Είναι μόλις 21 ετών, ωστόσο το όνομά της φιγουράρει στη λίστα με τα λιγοστά ονόματα που απαρτίζουν τη φετινή έκθεση του Athens Photo Festival, Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι 2018. Ο λόγος για τη Θεσσαλονικιά Αλεξάνδρα Ρίμπα, η συμμετοχή της οποίας -αλλά και όλων των υπόλοιπων νέων φωτογράφων που κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν στα πρώτα τους βήματα- μας γεμίζει με χαρά και ελπίδα. Η σκηνή των εικαστικών τεχνών της πόλης μας εξακολουθεί να παράγει ταλέντα, χάρη βέβαια και στους ανθρώπους που δουλεύουν εδώ και χρόνια γι' αυτήν, θέτοντας τις σωστές βάσεις. Στο κατάλληλο περιβάλλον, ο σπόρος πάντα ανθίζει, κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, όμως, τη νεαρή αυτή φωτογράφο, που επιλέχθηκε ως μία από τις καλύτερες στην τρέχουσα φωτογραφική παραγωγή, στις ηλικίες 18 - 35 ετών.
Αλεξάνδρα, μίλησέ μας λίγο για τον εαυτό σου. Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τη φωτογραφία και πώς προέκυψε η ενασχόληση αυτή; Γεννήθηκα τον Οκτώβρη του ̓97 στην Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσα. Τα δύο τελευταία χρόνια ουσιαστικά φωτογραφίζω συστηματικά όμως η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκινάει από πολύ μικρή. Η γιαγιά μου, Μαρία Γιαννοπούλου, ήταν σημαντική φωτογράφος της πόλης. Στο σπίτι της υπήρχε ένα δωμάτιο που το είχε μετατρέψει σε σκοτεινό θάλαμο. Μου έδειχνε την πορεία του φιλμ από τη στιγμή που ήταν ακόμα μέσα στη μηχανή μέχρι που έπιανα το δικό της τύπωμα στα χέρια μου. Αν και δεν καταλάβαινα πολλά τότε, με γοήτευε η όλη διαδικασία. Μετά από αρκετά χρόνια και κρατώντας αυτές τις μνήμες στο μυαλό μου βρέθηκα στη Stereosis. Από την πρώτη στιγμή που είδα τον χώρο και γνώρισα τους ανθρώπους της, ένιωσα, ότι βρίσκομαι στο σωστό μέρος. Την αγαπάω όπως και το σπίτι μου.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες, όταν κλήθηκες να συμμετάσχεις στην Athens Photo Festival; Σκέφτηκα μια συζήτηση που είχα με τον φίλο μου και υπέροχο φωτογράφο Γιάννη Μανωλή πέρσι, όταν βρεθήκαμε στα εγκαίνια του Athens Photo Festival 2017 για να δούμε τα έργα του δάσκαλου μας και ενός ανθρώπου που μας έχει εμπνεύσει πολύ φωτογραφικά, Κοσμά Παυλίδη. Θυμάμαι να του λέω “ τι ωραία που είναι , ελπίζω μια μέρα να είναι και οι δικές μας εικόνες εδώ!” και συνέβη όντως και για τους δυο μας, έναν χρόνο μετά.
Στην έκθεση συμμετέχουν 15 από τους καλύτερους νέους φωτογράφους στην Ελλάδα. Είναι μια σπουδαία διάκριση σίγουρα. Τι συναισθήματα φέρνει στη ζωή σου; Το χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τις φωτογραφίες μου τυπωμένες σε μεγάλο μέγεθος, χειροπιαστές σε έναν όμορφο μουσειακό χώρο. Το να αρέσει η δουλειά σου εννοείται ότι είναι σπουδαίο πράγμα. Βέβαια αυτό δε σημαίνει επανάπαυση. Το ζήσαμε, ήταν πολύ ωραίο ταξίδι και τώρα πάλι πίσω για να φωτογραφίζουμε!
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σε έκανε να ξεχωρίσεις; Τι ιδιαίτερο έχουν οι φωτογραφίες σου; Δεν ξέρω τι ιδιαίτερο μπορεί να έχουν οι φωτογραφίες μου, ξέρω όμως με μεγάλη βεβαιότητα, ότι δεν είμαι καθόλου καλή στα λόγια, για αυτό προσπαθώ να “λέω” αυτά που θέλω αλλιώς..
