Μεσημέρι Κυριακής. Στη Θεσσαλονίκη μελωδικές ψιχάλες ξεκινούν χορό όσο στην Αθήνα ο ανοιξιάτικος ήλιος δεν έχει κρυφτεί πίσω από μισό σύννεφο όλη μέρα. Βορράς και Νότος στο γνωστό κοντράστ. Η Ευγενία έχει πραγματοποιήσει μόλις στάση έξω από το πάρκινγκ του στούντιο, καταφέρνοντας να ξεκλέψει λίγο από τον περιορισμένο χρόνο της για το συμφωνημένο τηλεφώνημά μας. Εγώ, στην όμορφη γενέτειρά της, εκείνη, στην πόλη που την οδήγησαν οι φιλοδοξίες της. Εννέα χρόνια πέρασαν από την «πυρηνική ανάγκη» της να ακολουθήσει τη φωνή μέσα της και να αναζητήσει την εξέλιξή της εκεί που χτυπά η καρδιά της Τέχνης της. Από εκείνη τη στιγμή και κάθε μέρα, αισθάνεται απόλυτα περήφανη για τη θαρραλέα αυτή απόφασή της. H συζήτησή μας θα επιβεβαιώσει πως αφοσιώθηκε με πίστη σε αυτό που αγαπά, αλλά και θα αποκαλύψει πως σε αυτήν την πορεία δούλεψε εις βάθος με τον εαυτό της, βρέθηκε να κατοπτρίζει τη χαρά της στους συνεργάτες της, μετέτρεψε τον πόνο της απώλειας σε γλυκιά σκέψη, εξέλιξε την ευαισθησία της για τα ζώα σε εθελοντική πρωτοβουλία, έμαθε πολλά και δε μετάνιωσε για τίποτα. Φέτος, ενώ συνεχίζει ως «Στέλλα» στον «Σασμό», κάνει παράλληλα θέατρο στην παράσταση «Μισάνθρωπος» του Γιάννη Κακλέα με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, η οποία παρατείνεται και του χρόνου. Από τη νέα σεζόν, βέβαια, υπάρχει πάντα η πιθανότητα το πρόγραμμά της να είναι τελικά κοινό.

Στον σωστό δρόμο

«Η υποκριτική ήταν μία ανάγκη μου. Όταν μικρή ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή στο σχολείο, είδα ότι εκεί νιώθω μια οικειότητα και μια αδρεναλίνη, η οποία με κάνει να αισθάνομαι πολύ ζωντανή. Αυτό το συναίσθημα αναζήτησα να ξαναβρώ. Όσον αφορά στο τι έχω αντιμετωπίσει γενικότερα στον χώρο ή από τους συνεργάτες, αυτό είναι… ο καθρέφτης μου. Αυτό που είμαι εγώ αυτό έχω απέναντί μου, οπότε πάντα βρίσκομαι σε πολύ ωραίες συνθήκες. Μπαίνω σε κάθε δουλειά με πολλή χαρά και ανοιχτωσιά, κι αυτό νομίζω ότι “καθρεφτίζεται” και στους ανθρώπους γύρω μου. Όχι ότι δεν έχω δυσκολευτεί ποτέ στη ζωή μου, αλλά δεν έχω περάσει δύσκολα σε μία συνεργασία όσο στο να ψάξω, να βρω, να δω πώς θα λειτουργήσουν τα πράγματα καλύτερα. Κι αυτό με οδηγούσε πάντα σε πολύ ωραία μονοπάτια ή κοντά σε ανθρώπους πολύ διαφορετικούς, όπου έπρεπε να βρούμε έναν νέο κώδικα επικοινωνίας. Έτσι, δεν μπορώ να πω ότι δε θα ξαναέκανα κάτι, έχω περάσει πολύ ωραία».

