Μόλις πριν από έναν μήνα επέστρεψε από την Αμερική, όπου για πάνω από μισό χρόνο μελετούσε τους μύθους και τις παραδόσεις των ιθαγενών. Επηρεασμένη από την Τέχνη που δημιουργούν, ενσωμάτωσε επιπλέον χρώμα, ένταση, σοκ και μυστήριο στο έργο της για το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι η Στέλλα Καπεζάνου, και αυτές, οι εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει.

Πάντα σε πετυχαίνω στο στούντιό σου. Τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή μέσα σε αυτό; 

Να σου πω την αλήθεια, μεγάλο μέρος της δουλειάς μου δεν έχει να κάνει με τη ζωγραφική. Έχει έρευνα, προετοιμασία στον καμβά, πολλές augment εργασίες. Η ώρα με το πινέλο είναι η καλύτερη, αλλά υπάρχει τεράστιος φόρτος πριν φτάσω σε αυτήν.

Μέσα από εκεί, τι επιμελήθηκες για το Φεστιβάλ; 

Το πόστερ, τις αφίσες, ό,τι εφαρμογή υπάρχει στο αστικό τοπίο. Και δημιουργήσαμε και κάτι καταπληκτικά tote bags, που «κλείνουν» το μάτι στον κόσμο.

Πού βασίστηκε η έμπνευσή σου; 

Έφτιαξα έναν μεγάλο καμβά, τεσσεράμισι μέτρων, όπου έβαλα 12 θηλυκότητες να καίγονται στον Κάτω Κόσμο, αλλά να φαίνεται ότι δεν περνούν άσχημα. Όλο το έργο στηρίζεται στο female empowerment.

Με ποιον τρόπο συμβαίνει αυτό; 

Παρουσιάζει μη απολογητικές γυναίκες σε μια εποχή που, όχι μόνο δε χρειάζεται να ενδυναμωθούμε παραπάνω, αλλά δεν είναι αναγκαίο να απολογηθούμε που το έχουμε πετύχει κιόλας.

Εμείς, λοιπόν, βλέπουμε να κυκλοφορούν από τη διοργάνωση αποσπάσματα ενός μεγάλου, ενιαίου έργου... 

Ακριβώς! Όλες οι εικόνες που βλέπετε είναι διάφορα στοιχεία από μια πάρα πολύ μεγάλη σκηνή, σαν ταινία.

Της οποίας ποιο είναι το κύριο μήνυμα; 

Οι γυναίκες πέρα από τις προκαταλήψεις. Όταν τις έχουν ζήσει, γνωρίσει και ξεπεράσει. Και τώρα πια, όχι μόνο δεν έχουν κάποιο empathy με αυτό, αλλά το διακωμωδούν κιόλας. Μέσα στα χρόνια ως γυναίκες έχουμε περάσει πολλές κακουχίες. Τις βάζω, λοιπόν, σε μια κόλαση, την οποία πια την έχουν κατακτήσει.

Πώς συνέδεσες το έργο με το φετινό θέμα του Φεστιβάλ; 

Καθώς μιλάμε για αλλόκοτα κινηματογραφικά πλάσματα, οι γυναίκες αυτές είναι τα δικά μου «τέρατα».

Σε απασχολεί η κριτική; 

Δεν μπορούμε να «πιάσουμε» όλο τον κόσμο και δε γίνεται να αρέσουμε και σε όλους, όπως και εμάς δε μας αρέσουν όλοι. Η Τέχνη είναι τόσο υποκειμενική... Και για μένα υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι μύθοι, που τους έχω μελετήσει, αλλά δε μου ταιριάζει η δουλειά τους.

Ποια είναι τα επόμενά σου βήματα; 

Ετοιμάζω μια καινούρια σειρά έργων που διαθέτει περισσότερη μυθοπλασία και στην οποία κυριαρχεί το πράσινο.

Θα επισκεφτείς τη Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ; 

Βεβαίως, και θα δημιουργήσω για πρώτη φορά στις 4 Νοέμβρη ένα μικρό pop up στο Apodec, στο οποίο θα δείξω επιτέλους κάτι που ήθελα πολύ καιρό: πολύ μικρά μου έργα, τα οποία έχω δημιουργήσει πολλές φορές για να ξεκουραστώ ανάμεσα στα μεγάλα έργα, που είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Θα λέγεται “Naughty Miniatures”.