Αναστασία Πολίτογλου

Εάν και εσείς είστε series lovers τότε θα με καταλάβετε. Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές για κάθε φανατικό λάτρη των σειρών, λοιπόν, είναι αυτή που θα ακούσει το μοναδικό "officially out". Πιθανά σενάρια, μικρά spoilers, και φυσικά ένα καλό trailer αποτελούν για εμένα -κάθε φορά- μια ιεροτελεστία που αγαπάω να επαναλαμβάνω. Αυτή τη φορά, παρόλα αυτά, το "We're just getting started" της κυρίας Claire Underwood ήταν μια αρκετά αποτυχημένη απόπειρα. Δεν ξέρω εάν για εσάς το rating αποτελεί ένα γεγονός αλλά, προσωπικά, πιστεύω πως όταν μια σειρά πέφτει στο IMDB από το 8 plus στο 4 plus μάλλον κάτι έχει αρχίσει να χαλάει.

Η ιστορία ενός επίδοξου άντρα που κατάφερε να γίνει ο Mr. President, και της φιλόδοξης γυναίκας του, αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια μια παραγωγή για την οποία το Netflix ήταν -κάτι παραπάνω- από περήφανο. Σπουδαίοι ηθοποιοί, μοναδικά κουστούμια, μουσική υπόκρουση που ταίριαζε απόλυτα σε κάθε σκηνή και ένα συνεχόμενο drama plot που κατάφερε να πείσει εκατομμύρια θεατές σε ολόκληρο τον κόσμο ότι αυτή η σειρά είναι ένα από τα μεγαλύτερα must των τελευταίων ετών. 

Παρόλα αυτά, το #ΜeToo κίνημα το οποίο την περασμένη χρονιά αναστάτωσε τους αστέρες του Hollywood, θυμίζοντας σε όλους πως τη λάμψη και τη δόξα οφείλει να τις ακολουθεί η συνέπεια και η σωστή συμπεριφορά, έφερε και στο House of Cards αρκετές αλλαγές. Ξεκινώντας, λοιπόν, από αυτή τη βάση, στα νέα επεισόδια, μπορώ να πω ότι η απογοήτευσή μου ήταν μεγάλη. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Frank είναι νεκρός και στη θέση του βρίσκεται η Claire Underwood, χωρίς καμία θλίψη και φυσικά με ακόμη περισσότερες φιλοδοξίες. Με τη μνήμη αλλά και τα απομεινάρια του συζύγου της να την καταδιώκουν σε κάθε της κίνηση, η Mrs. President προσπαθεί να "διώξει", όλες τις επιρροές του. Και κάπως έτσι ο #girlpower κόσμος τον οποίο ισχυρίζεται πως θέλει να χτίσει, αρχίζει και καταρρέει. Ποιος είπε, άλλωστε ότι η δύναμη των γυναικών βρίσκεται στην εξόντωση του ανδρικού είδους;

Οι πολλαπλές δολοφονίες, οι απολύσεις κατά βούληση και μια προγραμματισμένη(;) εγκυμοσύνη την κάνουν να μοιάζει αρκετά πιο αντιπαθής στο μέσο θεατή ο οποίος -κατ' εμέ- ποτέ δεν κατάφερε να συνδεθεί μαζί της. Η σειρά, ήταν Frank, ήταν η φωνή του, η στάση του και οτιδήποτε μπορεί να τα ακολουθήσει, και η απουσία του, μάλλον, έφερε στους συντελεστές την ίδια αναστάτωση που προκάλεσε και στους θεατές. Πετυχαίνοντας να βγάλει από τη μέση δύο σημαντικούς συνδετικούς κρίκους που δόμησαν τη σειρά, και δεν είναι άλλοι από τον Stamper αλλά και τον δημοσιογράφο Tom Hammerschmidt, η πλανητάρχης Clair, δημιούργησε τις συνθήκες για να να αρχίσει τα πάντα από το μηδέν. 

Ξέρω καλά πως δεν είναι εύκολο -ακόμη και για τον καλύτερο σκηνοθέτη- να κάνει ένα ολικό restart, παρόλα αυτά το φινάλε ήταν άδοξο. Η προσθήκη πολλών γυναικών στις πιο καίριες θέσεις και ο κόσμος τον οποίο θέλησε να περάσει η Clair Hale, στις ΗΠΑ αλλά και σε όλους κατέρρευσε, αποδεικνύοντας πως το τέλος έπρεπε -μάλλον- να έρθει μαζί με τον Kevin Spacey. Έτσι μόνο θα θυμόμασταν τη σειρά ως μια από τις πιο άρτιες παραγωγές και όχι ως μια πρόχειρη δουλειά που ήρθε για να τιμωρήσει κάποιον που έσφαλε.

