Κάθε φορά που αλλάζει ένας χρόνος, όλοι έχουμε την τάση να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Θέτουμε στόχους, κάνουμε όνειρα, δημιουργούμε εικόνες με φόντο το μέλλον. Μπορεί να μη γίνει τίποτα πραγματικότητα, ωστόσο, η ελπίδα δε σβήνει ποτέ. Έτσι, στο ξεκίνημα του 2022 και με τον πλανήτη να αφήνει -σταδιακά- πίσω του μία τρομερή πανδημία που άλλαξε τη ζωή όλων από τη μία στιγμή στην άλλη, άπαντες θεωρούσαν πως θα ξημέρωνε μία καλύτερη μέρα, μία χρονιά με μεγαλύτερη αισιοδοξία και φωτεινές στιγμές. Η πραγματικότητα -ωστόσο- ήταν ξανά διαφορετική και πολύ πιο σκληρή.

Αρχικά, ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, μετά η τρομερά δύσκολη κατάσταση στο Ιράν κι οι θάνατοι εκατοντάδων ανθρώπων που απλώς διεκδικούν όσα τους αξίζουν και κάπου εκεί, έκαναν την εμφάνισή τους και μία σειρά από σκάνδαλα, που ήρθαν να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Τώρα, υποδεχόμενοι το 2023 σε τι μπορούμε να ελπίζουμε και τι μπορούμε να περιμένουμε;

Ο κόσμος μπορεί να αλλάξει;

Μία χρονιά γεμάτη δυσκολίες 

Η Ευρώπη βίωσε κι εξακολουθεί να βιώνει πολύ δύσκολες καταστάσεις από το ξεκίνημα αυτής της χρονιάς. Όταν ο Vladimir Putin, προανήγγειλε τις πρώτες μεγάλες επιθέσεις στην Ουκρανία, ήταν μάλλον λίγοι αυτοί που μπορούσαν να φανταστούν το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Έγιναν αρκετές προσπάθειες από την αρχή, προκειμένου να μην ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος ή τέλος πάντων να μην πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, όμως, δεν είχαν αποτέλεσμα, με τον Ρώσο πρόεδρο να παραμένει σταθερός στις θέσεις του και να επιμένει σε μία σκληρή ρητορική. Γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι αναγκάστηκαν να αποχαιρετήσουν άμεσα τη χώρα και μάλλον αυτοί ήταν οι τυχεροί, γιατί υπήρξαν κι άλλοι που έχασαν τη ζωή τους, από τα ρωσικά πυρά. Δεν έφταιξαν σε τίποτα, ζούσαν εντελώς φυσιολογικά και από τη μία στιγμή στην άλλη, είδαν όσα γνώριζαν να χάνονται στο σκοτάδι και μαζί και την ίδια τους τη ζωή.

Αντίστοιχα, το ίδιο συνέβη και στο Ιράν. Η δολοφονία -γιατί δολοφονία ήταν- της Mahsa Amini άλλαξε ριζικά την καθημερινότητα αυτής της χώρας κι όλες αυτές οι γυναίκες που επί δεκαετίες υπέμεναν πολλά, δεν άντεξαν και ξέσπασαν. Για να είμαστε πιο ακριβείς, όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά όλοι οι άνθρωποι που έπρεπε να υποστούν πολλά εξαιτίας ενός πολύ σκληρού καθεστώτος. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, διαδήλωσε -κι εξακολουθεί να το κάνει- φώναξε, διεκδίκησε ό,τι του αξίζει. Τα μηνύματα αυτών των ανθρώπων έκαναν το γύρο του κόσμου, έφτασαν σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια και πλέον, όλοι γνωρίζουν το τι συμβαίνει πραγματικά. Ξέρουν ότι δεν πρόκειται για μία χώρα με δημοκρατία κι ιδανικές συνθήκες διαβίωσης. Την ίδια στιγμή -ωστόσο- είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχασαν και χάνουν τη ζωή τους, είναι πολλές οι μαρτυρίες για τα πολύ σκληρά βασανιστήρια, για τις απειλές, για τις επιθέσεις σε κάθε δρόμο, σε κάθε στενό των μεγάλων πόλεων του Ιράν. Κάποιοι προσπαθούν να μιλήσουν και να ακουστούν και κάποιοι άλλοι, προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να τους κρατήσουν σιωπηλούς. Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, ήρθαν να προστεθούν μία σειρά από σκάνδαλα, όπως το Qatargate, με την Ευρώπη να δέχεται πολύ ισχυρά χτυπήματα και να καλείται να αντιμετωπίσει μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.

