Έχει... (Σαν) τη Χαλκιδική, λέω, έχει! Χαλκιδική, όμως, ως έχει, ε... ναι. Δεν έχει! Και για να τα πούμε με το «νι» και με το «σίγμα» απ’ το Α ξεκινώ…

Αρμενιστής: Αγαπημένο σημείο συναυλιών των Monie & Monie Conniente. Την πρώτη φορά που πήγα δεν ήταν γεμάτο «τροχοψησταριές» και «αντισκηνοξαπλώστρες». Είχε παντού φτελιές. Ένα απέραντο δάσος. Το πρώτο μπαρ που δούλεψε είχε απ’ όλα. Πήγαινες να πάρεις ζαρζαβατικά, έπινες κι ένα ουίσκι κι έφευγες μ’ ένα λαδερό. Αφοί Μακρή, Καλιακούδας, ένας Λύκος και Σία. Εμείς ήμασταν οι «και Σία». Έτος έναρξης: 1981. Κι εγώ στα 16…

Βουρβουρού: Δε θα συνεχίσω με τις «ανασκαφές» του Σλήμαν, αν κι έχω για κάθε τόπο της Χαλκιδικής μια ιστορία από την εποχή του… χαλκού. Στη Βουρβουρού πάντα και για πάντα πάμε για κάτι που ποτέ δεν το λέμε, μέχρι να φτάσει η ώρα. Πιτσαρία «Οβελίξ». Τέλος!

Γανιάζεις… Μέχρι να φτάσεις στο σημείο που επέλεξες, αλλά ας μη λέμε τα ίδια. Ας πήγαινες στους Αμμόλοφους της Καβάλας. Χαλκιδική είναι αυτή! Ούτε να το σκέφτεσαι το θέμα «επιστροφή». Καλύτερα να σκεφτείς την επιστροφή από την εφορία.

Δεν αγκαλιαζόμαστε στην Τριστινίκα; Ο κορωνοϊός. Δε χαϊδευόμαστε στο Έθνικ; Ο κορωνοϊός. Δεν ξαναφιλιόμαστε στη Σάνη και σε όλα λέμε «όχι» και χαρά σ’ αυτόν που το ‘χει, έκλεισε το Kohi Kohi; Δεβελίκι, πάντως, και πάμε και αγαπάμε!

Ελιά: Έχει και η Μύκονος, έχει και η Χαλκιδική. Μόνο που από τη Χαλκιδική λείπει μια παραλία γυμνιστών...

Ζωγράφου, η ακτή: Όταν βλέπεις την ταμπέλα, αρχίζεις να μπαίνεις και με το μυαλό και με την ψυχή στη μεγάλη La la land της Χαλκιδικής. Ρηχά νερά και Ακτή Ονείρου, Lacara, Καβουρότρυπες, Itsy Bitsy Πλατανίτσι; Όλα στα πόδια σου σ’ αυτό το πόδι. «Σιθωνία, με λαχτάρα να σε νοιάζομαι»!

Ήλιος παντού και κάνε ένα ντου! Είσαι εκεί που θα ήθελαν πολλοί, είσαι στον παράδεισο της Χαλκιδικής. Στις πρώτες τρεις COVID free περιοχές για τους Ευρωπαίους τουρίστες.

Θα πάω παντού! Σε όλες τις παραλίες, σε όλα τα στέκια για χάζι. Το λες και το ξαναλές, σαν να μην πήγες 3ήμερο, αλλά για πάντα. Ο χρόνος ήδη έχει αρχίσει και σου κάνει παιχνίδια.

Ίσαλο έχει παντού. Ξενοδοχείο στη Γερακινή, ταβέρνα στην Καλλιθέα, αλλά και στην Κασσάνδρα, ακόμη και καφέ στην Ουρανούπολη. Δεν έχει σημασία σε ποιον θα βρεθείς. Είσαι εκεί που οι ποιητές το ‘χουνε γράψει. Είσαι εκεί που συντρώγουσι τα κατσίκια με τις σαρδέλες. Γιατί τα βράχια με τα πεύκα βουτάνε μέσα στη θάλασσα και φιλούν τα ψάρια.

Καλλιθέα: Πρέπει να πας. Το κακό είναι ότι πρέπει να πάνε και όλοι οι άλλοι και μάλιστα την ίδια ώρα, την ίδια μέρα, τον ίδιο μήνα. Εκεί σκέφτεσαι… «πάλι ξέχασα να βάλω στο νεσεσέρ έναν κόφτη για τα καλώδια των ηχείων στα beach bars»!

Λακάρα ξέρεις; Δεν ξέρεις; Τέλειο κάμπινγκ για να παρκάρεις γιόγκι, εναλλακτικούς, αγιουρβεδίστες φιλοσόφους και ταντρικούς πολεμιστές ή και γονείς τύπου «εμείς στα χρόνια σας είχαμε άλλα όνειρα». Καταπληκτικό σημείο για να μεγαλώσεις χρονικά τον νέο σου έρωτα. Εκπληκτική θάλασσα και διαμονή.

