Για τη Χριστίνα Μιχαλοπούλου και τη σύνδεσή της με την τέχνη δεν υπήρξε ένα συγκεκριμένο σημείο εκκίνησης. Κάποιες φορές, όλα συντελούν στο να μας οδηγήσουν σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Υπήρξε μία φάση στη ζωής της, που, παρόλο που σχεδόν τίποτε δεν συνδεόταν με την τέχνη, όλα την οδηγούσαν σταδιακά σε αυτή. Και ακόμη εκεί την οδηγούν, κάθε μέρα που περνάει.
Η νέα της έκθεση με τίτλο “Totems & Spirals” που θα φιλοξενηθεί στο Art Studio, Διαλέττη 14, στη Θεσσαλονίκη από τις 13 Δεκεμβρίου έως 10 Ιανουαρίου, προσκαλεί τον θεατή σε έναν κόσμο δυναμικής κίνησης, συναισθημάτων και αισθησιασμού. Τα έργα της αναδεικνύουν την επιθυμία για σύνδεση και επαφή, τόσο με τα άλλα σώματα όσο και με τον θεατή.
Η τέχνη μετάλλαξε τη ζωή σου. Τι πρεσβεύει για σένα και πόσο εξιτάρει τη δημιουργικότητά σου;
Η τέχνη έχει αυτή τη μαγική δύναμη να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων, την αισθητική, την αντίληψη της ύπαρξης, την δυναμική της ψυχής. Να εξιτάρει όχι μόνο την δημιουργικότητα αλλά και την ίδια την όρεξη για ζωή. Για μένα, τέχνη είναι η γέννηση, ο θάνατος και όλα τα ενδιάμεσα.
Τι αφορά η νέα σειρά έργων σου και με ποιον τρόπο νιώθεις ότι σε πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα;
Στη νέα μου δουλειά τα σώματα και οι όγκοι ξεχύνονται στις επιφάνειες, εμπλέκονται μεταξύ τους και διαδρούν. Όσο πιο σαφή και αντικειμενικά τα όρια, τόσο πιο ασαφείς και υποκειμενικές οι ιστορίες πίσω από αυτά. Κομμάτια σώματος, φτερά, άκρα και καμπύλες συγκρούονται, αγγίζονται, ερωτεύονται, απορρίπτονται. Ανθρωπόμορφα τοτέμ και σπείρες, βωμοί, γιγάντιοι και επιβλητικοί, και δαιδαλώδεις λαβύρινθοι, ξεχύνονται στον καμβά άλλοτε ξεδιάντροπα, άλλοτε κομψά, σαν άγγελοι και σαν διάβολοι, σαν λίπος και σαν οστά, χορευτές και παλαιστές με μέλη – κύματα.
Τα συμπλέγματά μου είναι θυσίες στην μνήμη, εκεί που οι ευθείες γίνονται θολές και τα πρόσωπα χάνουν τις ρυτίδες τους, και παλινδρόμηση, αέναοι αυτιστικοί κύκλοι γύρω από τη μνήμη και το εγώ. Οι συνθέσεις μου δοξάζουν τη λατρεία και τον εγκλωβισμό.
Το λευκό και το μαύρο, τα μόνα χρώματα της σειράς, λειτουργούν ως όρια, οι ενδιάμεσες αποχρώσεις απορρίπτονται όπως η μνήμη απορρίπτει την λεπτομέρεια, τη χροιά και αφήνει ξερά μέλη και συναισθήματα να αιωρούνται στον χρόνο.
Πόσο σε βοηθάει η πόλη και ο κόσμος της να δημιουργείς. Είναι έμπνευση για σένα;
Η πόλη μου έχει όμορφες στιγμές και αποτελεί μέρος της οντότητάς μου, ρέει μέσα μου. Ερεθίσματα τέχνης δεν διαθέτει πολλά να προσφέρει αλλά για μένα κουβαλάει μνήμες, σχέσεις, εικόνες και συναισθήματα από τα οποία πάντα θα αντλώ έμπνευση για δημιουργία.
Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης στη ζωή σου σήμερα και πως διαφοροποιείται στο πέρασμα του χρόνου;
Όσο μεγαλώνω, η τέχνη, σε κάθε της μορφή και έκφανση, γίνεται όλο και πιο απαραίτητη...Όσο περισσότερο ζω με αυτήν, μέσα σε αυτή, τόσο περισσότερο την χρειάζομαι για να μπορώ να νοιώθω, να εκφράζομαι, να ανέχομαι ή να απολαμβάνω την ζωή.
Ένα έργο τέχνης μπορεί να μεταμορφώσει έναν χώρο ή μια περιοχή και αν ναι, με ποιον τρόπο; Δώσε μας ένα παράδειγμα...
Ένα έργο τέχνης μπορεί να καθορίσει έναν χώρο, θα έλεγα. Θετικά ή αρνητικά αυτό είναι μία καθαρά υποκειμενική έννοια. Σκεφτείτε έναν λευκό χώρο, ένα άδειο δωμάτιο, και το συναίσθημα κενού ή την απουσία συναισθήματος που πιθανά να προκαλεί. Βάλτε μέσα ένα έργο τέχνης, καλό ή κακό ή όμορφο ή άσχημο, και δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο δωμάτιο. Ακριβώς έτσι, λειτουργεί και στην ψυχή μας άλλωστε.
Ποιοι καλλιτέχνες αποτελούν έμπνευση για σένα και ποιες περιόδους αγαπάς;
Αγαπώ πολλούς καλλιτέχνες από διαφορετικές εικαστικές περιόδους. Αγαπώ τον Anselm Kiefer για το συγκλονιστικό έργο που έχει αφήσει στο La Ribaute, τον Gerhard Richter για την γεμάτη αντιθέσεις εικαστική πορεία του, την Jenny Saville γιατί χωρίς τα έργα της δεν θα ζωγράφιζα ποτέ, τον Edward Hopper για την τρόπο που μιλάει στη μοναξιά μου, τον Μόραλη για τις γραμμές και τις καμπύλες του, την απλότητα και την σύνθετή του οπτική.
To interior style που αγαπάς...
Νοιώθω άνετα στον cozy μινιμαλισμό αλλά ο, κατά βάθος, μαξιμαλιστικά συναισθηματικός χαρακτήρας μου, κάποιες φορές με οδηγεί, στο slow decoration.
Ο ορισμός της ομορφιάς για σένα...
Κάθε τι που κάνει την καρδιά μου να χαμογελά, είναι όμορφο.
3 coffee table books που έχεις στο τραπέζι σου...
Το Handbook της Tate Modern για τα νοερά ταξίδια μου, τον οικονογραφημένο Ρέμπραντ της Typex για τις πιο underground διαθέσεις μου και το The Golden Age of Couture Paris & London 1947-57 της Claire Wilcox για τη λάμψη εκείνης της εποχής.
Η Θεσσαλονίκη...
...με πονάει, αλλά την αγαπώ.
