Έχοντας σαν βάση ουσιαστικά τρεις διευθύνσεις, το Λονδίνο, τη Σκύρο και την Αθήνα και μοιράζοντας τον χρόνο του και στα τρία αυτά μέρη, μαζί με τα άπειρα ταξίδια του, όπως είναι φυσικό, η καθημερινή ρουτίνα δεν έχει καμία θέση στη ζωή του. Κάθε μέρος ορίζει και το lifestyle του, ανάλογα με αυτά που διαθέτει, τις καιρικές συνθήκες, την εποχή, τη διάθεση, το κάδρο που εκείνος δημιουργεί και το πώς εκείνος το προσεγγίζει. Του ζητήσαμε να μας περιγράψει ένα δημιουργικό 24ωρο σε κάθε μία από τις πόλεις που ζει...

Λονδίνο

Εκεί που περνώ το χειμώνα, Δεκέμβριο με Απρίλιο.

9:00 Ξυπνώντας, και αφού πάρω το πρωινό μου, καφέ φίλτρου με άπαχο γάλα με shortbread cookies ή ελληνικά κριθαρένια παξιμάδια με homemade μαρμελάδα της γυναίκας μου, θα κάνω μια μεγάλη βόλτα στη γειτονιά με τον Θησέα, το 4χρονο cocker spaniel, που με ακολουθεί παντού στα σπίτια μου. Αυτή τη στιγμή κατοικώ σε μια από τις ομορφότερες περιοχές του Λονδίνου, στο Angel Islington, δίπλα ακριβώς στο κανάλι, απολύτως τέλεια για περιπάτους.

10:30  Γυρίζοντας, θα ελέγξω emails, social media, θα κάνω τηλεφωνήματα και θα οργανώσω τις εργασιακές υποχρεώσεις της ημέρας. Θα δουλέψω πάνω στα επόμενα μεγάλα projects μου, που η αλήθεια είναι ότι αφορούν στις επόμενες δημιουργικές περιοχές, με τις οποίες θα καταπιαστώ. Δηλαδή το filming (μια μικρή χαριτωμένη γεύση παίρνω και δίνω μέσα από τα insta stories στο @skyros_suites) και το hoteling, όπου ετοιμάζω ένα αρκετά ρηξικέλευθο ολιστικό νέο concept, που θα συγκεράσει δημιουργικά όλο το φάσμα των μέχρι τώρα creative ενασχολήσεών μου.

Κατά τα άλλα, πέρα από τα γνωστά με τα οποία ασχολούμαι τα τελευταία 25 χρόνια, δηλαδή δημοσιογραφία, design, fashion, art, media, advertising, επικοινωνία, τον τελευταίο καιρό, ασχολούμαι σθεναρά με το house flippnig, δηλαδή αγοράζω μικρά διαμερίσματα, που είναι πιο διαχειρίσιμα, τα ανακαινίζω εξολοκλήρου, κατοικώ πρώτα σ' αυτά, τα γεμίζω με την αύρα μου βάζοντας την προσωπική μου σφραγίδα και κατόπιν τα μεταπουλώ ή τα νοικιάζω, ανάλογα με τις επιταγές της αγοράς, με όλα τα προσωπικά μου είδη μέσα. Τα έπιπλα, την τέχνη, τα βιβλία, τα αντικείμενα, μια πρόταση του δικού μου ολοκληρωμένου lifestyle.

Αυτό σημαίνει κατά συνέπεια ότι στο Λονδίνο μετακομίζω διαρκώς ανάλογα με το που με οδηγούν οι εργασιακές μου αποφάσεις, κάτι που με εξιτάρει απίστευτα, αφού ως γνήσιος δημιουργικός άνθρωπος αποζητώ αέναα την εξέλιξη, την ανανέωση. Τελικά "βαριέμαι" εύκολα κάτι που έχω ήδη καταφέρει και επιθυμώ διακαώς να περάσω στην επόμενη πρόκληση.

13:00 Βγαίνω από το σπίτι και αρχίζει η εξερεύνηση της πόλης. Θα πάω να γνωρίσω νέες περιοχές όπου μπορεί να βρω ευκαιρίες και να θέλω να επενδύσω. Θα κάνω business meetings, θα πάω σε εκθέσεις, θα φάω lunch, θα δω φίλους, θα κάνω shopping, μερικές φορές απλώς θα περιπλανιέμαι άσκοπα. Ένας flaneur. Και ένα τέλειο date με τη λατρεμένη μου πόλη!