Τι μπορεί να αλλάξει;

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά, το ερώτημα όμως είναι το εξής: «Μπορεί να αλλάξει κάτι;». Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα χρονιά κι ευχή όλων είναι το 2023 να είναι η χρονιά της διαφοράς, της εξέλιξης, της ριζικής κι ουσιαστικής αλλαγής. Είναι δύσκολο να συμβεί, αλλά μάλλον είναι απαραίτητο. Όλο αυτό το διάστημα, είναι πολλοί αυτοί που εξέφρασαν την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Διπλωμάτες, ηγέτες ισχυρών κρατών, πολιτικοί κι ισχυρές προσωπικότητες που βρίσκονται σε σημαντικές θέσεις, τοποθετούνται δημόσια και στέκονται στη σημασία μίας λύσης και της παύσης του πολέμου, όμως, ο Vladimir Putin παραμένει σταθερός στις θέσεις του και για την ώρα, δε δείχνει διάθεση για κάτι διαφορετικό. Οι διαπραγματεύσεις και οι συζητήσεις συνεχίζονται και διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά όπως ισχύει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα, παρά μόνο να ελπίζει σε μία καλύτερη επόμενη μέρα, με ειρήνη.

Γιατί και στην περίπτωση του Ιράν, έκαναν την εμφάνισή τους πολλά χαμόγελα και φάνηκε να βρίσκεται μία λύση, αλλά το τοπίο εξακολουθεί να μην είναι ξεκάθαρο. Πρόσφατα, ο Mohammad Jafar Montazeri ανακοίνωσε την κατάργηση της αστυνομίας ηθών από τις αρμόδιες αρχές και κάπως έτσι, όλοι θεώρησαν πως γράφτηκε ιστορία και μαζί κι εμείς. Από την πρώτη στιγμή όμως, υπήρξαν αυτοί που συνέστησαν ψυχραιμία και τόνισαν σε έντονους τόνους πως επρόκειτο απλά για μία κίνηση τακτικής, χωρίς ουσία. Το Ιράν βιώνει καθημερινά... μικρούς πολέμους, οι διαδηλώσεις συνεχίζονται κι ακόμη και τώρα, αυτή την ώρα δεκάδες άνθρωποι βασανίζονται και χάνουν τη ζωή τους, επειδή επιλέγουν την αντίσταση και το φως και γυρίζουν το κεφάλι σε οτιδήποτε άλλο. Αν μπορεί κανείς -λοιπόν- να ευχηθεί κάτι με φόντο τη νέα χρονιά, είναι να υπάρξει ειρήνη. Να σταματήσει ο πόλεμος όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες που βιώνουν αυτή την κατάσταση εδώ και δεακετίες. Να αναλάβουν -πραγματικά- δράση οι ισχυροί και να βάζουν ένα οριστικό τέλος. Να πάρουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου, όσα αξίζουν και να μη φοβούνται ακόμη και να περπατήσουν ελεύθεροι σε έναν κεντρικό δρόμο. Να μην κάνουν την εμφάνισή τους νέα σκάνδαλα, όπως το Qatargate κι όσοι έχουν πράγματι εμπλακεί σε αυτό -αφού αποδειχθεί- να τιμωρηθούν. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ειρήνη, από διαφάνεια, από αλήθεια κι αυτό είναι που ζητούν από το 2023. Να είναι όντως η χρονιά της αλλαγής κι όχι άλλη μία, όπως όλες οι άλλες...