Κατερίνα Μαναβή

Περίμενα πώς και πώς να δω το τρέιλερ του House of Cards, αφού δηλώνω φανατική της σειράς. Ταυτόχρονα βέβαια είμαι εξαγριωμένη με τις πράξεις του Kevin Spacey. Τον τελευταίο καιρό είναι πολύ αισιόδοξη αυτή η τάση υποστήριξης των ανθρώπων που έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά, γεγονός που ελπίζω να συμβάλει και στην εξάλειψη τέτοιων φαινομένων. Όσοι έχουν υποφέρει από τέτοιες καταστάσεις πλέον δε φοβούνται να τις καταγγείλουν δημόσια. 

Ας περάσουμε όμως στον τελευταίο κύκλο της συγκεκριμένης σειράς που απασχόλησε τόσο πολύ τα διεθνή μέσα, καθώς έκανε τους οπαδούς της να χωριστούν σε δυο στρατόπεδα. Εγώ προσωπικά είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτός η συγκεκριμένη σεζόν ήταν αρκετά έξυπνη για πολλούς λόγους και συγκεκριμένα διότι προσπάθησε να περάσει αρκετά μηνύματα για τους λίγο πιο παρατηρητικούς θεατές, που δίνουν ευκαιρίες σε κάτι που δεν έχουν συνηθίσει.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο πρώτος κύκλος ξεκίνησε με έναν φαινομενικά παντοδύναμο και πανέξυπνο άντρα, τον Francis Anderwood, ο οποίος κάνει τα πάντα για την εξουσία και όχι για το χρήμα, όπως τονίζει αρκετές φορές. Στη συνέχεια καταλαβαίνουμε ότι η γυναίκα του, Claire, είναι αυτή που κινεί ουσιαστικά τα νήματα, μαζί με τον επιστήθιο φίλο του Doug Stamper, οι οποίοι τον βοηθάνε να πετύχει τον στόχο του, δηλαδή να γίνει τελικά πρόεδρος των ΗΠΑ.  Για τις τελευταίες δύο seasons δεν έχω να πω πολλά, η συνομιλία του πρωταγωνιστή με το κοινό είχε πια κουράσει, δεν είχαν απομείνει πολλά να πει και να κάνει και όλοι αποζητούσαμε την αλλαγή. Τελικά την έδωσε ο ίδιος, με τις πράξεις του. Η σειρά θεωρώ ότι σε αυτόν τον τελευταίο -κι όχι τόσο τραγικό- κύκλο μεταξύ των μηνυμάτων που ήθελε να περάσει στον θεατή ήταν ότι οι γυναίκες είναι δυναμικές, ανεξάρτητες και δε χρειάζονται κανέναν άνδρα από πίσω τους για να καταφέρουν αυτό που θέλουν. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ -και όχι μόνο- δεν έχουν δει ακόμα θηλυκό πρόεδρο. Απλά, σε κάποιες φάσεις το σενάριο υπερέβαλε και γι’αυτό πολλοί απογοητεύτηκαν.

Αλλά να τα πάρουμε με τη σειρά. Σε αυτόν τον κύκλο παρακολουθούμε την επικράτηση της Claire ως Πλανητάρχη, η οποία πλέον πορεύεται με το οικογενειακό της επίθετο "Hale". Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να την αποδεχτούν οι γυναίκες, δείχνοντας τη δύναμη της στους άντρες, με έναν τρόπο που κανείς δεν περίμενε. Συχνά βλέπουμε σκηνές από την παιδική της ηλικία, την ανεξαρτησία της, τα πιστεύω της και τις συνειδητές αποφάσεις που έπαιρνε από πάντα για να καταφέρει να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Είναι επιτέλους η στιγμή που γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια πιο βαθιά και ουσιαστικά και αυτό ήταν κάτι που θέλαμε -από το πρώτο επεισόδιο ακόμα. Ακόμη, ένας χαρακτήρας που γνωρίζουμε καλύτερα είναι αυτός του επιστήθιου φίλου του Francis, Doug Stamper. Κάθε φορά που το πλάνο δείχνει τους δυο τους να μιλούν, έμενα άφωνη. Μιλάμε για δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς!

Τέλος, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν ο Francis, έκανε τα ίδια και χειρότερα από τη γυναίκα του ήταν αποδεκτό από όλους και τώρα που η Claire αποφασίζει να φτάσει όσο ψηλά γίνεται με κάθε κόστος όλοι την κατακρίνουν. Μ’ αρεσει πολύ που τονίζεται το «girl power» -ακόμη και υπερβολικά– και δίνει ένα μήνυμα ότι οι γυναίκες είμαστε όσο ισχυρές είναι ο άντρες -αν όχι και περισσότερο! Επίσης δεν πιστεύω ότι ο σεναριογράφος στόχευε σ' ένα ολικό restart, απλά να μας δείξει την απίστευτη δύναμη της Claire -και κατ' επέκταση την απίθανη δύναμη των γυναικών. Και είναι πραγματικά ανεξάντλητη!