Πάνε κάμποσα χρόνια από εκείνο το βράδυ που ως τουρίστρια ακόμα, βρέθηκα στο Kings Cross, ορμώμενη από το ομώνυμο τραγούδι των Pet Shop Boys. Η εγκληματικότητα είχαν στιγματίσει μέχρι τότε την όποια κοινωνική δραστηριότητα των περιοχών περί των σιδηροδρομικών σταθμών των μεγαλουπόλεων. Με την έλευση του millenium ωστόσο, και μαζί με αυτό των ορδών νεαρών ονείρων για μεγάλες καριέρες, η περιοχή απέκτησε και πρωινή ζωή, ή μάλλον καλύτερα ζωή, που ξημερώνει και βραδιάζει σε αυτές τις γειτονιές. Πλησιάζοντας στα κακόφημα στενά πίσω από τον σταθμό των τρένων, μας περιέκλυσε ένας επαναλαμβανόμενος βόμβος που έβγαινε από τεράστιες αποθήκες, τις οποίες θα στοιχημάτιζες ότι δεν έχουν ψυχή, αλλά εν τέλει χιλιάδες ακόλουθοι αυτής της μιας νέας μουσικής σκηνής έδιναν ζωή σε κάθε αναδυόμενη νότα.

Κοιτούσα γύρω μου αποσβολωμένη κι αναρωτιόμουν πώς γίνεται ένας τόσο εκνευριστικά εξακολουθητικός ήχος, εγκλωβισμένος σε τέσσερις μαύρους τοίχους, να είναι σημείο συνάντησης τόσων ανθρώπων. Είναι οι εποχές που τα περίφημα πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής που διαρκούσαν σχεδόν 24ωρα μεσουρανούν στη βρετανική πρωτεύουσα.

"Only last night I found myself lost  

By the station called King's Cross

Dead and wounded on either side 

You know it's only a matter of time"

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, τα ηχεία σώπασαν, το κύμα ξεβράστηκε κι έδωσε τη θέση του στο ακριβότερο τετραγωνικό μέτρο γης στο Λονδίνο για το 2018.

Δεν είναι τυχαίο ότι επί σειρά ετών υπήρχε debate για τη δημιουργία νέου ταχυδρομικού κώδικα που θα δίνει το στίγμα στις διευθύνσεις των ακριβοθώρητων ακινήτων. Οι ταχυδρομικοί κώδικες παραδοσιακά ορίζουν τις περιοχές στο Λονδίνο, και γενικότερα σε όλη την Μεγάλη Βρετανία, και εισήχθησαν μεταξύ του 1959-1974.

Καθώς αφήνω πίσω μου το παραμυθένιο St Pancras Renaissance Hotel, διασχίζω την πρόσφατα ανακαινισμένο σταθμό του Kings Cross που αυτό το ομιχλώδες πρωινό μοιάζει σαν σκηνικό του Harry Potter.

Ανηφορίζω παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, και σαν πίδακες ξεπροβάλλουν στις 180 μοίρες του οπτικού μου πεδίου πολυόροφες κατασκευές εμβληματικών επωνυμιών, με γνώριμες εκείνες των εφημερίδων Guardian και Observer, στα σύνορα του Regents Canal, παρακλάδι του Τάμεση, που τρέχει μπροστά μου.

Ο ολοκαίνουργιος N1C κώδικας του Λονδίνου είναι πλέον γεγονός. Πρώτος κάτοικος της περιοχής, το Central Saint Martins, γνωστό σχολείο μόδας και τεχνών, για να ακολουθήσουν και τα γραφεία της Google, του YouTube, 145 ξεχωριστά penthouses και lofts με θέα στο κανάλι, προστατευμένα πίσω από τους πυλώνες του Gasholders, και χιλιάδες άλλες κατοικίες υψηλών προδιαγραφών, που ήρθαν να καλύψουν τις ανάγκες στέγασης της βρετανικής πρωτεύουσας.

Τελευταία προσθήκη αποτελεί η iconic στέγη του γνωστού αρχιτέκτονα Thomas Heatherwick, που με τα φτερά της ανέστησε τις αλλοτινές αποθήκες κάρβουνου που παρατάσσονται αψιδωτά, δημιουργώντας το Coal Drops Yard. Το πιο προχωρημένα στημένο εμπορικό κέντρο του Λονδίνου.

Είναι εδώ που τα εμπορικά καταστήματα, εκτός από τα branded προϊόντα τους, γίνονται και τα ίδια προϊόν του εαυτού τους, προωθώντας ένα στιλ που δεν επικεντρώνεται σε ένα αντικείμενο, αλλά που διέπει όλες τις πτυχές της ζωής μας και ορίζει το πώς αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητά μας.

Καταστήματα που εμπορεύονται πρισματικές γλάστρες για πράσινες φυλλωσιές, με φωτογραφικές περιοδικές εκδόσεις από όλο τον κόσμο, λινοσκεπάσματα από ανακυκλώμενες ίνες, προσφέροντας ταυτόχρονα σεμινάρια παραγωγής αρωματικών κεριών, νιώθεις ότι δημιουργούν το πλαίσιο μιας καθημερινότητας που ανάγει την πρώτη και φυσική ύλη σε πολυτέλεια, την αποψηφιοποίηση των εικόνων σε ένα παζλ ιδιαίτερων στιγμών της ζωής μας.

Ο γνωστός Tom Dixon, μετέφερε τις πηγές του εδώ από το Ladbroke Grove του δυτικού Λονδίνου, όπου σε μια αλληλουχία αποθηκών ξεδιπλώνει χρηστικά αντικείμενα υψηλού βιομηχανικού σχεδιασμού, πλέον αναγνωρίσιμα καθώς κοσμούν κατοικίες, μπαρ και εστιατόρια υψηλού design σε όλο τον κόσμο. Επίσης, ο Βρετανός αρωματοποιός Miller Harris και ο αγαπημένος του απαράμιλλα φλεγματικού βρετανικού στυλ Paul Smith γειτνιάζουν και τα καταστήματα τους δεσπόζουν ως μοναδικοί χώροι εκθεμάτων, όπου δικαίως συναγωνίζεται η αισθητική του προϊόντος με τον ίδιο τον χώρο και τη διακόσμηση αυτού.

Ο Alain Ducasse εκθέτει ένα προς ένα πολύτιμα κράματα σοκολάτας σαν σε προθήκες με τα Michelin αστέρια του, και το σκανδιναβικό COS αριστουργηματικά παρουσιάζει την εμπορική του ταυτότητα σε ένα χώρο λιτής αισθητικής όπου έργα τέχνης, ρούχα, προϊόντα περιποίησης και αξεσουάρ θέτουν το moodboard των σχεδιαστών.

Ο άπλετος περιβάλλων χώρος αποτελεί τον καμβά όπου επισκέπτες ζωγραφίζουν το θέμα αυτού του τόσο καλοστημένου προορισμού.

Έρχομαι πλέον συχνά και έχει τεράστιο ενδιαφέρον να παρατηρείς τον τρόπο που ο κόσμος αφουγκράζεται τον αέρα που τον περιστοιχίζει και κουμπώνει τις συνήθειές του μέσα σε αυτόν.

Και πάλι γεννάται το ερώτημα... οι γειτονιές αυτο-οργανώνονται ή ζούμε στην Black Mirror εποχή, που οι γειτονιές κατασκευάζονται και καλωσορίζουν τους ανθρώπους τους υπό τους δικούς τους όρους;