοι µε τις «αποσκευές» µας, αλλά όλοι µας έχουµε δικαίωµα στη δεύτερη ευκαιρία. Ότι η ζωή συνεχίζεται σε κάθε περίπτωση. Όσο βεβαρηµένο κι αν είναι το παρελθόν σου, µπορείς και αξίζει να συνεχίσεις να ζεις. Κι αν µπορούν να το κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, που είναι στο χαµηλότερο επίπεδο της ζωής, µπορούµε να το κάνουµε σίγουρα όλοι εµείς, οι θεατές της παράστασης. Είναι ένα µήνυµα πολύ ελπιδοφόρο και φωτεινό, που αισθάνοµαι ότι το έχουµε και πολύ ανάγκη σήµερα.

Είστε µια ωραία ανδροπαρέα πάντως! Ναι, µε κάποιους έχω ξαναδουλέψει στο παρελθόν, όπως µε τον Αιµίλιο (Χειλάκη) και τον Οδυσσέα (Παπασπηλιόπουλο), αλλά όλοι µαζί βρισκόµαστε πρώτη φορά. Φτιάχτηκε µια πολύ στενή σχέση και οµάδα, αγαπηθήκαµε ιδιαίτερα κι έχουµε µεγάλη χαρά που βρισκόµαστε επί σκηνής κι εκτός σκηνής.

Νιώθεις ασφάλεια, όταν παίζεις µε ηθοποιούς που έχεις ξανασυνεργαστεί; Έχει µεγάλη σηµασία να υπάρχει µια στενή σύνδεση µεταξύ των ανθρώπων που βρίσκονται στη σκηνή. Μπορεί να µην είναι κατ’ ανάγκη φίλοι, αλλά θα πρέπει να µπορούν να συνεννοηθούνε. Σε κάθε οµαδική δραστηριότητα το βλέπεις αυτό, ακόµη κι αν είναι µια αθλητική οµάδα, χρειάζεται να υπάρχει κάτι που να τους ενώνει. Αυτό µπορεί να συµβαίνει σε µια σκηνή. Αλλά όταν συµβαίνει και σε προσωπικό επίπεδο, τότε στη σκηνή γίνεται ακόµη πιο δυνατό.