Ένα παιδί που δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει όνειρα, ένας άνδρας που αποφάσισε να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του μπάσκετ και τα κατάφερε. Αυτός είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ένας από τους σπουδαιότερους, Έλληνες αθλητές που τα ξημερώματα, πήρε τους Μιλγουόκι Μπακς από το χέρι και τους οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου για πρώτη φορά μετά το 1971. Ο Γιάννης, είναι ο νέος βασιλιάς του ΝΒΑ κι όλα τα φώτα στρέφονται επάνω του. Ο μπασκετικός -κι όχι- κόσμος, μόνο υποκλίνεται στο μεγαλείο του κι ο ίδιος, απολαμβάνει την σπουδαιότερη στιγμή της μέχρι τώρα, καριέρας του, παρέα με την οικογένειά του.

Η εκπλήρωση του ονείρου!

Just a kid from Sepolia

Γεννήθηκε στις 6 Δεκέμβρη του 1994 στην Αθήνα. Είναι παιδί μεταναστών από το Λάγος της Νιγηρίας, με τον Charles και τη Veronica να μετακομίζουν στην Ελλάδα το 1991, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Ο μεγάλος του αδερφός, Francis παρέμεινε στο Λάγος με τον παππού και τη γιαγιά τους, ενώ ο Γιάννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, μαζί με τα άλλα τρία αδέρφια του, τον Θανάση, τον Κώστα και τον Αλέξη. Ο πατέρας του, υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην Νιγηρία, ενώ η μητέρα του ασχολήθηκε με το άλμα εις ύψος. Η οικογένεια πέρασε πολύ δύσκολα χρόνια, με τον Γιάννη να βιώνει από μικρή ηλικία την σκληρή ζωή του μετανάστη. Πέρασε αμέτρητες ώρες στους δρόμους της Αθήνας, για να θρέψει τον εαυτό και τα αδέρφια του, ενώ την στιγμή που άλλες οικογένειες πήγαιναν διακοπές στα ελληνικά νησιά, η δική του άλλαζε διαμερίσματα για να βρει φθηνότερο ενοίκιο. 

Ξεκίνησε την επαφή του με το μπάσκετ το 2007, ωστόσο αν το 2008, ο Σπύρος Βελλινιώτης που έψαχνε νέα ταλέντα για τον Φιλαθλητικό δεν πήγαινε στα Σεπόλια για να εντοπίσει ένα παιδί που τον είχε εντυπωσιάσει, ίσως η πορεία του Γιάννη να ήταν εντελώς διαφορετική. Κάπως έτσι, το 2009 έφτασε να παίζει επαγγελματικά στην ομάδα εφήβων του Φιλαθλητικού. Από την πρώτη στιγμή, ήταν ένα παιδί που συγκέντρωσε πολλά βλέμματα επάνω του, καθώς ήταν ξεκάθαρο ότι διαθέτει ένα μοναδικό ταλέντο. Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε πολλά και σημαντικά γραφειοκρατικά ζητήματα, κατάφερε να βγει νικητής και το 2013 έφτασε η δική του στιγμή. Step by step, ο Γιάννης έκανε πραγματικότητα τα όνειρά του κι έφτασε εκεί που του αξίζει.

Από τους δρόμους της Αθήνας, στο ΝΒΑ

Στις 27 Ιουνίου του 2013, επιλέχθηκε στο Νο15 του NBA draft και περίπου ένα μήνα μετά, υπέγραψε συμβόλαιο με τους Μιλγουόκι Μπακς. Τι σημαίνει αυτό; Ουσιαστικά άνοιξε η πόρτα του ΝΒΑ γι’ αυτόν και παρά το γεγονός ότι ακόμη και τότε αντιμετώπισε αρκετή αμφισβήτηση, ο ίδιος έκλεισε τα αυτιά του και πανηγυρίζοντας αρχικά μαζί με τον αδερφό του, Θανάση με την ελληνική σημαία στα χέρια, στη συνέχεια μπήκε σε… beast mode. Το ταξίδι του στο Μιλγουόκι δεν ήταν εύκολο, ειδικά στην αρχή. Έχοντας συνεχώς στο μυαλό του την οικογένειά του που βρισκόταν πίσω στην Ελλάδα, ο Γιάννης έστελνε όλες τις οικονομικές του απολαβές στους γονείς του κι ο ίδιος αναγκαζόταν ακόμη και να καλύψει την διαδρομή από το σπίτι του στο γήπεδο τρέχοντας, ωστόσο δεν τον λύγισε ποτέ καμία δυσκολία.