Από το 2002 που παραιτήθηκα από τον θεσμικό τρόπο εργασίας, τότε σε διαφημιστικές εταιρίες και επέλεξα τον freelance δρόμο, η πόλη, εκτός από date είναι και το γραφείο μου. Προσπάθησα κάποτε να δημιουργήσω και στην Αθήνα έναν χώρο office, και απλώς τον έκλεισα σε δύο μήνες, γιατί με στένευε απίστευτα αυτή η διαδικασία. Thanks, but no thanks!

Τα σίγουρα επαναλαμβανόμενα στέκια "γραφείο" είναι πάντα το The Wolseley στο Picadilly, ένας επικά όμορφος χώρος με όλη τη βρετανική κομψότητα και mentalite, όπου, παρότι προφανώς δεν είμαι κανένας διάσημος στην πόλη, πάντα θυμούνται το όνομά μου και με τοποθετούν στο αγαπημένο μου τραπέζι. Το απόλυτο service! To JSheekey, για το πιο θεϊκό Fish n' chips, όπου τη μια μέρα μπορεί να γευματίζω δίπλα στο Rupert Everett κι έτσι απλά να πιάσουμε κουβέντα -εξαιρετικά ευγενικός by the way- ή κάποτε άλλοτε να μου γνέφει γλυκά η all time favorite swinging sixties persona Julie Christie κι εγώ να λιώνω!

Θα πιω το κλασικό μου Virgin Mary στο Ralph 's, στο κατάστημα του Ralph Lauren, στη Regent Str, ακούγοντας jazz ή θα πάω στο Members club μου το Saville's για old school γοητεία. Thai θα φάω πολύ, σε διάφορα μέρη, αλλά ευχάριστα και στην αλυσίδα Busaba, που ευτυχώς εδώ και 20 χρόνια κρατάει σταθερή ποιότητα. Καφέ θα πιω στο θεϊκά όμορφο Berners Tavern και early aperitivo στο Termini, ένα μικρό ιταλικό διαμαντάκι στο Soho. Κατά τα λοιπά, τα μάτια μου και τα αυτιά μου είναι ορθάνοιχτα πάντα και καθημερινά, δεν είμαι υπερβολικός, ανακαλύπτω καινούρια μέρη, τάσεις, περιοχές και πέρα από αυτά που παρουσιάζονται κάθε τόσο από τα media. Αυτό ακριβώς με τραβάει στο Λονδίνο. Η τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο πλούσιο και διακριτό heritage και στο συνεχές και αδιάλειπτο trend setting. Κι αυτά σ' ένα σκηνικό αρκετά ήρεμο για μια τεράστια μητρόπολη με μικρές γειτονίτσες, όπου το local στοιχείο θριαμβεύει και, παρόλη την ισχύουσα άποψη ότι η αγγλική κοινωνία είναι βαθιά ταξική, είναι από τις πόλεις όπου οι πάντες συνυπάρχουν σχεδόν ισότιμα παντού και όπου ουσιαστικά δεν υπάρχουν σκληρά γκέτο. Και κάτι άλλο, απίστευτα σημαντικό για μένα είναι το γεγονός ότι ο κόσμος, ειδικά στο service industry είναι ευγενής. «Καλημέρα, είμαι η Jennifer και θα σας σερβίρω σήμερα!» αποτελεί μία στάνταρ φράση, που ακούγεται πανεύκολα σε όλα τα μαγαζιά, και όχι μόνο στα high end. Το πιστεύει; Μα, δε με απασχολεί διόλου! Εκτός αν κάποιος προτιμά να του σερβίρουν το πρωινό του skinny latte, με μια μουντρούχα φάτσα αντί για κουλουράκι on the side!

