Δυναμική και απροσπέλαστη, έτσι θα χαρακτήριζα την ενέργεια του Γεώργιου Thissea Καράμπελλα. Ο peripatic concept maker, που μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα σε Λονδίνο και Αθήνα γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι των media. Δεν μετράει κουβέντες, δεν εφησυχάζεται, αποδομεί και αναδημιουργεί εικόνες, σκηνικά, projects και ξανά από την αρχή. Όπως κάνει και με τον εαυτό του. 

Συνομιλώντας κανείς μαζί του, αντιλαμβάνεται αμέσως την καλλιτεχνική φύση του. Ανδρωμένος σε μια σκληρή δεκαετία, αυτήν των '90s, το ταλέντο του στη διαφήμιση έλαμψε αμέσως και η επιτυχημένη πορεία του στο marketing και την επικοινωνία, σαν να σκιαγραφήθηκε από τα άστρα αλλά και από εκείνον τον ίδιο με άριστη μαθηματική ακρίβεια - καθώς όπως μου εκμυστηρεύεται «Είμαι ένας δημιουργικός άνθρωπος με τεχνοκρατικό, Σουηδικό τρόπο ζωής. Πολύ οργανωμένος. Οι σκέψεις μου τρέχουν πολύ γρήγορα αλλά πολύ συγκροτημένα.» 

Πολυπράγμων αλλά ανεπιτήδευτος. Ερωτευμένος με τη ζωή και με ό,τι αυτή έχει να κάνει, δεν σταματά να σκέφτεται το επόμενο βήμα του - ακόμη και όταν κοιμάται! Ναι, το μυαλό του Γέωργιου Καράμπελλα, δεν ξεκουράζεται ποτέ, ούτε καν κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής ραστώνης στην αγαπημένη του Σκύρο. 

Φέτος, μας εξέπληξε ευχάριστα μέσα από τον νέο του ρόλο στην τηλεοπτική εκπομπή του Star Channel, "Cash or Trash", μέσα από ένα διαφορετικό αλλά sur mesure concept, που «συνομιλεί» με το design, τη μόδα και τα ταξίδια. Μερικές από τις μεγάλες αδυναμίες του... 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Συμμετέχετε σε ένα νέο ενδιαφέρον τηλεοπτικό project. Πώς προέκυψε αυτή η πρόταση; 

Η αλήθεια είναι ότι εργάζομαι σχεδόν 27 χρόνια στον ευρύτερο χώρο της διαφήμισης, των media, του μάρκετινγκ, της επικοινωνίας και του design. Οτιδήποτε μπορεί να έχει concept με εξιτάρει, καθώς μου αρέσει να δημιουργώ ιστορίες, που μπορούν να έχουν υπόσταση σε κάθε έμφαση του σύγχρονου lifestyle. Όλα αυτά τα χρόνια, είχα διάφορες κρούσεις από την τηλεόραση - τόσο για παρουσίαση όσο και για τη δημιουργία κάποιου concept. Ωστόσο, επειδή δεν είμαι fan της Νέας Ελλάδας όπως εγώ τη βίωσα στη δεκαετία του '90, δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ με έναν κλάδο που ως επί το πλείστον αντιπροσώπευε εκείνη την εποχή. Μπορεί να ανδρώθηκα τότε και να ήμουν αυτό που λέμε «επιτυχημένος», ωστόσο μέσα μου ένιωθα ένα κενό - εκεί οφειλόταν η άρνησή μου να συμμετέχω στην τηλεόραση.  Δεν μου άρεσε ποτέ το κομμάτι του πλουραλισμού που κυριαρχούσε σε αυτήν.

Τι ήταν αυτό που σας έπεισε να το σκεφτείτε ξανά τώρα;

Μέσα στην πανδημία, κι επιστρέφοντας από το Λονδίνο στην Ελλάδα, άρχισα να κινητοποιούμαι. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κάθονται και εφησυχάζονται στον καναπέ τους. Κάτι που δεν έκανα ούτε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Αυτός είναι και ο λόγος που ολοκλήρωσα και το βιβλίο μου, ένα εορταστικό ανασκοπικό λεύκωμα που πρόκειται να κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος του χρόνου. Κατά τη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων λοιπόν, αυτό που λέμε ελληνική κοινωνία εξελίχθηκε κατά κάποιον τρόπο, όποτε πιστεύω ότι ήταν έτοιμη και για την δική μου παρουσία στη μικρή οθόνη. Ακούστηκαν περισσότερες φωνές και άλλοι άνθρωποι. Πλέον, μπορώ να πω ότι νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου τόσο επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά. Υπερπήδησα πολλά εμπόδια  -συναισθηματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, οικογενειακά - και βγήκα στην αντίπερα όχθη πιο δυνατός από ποτέ. Εγώ μόνος μου αισθάνθηκα καλά στο να αντεπεξέλθω στην έκθεση της τηλεόρασης αυτήν τη χρονική περίοδο.