Περιέγραψες μας λίγο το κλίμα των εγκαινιών στο Μουσείο Μπενάκη. Πώς ήταν ο χώρος, τι σου άρεσε στο στήσιμο της έκθεσης, τι σου έκανε εντύπωση... Ένας πολύ προσεγμένος χώρος όπως είναι το μουσείο Μπενάκη ήταν γεμάτος από ενδιαφέροντες καλλιτέχνες και ωραίες δουλειές. Τι άλλο θέλεις από ένα φεστιβάλ; Η αλήθεια είναι ότι νομίζω πως για να χαρείς μια έκθεση δεν πρέπει να έχει πολύ κόσμο, να έχεις χώρο και χρόνο για να δεις καλά τα έργα και να αντιληφθείς, τι θέλει να πει ο κάθε δημιουργός. Χαίρομαι, γιατί ενώ είχε πάρα πολύ κόσμο στα εγκαίνια, μου έμειναν στο μυαλό πολλές δουλειές. Μου έκαναν εντύπωση συγκεκριμένα κάποια έργα τα οποία είχαν μια πιο εικαστική υπόσταση στον τρόπο παρουσίασης τους και θύμιζαν αρκετά κολάζ.
Τι κράτησες από εκείνη την ημέρα πιο έντονα στη μνήμη σου; Κράτησα μια συνάντηση με έναν φίλο από την Αθήνα που είχα να δω από παιδί. Έμαθε ότι θα βρίσκομαι στο μουσείο και ήταν μεγάλη έκπληξη που παρευρέθηκε στα εγκαίνια. Το αναφέρω, γιατί κοίταξε τις φωτογραφίες μου και μου είπε, ότι του έβγαλαν “κάτι” το οποίο ήθελε λίγο χρόνο να το περιγράψει με λόγια. Αμέσως σκέφτηκα, πως δεν έχει σημασία τι ακριβώς είναι αυτό που ένιωσε αλλά ότι υπήρξε “κάτι”. Το μόνο που δεν θέλω είναι να κάνω αδιάφορες εικόνες, από κει και πέρα στον καθένα μακάρι αυτό το “κάτι” να είναι διαφορετικό.
Ποιοι είναι οι δικοί σου αγαπημένοι φωτογράφοι και γιατί; Μου αρέσει πολύ η αφήγηση που δημιουργεί με τις εικόνες του ο Alec Soth και η ατμόσφαιρα του Todd Hido. Μου αρέσει πολύ η απόκοσμη απλότητα και το χρώμα του William Eggleston αλλά και τα εντυπωσιακά κινηματογραφικά καρέ του Philip‐Lorca DiCorcia.
Τι δυνατότητες καριέρας έχει ένας νέος φωτογράφος στην Ελλάδα του σήμερα; Ό,τι δυνατότητες έχουν και τα υπόλοιπα επαγγέλματα. Είναι δεδομένο, ότι οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι αλλά η νέα γενιά καταλαβαίναμε στο περίπου το τι έρχεται. Όπως ένα τεράστιο ποσοστό νέων παιδιών έτσι και εγώ, μόλις τελείωσα το σχολείο, ξεκίνησα παράλληλα να δουλεύω. Παρόλα αυτά νομίζω, ότι υπάρχει πολύς χώρος στη χώρα για την τέχνη και την έκφραση. Πιστεύω πάρα πολύ πως, αν κάτι το αγαπάς, το πηγαίνεις παρακάτω. Το παρακάτω φυσικά για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι άλλο.
Τι άλλο κάνεις –ή σχεδιάζεις να κάνεις- εκτός από τη φωτογραφία; Εκτός από τον κύκλο φωτογραφικών σεμιναρίων που παρακολουθώ, είμαι και τριτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου στη σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Μακάρι να μπορέσω αργότερα να συνδυάσω επαγγελματικά και τη φωτογραφία και το σινεμά. Έχουν και τα δύο πολλούς και ωραίους δρόμους να δεις. Μια σκέψη είναι να βρεθώ στην Αθήνα, μόλις ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Νομίζω έχει έναν άλλον αέρα, πιο κινηματογραφικό... ή έτσι τουλάχιστον το αισθάνομαι εγώ.
Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα; Πρόσφατα άκουσα το εξής : “Μάθε να κάνεις όσο πιο πολλά πράγματα μπορείς που να τα ευχαριστιέσαι, για να καταφέρεις αργότερα να απορρίπτεις αυτά που δεν σου αρέσουν”. Αυτά τα λόγια θα προσπαθήσω να ακολουθήσω και όπου βγάλουν. Δεν κοιτάζω το πολύ μακρινό μέλλον, θέλω τα πάντα αλλά δεν περιμένω και τίποτα. Είναι το σύστημα μου για να χαίρομαι με καθετί καλό που έρχεται.