Στο Λονδίνο, αλλά και όταν φυσικά ταξιδεύω, χαίρομαι τόσο μα τόσο να ντύνομαι. Είναι αυτός ο cool τρόπος, η δημοκρατική αποδοχή και η θετική ανωνυμία, μα και η ευγένεια, για την οποία κάνω λόγο παραπάνω, που μου δημιουργούν ένα πλαίσιο ελεύθερης έκφρασης. Και είναι και η μεγαλοψυχία. Στο Λονδίνο με έχει σταματήσει άστεγος για να σχολιάσει πόσο του άρεσαν κάποια κίτρινα παπούτσια που φορούσα, να με ρωτήσει από που τα πήρα και αν ήταν πολύ ακριβά! Ο άστεγος! (για την ιστορία ήταν από το Primark και κόστιζαν τρεις λίρες!) Στην Ελλάδα, δε με έχει σταματήσει ποτέ κανείς, ούτε μια φορά. Ούτε και για χλευασμό. Σοκαριστικό, δεν είναι; Δεν είναι απαραίτητο ότι θα φορώ κάτι ιδιαίτερο, ακριβό ή σουπερ flamboyant. Μπορεί να είναι ένα παντελόνι τύπου φόρμας, με ένα όμορφο μάλλινο tweed σακάκι ή ένα μακρύ militaire παλτό, τυλιγμένος σε έναν γούνινο γιακά. Κοτλέ παντελόνια σε έντονα χρώματα -very British- γάντια και τσάντα. Πάντα κρατάω τσάντα. Ο διπλανός στο λεωφορείο μπορεί εύκολα να μου γνέψει με θαυμασμό για τις ριγέ, πουά ή καρό κάλτσες μου. Ακομπλεξάριστα.

19:00 Αφού, λοιπόν, έχω καταγράψει χιλιόμετρα τουρνουά στην πόλη, περπατώ η αλήθεια είναι πάρα πολύ στο Λονδίνο, επιστρέφω σπίτι και σπανίως θα βγω το βράδυ. Λίγο ότι έχω υπερκαλυφτεί με όλη αυτήν την θετική υπερέκθεση σε lifestyle εικόνες, μυρωδιές, αισθήσεις, σε ένα πολύ impact χρονικό πλαίσιο λίγων ωρών. Λίγο ότι καιρός που με προτρέπει να χουχουλιάσω με μια ζεστή σούπα και ένα ποτήρι κρασί και τον Θησέα στην αγκαλιά μου, βλέποντας ταινίες και σειρές -σπάνια θα νυχτοπερπατήσω. Ναι, σε κάποιο θέατρο, κάποιο εργασιακό opening, σταθερά στη Royal Opera, ή σ’ ένα dinner, σίγουρα αυτά θα συμβούν, αλλά όχι όσο θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια πόλη υπερπροσφοράς. Με δική μου επιλογή. Μου αρέσει και τόσο το σπίτι, και το τωρινό και η ιδέα του δικού μου μικρόκοσμου, όπου θα ανακτήσω δυνάμεις και θα διαχειριστώ και θα αξιολογήσω την τόσο πλούσια πληροφόρηση της ημέρας.

20:30 Πάντως πολύ συχνό για κλείσιμο, είναι και το pub Crawling, με τον Θησέα φυσικά παρέα, καθότι όλοι είναι απίστευτα pet friendly. Απέναντι μου, στα 50 μέτρα, η πασίγνωστη ανά το Λονδίνο Narrow Boat επάνω στο κανάλι.

Σκύρος 

Καμία σχέση η μία ζωή μου με την άλλη... 

Και νιώθω ευγνώμων που τελικά το 2012 κατάφερα αυτό που ήθελα από πάντα, και για το οποίο εργάστηκα μεθοδικά, όντας on and off και στις δυο όχθες της μάχης από χρόνια. Να μοιράζω δηλαδή έτσι το χρόνο μου, να παίρνω ό,τι καλύτερο έχει ο κάθε τόσο διαφορετικός κόσμος να μου προσφέρει και εν τέλει να δημιουργώ μια υπέροχη ισορροπία στο ζύγι της ζωής μου. Έντονο fashionable hip lifestyle στο Λονδίνο. Βαθιά ελληνικότητα που με αφορά, αυτή που αγάπησα και μου έκλεισε το μάτι μεγαλώνοντας ο Σεφέρης και οι λοιποί, σε ένα νησί αρκετά αμόλυντο, καθαρό, απροσποίητο, τραχύ, όπου οι ρίζες μου πλέον είναι ίσως και πιο βαθιές από ντόπιου.