Η καλύτερη απόφαση

«Ήταν μια πυρηνική μου ανάγκη να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Ένιωθα ότι το κομμάτι της εργασίας μου κι όλα αυτά που επιθυμώ να κάνω κάπως δε λειτουργούσαν με τον τρόπο ακριβώς που ήθελα εκεί, οπότε το επιζητούσα. Η μετάβασή μου στην Αθήνα δεν έγινε δηλαδή με άγχος, αλλά με μια βαθιά πίστη ότι εδώ που έρχομαι τα πράγματα θα είναι έτσι όπως τα έχω στο μυαλό μου και πολύ καλύτερα. Κι έτσι κι έγινε! Δεν ήρθα ούτε επειδή βρήκα δουλειά, ούτε γνωρίζοντας κόσμο, αλλά πραγματικά… έτσι! Είπα: “Θα πάω στην Αθήνα, γιατί θέλω”. Είχα μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα μιας σειράς τότε, η οποία θα παιζόταν στην τηλεόραση. Έκλεισα τις υποχρεώσεις μου με αυτή στη Θεσσαλονίκη. Η προβολή της θα ξεκινούσε τον Οκτώβριο, κι εγώ τον Αύγουστο είχα ήδη μετακομίσει. Το οργάνωνα χρόνια, οπότε δεν υπήρξε φόβος όταν πάτησα το πόδι μου εδώ. Και σήμερα, εννιά χρόνια μετά, είμαι πολύ χαρούμενη με την έκβαση και με το όποιο θάρρος είχα εκείνη τη στιγμή να πω πως τα παρατάω όλα και φεύγω. Δεν ένιωσα, όμως, ότι ρίσκαρα με αυτή μου την απόφαση, αλλά ότι πήγαινα κάπου για το καλύτερο αποτέλεσμα για μένα και την προσωπική μου εξέλιξη. Όντως έτσι ήταν, σαν να το ήξερα μέσα μου. Μου αρέσει πάρα πολύ η Αθήνα. Περισσότερο να την περπατάω. Στους περισσότερους που έχουν μεγαλώσει εδώ αυτό τους ακούγεται σοκαριστικό. Έχει γειτονιές πανέμορφες, μέρη που τα ανακαλύπτω ακόμη και μετά τόσα χρόνια, αλλά και περισσότερες επιλογές. Με κάνει να αισθάνομαι πως δε λιμνάζω με κάποιον τρόπο. Όμως, το κυριότερο είναι ότι η πόλη αυτή μου χάρισε πολύ όμορφες στιγμές στην εργασία μου που δε θα μπορούσα να τις ζήσω στη Θεσσαλονίκη. Κόσμο από τον χώρο που γνώρισα, ανθρώπους που θαύμαζα και τους συνάντησα…»

Το αύριο του «Σασμού»

«Για μένα αυτά τα δύο χρόνια ήταν πάρα πολύ όμορφα απ’ όλες τις απόψεις. Η παραγωγή ξεκίνησε -ούτως ή άλλως- με εξαιρετική αγάπη, μεράκι και κέφι. Και λειτούργησε! Κάτι το απίστευτα θετικό, αφού αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, γεγονός που έδωσε και σε μας τεράστια δύναμη. Μία υπέροχη συνεργασία, από τους ανθρώπους που είναι μπροστά στις κάμερες μέχρι όλους όσοι βρίσκονται πίσω από αυτές, πολύ δημιουργική. Έχω γενικά πάρα πολύ μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη για τον “Σασμό”. Ήταν ένα πολύ ωραίο δώρο στη ζωή μου... Όσο για τη στιγμή που θα έρθει να αποχωριστώ τον ρόλο μου, αυτό ξέρω καλά ότι είναι κάτι που συμβαίνει στη δουλειά μας συνέχεια, οπότε δεν είναι κάτι το οποίο με στενοχωρεί ή με απασχολεί. Όταν χρειαστεί να κάνει τον κύκλο του, θα τον πραγματοποιήσει και σε μένα θα μείνει η χαρά που μου προσέφερε κι όλη αυτή η εμπειρία. Ούτε με τρομάζει ούτε δε θέλω να γίνει. Ούτως ή άλλως, πρέπει κάποτε να συμβεί - όλα τα πράγματα στη ζωή πρέπει να καταλήγουν κάπου».

Διαλείμματα, ταξίδια, εικόνες

«Δουλεύω ασταμάτητα όλο τον χρόνο, γι’ αυτό και τα καλοκαίρια επιλέγω να κάνω διακοπές όσο μπορώ, για να γεμίζουν οι μπαταρίες και να έχω τη δύναμη να επιστρέφω όσο πιο λειτουργική γίνεται στη δουλειά μου. Φέτος, είπα “όχι” σε ό,τι μου προτάθηκε, γιατί έχω ανάγκη πολλή από ξεκούραση. Δε θα “βγαίνει” διαφορετικά από Σεπτέμβρη! Στα ταξίδια μου λατρεύω να έρχομαι σε επαφή με τη φύση, γιατί -λογικό, εξάλλου- τα μέρη που έχουν έντονο το στοιχείο της με ηρεμούν αφάνταστα. Ακόμη, πάντα μέσα στον χρόνο, επιδιώκω μια απόδραση μακρινή, η οποία θα συνδέεται με πολιτισμούς που δε μου είναι καθόλου οικείοι. Επιλέγω προορισμούς που -έτσι, λίγο- θα με “ξεκουνήσουν” και θα με κάνουν να πάω λίγο παρακάτω. Ένα τέτοιο ταξίδι ήταν αυτό που πραγματοποίησα τελευταία στη Ζανζιβάρη. Είχε τα πάντα: μια διαφορετική κουλτούρα, έναν άλλον τρόπο ζωής, ανθρώπους που είναι απίστευτα και βαθιά συνδεδεμένοι με τη φύση. Το τελευταίο ήταν και το πιο ωραίο μάθημα για μένα, μια τρομερή εικόνα να τη ζεις. Υπήρχε στους κατοίκους μία τόσο ουσιαστική σχέση με ό,τι περικλείει η λέξη “φύση”, που από τον δυτικό κόσμο λείπει πάρα πολύ. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις την ευτυχία στα μάτια τους, το χαμόγελό τους, ενώ θεωρητικά τους λείπουν βασικά πράγματα σε σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τη ζωή. Και ταυτόχρονα ήταν ένα πανέμορφο μέρος, με καταπληκτικά νερά, με απίστευτη ζωή εντός κι εκτός θαλάσσης. Πολύ εντυπωσιακό και αρκετά οικονομικό για όποιον θέλει να το επισκεφτεί. Δεν είναι ένας προορισμός άπιαστος».

