Μια οικογενειακή κατοικία στο νότιο Λονδίνο γεμάτη χρώματα και ιδιαίτερα prints

Για την Chloe Willis, οι παιδικές διαδρομές με τη μητέρα της, πρώην σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων, συνήθως περιλάμβαναν μια ξαφνική στάση έξω από μια αγορά ή έναν πάγκο στην άκρη του δρόμου. Αυτό που έμαθε η Chloe, που τώρα είναι διακοσμήτρια στο Sibyl Colefax & John Fowler, παρακολουθώντας τη μητέρα της στη δουλειά της, ήταν όλες εκείνες οι ρεαλιστικές, παρασκηνιακές αποφάσεις - «η τοποθέτηση ενός τραπεζιού, ο χώρος γύρω από τα αντικείμενα» - που, όπως λέει, «κάνουν ένα δωμάτιο να ρέει και να είναι εύκολο να ζεις μέσα σε αυτό».

Είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει αυτά τα μαθήματα που έλαβε από την εμπειρία της στο διαμέρισμα που μοιράζεται με τον σύζυγό της, τον μικρό τους γιο και το Border Terrier τους, την Poppy. Το ακίνητο με τα δύο υπνοδωμάτια που εκτείνεται σε τρεις ορόφους μιας βικτοριανής κατοικίας, μοιάζει περισσότερο με mini εξοχικό σπίτι παρά με διαμέρισμα στο βόρειο Λονδίνο, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους το αγόρασαν. Δύο υπνοδωμάτια είναι κρυμμένα κάτω από τη μαρκίζα. Από κάτω, ένα καθιστικό οδηγεί σε μια τραπεζαρία όπου το φως του ήλιου πέφτει μέσα από ψηλά παράθυρα. Από την κουζίνα βλέπεις στον μεγάλο κήπο που οδηγεί στην παλιά σιδηροδρομική γραμμή. Το καλοκαίρι, ένας θόλος από δέντρα λάμπει σαν μια κορδέλα από πράσινο μετάξι. Είναι ένα μαγικό σημείο.

Ένας άλλος όρος για την αγορά του χώρου ήταν ότι είχε έναν τοίχο αρκετά μεγάλο για έναν πίνακα του αμερικανικής καταγωγής καλλιτέχνη Tristan Barlow. «Είναι ο πρώτος και μεγαλύτερος πίνακας που αγόρασα ποτέ. Ζήσαμε στο διαμέρισμα για πέντε χρόνια κάνοντας ελάχιστα πράγματα, ενώ κάναμε οικονομίες, και ο πίνακας ήταν αποθηκευμένος πίσω από μια πόρτα». Κατά διαστήματα ξετύλιγε τον καμβά και θαύμαζε την έντονη παλέτα. «Δε μου αρέσει να ταιριάζουν τα πράγματα μεταξύ τους, αλλά υποσυνείδητα έβρισκα ή αγόραζα πράγματα που σχετίζονταν με αυτόν», λέει η Chloe, η οποία σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο Εδιμβούργο.

Ορισμένα από τα αυθεντικά θεμέλια του 19ου αιώνα -το κιγκλίδωμα της σκάλας που περιστρέφεται από πάνω προς τα κάτω, το γείσο και τα παράθυρα γοτθικού στιλ στο υπνοδωμάτιο- είχαν επιβιώσει από τη μετατροπή, αλλά χρειάστηκαν αλλαγές για να ενισχυθεί η ροή. Όπως έμαθε: «Το κτίριο έρχεται πρώτο, οι διασκεδαστικές προσθήκες αργότερα». Στην εταιρεία Sibyl Colefax & John Fowler, που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1930, όπου εργάζεται για την επιδραστική διακοσμήτρια Wendy Nicholls, υπάρχουν ακριβείς τρόποι για να γίνει αυτό. Όχι σχολαστικοί κανόνες, αλλά μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, που βασίζονται στις αναλογίες της κλασικής αρχιτεκτονικής.

Αντί για ένα επιστύλιο, «το οποίο θα ήταν άκομψο», όπως σημειώνει, η Chloe χρησιμοποίησε ένα διακριτικό πλαίσιο γύρω από το νέο άνοιγμα μεταξύ των καθιστικών. Είναι βαμμένες σε ένα βαθύ μπρονζέ πράσινο, σε μια νύξη προς τη γεωργιανή μόδα για πιο σκούρα ξυλουργικά έργα. Λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο τώρα, βοηθώντας να αγκυρώσουν το δωμάτιο και παρέχοντας ένα ηρεμιστικό φύλλο αλουμινίου στις πιο φωτεινές σύγχρονες χρωστικές. «Η εστίαση ήταν στον χωροταξικό σχεδιασμό, αλλά η διακόσμηση στηριζόταν στη φιλοσοφία του προϋπολογισμού "get the look for less philosophy". Έτσι μαθαίνεις να αυτοσχεδιάζεις». Καθώς το κόστος των διακριτικών πέτρινων τζακιών που προτιμά ο μετρ του απτού μινιμαλισμού, ο Βέλγος σχεδιαστής Axel Vervoodt, την εμπόδισε, η Chloe επινόησε τη δική της εκδοχή. Ένα πλαίσιο από ξύλο, βαμμένο και γεμισμένο με ένα ακατέργαστο μείγμα άμμου και γύψου.

«Ένα μεγάλο μέρος αυτού που κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε τρόπους για να κάνουμε ένα μέρος να μοιάζει ενδιαφέρον και πρακτικό, χωρίς να ξοδεύουμε μια περιουσία. Δεν πρόκειται απλώς για το επόμενο καλύτερο πράγμα». Αυτή η προσέγγιση ήταν χρήσιμη για την κουζίνα, η οποία επίσης χρειαζόταν επανεξέταση. Εδώ, διατήρησε τα αρχικά κουφώματα, αλλά πρόσθεσε νέες πόρτες με πάνελ (από τη Naked Kitchens) βαμμένες σε κίτρινο για να ταιριάζουν με τους λευκούς τοίχους. Ένας παλιός τοίχος αφαιρέθηκε για να δημιουργηθεί χώρος για το τραπέζι και τις καρέκλες, και αυτές είναι τοποθετημένες για να βλέπουν τον κήπο.