Τα καλοκαιριά μένω Σκύρο. Σε ένα σπίτι που ερωτεύτηκα σχεδόν καρμικά, που βρίσκεται επάνω στο βράχο του Θησέα (!) με το μοναστήρι του πολιούχου Αη Γιώργη (!). Τέσσερις παλιές πατούνες, στάβλοι, που προφανώς ανακαίνισα εκ βάθρων, κρατώντας με απόλυτο σεβασμό την εμπειρία και την ιδιοφυΐα του παλιού τεχνίτη που τους σμίλευσε πριν 200 χρόνια και προσδίδοντας τη δική μου σύγχρονη ματιά, τη βασισμένη και βιωμένη από τις περιηγήσεις μου στον κόσμο, τη Μεσόγειο, το Μαρόκο, την Ιταλία, την Αραβία -το έφερα στα μέτρα μου.

12:00 Mετά το πρωινό μου και το daily routine emails/socia media etc, θα βγω στο χωριό για τον ελληνικό μου καφέ στο ''Καλυψώ'' του φίλου Χρήστου. Ο Θησέας θα μπορούσε άνετα να γίνει δήμαρχος, με τέτοια λαοφιλία που συναντούμε στο καλντερίμι, τη μεγάλη στράτα. «Καλημέρα ομορφόπαιδο!'» και σας διαβεβαιώ δεν απευθύνονται σε εμένα (sic)! Θα πάρω τις προμήθειες της ημέρας σε φρούτα, λαχανικά και τα τοιαύτα, θα δω φίλους, θα κοινωνικοποιηθώ, με αυτόν τον τόσο γλυκό τρόπο, που οι μικρές κοινωνίες πάντα προσφέρουν στην αγορά.

15:00 Το μεσημέρι φαγητό πρώτα, στον Στέφανο στα Μαγαζιά για υπέροχα μαγειρευτά, στο Πέρασμα θα προμηθευτώ θεία κρέατα και γαλακτοκομικά δικά τους, αγαπημένο και το "2", new entry σε μια παλιά μικρή παράγκα ψαρά, ενώ θα πάω και στο Ιβιλάι στο λιμάνι για αστακό και το καλύτερο μαστιχωτό χταπόδι, που έχω φάει.

17:00 Μετά, αργούτσικα, θα πάω παραλία, γιατί δεν αντέχω τον ήλιο πια πολύ. Στην Καρεφλού, τέλεια αυτοκινητάδα μέσα από άγρια βράχια. Στο Παλαμάρι, κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο, μόνος σχεδόν και τον Αύγουστο! Στα πουριά, στο αρχαίο λατομείο με φάτσα το γλυκύτατο νησάκι του Αγ. Ερμόλαου. Στην Ατσίτσα, σαν να είσαι στη Γαλλική Ριβιέρα με τα πεύκα να γλείφουν το νερό. Στην Κολυμπάδα, με άβολες λευκές κροκάλες, αλλά το ηλιοβασίλεμα είναι ποίημα. Στις Ρένες, όταν νιώθω πολύ 4x4, και θέλω για παρέα κατσίκια που βόσκουν, και στα Μαγαζιά, την κεντρική ''κοσμική'' παραλία, όπου θα πάρω ένα cocktail σε κάποιο beach bar, την ''Αμμουδιά'' ή το ''Άγκυρα και Έρμα'', όπου αργά το απογευματάκι θα κάνω και ένα τέλειο jogging πάνω κάτω τα 3 χιλιόμετρα άμμου, κοιτώντας το επιβλητικό κάστρο.

20:00 Eίναι campari time στο σπίτι. Βάζω μουσικάρες, ανεβαίνω σε μια από τις ταράτσες με θεά 360^ο Aιγαίο και βουνά, κάθομαι στο οπιοκρέββατο από το Αφγανιστάν (!) και... chill dolce far niente. Ξεκάθαρα.

21:30 Το βράδυ θα με βρει απαραιτήτως στου Μαργέτη, την ταβέρνα στη χώρα με το πιο επαγγελματικό ψήσιμο σε παϊδάκια, που έχω συναντήσει και τα πιο απίθανα μαυρομάτικα. Στο καφενείο της Μαρίτσας για καφεδάκια, όπως παλιά, και πατάτα σε τηγάνι γκαζιού, και μετά σε περατζάδα, κους κους και κουβεντολόι.