Μια ζωή γεμάτη μαθήματα

«Πιστεύω πολύ στην ενέργεια και στη δύναμη που έχουμε μέσα μας. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη δυσκολία μας είναι να υπάρξουμε συνειδητοί -με αυτό παλεύουμε- και τις στιγμές διαύγειας, κατά τις οποίες βρισκόμαστε στο εδώ και στο τώρα, ν’ ακούσουμε τον εαυτό μας και να βρεθούμε στο κέντρο του. Όταν συμβαίνει αυτό, τουλάχιστον στη δική μου τη ζωή αυτό έχω παρατηρήσει, γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε - από την άποψη πως είναι αποκλειστικά δική μας επιθυμία κι όχι της οικογένειας, των φίλων ή του τι θα θέλαμε να πιστεύει η κοινωνία για μας. Νομίζω πως μόνο αυτό μπορεί να μας καθοδηγήσει. Όσο πιο ανοιχτοί εκπαιδευτούμε να είμαστε σε αυτήν την κατάσταση διαύγειας, τόσο πιο ευτυχισμένοι, πιο ήρεμοι, πιο γαλήνιοι θα αισθανόμαστε. Προσωπικά, τα “θέλω” μου τα ακούω πεντακάθαρα στ’ αυτιά μου και τα ξέρω. Δουλειά με τον εαυτό μου έχω κάνει, που δεν ξέρω άμα είναι πολλή ή λίγη, και συνεχίζω. Γενικά, αισθάνομαι πως το ταξίδι της αυτογνωσίας και της αυτοβελτίωσης δεν τελειώνει και πότε, οπότε πάντα θα βρίσκομαι σε αυτό το κανάλι. Από εκεί και πέρα, κι εγώ, όπως και όλοι μας, παλεύω με τους δαίμονές μου. Τα βρίσκω, τα χάνω και ξανά από την αρχή. Μια χαρά! Καταλαβαίνω, μαθαίνω, κι αυτό συμβαίνει βιωματικά. Γιατί, στην πραγματικότητα, μόνο μέσα από τα βιώματα μπορούμε να πάμε παρακάτω. Το να μας πει ο οποιοσδήποτε κάτι δε θα μας κάνει να το κατανοήσουμε, αν δεν το ζήσουμε, κι ας είναι το πιο σωστό, το πιο γοητευτικό, η καλύτερη συμβουλή. Οπότε δέχομαι τις εμπειρίες που μου έρχονται στη ζωή, βιώνω καταστάσεις και μέσα από αυτές βλέπω τι μου κάνει και τι όχι, ποια μοτίβα μπορώ να αλλάξω. Ακόμη και σε αυτό θέλει συνειδητότητα, για να μπορέσεις να εντοπίσεις πού χρειάζεται να επέμβεις. Όσο δε δίνουμε προσοχή στα μαθήματα που μας έρχονται, τόσο είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, μέχρι να τα αντιληφθούμε. Και συνήθως, δυστυχώς, τα πράγματα που θα μας έρθουν ξανά για να “πάρουμε το μάθημά μας” θα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Όταν έχουμε τα μάτια ανοιχτά και μπορούμε να δούμε τα λάθη μας, τότε εξελισσόμαστε. Σε αυτόν τον δρόμο είμαι κι αυτό επιδιώκω να κάνω. Άλλοτε βγαίνει κι άλλοτε όχι! Ό,τι μπορώ σε κάθε δεδομένη στιγμή αυτό πράττω. Προσπαθώ να με αγκαλιάζω, να με αγαπάω, να μη με κατηγορώ, να μην έχω ενοχές και βήμα βήμα να προχωράω. Κι έτσι νιώθω καλά».

