Στην καρδιά της διατηρητέας περιοχής του παλιού Βόρειου Τελ Αβίβ, εκεί όπου η αστική γεωμετρία συναντά την ιστορική μνήμη, ένα σύγχρονο διαμέρισμα μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Jordan Weisberg, το εσωτερικό αυτού του σπιτιού των 150 τ.μ. σαγηνεύει με τη διακριτική του πολυτέλεια, τη φωτεινότητά του και την άρτια ισορροπία ανάμεσα στη γαλλική φινέτσα και την απλότητα του ισραηλινού τοπίου. 

Εδώ, η καθημερινότητα μετατρέπεται σε εμπειρία, το φως αποκτά υλικότητα και η αρχιτεκτονική υπηρετεί όχι μόνο τη λειτουργία αλλά και την ποίηση του χώρου!

Σκηνοθετώντας την καθημερινή ζωή

Από την αρχή, ο Weisberg ήξερε πως δεν σχεδίαζε απλώς ένα σπίτι· έπλαθε ένα περιβάλλον ζωής για μια οικογένεια με ρίζες και προσλαμβάνουσες που εκτείνονται πέρα από τα γεωγραφικά σύνορα. Η Γαλλίδα δημοσιογράφος και ο Βέλγος οικονομολόγος, που το κατοικούν με τα δύο μικρά τους παιδιά, ήθελαν ένα διαμέρισμα που να ανταποκρίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας: από τις ήσυχες ώρες ανάγνωσης μέχρι τις ζωηρές οικογενειακές συγκεντρώσεις και τις περιστασιακές κοινωνικές φιλοξενίες. Έτσι, οι χώροι οργανώθηκαν με σοφία, ώστε κάθε ζώνη να έχει τον δικό της χαρακτήρα και σκοπό, χωρίς όμως να θυσιάζεται η συνοχή ή η ροή.

Οριοθέτηση με ελευθερία

Ο διαχωρισμός των λειτουργιών επιτυγχάνεται όχι με σκληρές διακοπές αλλά με κομψές μεταβάσεις. Στην είσοδο, μια διάτρητη βιβλιοθήκη, υποδέχεται τον επισκέπτη με παιχνιδίσματα φωτός και σκιάς, προϊδεάζοντας για τον αφηγηματικό χαρακτήρα του σπιτιού.

Ο ενιαίος χώρος καθιστικού και τραπεζαρίας ανοίγει προς τη βεράντα και τον ορίζοντα, ενώ η ιδιωτική πτέρυγα –με τα υπνοδωμάτια, το παιδικό δωμάτιο και τα μπάνια– αποτραβιέται διακριτικά στο βάθος, προσφέροντας ησυχία, άνεση και αίσθηση απομόνωσης.

Ένας τοίχος με πολλαπλούς ρόλους

Το σημείο-κλειδί της σύνθεσης είναι ο διαχωριστικός τοίχος ανάμεσα στο καθιστικό και την τραπεζαρία – ένα αρχιτεκτονικό στοιχείο που μετατρέπεται σε πολυλειτουργικό σύμπαν. Στο εσωτερικό του κρύβει αποθηκευτικούς χώρους, ένα μικρό bar, ράφια με βιβλία και διακοσμητικά αντικείμενα, ενώ ενσωματώνει και ένα παιδικό κρησφύγετο με στρογγυλό παράθυρο-φινιστρίνι, προσκαλώντας σε φανταστικά παιχνίδια. Οι διπλές ξύλινες πόρτες του εξαφανίζονται μέσα στο πάχος του τοίχου, επιτρέποντας την πλήρη ενοποίηση ή απομόνωση των χώρων, ανάλογα με τη στιγμή και τη διάθεση.

Το φως ως υλικό που δίνει κίνηση 

Η εσωτερική δραματουργία του σπιτιού κορυφώνεται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το φως. Οι χειρολαβές των πορτών έχουν τοποθετηθεί χαμηλότερα από το συνηθισμένο, ενισχύοντας την αίσθηση μιας τελετουργικής κίνησης όταν ανοίγει μια δίφυλλη πόρτα· σαν σκηνή από θεατρικό έργο, όπου το φως διαχέεται από το ένα πλάνο στο άλλο. 

Στην τραπεζαρία, η μεγάλη νησίδα λειτουργεί όχι μόνο ως εργαλείο μαγειρικής αλλά και ως φυσικό σύνορο ανάμεσα στο γευστικό και το εργασιακό κομμάτι, προτείνοντας μια σύγχρονη ερμηνεία του ρόλου της κουζίνας ως καρδιάς του σπιτιού.

Υλικά με χαρακτήρα και παλέτα με ταυτότητα

Τα έπιπλα, ειδικά σχεδιασμένα για τον χώρο, λειτουργούν ως γλυπτά που αφηγούνται την αισθητική του σπιτιού. Από κόκκινο ιρανικό τραβερτίνι και ακατέργαστο ξύλο μέχρι ανοξείδωτο ατσάλι και δέρμα, κάθε υλικό επιλέγεται για την υφή, την αντίθεση και τον διάλογο που δημιουργεί με τα υπόλοιπα. Η χρωματική παλέτα κινείται ανάμεσα σε αποχρώσεις του κεχριμπαριού, του ροζ πούδρας, του τερακότα, του χρυσοκίτρινου και του μπλε, σε συνδυασμό με δόσεις από μωβ και πράσινο της ελιάς, συνθέτοντας έναν αρμονικό και ζεστό καμβά που μεταβάλλεται με το φως της ημέρας.

Το εξωτερικό ως επέκταση του εσωτερικού

Η βεράντα δεν αποτελεί ανεξάρτητο χώρο, αλλά οργανικό κομμάτι του σπιτιού. Σχεδιασμένη με τα ίδια αισθητικά κριτήρια, φιλοξενεί φυτά σε τόνους που συνομιλούν με τα υφάσματα και τα εσωτερικά υλικά, δημιουργώντας έναν υπαίθριο «κήπο-δωμάτιο». Το τραπέζι από τραβερτίνη, τα καθίσματα και τα υφάσματα σε απαλούς τόνους προσκαλούν σε στιγμές ανάπαυλας, ενώ το βλέμμα χάνεται στον αστικό ορίζοντα και τη γραμμή του θαλασσινού φωτός.

Ένα διαμέρισμα που αφηγείται ιστορίες

Το σπίτι αυτό δεν είναι μια στατική κατασκευή, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός από εικόνες, αισθήσεις και προσωπικές αναφορές. Στο καθιστικό, η καρέκλα του Rietveld συνδιαλέγεται με τα κεραμικά εμπνευσμένα από τη Vallauris, ενώ στους τοίχους ξεδιπλώνονται έργα τέχνης που κουβαλούν προσωπικές ιστορίες και πολιτισμικούς συνειρμούς. Κάθε λεπτομέρεια έχει τον ρόλο της στη σύνθεση: από το παλιό φωτιστικό μέχρι την ελεύθερη φόρμα του καναπέ, όλα συγκλίνουν σε έναν κοινό στόχο – να μετατραπεί η καθημερινότητα σε σκηνή ομορφιάς, οικειότητας και στοχαστικής πολυτέλειας.

Main Image Credits: Michael Shvadron

Με πληροφορίες από AD Magazine Italia