Εδώ, μοιραία θα βγω καθημερινά, γιατί η κλίμακα είναι μικρή σε σχέση με το Λονδίνο. Γιατί έχει κόσμο που θέλω να συναναστραφώ, γιατί είναι ελληνικό καλοκαίρι, γιατί θα φορέσω τα παντελόνια μου και τις βερμούδες από τις συλλογές, που έχω σχεδιάσει από αφρικανικά υφάσματα. Εδώ, τα outfits είναι πιο χυτά, και σαν φόρμες και σαν attitude. Γήινα χρώματα ή έκρηξη σε χαβανέζικα κοντομάνικα. Σκισμένα τζιν σορτσάκια και πολλά, πάρα πολλά σανδάλια. και φυσικά το signature μου φετίχ, εσπαντρίγες, αγορασμένες από όλα τα μέρη του κόσμου, τη Νότιο Γαλλία και τη Χώρα των Βάσκων, το Μαρόκο και το Saint Tropez. Ίσως η μεγαλύτερη «παπουτσική» εφεύρεση. Εδώ, γενικά δε σηκώνει εξαλλότητες, δεν το σηκώνει το κλίμα, και ούτε και εγώ το επιθυμώ. Αν και πέρυσι κάναμε μια γιορτή για τα 15 χρόνια γάμου, που όλοι λένε θα συζητιέται για χρόνια και χρόνια! Όπου χάρηκα τόσο, γιατί φόρεσα τη σκυριανή βράκα με λευκό tuxedo jacket και οι ντόπιοι με αγκάλιαζαν, δίνοντας μου εύσημα ότι προχωράω και ανανεώνω την παράδοση τους. Ρίζες. Θα πιάσω κουβέντα με τον Μάρκο για τη ζωή και τον έρωτα. Θα παίξω σκάκι με τον Νίκο ή θα χαζεύω το σουλάτσο. Η δική μου Ελλάδα.

Αθήνα 

Εδώ μοιραία περνώ το λιγότερο χρόνο... 

Περισσότερο τη βλέπω ως μια βάση προετοιμασίας. Του χειμερινού μου λονδρέζικου πλάνου και της δουλειάς. Πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους δημιουργικούς ανθρώπους, που είμαι τόσο οργανωμένος, σε σημείο OCD! Ξέρω τι θα κάνω, που θα ταξιδέψω, ποιο project θα αναλάβω μέχρι τον Ιούνιο του 2020! Όλος αυτός ο συντονισμός γίνεται κατά βάση όσο βρίσκομαι στην Αθήνα, δηλαδή ουσιαστικά Μάιο, Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, Νοέμβριο και η πόλη λειτουργεί και ως αφετηρία και των ταξιδιών μου, για καθαρά πρακτικούς λόγους.

12:00-17:00 Αφού έχω πάρει πρωινό συνοδεία emails κλπ, εδώ, και με την προφανή βοήθεια από το κλίμα αυτούς τους συγκεκριμένους μήνες, θα ασχοληθώ με την άσκηση. Έχω κάνει για πάνω από 25 χρόνια πρωταθλητισμό (ίσως από εκεί να πηγάζει και η πειθαρχία και η συγκεκριμένη στάση ζωής). Θα παίξω τένις, την πρώτη τεραστία και παντοτινή μου αγάπη, ένα σπορ μοναχικό, που αποκλείει το να μεταφέρεις σφάλματα, ενοχές και κατηγορίες στους άλλους. Είσαι εσύ, η ρακέτα, το μπαλάκι. Θα παίξω beach volley, άλλο στιλ, παρεΐστικο και πολύ fun. Θα κάνω χορό, κάτι που άρχισα σε μεγάλη ηλικία, μετά τα 20, σε πείσμα όλων των μπουρζουά κραταιών αντιλήψεων, που μαζί με το acting, είναι ο au naturel δικός μου τρόπος να εκφράζομαι, πέρα από το γράψιμο και το concept making. Θα πάω γιa water ski, που έμαθα πιτσιρικάς στη Βουλιαγμένη και πρόσφατα ξαναγάπησα. Θα πάω γυμναστήριο, αν και δε μου πολυαρέσει η κλεισούρα και από 8 ετών, λόγω αθλητισμού, πάντα έκανα «τύπου Αμερική» jogging στους δρόμους, πολύ πολύ πριν αυτό απενοχοποιηθεί και γίνει παγκόσμια μόδα. Σε σημείο που, παλιότερα έρχονταν γείτονες στην οικογένεια μου αναρωτώμενοι αν έχω ψυχολογικά προβλήματα, γιατί τρέχω μόνος στο κρύο και τη βροχή! Γνώρισα και το kite surf, και μου αρέσει πολύ. Και αναζητώ συνεχώς όποιο άλλο sport μου έχει μείνει, που δεν έχω δοκιμάσει! Τα είπαμε, ανήσυχη φύση. Καινούριες προκλήσεις.