Από την απώλεια στη δύναμη

«Ένα βίωμα συγκλονιστικό, που με άλλαξε, είναι η απώλεια του πατέρα μου, που ταρακούνησε τον κόσμο μου και με έκανε να δω πολλά πράγματα διαφορετικά. Δε χρειάζεται να τον διατηρήσω στη μνήμη μου, γιατί είναι μέσα μου. Είμαι πολλά κομμάτια του. Τον βλέπω καθημερινά μέσα από μένα, οπότε είναι πάντα μαζί μου. Νομίζω πως έτσι δεν πεθαίνουν και οι άνθρωποι με έναν τρόπο. Στην καθημερινότητα μου λείπει η μορφή του. Είχα μια υπέροχη σχέση μαζί του και την τύχη να του μιλάω και να του μεταφέρω ό,τι ένιωθα για αυτόν. Δε νιώθω ότι έχω χρωστούμενα, οπότε αυτό είναι μία συνειδητοποίηση που με κάνει να αισθάνομαι βαθιά γαλήνη. Η θλίψη άλλες φορές έρχεται, άλλες φεύγει, αλλά είμαι συντονισμένη στο ότι αυτός ο άνθρωπος -κατά κάποιον τρόπο- ήρθε, έδωσε ό,τι καλύτερο μπορούσε να δώσει, αγαπήθηκε, αγάπησε κι έφυγε, τώρα είναι μέσα μου, μαζί μου και προχωράω με αυτό. Δεν είναι κάτι που ούτως ή άλλως μπορεί να αλλάξει. Άλλωστε, αισθάνομαι ότι το να κρατάω έναν άνθρωπο με βαριά θλίψη πίσω ενεργειακά δεν είναι σωστό. Οπότε εννοείται ότι υπάρχει στενοχώρια και ότι μου λείπει, αλλά πάντα είναι πολύ γλυκιά η σκέψη μου, δεν έχει κανένα βάρος».

Η ανάγκη για προσφορά

«To “Υοur pet app” είναι μία εφαρμογή που έχω φτιάξει με τον Θοδωρή Σιαντή, τον συνεργάτη μου, την οποία μπορεί να κατεβάσει κάποιος στο κινητό του ή το τάμπλετ του και αφορά στη διευκόλυνση των ανθρώπων που έχουν ήδη κατοικίδια, αλλά κι αυτών που θέλουν να αποκτήσουν. Μέσα από αυτό, δημιουργήσαμε και κάποιες εκπομπές με ανθρώπους γνωστούς, με τα ζωάκια τους, ψυχαγωγικού χαρακτήρα, αλλά κι άλλες, εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος, αφού υπήρχαν και συνεντεύξεις με κτηνιάτρους, εκπαιδευτές και άλλους ειδικούς. Η αρχική ιδέα ανήκει στον Θοδωρή. Μαζί την εξελίξαμε και την πήγαμε παρακάτω, οργανώνοντας μέρες υιοθεσίας σε συνεργασία με διάφορους δήμους της Αθήνας και πολλές δράσεις ενημέρωσης για τον κόσμο. Είδαμε πως είναι ένα κομμάτι για το οποίο, ενώ μπορούμε να κάνουμε κάτι, γιατί να μη βοηθήσουμε. Είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη ως προς αυτό».

Στόχοι αντί ονείρων

«Στην προσωπική μου ζωή πιστεύω ότι έχω πετύχει την ισορροπία. Με τα πάνω με τα κάτω, αλλά δουλεύοντας προς το καλύτερο για μένα κυρίως, για την εξέλιξή μου. Όσον αφορά στο μέλλον, δεν έχω όνειρα, αλλά στόχους, γιατί τα όνειρα παραπέμπουν και σε κάτι που μπορεί να μη γίνει, ενώ εγώ αυτά που στοχεύω θα συμβούν, το πιστεύω. Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μία δουλειά, είτε κινηματογραφική είτε σειρά, που θα είχε να κάνει με το εξωτερικό. Από την άποψη ότι θα ήθελα να είχα συνεργασία με ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας, όπου ο τρόπος που δουλεύουν απέχει από αυτόν με τον οποίο έχω συνηθίσει. Αυτό θα ήθελα να υπάρχει σαν εμπειρία στη ζωή μου».

Μπαίνω σε κάθε δουλειά με πολλή χαρά και ανοιχτωσιά, κι αυτό νομίζω ότι “καθρεφτίζεται” και στους ανθρώπους γύρω μου. Αυτό με οδηγούσε πάντα σε πολύ ωραία μονοπάτια ή κοντά σε ανθρώπους πολύ διαφορετικούς, όπου έπρεπε να βρούμε έναν νέο κώδικα επικοινωνίας.

Κεντρική φωτογραφία: Denim top Etro, Intervista | Denim φούστα Μax & Co, Μax & Co

Credits

Φωτογραφία: Γιώργος Κατσανακης (10AM)

Styling: Αριστείδης Ζώης

Hair & Make up: Ρένος Πολίτης (D tales)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ MAIOY 2023