Θα αναγνωρίζατε ως ατού σας το γεγονός, ότι μπορείτε ν' αναγνωρίζετε πότε ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχτεί κάτι. Όπως έγινε με την εκπομπή σας στο ραδιόφωνο το "Travel Manifesto" στον BEST FM αλλά και στην τηλεόραση;  

Η αλήθεια είναι πως ναι. Είμαι υπεραναλυτικός και πολύ καλός στο να δημιουργώ ιστορίες. Μπορώ να ψυχολογήσω τον απέναντί μου και να ξέρω τι να του «πουλήσω». Ένιωσα και εγώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να εμφανιστώ στην τηλεόραση. Υπάρχει μια μεγάλη μαγιά με το concept της εκπομπής. Περιέχει μόδα, design, ταξίδια, και ιστορίες ανθρώπων οι οποίες μπορούν να έχουν δυνητικά να κάνουν με όλα αυτά τα πράγματα που κάνω κι εγώ στη ζωή μου. Φυσικά, και ο καταλυτικός παράγοντας ήταν το γεγονός ότι μου πρότειναν να γίνουν να γυρίσματα στον δικό μου χώρο, το Fondazione. Γεγονός που έδωσε άλλη αισθητική και ποιότητα σε όλη την εκπομπή. 

Όταν ήσασταν μικρός γνωρίζατε τι δρόμο θέλετε να ακολουθήσετε; 

Η αλήθεια είναι πως όχι. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να παραδεχτώ - ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό - τι ήθελα να ακολουθήσω. Η οικογένειά μου δεν μπορούσε να αντιληφθεί το τι στην πραγματικότητα ήμουν. Μπορώ να πω ότι το bullying υπήρξε για πολλές περιόδους η δεύτερη φύση μου. Ήμουν πάντα ένα ξεχωριστό παιδί, που δεν ακολουθούσα τις νόρμες, φορούσα έντονα χρώματα, πήγαινα κόντρα στο ρεύμα. Όλα αυτά όχι επιτηδευμένα, αλλά από ανάγκη. Πάλεψα πολύ σε ένα περιβάλλον που με κατέπνιξε. Έκανα πόλεμο με το μέσα μου για να πιστοποιήσω ποιος είμαι, να με αποδεχτώ και να με αγαπήσω. Έδωσα τη δική μου μάχη. Ήταν μια επίπονη και συγκλονιστική διαδικασία ταυτόχρονα. Άνοιξα τη σάρκα μου, άφησα ανθρώπους πίσω μου, και γεννήθηκα ξανά. Πλέον, αισθάνομαι ευλογημένος με μένα τον ίδιο, έπειτα από σκληρή δουλειά, την οποία συστήνω στον καθένα. Καλό θα ήταν όλοι να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να ξανασυνθέσουν το είδωλό τους. 

Να αποδομίσουν τον εαυτό τους για να τον γνωρίσουν. 

Έχετε δηλώσει ότι η γνώση είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται. Εσείς που επιλέγετε να τη χαρίσετε;

Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι μια μικρή «υποχρέωση» να τη μοιραστώ. Είμαι ένας άνθρωπος-χείμαρρος, χωρίς φραγμούς. Από την άλλη, είμαι και πολύ εκλεκτικός. Σήμερα, σίγουρα έχω κατακτήσει την «πολυτέλεια» να συνομιλώ κοινωνικά κι επιχειρηματικά μόνο με ανθρώπους που επιλέγω. 

Τι απαντάτε σε όσους αποκαλούν ένα κοσμοπολίτικο lifestyle επιφανειακό;

Αυτή η ζωή είναι τα βιώματά μου. Δεν μπορεί ο καθένας να αντλήσει δημιουργικότητα και έμπνευση από αυτά που έχω ζήσει εγώ και μόνο. Ο κόσμος νόμιζε ότι «φορώντας τα βιώματα» κάποιων άλλων ανθρώπων, συνήθως ξενόφερτα, θα μπορέσει να ξεφύγει από τον επαρχιωματισμό του. Ένα μεγάλο αγκάθι που βασάνιζε επί χρόνια την ελληνική κοινωνία!

Πώς καταφέρατε να γίνετε ο άνθρωπος που είστε σήμερα; 

Αναγκάστηκα για να εξελιχθώ και να αφήσω πίσω μου πρακτικές, ανθρώπους, στερεότυπα και πράγματα, τα οποία κουβαλούσα ως «πέτρες» επάνω στους ώμους μου. Δεν έκανα την επανάσταση στην εφηβεία μου... Ενώ φαινόμουν να είμαι πάρα πολύ καλά, στο τέλος της ημέρας δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα πέσει κι εγώ στο λάθος να ζω άλλων ανθρώπων ζωές. Κατάφερνα να κάνω τα πράγματα που θέλω, αλλά επειδή δεν ένιωθα ότι έχω αυτοπεποίθηση - έτσι είχα μεγαλώσει - μου έβαζα "stop". Έμπαινα σε έναν χώρο ντυμένος εκκεντρικά, ο κόσμος γυρνούσε με κοιτούσε και εγώ έβλεπα πίσω από τον ώμο μου, γιατί πίστευα ότι με κορόιδευαν. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς με τον ίδιο μου τον εαυτό, ανακάλυψα ότι αντιθέτως με θαύμαζαν...

Πλέον, είμαι ελεύθερος και δεν χρωστώ σε κανέναν...