Συμπαίκτες και προπονητές που συνεργάστηκαν μαζί του έχουν παραδεχτεί κατά καιρούς, πως κατάφερναν να τον αναγκάσουν να φύγει από το παρκέ ή το γυμναστήριο μετά από πολλές ώρες, καθώς ήταν ικανός να περάσει ολόκληρη την ημέρα του δουλεύοντας. Είχε έναν ξεκάθαρο στόχο κι ήταν φανερό ότι ακόμη και σωματικά, η εξέλιξη μέρα με τη μέρα ήταν κάτι παραπάνω από μεγάλη. Στις 20 Ιανουαρίου του 2015, έγινε ο νεότερος σε ηλικία παίκτης στην ιστορία των Μιλγουόκι Μπακς που ξεπέρασε τους 1.000 πόντους και κατά γενική ομολογία αποτελούσε το next big thing του ΝΒΑ. Στέφθηκε MVP, γνώρισε την καθολική αποθέωση από συμπαίκτες κι αντιπάλους και κατέκτησε σχεδόν τα πάντα. Μέχρι τα ξημερώματα του έλειπε κάτι, όμως πλέον, η κορυφή είναι δική του!

Οι Μπακς είχαν δύσκολο έργο, αντιμετωπίζοντας τους Φοίνιξ Σανς στους τελικούς. Η σειρά ξεκίνησε, με τα «ελάφια» να γνωρίζουν δύο ήττες, ωστόσο το… θηρίο ξύπνησε την κατάλληλη κι αφού αρχικά έφτασαν στην ισοφάριση, πανηγύρισαν άλλες δύο νίκες στην έδρα τους και μαζί και την κατάκτηση του τίτλου. Το Μιλγουόκι πανηγυρίζει για πρώτη φορά μετά από 50 ολόκληρα χρόνια κι ο Γιάννης γνωρίζει την αποθέωση. Η εικόνα του με την εγκυμονούσα, σύζυγό του, Mariah και τον γιο τους Liam κάνει τον γύρο του κόσμου, με τον ίδιο να είναι φανερά συγκινημένος. Έκανε ένα από τα όνειρά του πραγματικότητα και συνεχίζει!

Η στιγμή που τον σημάδεψε

Αν κάτι χαρακτηρίζει την οικογένεια, Αντετοκούνμπο, αυτό είναι η αγάπη κι οι ισχυροί δεσμοί. Τα αδέρφια έχουν δίπλα τους το ένα το άλλο, ενώ οι γονείς τους στέκονταν πάντα στο πλευρό τους. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Γι’ αυτό κι η είδηση του θανάτου του πατέρα του, Charles, που έφυγε από την ζωή στο σπίτι του στις ΗΠΑ σε ηλικία 54 ετών, έχοντας υποστεί ανακοπή καρδιάς, «πάγωσε» τους πάντες. Το 2017, ήταν ίσως μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για τον Γιάννη που -όπως πάντα- προτίμησε να μην πει πολλά. Άλλωστε πάντα, “μιλούσε” μέσα στο παρκέ. Έναν ακριβώς χρόνο μετά, το μήνυμά του στα social media προκάλεσε ρίγη συγκίνησης.

«Πέρασε ένας χρόνος μπαμπά. Συνέβησαν τόσα πολλά από την ημέρα που έφυγες για ένα καλύτερο μέρος και ξέρω ότι μας βλέπεις από ψηλά με ένα χαμόγελο, όπως αυτό της φωτογραφίας. Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις πάρα πολύ. Αλλά η 29η Σεπτεμβρίου δε θα είναι ποτέ μία δυσάρεστη μέρα στο ημερολόγιό μου, αλλά μία μέρα που θα θυμάμαι πόσο σπουδαίο πατέρα-πρότυπο είχα εγώ και τα αδέρφια μου. Σε αγαπώ πάρα πολύ. Ο γιος σου». Ο Charles δεν ήταν πια κοντά του, αλλά είχε μαζί του σε κάθε του βήμα την μητέρα και τα αδέρφια του. Μαζί του πανηγύρισαν τις μεγάλες νίκες, αυτοί ήταν που του στάθηκαν στα δύσκολα, που του συμπαραστέκονταν όποτε έπρεπε να μείνει εκτός λόγω των τραυματισμών που τον ταλαιπώρησαν και του έδιναν δύναμη.

Ο Γιάννης, είναι ο νέος βασιλιάς κι αποτελεί το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο των τελευταίων ωρών. Ο δρόμος προς την κορυφή σίγουρα δεν ήταν εύκολος, όμως έμοιαζε σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα τα κατάφερνε. Από τα Σεπόλια, στο ΝΒΑ, από την φτώχεια στα μεγάλα σαλόνια. Όταν «μετακόμισε» στο ΝΒΑ δεν μπορούσαν καν να προφέρουν σωστά το όνομά του και τώρα, ακούει όλο τον πλανήτη να ζητοκραυγάζει. Το δικό του παραμύθι δεν έχει ακόμη happy end, καθώς έχει μπροστά του ακόμη πολλά χρόνια και το σίγουρο είναι ότι θα αναγκαστούμε ξανά να μιλήσουμε γι’ αυτόν και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο του…