Μαμαλούκα! Όχι, δεν είναι η μαμά του Λουκά. Είναι ό,τι καλύτερο μαζί με τη Μασσαλία για φαγητό και διασκέδαση. Εδώ βρίσκεις έναν ξεχωριστό dj, τον αδερφό Χρήστο Καλτσά. Στη Μασσαλία, ζητάς να γνωρίσεις τον flaneur των γεύσεων Καρδαρά! Μαγαζιά να θες όμως, και μάλιστα ξεχωριστά. Πεθύμησες Χρυσό Σκούφο; Στην πλατεία της Ανθούλας σου ‘ρθε για πνευματική γαλήνη, αλλά είσαι στα δύο γιατί θες και σαματά; Cabana Beach! Τι να μας πει η Copa Cabana;

Ναι, στην Ντομάτα λέμε ναι! Στη μαρίνα της Sani θα το βρεις και θα περάσεις σ’ ένα παράλληλο σύμπαν γεύσεων.

Ξέρξης: Είχε κάποια vibes. Γι’ αυτό μάζεψε όλα τα μοντέλα του το 480 π.Χ. και τους είπε: «Μέχρι το βράδυ θέλω διώρυγα εδώ στον Άθω. Περιμένω κόσμο». Πολύ κόσμο, όμως.

Όρεξη να ‘χεις για Θεό. Ολόκληρο πόδι, και μάλιστα το τρίτο, μόνο γι’ αυτόν. Κι έρχονται και απ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το Θιβέτ της Μακεδονίας.

Πέρλα; Ναι. Pearl Club. Και πού αλλού; Στην Καλλιθέα. Μπαίνεις και ήδη είσαι έξω απ’ τα συνηθισμένα. Εκεί πιάνει τόπο το μαύρισμα, η γυμναστική και οι στερήσεις σου, που αναδεικνύουν τη μαγεία του σώματός σου. Αν πήγες γι’ αυτό, είσαι στο σωστό μέρος.

Ρ0! Το πιο χαμηλό R0 για τον κορωνοϊό μόνον εδώ. Στην τρίτη θέση πανευρωπαϊκά -μη σου πω και παγκόσμια- η Χαλκιδική safe προορισμός (μέτρηση αρχών Ιουλίου).

Σαρδέλες στη Σάρτη, στη σχάρα ή σούσι. Το κάνουν να φαίνεται απλό.

Τάβλι παντού; Σχεδόν. Αν λείπει αυτό, θα ‘χει παιδάκια ή ταπεράκια. Έτσι είναι το «τελευταία στιγμή και όπου να ‘ναι». Το γνωστό: «Έλα, μωρέ, μια βουτιά θα κάνουμε. Πόσο χάλια μπορεί να είναι»; Απάντηση: «Πολύ»!

Υποβρύχιο ψάρεμα εσείς, υποβρύχιο γλυκό εμείς. Έχει για όλους και για όλα η χώρα του Ζορμπά. Τυχαία έφυγε ο Ζορμπάς, δηλαδή, απ’ τον Βελβεντό Κοζάνης και το ‘κανε La Boom στο Παλαιοχώρι και στη Στρατονίκη Χαλκιδικής;

Φούρκα. Σου θυμίζει όνομα κακιάς μάγισσας. Έπεσες μέσα μόνο στο «μάγισσας». Θα μαγευτείς από την ενδοχώρα με τα πέτρινα σπίτια και τις άψογες παραλίες της.

Χ. Ναι, «χι» σε όλα τ’ άλλα. Μόνο Χαλκιδική!

Ψακούδια: Να πας. Δεν είναι αυτό που ακούγεται, όπως ψαρούδια φερειπείν. Θα εκπλαγείς. Όπως και από την Τρανή Αμμούδα στη Σιθωνία. Φοβερές παραλίες που μεταφέρθηκαν από το Μάουϊ δίπλα στις ταβέρνες με λάβαρο το κοκορέτσι.

Ωραία; Ωραία! Ώρες ώρες, μου ‘ρχεται να γίνω ηλιοβασίλεμα στο περιβόλι της Παναγιάς!

Bio

Μουσικός, κειμενογράφος, stand up comedian. O Διογένης Δασκάλου γεννήθηκε στις Σέρρες. Σπούδασε σαξόφωνο - κλαρινέτο στο Ωδείο Αθηνών και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως studio session μουσικός και σε μουσικές σκηνές, jazz club σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε σε ανεξάρτητες τηλεοπτικές παραγωγές στην ΕΤ3, TV MAKEDONIA, ΣΚΑΙ. Το 1994 δημιουργεί τη δική του combo brass band & stand up comedy Monie & Monie Conniente με την οποία εμφανίζεται σε όλη την Ελλάδα. Έχει κυκλοφορήσει έναν δίσκο το 1998 με τον τίτλο "Monie & Monie Conniente" από την FM Records και ένα βιβλίο, “Το Χαμόγελο της Ρωτώντας” από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ. Γράφει στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Τον ακούτε στο ραδιόφωνο τα τελευταία 10 χρόνια. Rock Radio, Aντέννα, Παλμός, Alpha, καθημερινά δε τα τελευταία 4 χρόνια στο Ράδιο Θεσσαλονίκη 94,5 στις 11π.μ.-12μ.μ.

Φωτογραφία τοπίου: Κατερίνα Κατώπη