20:30 Και επειδή Αθήνα βρίσκομαι όπως είπα με καλό καιρό, θα κάνω ίσως το μόνο πράγμα που αληθινά καταχαίρομαι στην πόλη. Θερινό σινεμά. Μπορεί και τρεις φορές την εβδομάδα. Ασχέτως ταινίας. Άλλωστε έχω δει πολύ κινηματογράφο μεγαλώνοντας, μεγάλη αγάπη, εξ ου και θα περάσω και από εκεί δημιουργικά, σύντομα. Ένα σνακ στο χέρι, κάτι δροσιστικό. Να το, έτοιμο το κλισέ. Το λατρεύω! Και πάω πάντα μόνος ή έστω με τη γυναίκα μου. Δε βρίσκω το λόγο παρέας στο σινεμά. Στην Αθήνα επίσης θα κάνω και πολύ socializing. Εγκαίνια, parties, openings κλπ. λείποντας στο Λονδίνο, χάνω λίγο επαφή με παλιούς γνώριμους και συνεργάτες, όποτε κάτι τέτοιο βοηθά. Βραδάκι Μαΐου ή Σεπτεμβρίου, με το ανοικτό Wrangler μου να έρχεται η δροσούλα και κάποτε-κάποτε μυρωδιές από γιασεμί, ναι, η πόλη τότε είναι υποφερτή, αν όχι κούκλα.

22:00 Εδώ κάνουμε και πάρα πολύ entertaining, ΒΒQs, dinner parties. Είναι μια καλή ευκαιρία να βλέπω φίλους και μαγειρεύουμε πολύ. Όταν δεν θα πάω αβλεπί σε 2-3 μέρη μετρημένα στα δάχτυλα. Έχοντας ζήσει από τα μέσα και τα έξω λόγω εργασίας στα media, τη διαφήμιση κλπ όλη τη ''λαίλαπα'' της ατυχούς έκρηξης του lifestyle μετά τα μέσα του '90, και ζώντας σε μια τόσο συγκλονιστική πόλη, όπως το Λονδίνο, αλλά και κυρίως ταξιδεύοντας ακατάπαυστα, ξέρω πια τι θέλω, τι αποζητώ, τι μπορώ να αντέξω και τι να αποφύγω. Ο χρόνος και το χρήμα μου είναι πολύτιμα και δεν υποκύπτω σε σειρήνες-διάττοντες αστέρες του εγχωρίου industry. Θα πάω και θα πηγαίνω πάντα στο all time classic Blue Pine για άψογο service και Kai Chateaubriand, στον Ελευθεριάδη στη Δροσιά για πεΐνιρλί και τέλεια κολοκυθάκια τηγανητά, στον Εlvis για καλαμάκι, στο Πολυδένδρι για ψητά, στου Μπαρμπαγιάννη στα Εξάρχεια, το μαγειρειό των φοιτητικών μου χρονών, αλλά και στο καινούριο Ταιλανδέζικο «Tuk Tuk», που με καλύπτει. Θα κάνω ένα drive στον ομορφότερο δρόμο της Αττικής, μετά το Σχοινιά, με Τοσκανέζικα αιωνόβια κυπαρίσσια εκατέρωθεν, θα προχωρήσω μέχρι τον Ραμνούντα, θα κατέβω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που πάντα μου προκαλεί ανάταση, γιατί έχω μείνει και τρία υπέροχα χρόνια στο Θησείο.

Έκδηλο είναι πως το joie de vivre είναι αυτό που με αγκαλιάζει σε κάθε έκφανση και ώρα της ζωής μου. Πέφτοντας για ύπνο, όπου κι αν βρίσκομαι, θα σκεφτώ τα πάντα. Δε μετράω πρόβατα, αλλά τις εμπειρίες μου. Τις αξιολογώ. Τις κατατάσσω. Τις αποκηρύσσω. Τις προσμετρώ. Τις αγαπώ και σκέφτομαι πολύ. Έτσι έχω μάθει και έτσι εξελίσσομαι. Μια καλή ημέρα είναι αυτή που μου έχει δώσει τέτοιο υλικό για σκέψη και έχει μείνει κλασική η ρήση της γυναίκας μου σε διακοπές, κοιμισμένοι σε μια παραλία να μου λέει «Σταμάτα, σε ακούω να σκέφτεσαι!».